W sierpniu Paula Bolyard, redaktor nadzorujący w konserwatywnym serwisie informacyjnym PJ Media, opublikowała artykuł, w którym donosi, że 96% wyników wyszukiwania w Google dla Donalda Trumpa daje pierwszeństwo „lewicowym i anty-Trumpowym mediom”.
Wyniki Bolyard zostały wygenerowane zgodnie z jej własną, nienaukową metodologią. Wyszukała hasło „Trump” w zakładce Wiadomości w Google, a następnie użyła wysoce wątpliwego wykresu mediów, który dzielił punkty sprzedaży na „lewicowe” i „prawicowe”, aby zestawić wyniki. Podała, że 96 ze 100 wyników pochodziło z tak zwanych „lewicowych” mediów, a 21 z nich z samej CNN. Pomimo tej wątpliwej metodologii, statystyka Bolyard rozprzestrzeniła się, a jej historia została podchwycona przez Fox Business Network show.
Kilka dni później, Donald Trump tweetował, że wyniki Google były „RIGGED” przeciwko niemu, powołując się na liczbę Bolyard.
Trump używał statystyki, aby potwierdzić spekulacje, że firmy technologiczne kodują antykonserwatywne uprzedzenia w architekturze swoich firm. „Google & inni tłumią głosy konserwatystów i ukrywają informacje i wiadomości, które są dobre”, dodał do swojego początkowego tweet.
Ale powołując się na anegdotyczny dowód Bolyarda jako wiarygodne dane, nieumyślnie ujawnił, w jaki sposób twierdzenie o antykonserwatywnym uprzedzeniu jest rozpowszechniane przez media jako teoria spiskowa, a nie weryfikowalny fakt.
Ponieważ firmy technologiczne zapewniają, że ich praktyki moderacji treści pozostają nieujawnione, nie ma sposobu na ostateczne udowodnienie, że algorytmiczna antykonserwatywna stronniczość istnieje z zewnątrz. Przy braku dowodów, hiper-partyjne serwisy informacyjne jak PJ Media, Breitbart, Daily Caller i Washington Examiner na pierwszym planie stawiają historie o tym, że Dolina Krzemowa jest „wroga” wobec konserwatystów – zwolnienie Jamesa Damore’a i anty-trumpowskie komentarze Sergeya Brina są ulubionymi przykładami – i na tej podstawie wnioskują o zgodnym tłumieniu konserwatywnych poglądów przez infrastrukturę techniczną firm.
The Creepy Line, dokument wydany w tym roku przez reżysera MA Taylora i byłego redaktora Breitbart, Petera Schweizera, oferuje rozszerzoną eksplorację tego argumentu.
Film opiera się na badaniach psychologa Roberta Epsteina, który od 2013 roku opublikował szereg badań pokazujących, jak wyszukiwarki mogą być wykorzystywane do manipulowania opinią polityczną poprzez zamawianie i filtrowanie wyników wyszukiwania. Epstein nazywa to „efektem manipulacji wyszukiwarek”.
Podczas gdy Epstein proponuje, że efekt ten mógłby teoretycznie zostać wykorzystany do dowolnej agendy politycznej, podstępny podtekst w całym filmie insynuuje, że ten rodzaj manipulacji jest wyraźnie wykorzystywany na korzyść Demokratów i liberalnych spraw.
Na ekranie migają nagłówki gazet o antykonserwatywnych uprzedzeniach w dużych firmach technologicznych. Narrator filmu, Peter Schweizer, wygłasza prowokacyjne stwierdzenia o tym, że „te firmy mają o wiele głębszą agendę, niż chcą na to pozwolić” lub jak są „rządami próbującymi kierować nas w stronę jakiejś utopii”. Obrazy Baracka Obamy z Markiem Zuckerbergiem i Ericem Schmidtem nagle pojawiają się, gdy Epstein opisuje, jak Google i Facebook mogą sfałszować wybory na korzyść jednego kandydata.
Jordan Peterson, kontrowersyjny kanadyjski profesor psychologii, otrzymuje dużo czasu ekranowego, aby opowiedzieć historię o tym, jak Google rzekomo ocenzurował go za sprzeciw wobec terminologii neutralnej płciowo. „Kiedy jesteś wystarczająco potężny, by zmienić polityczny krajobraz, to nie jest kwestia tego, czy chcesz, czy możesz” – mówi Peterson. „To pytanie: przekonaj mnie, że tego nie robisz.”
Ten kolaż wrażeń buduje się przez cały dokument, aby namalować obraz Google i Facebooka jako liberalnych silosów, które są antagonistyczne wobec myśli konserwatywnej. Powiązanie tego z badaniami Epsteina sugeruje, że ta ideologia ma bezpośredni wpływ na to, jak informacje są filtrowane i moderowane.
