Jericho

Er zijn sporen gevonden van bezoeken van Mesolithische jagers, met koolstof gedateerd op ongeveer 9000 voor Christus, en van een lange periode van bewoning door hun nakomelingen. Rond 8000 v. Chr. waren de bewoners uitgegroeid tot een georganiseerde gemeenschap die in staat was een massieve stenen muur rond de nederzetting te bouwen, op een gegeven moment nog versterkt door een massieve stenen toren. De omvang van deze nederzetting rechtvaardigt het gebruik van de term stad en suggereert een bevolking van zo’n 2000-3000 personen. In deze 1.000 jaar vond er dus een verschuiving plaats van een jagersbestaan naar een volwaardige nederzetting. De ontwikkeling van de landbouw kan hieruit worden afgeleid, en er zijn korrels gevonden van gecultiveerde soorten tarwe en gerst. Jericho is dus een van de plaatsen die bewijs leveren van zeer vroege landbouw. Het is zeer waarschijnlijk dat, om voldoende grond voor de teelt te verschaffen, irrigatie was uitgevonden. Deze eerste neolithische cultuur van Palestina was een zuiver inheemse ontwikkeling.

Deze bewoners werden omstreeks 7000 v. Chr. opgevolgd door een tweede groep, die een cultuur bracht die nog steeds neolithisch was en nog steeds geen aardewerk vervaardigde, hoewel zij niet inheems was. Deze bezetting wijst waarschijnlijk op de komst van nieuwkomers uit een van de andere centra, mogelijk in Noord-Syrië, waar de neolithische levenswijze op basis van landbouw zich had ontwikkeld. Deze tweede neolithische fase eindigde ongeveer 6000 v. Chr.

Voor de volgende 1000 jaar is er weinig bewijs van bewoning in Jericho. Pas rond 5000 v. Chr. vertoonde Jericho de invloeden van ontwikkelingen die in het noorden hadden plaatsgevonden, waar een steeds toenemend aantal dorpen was verschenen, nog steeds neolithisch maar gekenmerkt door het gebruik van aardewerk. De eerste pottenbakkers van Jericho waren echter primitief in vergelijking met hun voorgangers op deze plaats, die in eenvoudige, in de grond verzonken hutten woonden. Waarschijnlijk waren het voornamelijk veehouders. Gedurende de volgende 2000 jaar was de bewoning schaars en mogelijk met tussenpozen.

Aan het einde van het 4e millennium v.Chr. verscheen er opnieuw een stedelijke cultuur in Jericho, net als in de rest van Palestina. Jericho werd weer een ommuurde stad, waarvan de muren vele malen werden herbouwd.

Omstreeks 2300 v. Chr. was er weer een breuk in het stadsleven. De nomadische nieuwkomers, bestaande uit een aantal verschillende groepen, waren waarschijnlijk de Amorieten. Hun opvolgers, rond 1900 v. Chr., waren de Kanaänieten, die een cultuur deelden die over de gehele lengte van het Middellandse-Zeegebied werd aangetroffen. De Kanaänieten herintroduceerden het stadsleven, en opgravingen hebben bewijzen opgeleverd van zowel hun huizen als hun huismeubilair, dat in hun graven werd gevonden als uitrusting van de doden in het hiernamaals. Deze ontdekkingen hebben de aard aangegeven van de cultuur die de Israëlieten aantroffen toen zij in Kanaän infiltreerden en die zij grotendeels overnamen.

Jericho is beroemd in de bijbelse geschiedenis als de eerste stad die door de Israëlieten onder Jozua werd aangevallen nadat ze de rivier de Jordaan waren overgestoken (Jozua 6). Na de verwoesting door de Israëlieten werd het, volgens het bijbelse verslag, verlaten totdat Hiel de Betheliet zich er in de 9e eeuw v. Chr. vestigde (1 Koningen 16:34). Jericho wordt nog verschillende andere keren in de Bijbel genoemd. Herodes de Grote vestigde in Jericho een winterverblijf en stierf er in 4 v. Chr. Opgravingen in 1950-51 brachten iets aan het licht van het Herodiaanse Jericho: een prachtige façade langs de Wadi Al-Qilṭ maakt waarschijnlijk deel uit van het paleis van Herodes, en de stijl ervan illustreert Herodes’ toewijding aan Rome. Sporen van andere fraaie gebouwen zijn te zien in dit gebied, dat het centrum werd van het Romeinse en nieuwtestamentische Jericho, ongeveer 1 mijl (1,6 km) ten zuiden van dat van de oudtestamentische stad. Het Jericho van de Kruisvaardersperiode bevond zich op nog een derde plaats, een mijl ten oosten van de oudtestamentische plaats, en het was daar dat de moderne stad zich later zou ontwikkelen.

