Mijn eerste baby, June, werd op een donderdagmiddag geboren na 18 uur weeën, een paniekaanval en twee uur persen. Even na haar geboorte, maar voordat ik haar kon vasthouden, herinner ik me dat ik dacht dat ik water op de vloer hoorde spatten – en er snel achter kwam dat het geluid eigenlijk bloed was dat uit mijn lichaam stroomde. De verpleegsters sprongen op me en pompten me vol met medicijnen om mijn baarmoeder samen te trekken, terwijl mijn verloskundige haar hand in me propte, elleboogdiep, om te proberen mijn placenta los te maken en het bloeden te stoppen.
Het snelle denken van het team redde mijn leven. Maar toen ik een paar uur later weer bij bewustzijn kwam, was ik diep geschokt, duizelig van de medicijnen en op het punt een bloedtransfusie nodig te hebben. Nadat de verpleegster mijn baarmoeder had gepalpeerd, had ik zo’n pijn dat ik nauwelijks rechtop kon zitten. Toen de verpleegster mijn baby in mijn armen legde, begon June onmiddellijk te huilen, en in een reflex probeerde ik haar terug te geven.
Ik gaf toe dat ze een heel mooie vreemdelinge was en vroeg me af wanneer het ziekenhuis haar echte ouders zou binnenbrengen, zodat ik een cheeseburger kon eten en een dutje kon doen.
“Ze is helemaal van jou, mam!” De verpleegster tjilpte, en plotseling voelde ik me alsof ik weer flauw zou vallen. Tussen de uitputting van de bevalling, de zware bloeding en nu de existentiële crisis van het moeder worden, voelde ik me overweldigd en hongerig – en niet te vergeten een tikje teleurgesteld. Na het horen van de verhalen van andere mama’s tijdens mijn zwangerschap, had ik verwacht dat ik helemaal bezeten zou zijn van mijn baby, op een vreemde en wonderbaarlijke manier bezeten door liefde, zoals andere mama’s me hadden verzekerd zodra ik haar in het oog zou krijgen. In plaats daarvan had ik nauwelijks een glimp van haar opgevangen voordat ik achterover op de bevallingstafel plofte en bijna doodbloedde. Nu, in mijn armen, gaf ik toe dat ze een heel mooie vreemdeling was en vroeg ik me af wanneer het ziekenhuis haar echte ouders zou binnenbrengen, zodat ik een cheeseburger kon eten en een dutje kon doen.
Binding tussen moeder en kind is cruciaal, maar ziet er niet voor iedereen hetzelfde uit
De wetenschap over de band tussen moeder en kind is vrij duidelijk: het is cruciaal voor het opvoeden van gezonde, goed aangepaste kinderen. Ouderlijke band is gekoppeld aan alles, van de hersenchemie van het kind tot hun toekomstige volwassen relaties. (Geen druk, toch?) Maar niet alle hechting voelt hetzelfde, zeggen de deskundigen, en veel moeders die niet die rush van liefde voelen, voelen zich uiteindelijk schuldig of beschaamd. Heidi McBain, een gediplomeerd gezinstherapeut gevestigd in Texas, zegt dat een groot deel van haar klinische praktijk werkt met nieuwe ouders, van wie velen een band met hun baby moeilijk vinden.
“Ik zie veel in mijn praktijk dat moeders echt van streek zijn omdat ze hun baby ontmoeten en ze niet meteen verliefd worden,” zegt ze. “Dat is een verwachting die ergens vandaan komt – hun vrienden, familie of op tv – en ze zijn echt van streek als dat niet gebeurt.”
Voor sommige vrouwen, zoals ik, duurt het gewoon een tijdje om te wennen aan een nieuwe baby, en in het reine te komen met onze nieuwe rol als “moeder.”
“Mensen vergeten dat wanneer je deze nieuwe baby voor het eerst ziet, je elkaar niet echt kent,” zegt McBain. “Veel moeders ontmoeten hun baby en ze kennen ze niet en ze voelen zich niet meteen verbonden. Veel van het werk dat ik uiteindelijk doe, is hen laten weten dat dat normaal is. Naarmate de baby ouder wordt, en de moeder zich meer op haar gemak voelt als moeder, uur na uur, beginnen ze zich te binden.”
Een ander ding dat hechting in de weg staat? Trauma. Een recente studie toonde aan dat tot vier procent van de vrouwen een posttraumatische stressstoornis (PTSS) ontwikkelt na de bevalling, en elke vorm van mislukte verwachtingen, zegt McBain, of het nu een slechte borstvoedingservaring of een geboortetrauma is, kan de hechting belemmeren en zelfs postpartum depressie en angst triggeren.
“We hebben de neiging om veel verwachtingen te hebben van hoe we willen dat ons leven is,” zegt McBain. “Het kan een moeder zijn die een natuurlijke bevalling wil en die niet heeft gekregen, of een moeder die om wat voor reden dan ook geen borstvoeding kan geven. Als deze verwachtingen niet uitkomen, vinden sommige mensen het prima, maar voor anderen kan het triggerend zijn. Het kan kwesties uit hun relaties of uit hun verleden naar boven brengen.”
