Pewnej nocy w marcu ubiegłego roku John Thompson Jr, legendarny były trener koszykówki Uniwersytetu Georgetown, wykonał telefon rekrutacyjny. Thompson nie trenował Hoyas od 1999 r., ale to nie był przeciętny lobbing na uczelni. W 1981 r. Thompson przekonał nastolatka Patricka Ewinga, wówczas najlepszego koszykarza szkół średnich w kraju, aby grał dla niego. Wygrali to wszystko trzy lata później. Ale teraz program, który zbudowali, zmagał się z problemami. Trener Georgetown John Thompson III – syn Thompsona – został zwolniony. Szkoła potrzebowała zastępstwa. Thompson zwrócił się więc do swojego dawnego podopiecznego. „Powinieneś włożyć swój kapelusz do ringu o tę pracę”, powiedział.
Podobnie jak w 1981 roku, kiedy Thompson próbował zwabić go do szkoły, która była drobnostką wśród jego zalotników NCAA, Ewing był rozdarty. W wieku 54 lat, spędził większość swojego dorosłego życia w National Basketball Association – najpierw jako jeden z największych graczy ligi, a następnie jako dobrze podróżujący asystent trenera. Nigdy nie myślał o trenowaniu w college’u. Z drugiej strony, to było Georgetown – lub jak Ewing to ujął, dom.
„Pozwól mi się nad tym zastanowić,” powiedział Thompsonowi. „Pozwól mi się nad tym przespać.”
Ewing dzwonił do przyjaciół i powierników, byłych kolegów z drużyny Hoyas i obecnych trenerów NBA. „Czy powinienem to zrobić?” pytał. W kółko otrzymywał tę samą, prostą odpowiedź: „Dlaczego nie?”
Sześć miesięcy później, nowy główny trener Georgetown siedzi w sali konferencyjnej ozdobionej trofeami i pamiątkami koszykarskimi, omawiając powrót do domu, który jest bardziej jak wieczny przypadek déjà vu. Czarno-białe zdjęcia z czasów gry Ewinga zajmują poczesne miejsce w wartym 61 milionów dolarów John R. Thompson Jr. Intercollegiate Athletic Center, w którym znajduje się biuro Ewinga i boisko treningowe, na którym jego stary numer, 33, zdobi ściany. Na zewnątrz, pierwszaki odnajdują drogę po kampusie; seniorzy martwią się rozmowami o pracę. „To byłem ja też!” mówi.
Trzydzieści cztery lata od prowadzenia Hoyas do ich jedynego krajowego tytułu, najsłynniejszy sportowiec szkoły zamienił swoją przesiąkniętą potem koszulkę i koszulkę na spodnie i sportową marynarkę. Jeśli to wszystko wydaje się zbyt bajkowe – zbyt pełne – cóż, jest pewien haczyk. Mętne wspomnienia nie pokonają Villanovy. Wznawiając franczyzę Ewinga, Georgetown postawiło na to, że ucieleśnienie historycznej przeszłości szkoły może poprowadzić ją w przyszłość i sprawić, że koszykówka Georgetown znów będzie miała znaczenie w mieście, które odkryło mnóstwo innych rozrywek od czasów, gdy Hoyas byli największą grą w mieście.
Sądząc po jego zachowaniu, Ewing wydaje się być świadomy stawki. Jego stary akademik, skupisko apartamentów z widokiem na rzekę Potomac, znajduje się pięć minut spacerem od jego biura, ale on jeszcze nie złożył wizyty: „Jestem w trybie szlifowania. Jestem w trybie rekrutacji. Staram się, aby chłopaki robili rzeczy, których potrzebujemy, aby odnieść sukces. Jestem tak zajęty pracą, że naprawdę nie mam czasu, aby usiąść i popaść w nostalgię.”
Inne gwiazdy college’u trenowały w swoich alma maters -lyde Drexler w Houston, Kevin Ollie w Connecticut, Chris Mullin w St. John’s. Żaden z nich nie znaczy dla swoich szkół tyle, co Ewing dla swojej. Kiedy w lutym 1981 roku wybrał Georgetown zamiast Północnej Karoliny i UCLA, Washington Post porównał tę okazję zarówno do Wigilii Bożego Narodzenia, jak i D-Day – tylko nieco hiperbolicznie.
