Types of Stock Market Transactions
Types van beurstransacties omvatten IPO, secondary market offerings, secundaire markten, onderhandse plaatsing, en terugkoop van aandelen.
Leerdoelen
Onderscheid maken tussen de verschillende soorten beurstransacties
Key Takeaways
Key Points
- Een beursgang ( IPO ), of beursintroductie, is een soort openbare aanbieding waarbij aandelen van een bedrijf voor het eerst aan het grote publiek worden verkocht, op een effectenbeurs, voor de eerste keer.
- Een aanbieding op de secundaire markt is een geregistreerde aanbieding van een groot blok van een effect dat eerder aan het publiek is uitgegeven.
- Op de secundaire markt worden effecten verkocht door en overgedragen van de ene belegger of speculant aan de andere. Het is daarom belangrijk dat de secundaire markt zeer liquide blijft.
- Private plaatsing (of niet-openbare emissie) is een financieringsronde van effecten die niet via een openbare emissie worden verkocht, maar via een onderhandse emissie, meestal aan een klein aantal geselecteerde beleggers.
- Voorraadinkoop (of aandeleninkoop) is het opnieuw verwerven door een onderneming van haar eigen aandelen.
Key Terms
- FINRA: In de Verenigde Staten is de Financial Industry Regulatory Authority, Inc, of FINRA, een particuliere onderneming die optreedt als een zelfregulerende organisatie (SRO). FINRA is de opvolger van de National Association of Securities Dealers, Inc. (NASD). Hoewel zij soms wordt aangezien voor een overheidsinstantie, is het een niet-gouvernementele organisatie die financiële regelgeving uitvaardigt voor de aangesloten makelaarskantoren en de beurzen. De overheidsorganisatie die optreedt als de uiteindelijke regulator van de effectenindustrie, met inbegrip van FINRA, is de Securities and Exchange Commission.
- underwriter: Een entiteit die nieuw uitgegeven effecten op de markt brengt
Types van beurstransacties
Een beursintroductie (IPO), of beursintroductie, is een soort openbare aanbieding waarbij aandelen in een bedrijf voor het eerst aan het grote publiek, op een effectenbeurs, worden verkocht. Door dit proces verandert een particulier bedrijf in een openbaar bedrijf. Beursintroducties worden door bedrijven gebruikt om expansiekapitaal aan te trekken, de investeringen van vroege particuliere investeerders te gelde te maken, en beursgenoteerde ondernemingen te worden.
Een bedrijf dat aandelen verkoopt, hoeft het kapitaal nooit aan zijn openbare investeerders terug te betalen. Na de beursgang, wanneer de aandelen vrij op de open markt worden verhandeld, gaat het geld tussen de openbare investeerders.
Wanneer een onderneming haar effecten op een openbare beurs noteert, gaat het geld dat door het investerende publiek voor de nieuw uitgegeven aandelen wordt betaald, rechtstreeks naar de onderneming (primaire aanbieding), evenals naar eventuele vroege particuliere investeerders die ervoor kiezen om alle of een deel van hun holdings te verkopen (secundaire aanbieding) als onderdeel van de grotere beursgang. Een beursgang stelt een onderneming dus in staat een groot aantal potentiële investeerders aan te boren om zichzelf van kapitaal te voorzien voor toekomstige groei, terugbetaling van schulden of werkkapitaal.
Hoewel een beursgang veel voordelen biedt, zijn er ook aanzienlijke nadelen. De belangrijkste daarvan zijn de kosten die aan het proces zijn verbonden, en de verplichting om bepaalde informatie bekend te maken die concurrenten van pas zou kunnen komen, of die moeilijkheden met verkopers zou kunnen veroorzaken. De details van de voorgestelde aanbieding worden aan potentiële kopers bekendgemaakt in de vorm van een lang document dat bekend staat als een prospectus.
