jaren 1920Edit
Het bedrijf werd opgericht door Donald Wills Douglas Sr. op 22 juli 1921 in Santa Monica, Californië, na ontbinding van de Davis-Douglas Company. Een van de eerste wapenfeiten was de eerste wereldomzeiling door de lucht met Douglas vliegtuigen in 1924. In 1923 was de U.S. Army Air Service geïnteresseerd in het uitvoeren van een missie om voor de eerste keer de wereld rond te vliegen met een vliegtuig, een programma dat “World Flight” werd genoemd. Donald Douglas stelde een aangepaste Douglas DT voor om aan de behoeften van het leger te voldoen. De tweeplaats, open cockpit DT tweedekker torpedobommenwerper was eerder geproduceerd voor de U.S. Navy. De DT’s werden van de assemblagelijnen gehaald bij de fabrieken van het bedrijf in Rock Island, Illinois, en Dayton, Ohio, om te worden aangepast.
Het aangepaste vliegtuig, bekend als de Douglas World Cruiser (DWC), was ook het eerste grote project voor Jack Northrop die het brandstofsysteem voor de serie ontwierp. Nadat het prototype in november 1923 was afgeleverd, gaf het leger Douglas na de succesvolle afronding van tests op 19 november, opdracht om vier toestellen uit de productieserie te bouwen. Vanwege de veeleisende expeditie die voor de boeg lag, werden reserve-onderdelen, waaronder 15 extra Liberty L-12 motoren, 14 extra sets pontons, en voldoende vervangende casco-onderdelen voor nog eens twee vliegtuigen uitgezocht. Deze werden naar vliegvelden langs de route gestuurd. Het laatste van deze toestellen werd op 11 maart 1924 aan het Amerikaanse leger geleverd.
De vier toestellen vertrokken op 6 april 1924 uit Seattle, Washington, vlogen naar het westen en keerden daar op 28 september onder groot gejuich terug, hoewel één toestel boven de Atlantische Oceaan werd neergehaald en zonk. Na het succes van deze vlucht bestelde de Army Air Service zes soortgelijke toestellen als observatievliegtuigen. Het succes van de DWC vestigde de Douglas Aircraft Company onder de grote vliegtuigmaatschappijen van de wereld en leidde ertoe dat het bedrijf het motto “First Around the World – First the World Around” aannam.
Douglas gebruikte aanvankelijk een logo dat twee letter D’s en vleugels combineerde, en twee D’s samengevoegd tot een hart als verwijzing naar de Clan Douglas. Na het succes van de DWC, nam het bedrijf een logo aan dat drie vliegtuigen toonde die rond een wereldbol cirkelden. Het logo ontwikkelde zich uiteindelijk tot een vliegtuig, een raket en een wereldbol. Dit logo werd later overgenomen door McDonnell Douglas in 1967, en werd de basis van het huidige logo van Boeing na hun fusie in 1997.
VooroorlogsEdit
Douglas Aircraft ontwierp en bouwde een grote verscheidenheid aan vliegtuigen voor het Amerikaanse Het bedrijf bouwde aanvankelijk torpedobommenwerpers voor de Amerikaanse marine, maar het ontwikkelde een aantal verschillende versies van deze vliegtuigen, waaronder verkenningsvliegtuigen en luchtpostvliegtuigen. Binnen vijf jaar bouwde het bedrijf ongeveer 100 vliegtuigen per jaar. Onder de vroege werknemers bij Douglas waren Ed Heinemann, “Dutch” Kindelberger, Carl Cover, en Jack Northrop, die later de Northrop Corporation oprichtte.
Het bedrijf behield zijn militaire markt en breidde uit met amfibievliegtuigen aan het eind van de jaren twintig, waarbij het ook zijn faciliteiten verhuisde naar Clover Field in Santa Monica, Californië. Het complex in Santa Monica was zo groot dat de postmeisjes rolschaatsen gebruikten om de post binnen het bedrijf te bezorgen. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog had Douglas vestigingen in Santa Monica, El Segundo, Long Beach en Torrance, Californië, Tulsa en Midwest City, Oklahoma, en Chicago, Illinois.
In 1934 produceerde Douglas een commercieel tweemotorig transportvliegtuig, de Douglas DC-2, gevolgd door de beroemde DC-3 in 1936. Het brede scala van vliegtuigen geproduceerd door Douglas omvatte lijnvliegtuigen, lichte en middelzware bommenwerpers, gevechtsvliegtuigen, transportvliegtuigen, verkenningsvliegtuigen en experimentele vliegtuigen.
Het bedrijf is het meest bekend om de “DC” (Douglas Commercial) serie van commerciële vliegtuigen, met inbegrip van wat vaak wordt beschouwd als de meest belangrijke transportvliegtuig ooit gemaakt: de Douglas DC-3, die ook werd geproduceerd als een militair transport bekend als de C-47 Skytrain of “Dakota” in Britse dienst. Veel Douglas vliegtuigen hadden een lange levensduur.
Tweede WereldoorlogEdit
Tijdens de Tweede Wereldoorlog, Douglas sloot zich aan bij de BVD (Boeing-Vega-Douglas) consortium om de B-17 Flying Fortress te produceren. Na de oorlog bouwde Douglas een ander Boeing-ontwerp onder licentie, de B-47 Stratojet turbojet-aangedreven bommenwerper, met behulp van een fabriek in overheidshanden in Marietta, Georgia.
