Discussion
Pacjenci z ciągłym złuszczaniem się skóry zostali po raz pierwszy zgłoszeni jako Keratolysis Exfoliativa Congenita. Zmieniło się to, gdy w 1982 roku Levy i Goldsmith opisali to jako zespół złuszczającej się skóry. Zespół złuszczającej się skóry jest niezwykle rzadkim dziedzicznym zaburzeniem skórnym charakteryzującym się ciągłym, spontanicznym złuszczaniem się skóry (eksfoliacja). APSS jest uważany za podtyp zespołu złuszczającej się skóry, w którym złuszczanie się skóry jest ograniczone do grzbietu dłoni i stóp. Złuszczanie skóry jest spowodowane oddzieleniem się warstwy rogowej naskórka od warstwy ziarnistej. Badania molekularne wśród członków rodzin z APSS wykazały homozygotyczną mutację typu missense w transglutaminazie 5 (TGM5). Cassidy i wsp. przeprowadzili analizę powiązań genomowych i zlokalizowali defekt genetyczny na chromosomie 15 (na 15q15.2). Region ten zawiera dziewięć genów, a w jego centrum znajduje się mały klaster genów transglutaminazy (TGM). Jednak tylko TGM5 wykazuje silną ekspresję w skórze. Enzym TGM5 jest odpowiedzialny za wprowadzanie do białek strukturalnych wiązań izopeptydowych γ-glutamylo- ε-lizyna. Osłabienie tych wiązań prowadzi do rozszczepienia w regionie pomiędzy warstwą ziarnistą a warstwą rogową naskórka, co jest podobne do rozszczepienia w APSS.
Badania laboratoryjne u niektórych pacjentów z zespołem złuszczającej się skóry wykazały nieprawidłowości w poziomie aminokwasów, tryptofanu w osoczu, miedzi w surowicy, ceruplazminy i zdolności wiązania żelaza. Klinicznie, APSS jest bezobjawowym złuszczaniem skóry z resztkowym rumieniem przez kilka dni, który później goi się samoistnie bez blizny. Początek APSS jest różny, ale w większości opisanych przypadków choroba rozwinęła się wkrótce po urodzeniu. U jednego z naszych pacjentów łuszczenie występowało od urodzenia, a u starszego rodzeństwa po roku. Pacjenci ci mieli wcześniejszy wiek wystąpienia choroby niż pacjenci tunezyjscy, którzy mieli prawie podobny obraz kliniczny. Opisywano, że APSS dotyka głównie grzbietowych części dłoni i stóp. Jednak Hashimoto i wsp. opisali 34-letniego pacjenta z łuszczeniem się skóry na powierzchni podeszwowej i grzbietowej stóp. Nasi pacjenci mieli zajęcie zarówno dłoni, jak i stóp, ale było ono bardziej nasilone na dłoni i grzbiecie niż na grzbiecie. Zmienność w ekspresji fenotypowej u dwójki rodzeństwa wskazuje, że heterogenność wyników klinicznych występuje nie tylko między rodzinami, ale także w obrębie członków rodziny.
Objawy APSS nasilają się pod wpływem gorących temperatur, wysokiej wilgotności i tarcia.
Hashimoto i wsp. oraz Wakade i wsp. wykazali, że nawilżanie skóry poprzez moczenie w wodzie przez 5-10 minut wywoływało u ich pacjentów powstawanie pęcherzy Nieco cięższy przebieg choroby u naszych pacjentów może być spowodowany nadmierną potliwością, stosowaniem obuwia okluzyjnego oraz gorącym wilgotnym klimatem tropikalnym. Hiperhydroza daje podobny efekt jak moczenie kończyn w wodzie.
Nie ma skutecznego leczenia APSS. Leczenie tego stanu jest w dużej mierze objawowe i zapobiegawcze. Emolienty są przydatne u niektórych pacjentów, podczas gdy stosowanie keratolityków może nasilać złuszczanie. Miejscowo stosowana tretinoina okazała się nieskuteczna u tego pacjenta. Podobnie fototerapia, doustne glikokortykosteroidy i metotreksat okazały się nieskuteczne. Calcipotriol okazał się skuteczny w jednym opisie przypadku.