Dit is het verhaal van mijn ongelooflijk positieve, levensveranderende ervaring met een totale knieprothese. Als dusdanig, komt dit artikel met een groot voorbehoud: Het is geen vervanging voor medisch advies. Het is alleen bedoeld om te laten zien wat mogelijk is met een goede chirurg, een goede prehab en veel motivatie. Wat ik hoop te delen met anderen die voor een soortgelijke keuze staan is: Neem moed. Ik dacht dat mijn actieve leven in de bergen ten einde was, net zoals jij nu misschien denkt. Het mijne is maar een enkel gegeven, maar het laat zien dat hardlopen na een knieprothese-operatie mogelijk is. Ik hoop dat het anderen die zich in dezelfde positie bevinden als ik, zal inspireren om actie te ondernemen.
Mijn kleine drama
Zoals ik hier al zei, ben ik van een bepaalde leeftijd waarop lichaamsdelen beginnen te slijten en breken. Na een zware blessure aan mijn rechterknie in 1978, onderging ik zeven knieoperaties in de wereldberoemde Steadman-kliniek in Vail, Colorado, in de daaropvolgende dertig jaar. Elke opeenvolgende operatie was meer een lapmiddel dat me nauwelijks in staat stelde om te blijven klimmen, skiën en – in mindere en mindere mate – hardlopen. Elke operatie gaf me minder tijd en minder functionele verbetering. Uiteindelijk, toen die knie bot op bot was en het gewrichtskraakbeen zo goed als verdwenen, zei Dr. Steadman me dat hij niets meer voor me kon doen. Hij deed geen knieprotheses.
Het werd een paar jaar echt wanhopig toen ik niet meer kon skiën of klimmen. Alleen al het op- en afklimmen van de steigers op de plaatselijke sportcrag was ondraaglijk. En rennen? Alleen in mijn herinneringen. Op mijn zestigste moest ik zijwaarts de trap af, stap voor stap. Ik raakte in een diepe wanhoop. Ik hielp Steve met zijn training en coachte ook een paar topskiërs, maar mijn eigen activiteitenniveau zakte ineen. Als ik iets heel krachtigs deed, moest ik een dag op de bank doorbrengen met mijn knie te koelen om de zwelling te verminderen zodat ik hem kon buigen.
Scott Johnston ziet er behoorlijk uitgeput uit in het basiskamp van Kahiltna, mei 1978, in afwachting van een vlucht van Jim Sharpe na twee dagen kruipen. Hij draagt een van de eerste, zeer stijlvolle, fleece-truien van Patagonia. Galen Rowell Photo.
The Light Bulb
Knee replacement?!? Ik kon er in mijn hoofd niet bij, laat staan dat ik serieus onderzoek kon doen; ik had de geaccepteerde wijsheid gehoord dat je op een kunstknie nooit meer zou kunnen hardlopen. Het leek zo definitief dat ik hoop bleef houden op een wonderbaarlijke genezing van Steadman.
Toen stuitte ik in 2012 op een blog van Dick Beardsley, een voormalige 2:08 marathonloper die vooral bekend is om zijn gelijkspel/winst bij de marathon van Londen in 1981 en zijn Duel in the Sun bij de Boston Marathon in 1983 met Alberto Salazar, waarbij ze bijna gelijk eindigden voor de overwinning en beiden dagenlang op een intensive care afdeling belandden. Deze man wist dus hoe hij moest lijden en hield van hardlopen. Tot mijn verbazing liep hij nog steeds marathons als 60-jarige met twee kunstknieën. En hij liep op de weg, wat veel zwaarder is dan het langzame trailrunning waar ik naar hoopte terug te keren.
Die 10 minuten die ik besteedde aan het lezen over zijn ervaring veranderden mijn mening.
De volgende stap was het vinden van een chirurg die me niet uit het kantoor zou gooien als ik zei dat ik wilde hardlopen. Ik wilde ook een paar bekenden van mijn fysiotherapeut vragen wie zij zouden aanbevelen. PT’s zien tenslotte de resultaten van het werk van de chirurg. Wie kan de resultaten beter beoordelen?
Op weg naar de knieprothese-operatie: Prehab
Ik koos mijn chirurg op aanbeveling van een PT, en toen ik hem ontmoette, voelde ik meteen dat hij het snapte. Toen ik hem mijn vroegere hyperactieve leven uitlegde en hem vertelde dat ik daar weer naar terug wilde keren – inclusief hardlopen – verzekerde hij me dat ik dat zou kunnen. Zijn exacte woorden: “Dit is een knie voor 30 jaar. Als je hem binnen 10 jaar verslijt, vervangen we hem.” Met een datum vastgesteld, ging ik aan de slag met de “prehab.”
Dit is een proces waarmee ik al intiem vertrouwd was door mijn meerdere operaties. Het gaat erom sterk te worden, vooral in het gewonde been, voor de operatie. Ik bedoel zo sterk als je kunt: zware gewichten heffen, squats, deadlifts, single-leg stuff. Ja, het is erg pijnlijk en brengt meer schade toe aan die knie, maar je staat op het punt om hem te laten vervangen, dus geef de Advil en ga naar de sportschool. Ik heb uitstekende, relatief korte herstelperiodes gehad van al mijn knieoperaties. Mijn fysiotherapeuten waren verbaasd over dit herstel, maar ik ben ervan overtuigd dat het ondergaan van de operatie na een zware krachttraining me een grote voorsprong heeft gegeven op het herstel na de operatie.