Ewing poprowadził Hoyas do mistrzostwa National Collegiate Athletic Association w 1984 roku – i do niefortunnych, łamiących serce porażek w grze o tytuł w 1982 i 1985 roku. Został czterokrotnie nazwany Big East Defensive Player of the Year, czterokrotnie All-American, dwukrotnie All-Big East Player of the Year i 1985 Naismith Player of the Year. On nadal posiada rekordy szkoły dla zbiórek, bloków i gier played.
Ewing wpływ wykraczał poza statystyki. Do wczesnych lat 80-tych, koszykówka w college’u była w dużej mierze sportem regionalnym. Gdy Ameryka zakochała się w March Madness, Georgetown stało się zjawiskiem kulturowym. Dziennikarze sportowi porównywali Thompsona i Hoyas do Dartha Vadera i Imperium Galaktycznego z filmów Gwiezdne Wojny. Fani kochali Hoyas, lub nienawidzili ich. Niektóre z tych animozji wynikały z dominacji szkoły, jako że Georgetown było 121-23 w ciągu czterech lat Ewinga. A niektóre z nich były rasowe.
Przedstawiając w przeważającej części białą szkołę, Hoyas posiadali czarnego głównego trenera, czarnego gracza i w większości czarny roster. Podobnie jak Thompson, program ani nie przeprosił, ani nie wycofał się w obliczu brzydkich sentymentów – nie wtedy, gdy przeciwni fani trzymali znaki nazywające Ewinga małpą i nosili koszulki z napisem EWING KANT READ DIS, i nie wtedy, gdy obserwatorzy oskarżali prywatny jezuicki uniwersytet o sprzedanie swojej akademickiej duszy, aby przyjąć koszykarzy z miejskich szkół.
Oczywiście, to tylko sprawiło, że Waszyngton – miasto w większości afroamerykańskie w tamtym czasie – bardziej przyjął zespół. Przed pierwszym sezonem Ewinga, Georgetown przeniosło swoje mecze domowe z 2,500-miejscowej McDonough Arena do 19,000-miejscowego Capital Centre w Landover. Hoyas sprzedali więcej biletów sezonowych niż miejska drużyna NBA, Bullets. Srebrne kurtki Hoyas Starter zaczęły pojawiać się w filmach i teledyskach rapowych. Ówczesny prezydent szkoły, Timothy Healy, powiedział „The Post”, że drużyna była pomostem między „federalnymi i niefederalnymi, bogatymi, biednymi, ustabilizowanymi i nieustabilizowanymi.”
„To była drużyna DC”, wspomina Mike Jarvis, trener Ewinga w szkole średniej, a później trener koszykówki męskiej w GW. „Ludzie się z nimi identyfikowali, szczególnie w czarnej społeczności. Georgetown niekoniecznie było szkołą, do której chodziłoby wielu ludzi lub ich dzieci, ale istniało poczucie dumy z powodu czarnego trenera i czarnej gwiazdy Patricka Ewinga.”
Sukcesy drużyny zmieniły również tożsamość Georgetown. W latach 80-tych szkoła postanowiła stać się tym, co obecny prezydent John J. DeGioia nazywa „prawdziwie narodowym uniwersytetem badawczym”, budując nowy dom polowy na kampusie i centrum studenckie, zwiększając liczbę pełnoetatowych wykładowców z 300 do 500 i oferując pełną, niewymagającą pomocy finansową. Ale to koszykówka była tym, co naprawdę podniosło rangę szkoły. W 1984 roku Ewing, Thompson i prezydent Ronald Reagan znaleźli się na okładce Sports Illustrated, uśmiechając się i trzymając piłki do koszykówki w Białym Domu pod nagłówkiem „There they go again”. W latach 1983-1986 liczba zgłoszeń do Georgetown wzrosła o 45 procent.
„Istniała fantastyczna synergia między strategią uniwersytetu a sukcesem drużyny koszykarskiej”, mówi DeGioia, który ukończył szkołę w 1979 roku i pracował jako asystent byłego prezydenta Healy’ego w latach Ewinga. „Uzupełniali się nawzajem.”