De Tweede Wereldoorlog was een grote stimulans voor Douglas. Douglas stond op de vijfde plaats van Amerikaanse bedrijven in de waarde van productiecontracten in oorlogstijd. Het bedrijf produceerde bijna 30.000 vliegtuigen van 1942 tot 1945, en het aantal werknemers groeide tot 160.000. Het bedrijf produceerde een aantal vliegtuigen, waaronder de C-47 Skytrain, de DB-7 (bekend als de A-20, Havoc of Boston), de SBD Dauntless duikbommenwerper, en de A-26 Invader.
Na-oorlogseEdit
Douglas Aircraft leed onder bezuinigingen aan het eind van de oorlog, met een einde aan de orders voor regeringsvliegtuigen en een overschot aan vliegtuigen. Het was noodzakelijk zwaar te snijden in het personeelsbestand en bijna 100.000 werknemers te ontslaan.
De United States Army Air Forces richtte ‘Project RAND’ (Research ANd Development) op met als doel de lange-afstandsplanning van toekomstige wapens te onderzoeken. In maart 1946 kreeg Douglas Aircraft Company het contract om onderzoek te doen naar intercontinentale oorlogsvoering. Project RAND werd later de RAND Corporation.
Douglas bleef nieuwe vliegtuigen ontwikkelen, waaronder de succesvolle viermotorige Douglas DC-6 (1946) en zijn laatste propeller aangedreven commercieel vliegtuig, de Douglas DC-7 (1953). Het bedrijf was zich gaan toeleggen op straalaandrijving en produceerde zijn eerste voor de U.S. Navy – de rechtvleugelige F3D Skyknight in 1948 en vervolgens de meer “jet age” stijl F4D Skyray in 1951. Douglas maakte ook commerciële jets, en produceerde de Douglas DC-8 in 1958 om te concurreren met de nieuwe Boeing 707.
Douglas was een pionier op aanverwante gebieden, zoals schietstoelen, lucht-lucht raketten, grond-lucht raketten, en lucht-oppervlak raketten, lanceerraketten, bommen, en bommenrekken.
Het bedrijf was klaar om in de jaren 1950 de nieuwe raket business te betreden. Douglas ging over van het produceren van lucht-lucht raketten en raketten naar volledige raketsystemen onder het Nike raketprogramma van 1956 en werd de hoofdaannemer voor het Skybolt lucht gelanceerde ballistische raketprogramma en het Thor ballistische raketprogramma. Douglas kreeg ook contracten van de NASA, met name voor het ontwerpen van de S-IVB trap van de Saturn IB en Saturn V raketten.
FusiesEdit
In 1967 had het bedrijf moeite om de productie uit te breiden om aan de vraag naar DC-8 en DC-9 airliners en de A-4 Skyhawk militaire aanvalsvliegtuigen te voldoen. Het bedrijf kampte ook met kwaliteits- en cashflowproblemen en DC-10 ontwikkelingskosten, alsmede tekorten als gevolg van de Vietnamoorlog. Onder deze omstandigheden was Douglas zeer ontvankelijk voor een aanbod van McDonnell Aircraft Corporation. Op 28 april 1967, na bijna vier jaar van fusiebesprekingen, fuseerden de twee bedrijven als McDonnell Douglas Corporation.
De twee bedrijven leken goed bij elkaar te passen. McDonnell was een belangrijke defensie aannemer, maar had bijna geen civiele zaken. De commerciële contracten van Douglas zouden McDonnell in staat stellen om elke terugval in aankopen op te vangen. Omgekeerd had McDonnell voldoende inkomsten om de financiële problemen van Douglas op te lossen; kort na de aankondiging van de fusie kocht McDonnell 1,5 miljoen aandelen Douglas om Douglas te helpen aan “onmiddellijke financiële behoeften te voldoen.”
Het gefuseerde bedrijf werd gevestigd in de McDonnell-vestiging in St. Louis, Missouri. Het nam een aangepaste versie van Douglas’ logo aan. Donald Douglas werd ere-voorzitter van de gefuseerde onderneming, een functie die hij zou bekleden tot aan zijn dood in 1981. Douglas Aircraft werd voortgezet als een volledige dochteronderneming van McDonnell Douglas, met de zoon van Douglas, Donald Jr., als president. Later werd voormalig McDonnell president David Lewis voorzitter van Douglas Aircraft. Zijn succesvolle turnaround van de divisie stelde hem in staat om in 1969 president van McDonnell Douglas te worden. Ondertussen werd Douglas’ ruimte- en rakettendivisie onderdeel van een nieuwe dochteronderneming genaamd McDonnell Douglas Astronautics Company.
McDonnell Douglas fuseerde later met zijn rivaal Boeing in 1997. Boeing fuseerde Douglas Aircraft tot de divisie Boeing Commercial Airplanes, en de naam Douglas Aircraft werd na 76 jaar met pensioen gestuurd. Het laatste in Long Beach gebouwde commerciële vliegtuig, de Boeing 717 (derde generatie versie van de Douglas DC-9), werd in mei 2006 uit productie genomen. In 2011 was de Boeing C-17 Globemaster III het laatste vliegtuig dat in de Long Beach-faciliteit werd geassembleerd; de laatste C-17 werd eind 2015 geassembleerd. Het voormalige logo van Douglas is echter bewaard gebleven op de faciliteit, hoewel het niet langer door Boeing wordt gebruikt.