9 października 1985 roku wielki reżyser i aktor, Orson Welles, miał wystąpić w „The Merv Griffin Show”, jednym z najpopularniejszych telewizyjnych talk show. Griffin spotkał Wellesa wiele lat wcześniej w jego bungalowie w Beverly Hills Hotel. „Byłem tuż przed jego bungalowem”, wspominał Griffin. „Przedstawiłem się, a on powiedział 'Wiem, kim jesteś i chcę wystąpić w twoim programie’. Powiedziałem, 'Staraliśmy się o ciebie od lat’. Odpowiedział: 'Jestem gotowy teraz’.”
Co ciekawe, mimo że celowo unikał występów w programie Griffina, Welles miał różne występy w innych ówczesnych talk show, w tym „The Dick Cavett Show” i „The Tonight Show starring Johnny Carson”. Co ciekawe, Welles faktycznie był gościnnym gospodarzem programu Griffina we wczesnych latach 80-tych. Z jakiegoś dziwnego powodu, po prostu zawsze odmawiał udzielania wywiadów Merv.
Przed rozpoczęciem kręcenia programu 9 października, pracownik Griffina zapytał Wellesa, czy mógłby powspominać Ritę Hayworth (byłą żonę Wellesa), Marlenę Dietrich, Williama Randolpha Hearsta, FDR – wszystkie legendy, które znał. Powiedział Wellesowi, że planują 90-minutowy hołd dla jego wspaniałej kariery, w tym, oczywiście, klipy z jego filmów, zwłaszcza z „Obywatela Kane’a”. Welles ze złością wyklął pracownika. „Nie robię spacerów w dół uliczki pamięci. I talk about today and the future!” he declared huffily.
Griffin remembered, „As a talk show host, I thought, 'Oh my God, I’m dead.'” Ale Griffin nie musiał się martwić, z jakiegokolwiek powodu, w dniu pokazu, Welles zmienił zdanie.
Wcześniej tego dnia, zawołał Griffina nad, „Merv, znasz wszystkie te małe pytania, które chciałeś mi zadać przez te wszystkie lata; małe plotkarskie rzeczy, które zawsze chciałeś wiedzieć, a ja nie pozwoliłem ci ich zadać; rzeczy o Ricie i Marlenie, Hearst, i to wszystko?” powiedział. Griffin przytaknął. „Czuję się dziś bardzo ekspansywny. Zapytaj mnie.”
Merv Griffin musiał czuć się jak poszukiwacz złota, który właśnie uderzył w matecznik. Griffin przeprowadził tego wieczoru wywiad z bardzo rozmownym Wellesem i słuchał z zapartym tchem, jak Orson opowiadał wspaniałe historie i anegdoty o swoich filmach, kobietach, życiu.
Welles zrobił też kilka magicznych sztuczek.
Pogawędził nawet miło z Barbarą Leaming, autorką, która niedawno napisała nieautoryzowaną biografię Orsona. Wszyscy byli bardzo zadowoleni z pokazu, a Welles i Leaming zjedli nawet razem kolację w ulubionej lokalnej jadłodajni Wellesa, Ma Maison.
Mężczyzna o nazwisku Patrick Terrail dołączył do Wellesa po tym, jak Leaming odeszła od ich stolika. „Tego wieczoru cieszył się ze wszystkiego” – powiedział Terrail. „Był zadowolony z występu Griffina, ponieważ uważał, że poszło dobrze. Wszystko szło po jego myśli, a on był w dobrym nastroju. Był po prostu w dobrym nastroju przez cały czas.”
Welles skończył swój obiad, poszedł do domu, i died.
He był 70 w momencie jego śmierci. Szacuje się, że zmarł około niż trzy godziny po taping „The Merv Griffin show”. Welles został odkryty przez swojego kierowcę, Freda Gillette’a, następnego ranka leżąc na łóżku na drugim piętrze swojego domu.
Przenośna maszyna do pisania siedziała zrównoważona i nieruchoma na brzuchu zmarłego. „Zawsze lubił pisać na leżąco”, powiedział Terrail.
Później orzeczono, że Welles zmarł na atak serca w trakcie pisania na maszynie. Tego samego ranka, aktor Paul Stewart był w budynku Gildii Reżyserów, kiedy ktoś wbiegł mówiąc, że Orson Welles właśnie doznał ataku serca. Stewart natychmiast popędził do domu Wellesa.
Niezwykle przypominające uczucie ogarnęło Stewarta, gdy zbliżył się do martwego ciała Wellesa. Ponad cztery dekady wcześniej, Stewart wystąpił z Wellesem w filmie „Obywatel Kane”. Ale co więcej, to właśnie postać Stewarta, lokaj Raymond, który odkrywa martwe ciało Charlesa Fostera Kane’a, bohatera Wellesa, w scenie otwierającej klasyczny film.
W filmie, Stewart (lokaj) opisuje scenę śmierci reporterowi. I oczywiście, w filmie, Stewart nigdy nie słyszy ostatniego słowa Kane’a: „Rosebud”. „I jeśli to nie jest niesamowity przypadek życia imitującego sztukę”, powiedział przyjaciel, „to nie ma czegoś takiego.”
„The Merv Griffin Show” z udziałem Orsona Wellesa wyemitowano pięć dni później, 14 października 1985 roku, w całości. Możesz zobaczyć mały fragment tego wywiadu poniżej:
.