Ale w ciągu ostatniego ćwierćwiecza – z zabezpieczonym miejscem Georgetown wśród elitarnych amerykańskich instytucji akademickich – jego program koszykarski zsunął się ze znaczenia. Hoyas dotarli do Final Four w 2007 roku, ale następnie ponieśli szereg porażek w Turnieju NCAA z niżej notowanymi przeciwnikami. W zeszłym sezonie Hoyas zanotowali bilans 14-18, a frekwencja na trybunach gwałtownie spadła. Fani skandowali „Zwolnić Thompsona!” podczas meczów. Pod koniec sezonu, administracja zastosowała się do tego. „Zespół stał się trudny do oglądania” – mówi Andrew Geiger, absolwent Georgetown i założyciel Casual Hoya, strony internetowej poświęconej koszykówce Hoyas. „Najtwardsi fani mieli dość.”
Takie jest wyzwanie stojące przed Ewingiem: Wszyscy trenerzy college’u pracują w szybkowarach; od każdego z nich oczekuje się zwycięstwa. Ale niewielu z nich pomogło stworzyć przerośnięte oczekiwania poprzez to, co zrobili jako gracze.
„Wiesz, o co chodzi?” mówi Lee Reed, dyrektor sportów międzyuczelnianych Georgetown. „Tam, gdzie strzygę się, ci faceci nie mają nic wspólnego z Georgetown, ale pamiętają, kiedy byliśmy naprawdę dobrzy i są podekscytowani Patrickiem Ewingiem. Kiedy taksówkarze i faceci w salonie fryzjerskim mówią o tobie, to znaczy, że idzie ci dobrze. Kiedy przestają o tobie mówić, masz kłopoty.”
Trenowanie to harówka, bezdenna, wypełniona kwasem żołądkowym studnia pracy i zmartwień. Jesteś zatrudniony, aby być zwolniony; cram cały tydzień do egzaminu końcowego, a następnie patrzeć bezradnie, jak twoi gracze skończyć biorąc test. „Jest o wiele więcej frustracji niż satysfakcji”, mówi analityk ESPN i były trener Knicks i Houston Rockets Jeff Van Gundy. „Po prostu ciężko jest wygrywać. Większość z nas robi to, bo nie potrafi robić nic innego.”
Ewing nigdy nie chciał być trenerem w college’u. W Georgetown skupił się na wygrywaniu meczów i ukończeniu szkoły – to ostatnie, aby spełnić obietnicę złożoną swojej matce, Dorothy, jamajskiej imigrantce, która zmarła na atak serca przed jego sezonem juniorskim. Jako profesjonalista, było to samo. Osiedlił się w Potomac poza sezonem i skupił się na poprawie swojego ciała i gry, zabierając ze sobą swojego niemowlęcego syna na treningi na kampusie Georgetown.
W 2002 roku, zbliżając się do emerytury z NBA, Ewing zjadł kolację z Michaelem Jordanem – zaciekłym rywalem, który stał się dobrym przyjacielem. Dwa lata wcześniej, Jordan kupił udziały w Washington Wizards i przejął operacje koszykarskie drużyny. Złożył Ewingowi ofertę: Przyjedź do Waszyngtonu. Spróbuj swoich sił jako trener. Stworzę dla ciebie stanowisko asystenta. Zobacz, czy ci się spodoba – jeśli nie, możesz przenieść się na stanowisko front-office i spróbować tego.
Ewing i Michael Jordan byli kolegami z college’u, rywalami w NBA i starterami w Dream Teamie z 1992 roku. Zdjęcia od lewej: Photograph by Heinz Kluetmeier/Sports Illustrated/Getty Images; Photograph by Jonathan Daniel/Getty Images; Photograph by Theo Westenberger/ Sports Illustrated/Getty Images.
