Pierwotnie nazywał się Saul z Tarsu, znany również jako Paweł z Tarsu, ale jakiś czas później Kościół katolicki nazwał go Świętym Pawłem. Urodził się między 5 a 10 rokiem n.e. w Tarsie w Cylicji i jest znany jako „Apostoł pogan”, „Apostoł narodów” lub po prostu „Apostoł”. Jest uważany za jednego z najważniejszych uczniów Jezusa, mimo że nigdy nie poznał go osobiście.
Paul z Tarsu urodził się w zamożnej rodzinie, która posiadała tytuł obywatela rzymskiego, mimo że był ściśle związany z żydowskimi tradycjami i obyczajami faryzejskimi.
Ponieważ uważa się, że był częścią plemienia Beniamina i otrzymał imię Saul, które było powszechne w tym plemieniu, ponieważ było hołdem dla pamięci pierwszego króla Izraela. Ale ponieważ był także obywatelem rzymskim, miał także łacińskie imię Paweł. Nie było to dziwne, ponieważ Żydzi tamtych czasów mieli w zwyczaju nosić dwa imiona: jedno hebrajskie, a drugie łacińskie lub greckie.
Ponieważ każdy Żyd miał obowiązek nauczyć swego syna jakiegoś fachu, młody Saul wyspecjalizował się w robieniu płótna na namioty.
Później, po ukończeniu zwykłych studiów w społeczności rodzinnego miasta, został wysłany do Jerozolimy, gdzie znajdowały się szkoły najlepszych nauczycieli Prawa, a zwłaszcza szkoła znanego rabina: Gamaliela, do którego został wysłany i gdzie zdobył solidną formację teologiczną, filozoficzną, prawniczą, kupiecką i językową (mówił po grecku, łacinie, hebrajsku i aramejsku).
„Złe towarzystwo psuje pożyteczne nawyki”. Św. Paweł
Uważa się, że do 30 roku życia Saul nie miał przebywać w Jerozolimie, gdy miało miejsce ukrzyżowanie Jezusa. Uważa się jednak, że mieszkał w Świętym Mieście, gdy sześć lat później apostoł Szczepan został zabity przez ukamienowanie.
Potem, zgodnie z otrzymanym wykształceniem, któremu przewodniczyło najbardziej rygorystyczne przestrzeganie tradycji faryzejskich, Saul ukonstytuował się w tamtych latach jako nieugięty prześladowca chrześcijan, którzy byli wówczas uważani za heretycką sektę judaizmu. Tak więc, nieugięcie ortodoksyjny, uważa się, że młody Saul z Tarsu był obecny nie tylko przy kamienowaniu Szczepana, ale także zaproponował, że będzie pilnował sukien morderców.
Wszystko jednak zmieniło się, w roku 36, kiedy to głowy kapłanów Izraela, powierzyły mu misję poszukiwania i zatrzymania zwolenników Jezusa
w mieście Damaszku. Gdy bowiem był w drodze do tego miasta, był niespodziewanie świadkiem niezwykłej manifestacji mocy Bożej. Saul został nagle oślepiony tajemniczym światłem, rzucony na ziemię i na pewien czas stracił wzrok. Fakt ten nadał zupełnie inny kierunek jego życiu, od tej pory postanowił zostać chrześcijaninem (nazwa nadana naśladowcom Jezusa Chrystusa). To z kolei doprowadziło go do przyjęcia chrztu i przyjęcia imienia Paweł (zgodnie z tym, co opowiada w księdze Dziejów Apostolskich, rozdział dziewiąty): „Otoczył go blask światła z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał głos mówiący: „Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz?”. A on rzekł: – Kim jesteś, Panie? A on odpowiedział: – Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Ale wstań, wejdź do miasta, a będzie ci powiedziane, co masz czynić…”
Po pobycie w Damaszku, gdzie odzyskał wzrok, św. Paweł skontaktował się z rosnącą grupą wyznawców Jezusa, rozpoczynając pierwszą działalność ewangelizacyjną, a później, zdecydował się na podjęcie kilkumiesięcznych rekolekcji na pustyni (nikt dokładnie nie wie gdzie), potwierdzając w ten sposób w głębszy sposób, w ciszy i samotności, podstawy swojej wiary.
Powróciwszy do Damaszku, został brutalnie zaatakowany przez najbardziej radykalnych Żydów, dlatego był zmuszony potajemnie opuścić miasto, schodząc w wielkim koszu ze szczytu muru.