“Ga je gang, neuspeuteren.”
Dat zei een echte dokter in een echte laboratoriumjas tegen me. Hij wees op een stapel Vogue-magazines die in een halve cirkel in het midden van een spiegelende salontafel lagen.
De tijdschriften zagen er onaangeroerd uit. Op de omslagen zaten geen vingerafdrukken of kreukels – ze waren perfect, in tegenstelling tot mij met die grote fout in het midden van mijn gezicht, die waar de jongens al sinds de vijfde klas de draak mee staken.
Ik had mijn neus niet eens opgemerkt totdat ze me vertelden dat hij verkeerd zat. Tot dan had ik het lef om te denken dat ik mooi was.
“Grote neus, grote neus, grote neus, grote neus! Tracy heeft een grote neus!”
Ze zongen het, ze schreeuwden het, ze scandeerden het, en ze schreeuwden het. Ze deden het voor school, tijdens school, en na school. Ze deden het in de vijfde klas, ze deden het in de zesde klas, ze deden het in de zevende klas, ze deden het in de achtste.
“Grote neus, grote neus, grote neus, grote neus! Tracy’s heeft een grote neus! ”
Ik had m’n neus niet eens opgemerkt tot ze me vertelden dat ie niet goed was. Tot dan, had ik het lef om te denken dat ik mooi was.
“Ga je gang, kies maar een neus uit een van de tijdschriften,” zei de plastisch chirurg. Dr. Smith was zijn naam, en hij zei het met een vreemde glimlach die zowel aan vaderlijk als aan flirterig grensde, wat me de kriebels gaf. Misschien was dat gewoon zijn bedmanieren.
“Kies er maar een uit. Kies je droomneus.”
Hij was lang, mager en kaal en misschien 45 of 50. Ik zat naast mijn moeder op een stijve, witte, armloze leren bank, een ruimte-oud ding in wat een opzettelijk intimiderende wachtkamer leek te zijn.
Je zou denken dat een plastisch chirurg een gastvrije, troostende, huiselijke wachtkamer zou hebben, misschien met een overdekte zenfontein die naast de bank druppelt. Maar dit was Beverly Hills in 1993 – het uiterlijk was belangrijker dan het gevoel, en quasi-spirituele accenten zoals kristallen lampen, Boeddhabeelden en zenfonteinen waren nog geen ding.
Ik haalde Christy Turlington’s neus op. Ze was de rage van het moment – super vrouwelijk, super mager, super mooi, alles waarvan ik overtuigd was dat mijn 14-jarige ik dat niet was. Ik was er zeker van dat de jongens op school haar nooit uitlachten.
“Deze,” zei ik tegen de dokter terwijl ik naar haar wees.
Hij glimlachte en knikte en keek lang naar mijn gezicht en vroeg toen: “Hoe oud ben je?”
“14.”
“Ah,” zei hij. “Je bent te jong. Je neus zal blijven groeien. Je moet over een jaar terugkomen. Dan kunnen we het doen.”
Ik was zowel woedend als opgelucht.
Als ik niet op m’n 14e werd geopereerd, betekende dat nog een jaar kwelling, zowel van de jongens als van mezelf. Maar ik kon tenminste de fysieke kwelling van een neuscorrectie uitstellen. De neuscorrectie was niet eens mijn idee.
“Waarom huil je?” vroeg mijn moeder.
“De jongens op school lachen me uit.”
“Waarom lachen ze je uit?”
“Ze zeggen dat mijn neus te groot is.”
Ik heb me altijd afgevraagd waarom alle vrouwen in mijn familie een neus hadden die totaal anders was dan de mijne.
Ik wachtte boos op de onzin die onvermijdelijk uit haar mond zou komen. Ze zou maar doordrammen over hoe mooi ik ben zoals ik ben en dat die jongens onzekere eikeltjes zijn en dat ik niets van wat ze zeggen serieus moet nemen omdat ze waarschijnlijk zijn opgevoed door eikelige ouders.
“Voor een neuscorrectie?”
Ik begreep het nog steeds niet.
“Ik begrijp het niet.”
