Współczesnym środkiem prawnym dla spendthriftów jest zazwyczaj bankructwo. Jednak w XIX i XX wieku, kilka jurysdykcji, takich jak amerykańskie stany Oregon i Massachusetts, eksperymentowało z prawami, na mocy których rodzina takiej osoby mogła ją prawnie uznać za „spendthrift” przez sąd. Z kolei takie osoby uznawane były za nieposiadające zdolności prawnej do zawierania wiążących umów. Mimo że takie przepisy utrudniały życie wierzycielom (na których spoczywał teraz ciężar upewnienia się, że potencjalny dłużnik nie został sądownie uznany za rozrzutnego), uważano, że są one uzasadnione polityką publiczną, mającą na celu uchronienie rodziny rozrzutnego od skończenia w przytułku dla ubogich lub na zasiłku. Takie prawa zostały od tego czasu zniesione na rzecz upadłości, która jest bardziej korzystna dla wierzycieli.
Receivership jest innym sprawiedliwym środkiem zaradczym dla spendthrift, dzięki któremu wyznaczony przez sąd państwowy powiernik lub adwokat zarządza i sprzedaje majątek dłużnika zalegającego ze spłatą długów.
W conservatorship, powiernik zajmuje się zarówno sprawami osobistymi, jak i spłacaniem długów ubezwłasnowolnionej osoby. Niesławnie, Theodore Roosevelt był konserwatorem dla swojego brata Elliotta Roosevelta I.
.