Since the introduction of digitalis into therapy approximately 200 years ago, there have been continuing admonitions concerning its toxicity. Meer dan 400 jaar geleden noemden kruidendokters de plant al giftig. In fictie is het moorddadig gebruik van digitalis voorgekomen in de geschriften van Mary Webb, Dorothy Sayers en Agatha Christie. Er zijn tien gevallen in het echte leven van vermeende moord door digitalis en processen tegen de beschuldigden. In vergelijking met andere medicijnen is het middel niet vaak met zelfmoordbedoelingen gebruikt. Mogelijk wordt het in Frankrijk vaker voor een dergelijk doel gebruikt dan in Engeland of de Verenigde Staten.
Het frauduleuze gebruik van digitalis bij het ondersteunen van claims voor invaliditeit wegens hartziekte is voorgekomen, en een grote samenzwering van artsen en advocaten bij het oplichten van verzekeringsmaatschappijen in de jaren dertig is een beschamende episode in de staat van dienst van deze beroepsgroepen. Hoewel onschuldig, pleegde een professor in de geneeskunde die erbij betrokken was zelfmoord.
Twee farmaceutische (fabricage)blunders die zich in België en Nederland voordeden met verkeerde etikettering worden genoemd. Deze leidden tot talrijke sterfgevallen en de beroepsgroep leek nogal traag om de aard van deze kleine vergiftigingsepidemieën te onderkennen.
Er zijn gevallen bekend van psychiatrische ziekten met digitalis. Het verhaal van digitalisvergiftiging duurt voort tot op de dag van vandaag en artsen moeten waakzaam zijn voor het vergiftigingspotentieel van het geneesmiddel, dat kan ontstaan door het voorschrijven van digitalis zonder kennis van de juiste dosering, farmacodynamiek of interacties met andere geneesmiddelen, maar ook door accidentele overdosering zoals bij kinderen en gebruik met zelfdestructieve of moorddadige bedoelingen.