Zoals hij in 1960 “Try to Remember” zong als de onstuimige verteller van “The Fantasticks” of in de afgelopen jaren op televisie de spot dreef met collega-detectives en onwillige getuigen, straalde Mr. Orbach een wrange, rafelige mannelijkheid uit die hem geheel eigen was. Als ster van musicals creëerde hij een nieuw soort held die mijlenver verwijderd was van suave, branieachtige Adonissen als John Raitt, Howard Keel en Alfred Drake (hoewel hij, net als zij, in een resonante bariton zong). En hij bloeide op in een tijd waarin de musicalheld van Broadway een bedreigde diersoort aan het worden was. Gisteravond waren er plannen om de lichten op Broadway ter nagedachtenis aan hem te dimmen, zei Jed Bernstein, voorzitter van de League of American Theaters and Producers.
In shows als “Promises, Promises” (Neil Simon en Burt Bacharach’s bewerking van de film “The Apartment” in 1968) en “42nd Street” in 1980, registreerde de heer Orbach zich als een muzikaal antwoord op de ruigere hoofdrolspelers die waren begonnen te verschijnen op de Amerikaanse filmschermen, acteurs als Dustin Hoffman en Jack Nicholson. Zijn ruwe individualiteit verklaart misschien zijn uithoudingsvermogen op het Broadway toneel in een tijd waarin andere veelbelovende musical acteurs – waaronder Larry Kert, Robert Goulet en Robert Morse – niet in staat bleken hun doorbraaksuccessen een vervolg te geven.
Mr. Orbach was misschien de laatste van een ras: geen mannelijke ster heeft sindsdien de breedte en continuïteit van zijn carrière in musicals geëvenaard. Hoewel hij de rol van de corrupte, zilver-getongde advocaat Billy Flynn in Bob Fosse’s 1975 productie van de musical “Chicago,” de heer Orbach was op zijn best als een harde cookie met een smeltend centrum.
Schrijvend in The New York Times over “Promises, Promises,” zei criticus Clive Barnes over Orbachs vertolking van de ambitieloze, moreel verbijsterde held: “Hij maakt van “gangle” een werkwoord, want dat is precies wat hij doet. Hij bendeert. Hij zingt ook heel effectief, danst heel af en toe, en acteert met een innemend en perfect gecontroleerd gevoel van wanhoop.”
Hij was echter net zo overtuigend als de dictatoriale regisseur in David Merricks Broadway-versie van de film “42nd Street”, waarin de heer Orbach de meest saaie showbizz-clichés nieuw leven inblaast. Toen Merrick aan het einde van de première van de show het publiek en de cast schokte door aan te kondigen dat de regisseur, Gower Champion, was overleden, was het de heer Orbach die de smaak en het gezag had om te vragen dat het doek omlaag zou gaan. Andere belangrijke rollen van Mr. Orbach waren Mack the Knife in de beroemde Off Broadway productie van “The Threepenny Opera” aan het eind van de jaren 1950 en El Gallo, de welwillende interactieve verteller in “The Fantasticks”, die in 1960 in het Sullivan Street Playhouse werd opgevoerd en de langstlopende musical in New York werd. Walter Kerr, die over dat optreden schreef in The New York Herald Tribune, zei: “Meneer Orbach is zonder twijfel op weg.”