„Polityczne wychylenie firmy zazwyczaj nie ma dla mnie znaczenia”, powiedział mi Taylor, reżyser filmu. „Nikogo nie obchodzi, ilu Demokratów pracuje w Hondzie. Ale kiedy kontrolujesz przepływ informacji i masz polityczny punkt widzenia, który decyduje o tym, czy pewne informacje powinny być dostępne, czy nie, to właśnie wtedy zaczyna się mówić o stronniczości.”
Podczas gdy narracja o antykonserwatywnej stronniczości wyłania się z tych prawicowych źródeł medialnych, zaczyna ona docierać do bardziej mainstreamowych odbiorców. W zeszłym roku, kilku republikańskich polityków publicznie zakwestionowało, czy platformy mediów społecznościowych przekrzywiają swoje algorytmy, aby dyskryminować konserwatystów.
Google, Facebook i Twitter stanowczo zaprzeczyły jakimkolwiek technologicznym antykonserwatywnym uprzedzeniom. Podczas gdy zaufanie do tych firm jest słusznie niskie po ostatnich skandalach, Ari Ezra Waldman, dyrektor Innovation Center for Law and Technology w New York Law School, mówi, że istnieje „zero dowodów”, aby zasugerować, że kłamią. „Fakt, że poszczególni konserwatyści są mniej popularni lub zbanowani nie jest dowodem na istnienie wzorca stronniczości” – mówi. „To są anegdoty, a anegdoty nie tworzą sprawy.”
Dla Francesca Tripodi, profesora socjologii na James Madison University, anegdotyczne dowody antykonserwatywnych uprzedzeń rozprzestrzeniają się jako fakty przez media częściowo z powodu głębokiego niezrozumienia tego, jak działają uprzedzenia w wyszukiwarkach i praktyki moderacji treści. „Te algorytmy są bardzo złożone i wcale nie intuicyjne” – mówi. „Ważą takie rzeczy jak to, ile osób linkuje do artykułu, jakie słowa kluczowe pojawiają się w nagłówku i jakich konkretnych fraz ludzie używają w swoich wyszukiwaniach.
Jeśli wyszukujesz Donalda Trumpa i otrzymujesz w większości negatywne wyniki, Tripodi wyjaśnia, to nie dlatego, że szefowie Google cenzurują głosy pro-Trumpowe, ale dlatego, że większość użytkowników Google szuka lub linkuje do tego konkretnego typu wiadomości. „Innymi słowy, Google jest stronniczy, ale jego stronniczość skłania się ku typom wyników, które ludzie chcą zobaczyć. Wyniki wyszukiwania są trochę jak badanie opinii publicznej na temat tego, co wiadomości ma znaczenie. Firma zależy od bycia dobrym w mierzeniu właśnie tego. Gdyby tak nie było, nie korzystalibyśmy z ich usług.”
Tripodi, który opublikował raport na temat manipulacji w mediach dla nowojorskiego instytutu badawczego Data & Society, wyjaśnia również, że tak zwana antykonserwatywna „cenzura” w mediach społecznościowych może być często wyjaśniona przez przypadkowe błędy w praktykach moderacyjnych odbywających się na skalę.
W tym roku konserwatywna firma medialna PragerU oskarżyła YouTube i Facebook o „celową cenzurę konserwatywnych idei” po tym, jak kilka ich filmów zostało usuniętych. Tripodi przejrzał kilka z tych filmów i stwierdził, że istnieją wiarygodne, nieideologiczne wyjaśnienia, dlaczego zostały one usunięte.
„Jeden z filmów rozpoczął się od wypowiedzenia przez kobietę słowa 'gwałt’. Mogło to zostać wychwycone przez jakiś automatyczny system, a następnie wysłane do sprawdzenia do moderatora strony trzeciej na Filipinach. Kiedy masz tylko trzy sekundy na podjęcie decyzji dotyczącej treści, nie zastanawiasz się, czy filmik promuje konserwatywne poglądy” – mówi. „Martwisz się głównie o słowo 'gwałt’.”
Google, Facebook i inne duże firmy technologiczne zaoferowały podobne wyjaśnienia, gdy zostały oskarżone o antykonserwatywne uprzedzenia i cenzurę, przyznając, że zorientowanie się, jak moderować i filtrować tak ogromne ilości treści jest, jak to ujął Jack Dorsey, „pracą w toku”.
„To, do czego dochodzimy, to fakt, że te systemy nie są neutralne i często wzmacniają uprzedzenia” – mówi Tripodi. „Ale to ma wpływ na nas wszystkich”. Rzeczywiście, wadliwe praktyki moderacji treści wpłynęły na wiele postępowych spraw. Aktywiści związani z Black Lives Matter zostali zbanowani na platformach za nawoływanie do rasizmu, a aktywiści LGBT mieli filmy nawiązujące do małżeństw tej samej płci odfiltrowane z YouTube.
