Het opwekken van Rovsing’s sign, zoals klassiek beschreven, is niet eenvoudigweg
palpatie van de linker iliacale fossa waardoor pijn wordt gevoeld in de rechter iliacale fossa. Het is evenmin peritoneale irritatie die wordt opgewekt;
Rovsing’s oorspronkelijke beschrijving was een poging om het caecum en de blindedarm op te zwellen door in anti-peristaltische richting op het linker colon te duwen.
Studies in de jaren 1950 over intra-operatieve en cadaverale manometrische
metingen bevestigden dat het mechanisme nu even ongeloofwaardig klinkt als het toen
deed. Dezelfde studies vonden of zinspeelden op een geringe sensitiviteit
en specificiteit bij de diagnose van appendicitis.
Meer recent, een paper uit 2005 vermeldt een sensitiviteit van 30,1% en
specificiteit van 84.4%, maar gezien de wijdverspreide onbekendheid van het oorspronkelijke teken zoals beschreven door Rovsing’s, kan dit het best worden beschouwd als een teken zoals dat van Rovsing en is het waarschijnlijk in het beste geval slechts een surrogaat van peritoneale irritatie, ongeacht de oorzaak, gecentreerd in de rechter iliacale fossa maar uitbreidend naar de linker iliacale fossa.
Davey WW. Rovsing’s sign. Brits medisch tijdschrift. 1956 Jul 7;
2(4983):28-30.
Yasui H. Rovsing’s sign. Brits medisch tijdschrift. 1958 May 17;
1(5080):1163.
Kharbanda AB, Taylor GA, Fishman SJ, Bachur RG. A clinical
decision rule to identify children at low risk for appendicitis.
Pediatrics. 2005 Sep; 116(3):709-16