“Ik heb mijn neus laten doen,” zei ze. “Net als al je tantes. En je oma.” In de drie of vier seconden die ze nodig had om die zin af te maken, veranderde mijn werkelijkheid in iets vreemds en angstaanjagends, alsof ik in een schilderij van Picasso was gestapt, en in dat schilderij waren alle vrouwen in mijn familie veranderd in driehoeken en vierkanten, hun gezichten scheef en vervormd, niet langer troostend of vertrouwd.
Ik had me altijd afgevraagd waarom alle vrouwen in mijn familie een neus hadden die totaal anders was dan de mijne, neuzen met supergladde bruggen, perfect, zoals de omslagen van de Vogue-magazines op de tafel van Dr. Smith. Tot dan toe had ik besloten dat ik gewoon gebroken was, een speling van de natuur in mijn Armeens-Amerikaanse familie.
Armenen staan bekend om hun grote neuzen. De volgende mop deed de ronde op mijn Armeens zomerkamp.
Waarom hebben Armeense mannen geen snorren?
Omdat die niet groeien in de schaduw.
Later zou ik leren dat het laten doen van je neus voor veel Armeens-Angeleno vrouwen eigenlijk een recht van overpad is. Ik zeg het niet graag, maar het is waar. Zoveel vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen hebben hun neus laten doen, vaak al op jonge leeftijd, net als ik. Het is gewoon wat we doen.
Mijn familie woont al drie generaties in LA, sinds het begin van de 20e eeuw. Tegen de tijd dat de jaren negentig aanbraken, waren we geprogrammeerd met de door schoonheid geobsedeerde Angeleno-ethos.
Ik doorstond nog een jaar van die kwelling, waarbij ik langzaamaan een diepere haat kreeg voor mijn grote neus, fantaseerde over hoe mooi ik zou zijn als hij voorgoed uit mijn gezicht verdwenen was, fantaseerde over mooi zijn.
Toen het jaar om was, besloot ik dat ik niet terug wilde naar de griezelige Dr. Smith en zijn spacey jaren ’80 wachtkamer, dus nam mijn moeder me mee naar een vrouwelijke dokter in Glendale. Het is een stad een paar kilometer ten noorden van Downtown Los Angeles, en het is de thuisbasis van de grootste Armeense gemeenschap buiten Yerevan en Moskou.
Dr. Babakyan was jong, misschien 30 of zo. Ze had dik, steil, glanzend zwart haar dat tot op haar kin viel, grote, bruine Armeense ogen en een zwaar Armeens accent. Ze werkte in een armoedig, grijs gebouw met één verdieping, niet groter dan een twee-slaapkamerwoning uit het midden van de vorige eeuw, en haar wachtkamer was gevuld met oude, bruinleren banken en oud, grijs tapijt dat rafelde aan de plinten – niets leek op het kantoor van dr. Smith.
Ik duimde dat ze zou zeggen dat ik oud genoeg was voor een operatie. Ik had lang genoeg gewacht.
“Je hebt een te grote haak en een afwijkend tussenschot,” zei ze niet lang nadat ik de onderzoekskamer was binnengekomen. “We kunnen de bult wegscheren, het neustussenschot rechtzetten en de punt een beetje optillen om je gezicht in balans te brengen.”
‘Ik ben toch niet te jong voor de operatie?”
‘Nee, 15 is goed.”
Ik liet me opereren aan het begin van de kerstvakantie tijdens mijn tweede jaar van de middelbare school, zodat ik genoeg tijd had om te genezen voordat ik terugkwam van vakantie.
Nadat het voorbij was, waren mijn oogleden dichtgezwollen. Ik kon niet zien en ik kon niet ademen, niet met al die katoenen verpakking in mijn neusgaten gepropt. Het scherpe, onophoudelijke kloppen in mijn neusgaten werd pas wat minder nadat de grote doses Vicodin die Dr. Babkyan voorschreef, begonnen te werken.
Mijn grootmoeder verzorgde me als mijn moeder aan het werk was. Ze legde ijspakketjes op mijn ogen om de zwelling te verminderen, en toen ik eindelijk in staat was mezelf in de spiegel te bekijken, zag ik alleen een enorm wit verband; het was onmogelijk te zien hoe de neuscorrectie was uitgevallen, wat me een beetje deprimeerde.
