Opgericht als een studentenorganisatie aan de Universiteit van Minnesota in 1979, is het Wildlife Rehabilitation Center of Minnesota nu erkend als een van de oudste en beste klinieken van het land, waar jaarlijks zo’n 15.000 verweesde of gewonde dieren weer gezond worden. Het in Roseville gevestigde centrum wordt gerund door een staf van 22 mensen, met hulp van honderden vrijwilligers. Zelfs tijdens een pandemie is het centrum dagelijks geopend van 9.00 tot 18.00 uur, met speciale regels voor sociale afstand.
Het WRCMN bestaat al 41 jaar, maar we wisten niet dat het bestond tot vorige week. We hoorden rond 22.00 uur gehuil bij onze voordeur. We renden naar buiten en dachten dat het misschien een hond was. In plaats daarvan zagen we een baby eekhoorn op het gazon, jankend van de pijn. Hij was misschien een maand oud, de oogjes waren nog dicht en hij was klein genoeg om in je handpalm te passen.
Terwijl we ons afvroegen wat we met dit arme diertje moesten doen, hoorden we een geritsel in de takken 15 tot 20 meter boven ons hoofd. In een oogwenk vallen er nog drie baby’s uit deze enorme boom en landen aan onze voeten, de een na de ander. Stukjes en beetjes van een nest volgen. Het was fris buiten en alle vier de baby’s ademde nog, dus we trokken tuinhandschoenen aan en brachten ze naar binnen. Toen sloeg de paniek toe.
Wat moeten we in godsnaam doen?! Verwoed zoeken op internet bracht ons naar de website van WRCMN, waarop gedetailleerde instructies stonden over hoe we de baby’s met hun moeder konden herenigen. We plaatsten de baby’s in een knusse, met handdoeken beklede doos aan de voet van de boom waar ze uit waren gevallen. Ons plan was om Mama Eekhoorn, die we konden horen krijsen en ijsberen langs de takken boven ons, een kans te geven om haar kroost terug te krijgen. Als ze ze ’s morgens niet te pakken had, zouden we ze naar WRCMN brengen.
Helaas zijn we nooit zover gekomen. De kits, zegen hun kleine hartjes, overleefden de nacht niet. We begroeven ze in onze achtertuin en strooiden bloemzaadjes over hun kleine graf.
We waren getraumatiseerd. Wat hadden we verkeerd gedaan? Hadden we ze ’s nachts binnen moeten houden? Hadden we ze helemaal niet moeten aanraken en op het gras moeten laten liggen? We voelden ons zo schuldig. De website van het WRCMN verzekerde ons dat het niet onze schuld was – dat de eekhoorns door hun enorme trauma zelfs onder hun hoede waarschijnlijk zouden zijn gestorven.
We zijn zo dankbaar voor het barmhartige werk dat dit centrum doet, ook al zijn we er nooit aangekomen. De “critter ticker” van WRCMN houdt de opnames bij; vandaag alleen al heeft het ziekenhuis 18 grijze eekhoorns, 10 konijnen, zeven wasberen, twee wilde eenden, een witvoetmuis en een Amerikaans roodborstje opgenomen. We waarderen ook hoe gedetailleerd hun website is; het zal het eerste zijn wat we controleren als we ooit een ander dier in nood tegenkomen.
Note: Als u geïnteresseerd bent in vrijwilligerswerk met het revalidatiecentrum, accepteert het nu aanvragen voor het 2020 kwekerijseizoen. Vrijwilligers zijn nodig in speciale kwekerijen voor kleine zoogdieren, zangvogels, en watervogels.
Wildlife Rehabilitation Center of Minnesota
2530 Dale St. N., Roseville, MN; 651-486-9453.