Ewing powiedział „tak”. Wprowadził się do apartamentu w Ritz-Carlton, poranki spędzał na treningach w klubie sportowym, a poza tym poświęcił się trenowaniu wielkich ludzi Wizards: Brendan Haywood, Etan Thomas, Kwame Brown i były center Georgetown Jahidi White. Ewing odkrył, że uwielbia trenowanie – planowanie gry, studiowanie filmów, dbałość jubilera o szczegóły. Przede wszystkim jednak Ewing uwielbiał dzielić się swoimi starymi sztuczkami z młodymi graczami, co porównuje do ojcostwa: „Często, gdy próbujesz nauczyć swoje dzieci czegoś, one zachowują się tak, jakby nie słuchały. Potem obserwujesz je z daleka i widzisz, że robią te wszystkie rzeczy – i to jest jak, 'Oh – w końcu to łapią!’. To daje mi radość.”
Dwa lata temu, Ewing, pracując jako asystent trenera w Charlotte Hornets, przeprowadził rozmowy kwalifikacyjne na wakaty trenerskie w Sacramento i Memphis. Obie drużyny zatrudniły innych kandydatów. Byli gracze z dużo mniejszym doświadczeniem na boisku – w tym Luke Walton w Los Angeles i Jason Kidd w Brooklynie i Milwaukee – dostali najlepsze posady. Dlaczego nie Ewing? Niektórzy obserwatorzy NBA błędnie zakładają, że emerytowane supergwiazdy są miernymi trenerami, ponieważ gra przychodzi im zbyt łatwo. Inni winią Ewinga za jego długoletnią niechęć do ujawniania się prasie i opinii publicznej, niechęć, która sięga jego spotkań z rasizmem, kiedy był młodym graczem.
Nawet zanim przybył do Georgetown, przeciwni fani z liceum rzucali kamieniami w autobus jego drużyny, nazywali go „małpą” i słowem na N, i rzucali skórki od bananów na boisko. „W tym czasie w Bostonie obowiązywał przymusowy transport autobusowy, starano się zintegrować szkoły i wielu białych uciekało na przedmieścia” – mówi Jarvis. „My graliśmy w lidze podmiejskiej. Byliśmy w przeważającej mierze czarną drużyną, a większość drużyn, przeciwko którym graliśmy, nie miała czarnych graczy – pochodzili oni z terenów, na których mieszkali ludzie, którzy uciekli z miasta. Było więc wiele napięć. Drużyny wystawiały do gry linebackerów piłkarskich, aby spróbować pokonać Pata. Mogłeś mieć trzy do czterech bójek na pięści w meczu i nikt nie zostałby wyrzucony. „
„My jakby bagatelizujemy to, przez co przeszedł Patrick,” mówi Van Gundy. „Chcemy myśleć, że jako społeczeństwo nigdy nie zrobilibyśmy tak ohydnych rzeczy. Ale tak się stało, a on musiał to znosić. Czy to sprawiło, że stał się trochę ostrożny? Oczywiście. Ale ma ku temu powody.”
Kiedy Thompson zadzwonił do Ewinga w sprawie otwarcia Georgetown, ten wspomniał o długim oczekiwaniu swojego byłego gracza na czołową posadę w NBA. Jak długo byłeś asystentem? Nie dali ci żadnej szansy. Dlaczego nie tutaj? Cóż, po pierwsze, przyjęcie tej pracy oznaczałoby, że rzeczy, które Ewing uwielbiał w trenowaniu – mentoring, gra w szachy – musiałyby być uzupełnione o mniej seksowne zadania, takie jak podrywanie 18-latków i zarządzanie klubami wspierającymi. Ewing nadal chciał mieć możliwość trenowania największych graczy na świecie. Ale Georgetown było domem.
Podczas rozmowy kwalifikacyjnej, Ewing rozmawiał przez telefon z przedstawicielami szkoły, przedstawiając swoją wizję Hoyas. Jego drużyny będą biegać. Strzelać za trzy punkty. Grać koszykówkę w stylu pro-style. Dostosowywałby swoją taktykę do posiadanego talentu, tak jak robią to trenerzy NBA. Poza parkietem Ewing rekrutowałby na poziomie krajowym, konkurując z takimi tuzami jak Duke i Kentucky, kładłby nacisk na edukację, tak jak to robił Thompson, i unikałby skandali. Dokonywanie program mocarstwo zajmie trochę czasu, Ewing powiedział, ale wygrana przyjdzie.