Toen ik terug op school was, was het verband verwijderd, maar niet alle zwelling was verdwenen. Toch was het duidelijk, althans voor mij, dat ik een neuscorrectie had ondergaan.
De kenmerkende haak was weg, de brug was helemaal recht, en de punt was opnieuw gevormd. Hij stond nu schuin omhoog als de neus van een Disney-prinses, wat ik toen niet erg vond, maar nu haat ik het zo’n beetje. Ik denk eerlijk gezegd dat mijn neus een beetje te kort is voor mijn gezicht, wat me een nieuw complex heeft opgeleverd: de ruimte tussen mijn bovenlip en de punt van mijn neus is te groot. Althans naar mijn mening.
Ik was zeker nerveus voordat ik die eerste dag naar school liep, vooral nerveus dat de jongens die me pestten omdat ik een grote neus had, me misschien zouden gaan pesten omdat ik het zou laten repareren. Verrassend genoeg, lieten ze me met rust. Misschien hadden ze het niet eens gemerkt, of misschien waren ze gewoon volwassen geworden – we waren allemaal bijna 16.
Ik weet niet zeker of de neuscorrectie me mooier heeft gemaakt. Ik denk wel dat mijn ogen er beter door uitkwamen, maar ik denk ook dat ik in mijn oude neus gegroeid zou zijn, zoals ik in elk deel van mijn lichaam, geest en ziel gegroeid ben naarmate ik ouder werd.
En zelfs als het me mooier zou maken, is de trieste realiteit dat ik een Google-doc heb vol met minstens 30 gebreken die ik zie in mijn uiterlijk, alles van die extra lange ruimte tussen mijn neus en mond tot de petite grootte van mijn schedel (twee mannen wezen erop dat mijn hoofd te klein is voor mijn lichaam toen ik in de 20 was) tot de grootte van mijn heupen (ze zijn te klein) tot de grootte van mijn schouders (ze zijn te breed).
Ik typ alle onvolkomenheden uit, want naarmate de lijst groeit en groeit, wordt het voor mij steeds lachwekkender. Als ik al mijn onzekerheden op papier zie, neem ik ze minder serieus.
Voor veel vrouwen, en zeker sommige mannen, dwingt elke airbrushed tijdschriftcover of gefilterde video door een of andere influencer op Instagram of YouTube ons om onszelf onder de loep te nemen, om ons uiterlijk te ontleden om te testen of we voldoen aan de maat.
Dit leidt helaas tot een obsessie met fysieke perfectie, die op zijn beurt leidt tot meer en meer plastische chirurgie en injecties voor jongere en jongere vrouwen en mannen.
Het maakt me bang.
We zijn niet bedoeld om perfect te zijn, om gezichten te hebben zonder poriën, lijnen en vlekken. Om een gezicht zonder poriën of lijnen of vlekken te hebben is het uitwissen van onze uniciteit, onze persoonlijkheden, onze verhalen, onze geschiedenis, en onze kracht. We worden plat, saai en nietszeggend.
Ik wou dat ik mijn oude, krachtige, Armeense neus had, in plaats van het perfecte Disney-ding dat ik nu heb, deze verengelsde versie van mijn ware ik. Mijn oude neus had karakter. Mijn oude neus was interessant. Mijn oude neus was woest.
Ik kan de neuscorrectie niet terugdraaien. Maar ik kan twee keer, drie keer en misschien wel vier keer nadenken voordat ik mezelf injecties toedien of andere lichamelijke veranderingen onderga alleen maar om mijn schoonheid en waardigheid als vrouw te legitimeren.
Ik ben van plan precies dat te doen.
Tracy Chabala’s persoonlijke essays en journalistiek zijn verschenen in de Los Angeles Times, de LA Weekly, VICE, Motherboard, Salon, en andere publicaties. Ze heeft een MFA in Professioneel Schrijven van de University of Southern California. Twitter: @TracyAChabala
Krijg Shondaland direct in je inbox: ABONNEER U VANDAAG