De meeste ondernemingen die een IPO aangaan, doen dit met de hulp van een investeringsbankbedrijf dat optreedt in de hoedanigheid van een underwriter. Underwriters verlenen een waardevolle dienst, waaronder hulp bij het correct inschatten van de waarde van aandelen (aandelenprijs), en het tot stand brengen van een openbare markt voor aandelen (initiële verkoop ).
Secondary market offering
Een secondary market offering, volgens de Amerikaanse Financial Industry Regulatory Authority (FINRA), is een geregistreerde aanbieding van een groot blok van een effect dat eerder aan het publiek is uitgegeven. De blokken die worden aangeboden kunnen in handen zijn geweest van grote beleggers of instellingen, en de opbrengsten van de verkoop gaan naar die houders, niet naar de uitgevende onderneming. Dit wordt soms ook secundaire distributie genoemd.
Een secundaire emissie leidt niet tot verwatering voor bestaande aandeelhouders, aangezien er geen nieuwe aandelen worden gecreëerd. De opbrengsten uit de verkoop van de effecten komen op geen enkele wijze ten goede aan de uitgevende onderneming. De aangeboden aandelen zijn in particuliere handen van aandeelhouders van de emitterende onderneming, die directeuren of andere insiders (zoals durfkapitalisten) kunnen zijn die op zoek zijn naar diversificatie van hun holdings. Doorgaans stelt de toename van het aantal beschikbare aandelen echter meer instellingen in staat niet-triviale posities in de emitterende onderneming in te nemen, wat de handelsliquiditeit van de aandelen van de emitterende onderneming ten goede kan komen.
Transacties op de secundaire markt
Na de initiële emissie kunnen beleggers op de secundaire markt van andere beleggers kopen. Op de secundaire markt worden effecten verkocht door en overgedragen van de ene belegger of speculant aan de andere. Het is daarom belangrijk dat de secundaire markt zeer liquide is. Als algemene regel geldt dat hoe groter het aantal beleggers dat aan een bepaalde markt deelneemt, en hoe sterker die markt gecentraliseerd is, des te liquider de markt.
The Philippine Stock Market Board
Private plaatsing
Private plaatsing (of niet-openbare aanbieding) is een financieringsronde van effecten die niet via een openbare aanbieding, maar veeleer via een onderhandse aanbieding worden verkocht, meestal aan een klein aantal uitgekozen investeerders. Met “onderhandse plaatsing” wordt gewoonlijk de niet-openbare aanbieding van aandelen in een openbaar bedrijf bedoeld (aangezien elk aanbod van aandelen in een particulier bedrijf natuurlijk alleen een onderhandse aanbieding is en kan zijn).
Aandeleninkoop
Aandeleninkoop (of aandeleninkoop) is het opnieuw verwerven door een bedrijf van zijn eigen aandelen. In sommige landen, waaronder de VS en het VK, kan een bedrijf zijn eigen aandelen terugkopen door contant geld uit te keren aan bestaande aandeelhouders in ruil voor een fractie van het uitstaande aandelenkapitaal van het bedrijf; dat wil zeggen, contant geld wordt geruild voor een vermindering van het aantal uitstaande aandelen. De onderneming trekt de teruggekochte aandelen in, of houdt ze aan als ingekochte eigen aandelen, beschikbaar voor heruitgifte.
Ondernemingen die winst maken, hebben doorgaans twee bestemmingen voor die winst. Ten eerste kan een deel van de winst aan de aandeelhouders worden uitgekeerd in de vorm van dividenden of de inkoop van aandelen. De rest, het zogenaamde eigen vermogen, wordt binnen de onderneming gehouden en gebruikt om te investeren in de toekomst van de onderneming. Als bedrijven het grootste deel van hun ingehouden winst winstgevend kunnen herinvesteren, dan doen ze dat. Soms echter kunnen bedrijven vaststellen dat sommige of al hun ingehouden winsten niet opnieuw kunnen worden geïnvesteerd om een aanvaardbaar rendement te behalen.