Oldtestamentisch Jericho is geïdentificeerd in de heuvel die bekend staat als Tall Al-Sulṭān (bij de bron van de overvloedige bron ʿAyn Al-Sulṭān), die 70 voet (21 meter) boven de omringende vlakte uitsteekt. Een aantal grote archeologische expedities heeft op deze plaats gewerkt, met name in 1952-58 onder leiding van Kathleen M. Kenyon, directeur van de British School of Archaeology in Jeruzalem; een van de belangrijkste doelstellingen was het vaststellen van de datum van de vernietiging van de stad door de Israëlieten – een zaak van belang voor de chronologie van de Israëlitische intocht in Kanaän. Het grootste deel van de stad uit die tijd, met inbegrip van het hele circuit van de stadsmuren, is door erosie verdwenen; er is genoeg overgebleven om alleen aan te tonen dat er een stad uit die tijd was. Deze kan in de tweede helft van de 14e eeuw v. Chr. zijn verwoest, maar de bewijzen zijn te schaars om dit nauwkeurig te kunnen vaststellen. De plaats werd vervolgens verlaten tot in de IJzertijd. Er zijn weinig sporen gevonden van de bezetting in de 9e eeuw v. Chr. die aan Hiel wordt toegeschreven, maar er was een omvangrijke nederzetting in de 7e eeuw v. Chr. die misschien eindigde ten tijde van de tweede Babylonische ballingschap in 586 v. Chr. De plaats werd dan uiteindelijk verlaten, en het latere Jerichos ontstond elders.

Een bijzonder belangrijk overblijfsel van de Umayyadische overheersing zijn de overblijfselen van de Khirbat al-Mafjar, een opmerkelijk 8e-eeuws gebouwencomplex gelegen in de Wadi Al-Nuwayʿima, zo’n 3 mijl (5 km) ten noorden van Jericho. Het complex, dat oorspronkelijk een paleis, een moskee en een badhuis omvatte, werd kort nadat het was begonnen door een aardbeving beschadigd en werd nooit voltooid. Tot de best bewaarde overblijfselen behoren de prachtige mozaïekpanelen en -plaveien waarvoor het complex beroemd is. Hoewel de identiteit van de opdrachtgever wordt betwist, wordt het in verband gebracht met zowel Hishām ibn ʿAbd al-Malik (regeerde 724-743) en zijn neef, de controversiële kalief al-Walīd ibn Yazīd (regeerde 743-744).

Een klein dorp in de Ottomaanse tijd, werd Jericho een winterresort nadat het Britse mandaat over Palestina in het begin van de jaren twintig was ingesteld. De stad onderging echter een grote uitbreiding na de inlijving bij Jordanië in 1949. De vestiging in de buurt van twee enorme kampen van Palestijnse vluchtelingen na de oprichting van de Staat Israël in 1948 bracht grote activiteit in de stad, die grotendeels werd herbouwd; het gebied van de oase werd uitgebreid door irrigatie. De Israëlische bezetting van de stad na de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 leidde echter tot de verspreiding van een groot deel van de vluchtelingenbevolking (zie Arabisch-Israëlische oorlogen). Jericho was een van de eerste steden die door de Israëlische strijdkrachten werden geëvacueerd en overgedragen aan het bestuur van de ontluikende Palestijnse Autoriteit in de nasleep van de Oslo-akkoorden van 1993 (zie twee-staten-oplossing). Aantal inwoners. (2017) 20,907.