„Dużą częścią tego problemu jest to, że te procesy nie są przejrzyste” – mówi Tripodi. „Może gdybyśmy wiedzieli więcej o tym, dlaczego treści są promowane, usuwane, flagowane lub demonetyzowane, byłoby mniej miejsca na te wszystkie bezproduktywne domysły.”
Wobec braku przejrzystości, idea antykonserwatywnej stronniczości kwitnie.
We wrześniu Alex Jones wtargnął na przesłuchanie kongresowe, podczas którego Republikanie przepytywali dyrektorów technologicznych Jacka Dorseya i Sheryl Sandberg o stronniczość polityczną na ich platformach. Jones protestował przeciwko jego niedawnego zakazu z YouTube i Facebook za szerzenie mowy nienawiści, w tym teorii spiskowej, że 2012 Sandy Hook strzelaniny elementarnej nigdy nie zdarzyło.
„Prawdziwe wybory wtrącanie jest przez Facebook i Google,” Jones powiedział. „Są one jawnie zakazując ludzi i są one blokowanie konserwatystów zaangażowanych w ich własnych pierwszej poprawki politycznej mowy.”
Jak wyjaśniła danah boyd w przemówieniu wygłoszonym na konferencji Online News Association tydzień po tym wybuchu, mowa nienawiści Jonesa nie stanowi konserwatywnych wartości. Ale on cynicznie manipuluje narracją o antykonserwatywnych uprzedzeniach, aby nadać swojej obecności w sieci legitymizację pod „fałszywą flagą konserwatyzmu”.
„Chodzi o używanie nominalnego konserwatyzmu jako płaszcza do promowania toksycznej męskości i białej supremacji. Chodzi o ekstremistów wykorzystujących konserwatystów” – powiedziała. „Zasadniczo jest to technika zagarniania władzy poprzez oślepienie opinii publicznej i sprawianie, że rzeczywistość wydaje się rozmyta.”
Taką samą taktykę zastosowali inni skrajnie prawicowi trolle, w tym Mike Cernovich, Milo Yiannopoulos i Laura Loomer (która również przerwała obrady błagając Donalda Trumpa o „uratowanie” konserwatystów przed cenzurą mediów społecznościowych).
Strategia wydaje się działać. Firmy social media stały się bardziej niezdecydowani, aby zakazać użytkowników, nawet jeśli rażąco naruszają ich warunki świadczenia usług, z obawy przed malowane jako cenzury. Pojawiły się też rzekomo „alternatywne” platformy mediów społecznościowych, takie jak Gab, które promują się jako bastiony wolności słowa i przystanie dla konserwatystów, podczas gdy w rzeczywistości służą jako wylęgarnia mowy nienawiści.
Nie wszystkie twierdzenia o antykonserwatywnych uprzedzeniach są tak jednoznacznie złośliwe jak Jones i spółka. Kiedy rozmawiałem z Bolyardem i Taylorem, obaj twierdzili, że najbardziej niepokoi ich to, jak stronniczość algorytmiczna może zdestabilizować proces demokratyczny. „Bez względu na to, kim jesteś, jak się skłaniasz politycznie, czy jakiej jesteś płci, pomysł, że pewnego dnia firma może po prostu wskazać na ciebie i powiedzieć, wylatujesz, już cię nie ma – to nie jest dobre dla społeczeństwa” – powiedział mi Taylor.
Jeszcze, według Safiya U Noble, profesor na University of Southern California’s Annenberg School for Communication and Journalism, ci szerzący narrację o antykonserwatywnej stronniczości bez wystarczających dowodów mają obowiązek zrozumieć, że ich twierdzenia nie istnieją w politycznej próżni. „Myślę, że jest to kwestia zniuansowana”, powiedziała mi w e-mailu. „Ale twierdzenia o konserwatywnej stronniczości nie wytrzymują konfrontacji ze wzrostem konserwatywnej i prawicowej władzy politycznej we współczesnych demokracjach.”
Noble’s broader point, który jest wyłożony w jej książce Algorithms of Oppression, jest to, że podczas gdy wszystkie systemy algorytmiczne są osadzone z istniejącymi uprzednio uprzedzeniami społecznymi, te uprzedzenia wzmacniają władzę i tym samym działają przeciwko tym, którzy są systemowo pozbawieni praw. Ona pokazuje, na przykład, jak Google wyszukiwania dla „czarnych dziewczyn” zwraca nieproporcjonalnie dużą liczbę wyników pornograficznych.
Jak wyjaśnia Noble, bezpodstawne krzyki antykonserwatywnej stronniczości odwraca uwagę od tych bardziej naglących form ucisku algorytmicznego. „Musimy zrozumieć wartości w grze w tych pojęć konserwatywnych uprzedzeń,” Noble mówi, „i zrozumieć, że to nic więcej niż czerwony śledź.”
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share via Email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger
.