Ik praat over Matt’s gebrek aan ballen alsof ik erbij was toen hij ze verloor. Dat was niet zo.
Ik had hem eigenlijk niet meer gezien in de tien jaar na de middelbare school, waarin hij vier jaar geleden teelbalkanker overleefde. Maar we hadden geflirt via sms voor drie maanden, het verzenden van dronken haiku gedichten en grappen over eloping naar Mexico. Hij was net zo sluw sarcastisch als ik me herinnerde van de middelbare school. En aantrekkelijk, en slim, en aardig. Waarom was hij nog steeds vrijgezel? Vooral in Ohio, waar iedereen van onze leeftijd al drie baby’s had in een ongelukkig huwelijk. Het moesten de ballen zijn. Op welk moment in een relatie kun je een man vragen of zijn lul werkt?
Het antwoord was, natuurlijk, in een bar, zes pinten in. Toen ik naast hem stond, liet ik mijn ogen naar beneden dwalen. “Dus, de kanker…” Hij draaide zich naar me toe. “Heb je… ik bedoel… werkt het…” Ik kromp ineen van onhandigheid. “Kan ik hem omhoog krijgen?” vroeg hij. “Is dat wat je vraagt?” En toen, de langste pauze in de geschiedenis van dronken gesprekken over penissen. Het antwoord was ja, wat Matt nauwelijks uitsprak voordat ik als een aanvalskat toesprong. Door ons ademloos gezichtszuigen werden we uit de bar en de daaropvolgende taxi geschopt; we voelden geen schaamte over beide. Hij was in staat tot erecties zonder familiejuwelen! Ik gaf niet om de logistiek van hoe. Dit was een wonder van de moderne wetenschap in actie.
Later zag ik de ovaalvormige vlek op zijn dij, en de rode vlekken waar patches hadden gezeten op zijn rug en binnenarmen. De testosteronpleisters zijn niet alleen voor de seks. Omdat er geen natuurlijke manier is om testosteron aan te maken, zijn ze ook brandstof voor energie en het opbouwen van spieren. Zonder ze, zegt Matt, zou hij “een hoopje pud” zijn.
Die dronken nacht bewezen we hun effectiviteit, meerdere keren, en kort daarna werden we de eerste twee mensen in de mensheid die echte ware perfecte liefde ervaarden. (Of zo zagen wij het.)
Totdat Matt voor mij naar New York verhuisde, maakte ik mee wat we nu De Maandelijkse Nachtmerrie noemden. Dankzij de populariteit onder dopingproffesionals, is testosteron een gecontroleerde stof. Elke 30 dagen, ontmoeten we een nieuwe rimpel in het proces om het testosteron recept gevuld te krijgen.
Een nieuwe arts die achterdochtig is over onze behoefte aan een gecontroleerde substantie recept. Een nieuwe verzekeringsagent die zegt dat zijn kanker een reeds bestaande aandoening is of eist dat hij experimenteert met een ineffectief generiek geneesmiddel. (Zonder verzekering kosten de pleisters $400 per maand.) Twintig nieuwe apotheken die het medicijn niet hebben en het ook niet willen bestellen. Een nieuwe medicijnfabrikant die zonder waarschuwing besluit te stoppen met het verpakken van het medicijn in een bepaalde dosering, waardoor we gedwongen worden het hele proces weer van voren af aan te beginnen. Een nieuwe staats-, federale of lokale wet die het aantal dagen bekort dat we hebben om het recept in te vullen, wat niet mag overlappen met onze bestaande voorraad.
Dit is het leven met een vriendje dat geen ballen heeft.
Onze mogelijkheid om seks te hebben is afhankelijk van deze stomme pleisters. We hebben er geen controle over, en we willen dat ze altijd hetzelfde blijven. Als Matt’s maandelijkse voorraad pleisters door een nieuwe blokkade een paar dagen langer wordt, krijgt hij opvliegers en valt soms flauw. Er zijn huilende inzinkingen. En – het engste van alles – Matt kan zich niet laten beïnvloeden door mentale of emotionele factoren. Elke nieuwe medicatie brengt een overvloed aan nieuwe verrassingen met zich mee. De laatste tijd hebben we geëxperimenteerd met een hogere dosis gel, waardoor Matt meer zin in seks heeft en meer borsthaar heeft. Ik weet dat afhankelijk zijn van medicijnen niet zo erg is als de zaadbalkanker die hem hier bracht. Het is niet te vergelijken met de operatie waarbij Matt’s geslachtsdelen zijn verwijderd, of de chemo. En hé, het is fysiek onmogelijk voor hem om mij zwanger te maken, dus we besparen geld op geboortebeperking. (Als hij een orgasme heeft, komt er niets uit. Dat deel maakt seks ongelooflijk handig.
Zelfs met de patch, hoewel, er is geen belofte dat hij op magische wijze erecties zal krijgen. Gelukkig krijgt hij die wel, maar op een dag, vrees ik, zou zijn lichaam kunnen besluiten dat hij klaar is. Het is een mogelijkheid waar ik misselijk van word als ik er drie jaar na onze relatie aan denk.
Iedere maand, als de nachtmerrie terugkeert, vraag ik me af of ik van een heel andere Matt zou houden. Wat als hij dat hoopje pudding werd? Wat als hij, zonder een fysieke uitlaatklep zoals hardlopen en evenwichtige hormonen, depressief wordt, en zijn stemmingswisselingen me wegduwen? En het belangrijkste, wat als hij niet kan voldoen aan mijn fysieke behoeften, en niet langer behoeften heeft voor mij om te bevredigen? Vorige week, tijdens een diner in een Mexicaans restaurant in de buurt van ons appartement, was Matt rijst in zijn mond aan het scheppen als een uitgehongerd monster. Ik lachte in mezelf; zijn vreselijke tafelmanieren zijn een lopende grap. Maar in plaats van er over te beginnen, flapte ik er op onverklaarbare wijze de onmogelijke vraag uit. “Wat gaat er gebeuren als de pleisters niet meer werken?” Zijn kauwen vertraagde terwijl hij naar me opkeek. “Ik weet het niet. We staarden elkaar een tel lang zwijgend aan en gingen toen terug naar onze enchilada’s. Ik dacht dat mezelf dwingen om ongemakkelijke hypotheses aan te snijden iets was wat alle volwassen, serieuze volwassenen moeten doen. Misschien is dat ook zo. Maar er is iets voor te zeggen om af en toe naïviteit te omarmen, om gewoon de dingen te negeren waar we niet aan kunnen denken. Ik was er niet toen hij zijn ballen verloor; wat telt is dat ik er nu ben.
Photo Credit: Gallerystock