Reed i inni zaangażowani w Georgetown poszukiwania trenera, w tym byłego komisarza NFL Paul Tagliabue, były pod wrażeniem. „Patrick zawsze był naszą ikoną, kochanym facetem, który dałby ci wielki niedźwiedzi uścisk, częścią naszej rodziny”, mówi Reed. „Dosłownie zwykłem nazywać go Dużym Patem. Ale on naprawdę wiedział, co chce zrobić z programem koszykówki, od drobnych szczegółów jego raportów skautowskich po sposób, w jaki drzwi nie zamykały się na całą drogę w biurze trenerów. Zaczęliśmy postrzegać Big Pata jako trenera Ewinga.”
Na początku kwietnia drużyna Ewinga, Hornets, przyleciała z Oklahoma City do Waszyngtonu. Ewing zostawił bagaże w hotelu drużyny – tym samym Ritz-Carlton, w którym mieszkał podczas pracy trenerskiej z Wizards – i pojechał samochodem do kancelarii Tagliabue w centrum miasta, gdzie spotkał DeGioia. Podczas rozmowy z Thompsonem Ewing wyznał, że nie sądził, iż dostanie tę pracę. „To był tylko wyraz twarzy Jacka,” mówi Ewing. „Nie mogłem tego odczytać. On ma wspaniałą pokerową twarz.”
„Jeśli miałem pokerową twarz, to tylko dlatego, że tej nocy miałem trudną decyzję!” mówi DeGioia. „Nie chciałem niczego zakładać. Ale odszedłem przekonany, że to jest Patrick Ewing, którego już znałem – ktoś, kto ma gorące pragnienie wygrywania i będzie pracował ciężej niż ktokolwiek inny.”
Następnego ranka, Hornets wsiadali do swojego zespołowego autobusu, kiedy zadzwonił telefon Ewinga. To był Reed.
„Słyszałem, że miałeś dobre spotkanie,” powiedział Ewingowi.
„Myślałem, że poszło dobrze, ale-” powiedział Ewing.
„Dostałeś pracę.”
„Lee, nie zadzieraj ze mną.”
„Nie,” powiedział Reed, „dostałeś ją.”
Ewing wyszedł z autobusu i powiedział kierowcy, aby pojechał na trening bez niego.
Podczas konferencji prasowej wprowadzającej Ewinga na początku kwietnia, Thompson uściskał go z gratulacjami. Wkrótce potem, dał Georgetown czwarty męski trener koszykówki w 45 lat kilka porad: Coaching to tylko 30 procent pracy. Siedemdziesiąt procent to inne rzeczy.
Po konferencji prasowej Ewing musiał spotkać się z członkami swojego nowego zespołu; zdać test obejmujący niezliczone i zawiłe zasady rekrutacji NCAA; polecieć do Connecticut, aby przekonać wysoko cenionego rekruta Tremonta Watersa, który w marcu zrezygnował z gry w Georgetown, aby dał Hoyas drugą szansę; i przeprowadzić wywiad z potencjalnymi asystentami trenerów.
„W zawodowcach, masz do czynienia z drużyną, możesz mieć do czynienia z , możesz mieć do czynienia z niektórymi sponsorami,” mówi Ewing. „Ale to jest całkiem sporo. W college’u jesteś dyrektorem generalnym. Masz do czynienia z profesorami, z absolwentami, z prasą, z pracownikami, z osobami odpowiedzialnymi za rekrutację. Musisz się upewnić, że twoje dzieci chodzą na zajęcia i nie robią nic szalonego w akademikach.”
Właściwie, najbardziej uciążliwą częścią pracy nie jest martwienie się o graczy, którzy są już na kampusie – jest nią rekrutacja dzieci, które są jeszcze w liceum. Najlepsi trenerzy uczelni, mówi Steven Clifford, były asystent na Boston University i East Carolina, są „rekrutacja non stop. To największy kawałek, największa rzecz o college’u sportowym.”