McBain benadrukt dat de bindingservaring voor iedereen en elke zwangerschap anders is, en dat er veel variaties zijn van hoe “normaal” eruit kan zien. Anekdotisch gezien, kan ik je vertellen dat dat waar is. Toen ik mijn vrienden en collega-moeders vroeg naar de hechtingservaringen met hun kinderen, gaven ze bijna allemaal toe dat het gewoon afhing van de omstandigheden: de zwangerschap, hoe de bevalling verliep, het soort steun dat ze hadden, en zelfs het kind zelf. Sommigen voelden zich geleidelijk gehecht, terwijl anderen een band kregen toen de baby leerde lachen of ’s nachts doorslapen. Zoals de meeste dingen die met het moederschap te maken hebben, is ieders ervaring anders, soms radicaal anders.
Baby #2: liefde op het eerste gezicht
Minder dan twee jaar later, ook al had ik mijn man in de verkoeverkamer met June gezworen dat ik dat nooit meer zou meemaken, verwelkomden we ons tweede kind, Henry, in de wereld. Toen hij twintig weken oud was, werd bij Henry een blijvende geboorteafwijking geconstateerd, en daardoor had zijn geboorte niet anders kunnen verlopen: Een geplande keizersnede in plaats van een pijnlijke vaginale bevalling. Vanwege zijn geboorteafwijking werd Henry na de geboorte weggebracht voor een operatie, en tussen zijn operatie en de mijne zou ik hem de volgende dagen niet kunnen vasthouden. Maar de golf van liefde die ik met June niet had kunnen voelen, overviel me met Henry als een vloedgolf. Op de video die we van zijn geboorte hebben, tilt de gynaecoloog hem over het gordijn zodat we zijn gezicht kunnen zien, en ik slaak een gilletje tussen mijn tranen door. “Hoe ben je zo mooi?” Roep ik steeds. “Oh mijn God! Wow!” Ik was verliefd.
Zet dat eens af tegen June: Hoewel ik me beschermend over haar voelde, voelde ik pas iets dat op liefde leek toen we al een week uit het ziekenhuis waren. Op een dag, tijdens een dutje, bracht mijn moeder de baby naar me toe en vertelde me dat het leek alsof ze moest voeden. Plotseling kwamen er twee gedachten tegelijk in mijn hoofd op. De eerste was “heb ik haar niet net gevoed?!” De tweede was “yay – Ik krijg haar weer te zien!” Terwijl ik haar voedde, realiseerde ik me dat ik haar huid streelde, aan haar rook, zachtjes tegen haar praatte. Hé, dacht ik. Ik hou nu van haar! Achteraf gezien heb ik geen idee waarom de bindingservaring met onze tweede zo radicaal anders was dan de eerste. Het kan zijn dat Henry’s geboorte gemakkelijk en pijnloos was, of het kan zijn dat Henry’s diagnose hem kwetsbaarder maakte en daardoor makkelijker om aan te hechten. Of misschien had ik bij mijn eerste gewoon tijd en ruimte nodig om me aan te passen aan mijn nieuwe rol als “moeder” en aan deze behoeftige, jammerende vreemdeling die zojuist mijn leven totaal overhoop had gehaald. Mijn ervaring met binding was uniek met elk van hen, en ik heb mijn vrede met het.
Om deze reden, wanneer een moeder vertelt me dat ze nerveus over het hebben van een baby, ik zorg ervoor om haar te vertellen dat het is volkomen normaal als ze voelt “meh” over de baby in het begin – echt waar. We hebben een cultuur die erg bezorgd is over het opvoeden van kinderen en erg voorschrijvend is over hoe het moet, waardoor veel moeders in paniek raken als ze denken dat ze het “verkeerd” doen. Ik vertel ze dat geen van mijn kinderen in het eerste uur van hun leven huid-op-huid met mij is geweest, dat ze niet meteen na de geboorte borstvoeding hebben gekregen en dat ik ze ook niet een paar uur heb kunnen vasthouden – allemaal dingen die zogenaamd cruciaal zijn voor het ontwikkelen van die moeder-kind band. En hoewel ouderlijke binding echt belangrijk is, maakte het uiteindelijk niet uit wat ik aanvankelijk deed of hoe ik me tegenover hen voelde: Uiteindelijk werd ik toch helemaal verliefd op ze. Op de een of andere manier is de liefde binnengeslopen.
Meer verhalen over het navigeren van het moederschap
- Hoe je hersenen veranderen na een baby
- Whitney Port over de unieke strijd van millennial moms
- 3 dingen waar moeders zich geen zorgen over hoeven te maken over als ze weer aan het werk gaan
- Hoe het is om alcohol op te geven in een ‘wijnmoeder’-wereld
- Amerika heeft een moederschapsprobleem – hier is hoe het op te lossen
Wil je meer tips zoals deze? NBC News BETTER is geobsedeerd door het vinden van gemakkelijkere, gezondere en slimmere manieren om te leven. Meld je aan voor onze nieuwsbrief en volg ons op Facebook, Twitter en Instagram.