Stentowanie moczowodów (założenie cewnika Double-J) jest i w najbliższej przyszłości pozostanie jedną z najczęstszych interwencji urologicznych. W związku z tym bakteryjne i grzybicze powikłania tego stentowania są przedmiotem wielu kontrowersyjnych dyskusji .
Dyskusje te związane są nie tylko z różnicami w doborze pacjentów, ale także z różnicami w interpretacji podstawowych definicji, takich jak kolonizacja i zakażenie.
Dla większości autorów kolonizacja oznacza zakażenie i jest pierwszym etapem zakażenia drobnoustrojami poprzez ustanowienie patogenu w odpowiednim portalu wejścia. Dla mniejszej liczby autorów kolonizacja i zakażenie pozostają dwoma różnymi procesami. Wszystkie organizmy wielokomórkowe s± w pewnym stopniu kolonizowane przez organizmy zewnętrzne, a ogromna większo¶ć z nich istnieje w mutualistycznej lub komensalnej relacji z gospodarzem. Różnica między infekcją a kolonizacją jest często tylko kwestią okoliczności. Organizmy niepatogenne mogą stać się patogenne w określonych warunkach, a nawet najbardziej zjadliwe organizmy wymagają określonych okoliczności, aby wywołać kompromitującą infekcję.
Według „Gale Encyclopedia of Medicine” kolonizacja to obecność bakterii na powierzchni ciała (np. na skórze, w jamie ustnej, jelitach lub drogach oddechowych) bez wywoływania choroby u danej osoby.
Infekcja to inwazja organizmów chorobotwórczych na tkanki ciała gospodarza. Infekcja jest również wynikiem współdziałania patogenów z mechanizmami obronnymi gospodarza, którego infekują.
W artykule „Rate of positive urine culture and double -J catheters colonization on the basis of microorganism DNA analysis” stwierdza się, że „wyniki te wskazują na zasadę, że założenie stentu praktycznie oznacza jego kolonizację”, a leżąca u podstaw niespójność pomiędzy infekcją moczu a kolonizacją stentu potwierdza przypuszczenie, że kolonizacja stentów i infekcje moczu to dwie różne jednostki. Choć są one ze sobą powiązane, w zakażeniu układu moczowego decydującą rolę odgrywają inne czynniki ryzyka, takie jak wiek, choroby współistniejące, podstawowa choroba układu moczowego oraz powód wykonania stentowania.
Warto w tym miejscu wspomnieć, że problem kolonizacji-zakażenia występuje również w innych okolicznościach, co ciekawe we wszystkich wszczepialnych urządzeniach medycznych, takich jak centralne cewniki żylne, stymulatory i TEP-s.
W warunkach biologicznych, gdzie we florze człowieka jest około dziesięć razy więcej komórek bakteryjnych niż komórek ludzkich w organizmie i gdzie „regułą jest, że założenie stentu praktycznie oznacza jego kolonizację”, czy można powiedzieć, że „kolonizacja” jest szczególną formą „integracji” wszczepialnych wyrobów medycznych w organizmie gospodarza?
W podsumowaniu tego artykułu nasuwa się jeszcze jedno pytanie: problem profilaktyki antybiotykowej. Jeżeli wszyscy pacjenci mieli ujemne posiewy moczu przed stentowaniem, a po krótszym lub dłuższym czasie wskaźnik kolonizacji wynosił 100%, to oznacza to również, że kolonizacja zachodzi niezależnie od profilaktyki antybiotykowej. Czy profilaktyka antybiotykowa ma znaczenie w zapobieganiu kolonizacji, czy jest tylko czynnikiem selekcji gatunku bakterii?
Piśmiennictwo jest również kontrowersyjne w tym temacie. Dobrze wiadomo, że możliwe korzyści z profilaktyki antybiotykowej muszą być zrównoważone z możliwymi działaniami niepożądanymi, takimi jak rozwój bakterii opornych na antybiotyki.
Nasz świat się zmienia; jest wiele dobrego, co można zrobić poprzez współpracę i wysiłki kooperacyjne. W miarę jak zawieramy nowe sojusze w naszym dążeniu do wyeliminowania możliwych do uniknięcia zakażeń związanych z opieką zdrowotną, powinniśmy również rozważyć wezwanie do nowych i wzajemnie korzystnych sposobów współistnienia z florą bakteryjną świata.
W podsumowaniu, artykuł ten ma tę zaletę, że odpowiada na dwa ważne pytania (częstość kolonizacji i niska wartość predykcyjna posiewu moczu), ale jego wielką zaletą jest poruszenie innych podstawowych pytań, takich jak problem kolonizacji i profilaktyki antybiotykowej.