Ewing własne rekrutacja była ściśle kontrolowana przez jego rodziców i Jarvis, jego trener liceum. „Jeśli próbowałeś przekupić Patricka, jeśli myślałeś, że prezenty dla niego lub któregokolwiek z nas zdobędą ci Patricka, nie miałbyś szans” – mówi Jarvis. Czasy się zmieniły. Dziś pozyskiwanie graczy oznacza poruszanie się po skomplikowanym świecie trenerów Amateur Athletic Union i przedstawicieli firm obuwniczych – świecie, w którym śledztwo FBI dostarczyło dowodów na sześciocyfrowe wypłaty dla rekrutów oraz zarzuty łapówkarstwa i korupcji wobec asystentów trenerów w czterech różnych szkołach. Zasada „one and done” w NBA, która wymaga, aby gracze mieli albo 19 lat, albo jeden rok od ukończenia szkoły średniej, zanim będą kwalifikować się do ligowego draftu, oznacza, że najlepsi kandydaci do gry w prep często postrzegają college jako jednosezonowy pit stop.
Czy Ewing może skutecznie konkurować w krwawym sporcie rekrutacji, przeciwko rywalizującym trenerom, którzy są w tym od dziesięcioleci? Czy może przekonać najlepszych graczy z bogatego w talenty obszaru Waszyngtonu do pozostania w domu, czego Georgetown nie było w stanie zrobić z takimi graczami NBA jak Kevin Durant i Markelle Fultz? Van Gundy uważa, że tak: „W żadnym wypadku nie jestem jednym z najlepszych przyjaciół Patricka, ale on sprawia, że czuję się jakbym był jego najlepszym przyjacielem. On sprawia, że ludzie czują się tak dobrze, tak potrzebni, tak witalni. Myślę, że to unikalny talent.”
Powracając do sali konferencyjnej koszykówki, proszę Ewinga, aby przedstawił mi swój pitch rekrutacyjny. Załóżmy, że jestem młodym Patrickiem Ewingiem. Siedzisz w moim salonie. Chcesz, żebym grał dla ciebie.
„Mogę pomóc ci rozwijać się nie tylko jako gracz, ale jako młody człowiek” – mówi Ewing. „Uniwersytet Georgetown był dla mnie wspaniałym miejscem. Dał mi możliwość nie tylko rozwoju jako koszykarz, ale także zdobycia świetnej edukacji.”
Tak daleko, tak … oldschoolowo. On brzmi jak Thompson – trener, który kładł nacisk na ukończenie szkoły i przez 27 sezonów w szkole, widział tylko dwóch swoich graczy, którzy odeszli wcześniej, aby wejść do draftu. Ale Ewing wciąż mówi.
„To, co powiedziałbym temu młodemu Patrickowi Ewingowi, to że wszystko, co zobaczysz, widziałem. Wszystko przez co będziesz przechodził ja przeszedłem. Mogę pomóc ci się rozwinąć i doprowadzić cię do następnego poziomu, na którym chcesz się znaleźć.”
To jest nowość. Dzisiejsi rekruci chcą grać w NBA tak szybko jak to możliwe. Kto zna ligę lepiej niż Patrick Aloysius Ewing? Odrzuca głowę do tyłu i śmieje się. Czasy naprawdę się zmieniły.
„Teraz, w tym dniu i wieku, młody Patrick Ewing prawdopodobnie będzie one-and-done!” mówi. „Prawdopodobnie nie będzie go tu zbyt długo!”
Wśród diehardów Georgetown, oczekiwanie na powrót Ewinga jest zmieszane z poczuciem przepowiedni – że sygnalizuje on mniej nowy początek, niż ostatnie, umierające tchnienie ancien régime’u. Na dobre i na złe, cień Johna Thompsona Jr.-Big Johna- nadal ciąży nad koszykówką Georgetown, a nawet nad samym uniwersytetem. 76-latek, który odmówił udzielenia wywiadu do tego artykułu, jest patriarchą programu, trenerem, który wyprowadził Hoyas z 3-23 rekordów w 1972 roku na szczyt sportu. Jest blisko z DeGioią. Siedzi wzdłuż linii bazowej na meczach domowych Hoyas. Ma biuro w tytułowym Thompson Center i posąg z brązu w lobby. Kiedy John Thompson III był trenerem, Big John można było czasem znaleźć z tyłu pokoju podczas konferencji prasowych po meczu jego syna – a dwa lata temu, nawet przerwał wywiad, aby wysadzić „straszne” sędziowanie podczas zwycięstwa Georgetown nad Creighton.