Voor en na een volledige knieprothese. Op de linkerfoto is één kniegewricht duidelijk gedegradeerd tot bot op bot. Op de rechterfoto houdt helder en glanzend staal de nieuwe gewrichten vast.
Mijn herstel: Running again after Knee Replacement
First Two Weeks
Een knieprothese-operatie is een groot trauma voor uw lichaam. U bent misschien niet bij bewustzijn, maar de invasieve insult zal een diepe impact hebben op uw lichaam en uw onderbewustzijn en kan niet worden genegeerd. Rust is cruciaal voor het genezingsproces, om uw weefsels de kans te geven over de stress van het trauma heen te komen. Door het bloedverlies voel je je een week of twee na de operatie behoorlijk zwak en snel moe. U moet een tijdje pijnstillers slikken met alle onaangename bijwerkingen van dien; ik heb ze zo snel mogelijk afgezworen.
Nog een paar maanden
Na die eerste twee weken begon ik te fietsen en korte wandelingen (van 1 mijl) te maken. Ik was aanvankelijk nogal op mijn hoede om mijn nieuwe knie te misbruiken en was traag om veel impact toe te voegen, maar mijn vertrouwen groeide in de loop van de volgende maanden.
Binnen drie maanden deed ik een aantal gemakkelijke trailruns bergop waarbij ik mijn fiets duwde en dan terug naar beneden fietste. Dit is een techniek die ik voor mijn operatie had geperfectioneerd, toen mijn knie te kapot was om zelfs maar bergafwaarts te kunnen lopen. Na een paar maanden liet ik de fiets thuis en rende ik naar boven en liep terug naar beneden. Kort daarna begon ik met het inlassen van rustige loopjes van 100 tot 200 meter (joggen, eigenlijk) op de vlakte wanneer de gelegenheid zich voordeed tijdens mijn trailrun/wandelingen. Binnen een jaar begon ik genoeg kracht te ontwikkelen om korte stukjes bergaf te joggen. Tijdens elke fase van toenemende belasting, was ik super afgestemd op hoe mijn knie reageerde. Tot mijn verbazing waren de enige problemen die ik kon voelen gerelateerd aan spierzwakte in dat been. Ik had er zo lang de voorkeur aan gegeven dat ik de stabiliteit van het enkelbeen moest ontwikkelen die nodig is om helemaal opnieuw te kunnen hardlopen.
Tijdens deze toename in activiteit was ik bezig met een krachttrainingsprogramma in de sportschool dat gericht was op kracht en stabiliteit van het enkelbeen. Wat ik ontdekte was dat het bergop en bergaf wandelen en hardlopen hun eigen krachttrainingseffect veroorzaakten, zodanig dat ze mijn krachtwerk in de sportschool beïnvloedden en vice versa. Het was verrassend gemakkelijk voor mij om dit krachtwerk te overdrijven en rust te moeten nemen.
Het verdict
Op 65-jarige leeftijd en bijna vijf jaar na mijn knieprothese, boek ik nog steeds vooruitgang. Ik loop ongeveer 30 mijl per week over paden in de lente tot de herfst. In de winter kan ik naar hartelust langlaufen en backcountry skiën. Mijn klimmen is nog lang niet in de buurt van het vroegere niveau, maar dat wijt ik aan leeftijd, beperkte tijd en lagere risicotolerantie (weer leeftijd), niet aan mijn knie.
Mijn benen worden nog steeds vermoeider, gemakkelijker, dan ik me herinner. Dat kan de leeftijd zijn of de knie. Maar ik ben veel fitter en actiever dan een jaar geleden en ik zie nog veel vooruitgang. Hoe fitter en sterker ik word, hoe bekwamer ik word, waardoor ik harder kan trainen en een groter trainingseffect merk.
Ik ben een paar maanden geleden bij mijn chirurg geweest om te zien hoe het met mijn knie gesteld was. Uit een vergelijking van de röntgenfoto’s die tijdens dat bezoek waren genomen met de röntgenfoto’s die kort na mijn operatie waren genomen, bleek dat de afstand tussen de gewrichten identiek was. Hij verklaarde dat het gewricht er als nieuw uitzag, en bij een volledig knie-onderzoek zag hij geen enkele slijtage. Bovendien heb ik ongeveer 120 graden flexie in die knie, die ook steeds beter wordt, waardoor ik nu in een volledige hurkzit kan komen. Het lijkt erop dat zijn bewering dat dit een knie is die 30 jaar meegaat, waar is, zelfs voor mijn zeer hoge activiteitenniveau.
Mijn verhaal
Mijn verhaal van deze hele ervaring is dat ik deze ingreep drie tot vijf jaar eerder had moeten doen. Jonger zijn verhoogt de kans op een goed resultaat. Als je het op jongere leeftijd doet, kun je langer actief blijven, zodat je kunt genieten van de dingen die je graag doet, zolang je ze nog kunt doen. Zeker, er komt een moeilijke periode van een paar maanden, maar u zit waarschijnlijk al in een behoorlijk moeilijke periode. Je zult tenminste vooruitgang boeken in plaats van toe te kijken hoe je lichaam langzaam aftakelt.
Voor iedereen die te maken heeft met ernstige gewrichtspijn en artritis en die alle andere wegen heeft uitgeput, raad ik je aan de beste chirurg te zoeken die je kunt vinden en die je niet het kantoor uit gooit omdat je naar hardlopen vraagt. Dat heb ik gedaan, en nu kan ik weer hardlopen.
door Scott Johnston
Omslagfoto: Scott Johnston hoog op K2 in 1986.