Po tym jak Thompson III został zwolniony, Sports Illustrated poinformował, że niektórzy potencjalni zastępcy wahali się z powodu starszego Thompsona. „W Georgetown panuje przekonanie, że ostatecznie musisz odpowiadać przed Big Johnem” – mówi Geiger. „Tak więc dla fanów, ekscytacja, która przychodzi wraz z Ewingiem jest czymś w rodzaju mieszanego worka. Wcześniej mieliśmy JTIII na boisku z jego ojcem w tle. Teraz mamy Patricka Ewinga z Johnem Thompsonem w tle.”
Ewing jest głęboko lojalny wobec swojego starego trenera. Kiedy w 1983 roku fan Providence drwił z Ewinga z napisem EWING CAN’T READ THIS, to właśnie Thompson ściągnął Hoyas z parkietu. Kiedy zmarła matka Ewinga, to właśnie Thompson wezwał swojego gwiazdora do swojego biura, aby przekazać mu nowinę. „To nie jest zwykła relacja wielki gracz – wielki trener,” mówi Van Gundy. „Relacja Johna z Patrickiem wykracza daleko poza uczenie go jak grać w obronie low-post. Gdyby powiedział: 'Patrick, nie chcę, żebyś to robił’, nie wróciłby do Georgetown.”
Po lewej Ewing jako asystent w Houston Rockets, udzielający rad Yao Mingowi. Zdjęcie autorstwa Jonathana Daniela/Getty Images. Po prawej, z Jordanem podczas NBA Global Games 2015 w Chinach. Photograph by Zhong Zhi/Getty Images.
Ewing przyznaje, że obaj Thompsonowie zachęcali go do podjęcia pracy – mówiąc mu, że jeśli ktokolwiek powinien trenować Hoyas, to powinien to być „ktoś z rodziny”. Mimo to, szybko zapewnia, że jest swoim własnym człowiekiem i że choć spędził cztery lata pod wodzą Thompsona, to od tamtego czasu wiele nauczył się o koszykówce od takich trenerów NBA jak Van Gundy czy Pat Riley. „Nie mam dla niego nic poza podziwem i szacunkiem” – mówi Ewing. „Będę słuchał wszystkiego, co ma do powiedzenia. Ale mam swoje własne pomysły i własne odczucia. Na koniec dnia, zamierzam robić rzeczy po swojemu.”
Bez względu na jego rodowód, Ewing będzie oceniany jak każdy inny trener – przez to, jak jego drużyny radzą sobie na boisku. W łagodny październikowy wieczór, Georgetown organizuje to, co jest równoznaczne z wiecem otwierającym sezon dla męskiej i żeńskiej drużyny koszykówki. Na zewnątrz McDonough Arena ustawia się długa kolejka do wejścia; wewnątrz odbywają się konkursy strzeleckie, rozdawanie koszulek, skandowanie „Hoya Saxa!” i przypominanie o konieczności używania hashtagu #HoyaMadness w mediach społecznościowych.
Na północnym końcu sali gimnastycznej jeden z koszy został zastąpiony tymczasową sceną, wyposażoną w głośniki, ekrany wideo, światła laserowe i maszynę do robienia dymu. Jeden po drugim, gracze z obu drużyn są wprowadzane z dudniącą muzyką, gyrating ich sposób przez prowizoryczny runway.
„A teraz, człowiek odpowiedzialny za to wszystko, w swoim pierwszym sezonie z powrotem na Hilltop-jeden, jedyny ….”
Na chwilę, to jest łatwe do zrozumienia, dlaczego Ewing wrócił-i dlaczego Georgetown chciał go z powrotem. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, może on być pomostem między wtedy i teraz, między tradycją i ewolucją, pozwalając szkole iść do przodu bez ruszania się z miejsca.
Ewing pojawia się na scenie. Szczerząc się owczo, podnosi ręce nad głowę, przechodzi przez dym i prowadzi swoją drużynę w – czekajcie, czy to się dzieje naprawdę? – improwizowanym, zdecydowanie staromęskim tańcu, który rozbawił graczy.
„Dobrze jest być z powrotem,” mówi Ewing, „gdzie wszystko się dla mnie zaczęło.”
.