Wachten is moeilijk. Wachten terwijl God lijkt te zwijgen is nog moeilijker.
Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat Gods “nee’s” moeilijk en verbijsterend zijn, vooral wanneer we echt behoefte hebben aan basisvoorzieningen. Het verlies van een baan is een van de vele moeilijke en verbijsterende seizoenen geweest die mijn vrouw en ik hebben doorstaan. Hoewel ik een paar jaar geleden al een baan verloor, heeft het lange seizoen van werkloosheid voor de tweede keer nieuwe uitdagingen met zich meegebracht, met een onduidelijke richting en veel gesloten deuren. Ik heb gebeden om geduld, om raad gevraagd en op ontelbare banen gesolliciteerd. Ik ben rusteloos geworden terwijl ik wachtte en moe van het zoeken. Het leek wel of de Heer “mijn weg versperd heeft, zodat ik er niet door kan, en Hij heeft duisternis op mijn paden gelegd” (Job 19:8).
Zo moeilijk als werkloosheid is geweest, wachten is niets nieuws voor mijn gezin. In de afgelopen dertien jaar hebben we de school van het wachten gevolgd, terwijl voortdurende beproevingen ons op de knieën hebben gebracht en onze trots hebben gebroken. In zijn barmhartigheid heeft de Heer ons geleerd op Hem te vertrouwen en te zeggen: “Ik wacht op de Heer, mijn ziel wacht, en op zijn woord hoop ik; mijn ziel wacht op de Heer, meer dan wachters op de morgen, meer dan wachters op de morgen” (Ps. 130:5-6).
Heeft u gebeden om Gods leiding, maar werd u met stilte vervuld? Hebt u gesmeekt om voorziening, maar merkt u dat uw situatie verslechtert? Worstelt u met vragen waarom God zo afstandelijk en onverschillig lijkt? Vraagt u zich af of het wachten ooit zal ophouden? De vragen en verwarring die het wachten met zich meebrengt, zijn voor iedere gelovige op een bepaald moment aan de orde van de dag. Als we leren God te vertrouwen terwijl we wachten, zijn hier twee dingen die we kunnen doen.
1. Klaag eerst bij God.
Wanneer beproevingen komen, is onze eerste reactie vaak om te vragen “Waarom?”, gevolgd door het uiten van onze pijn aan een ander persoon. Hoewel dit nuttige en gepaste acties kunnen zijn op het juiste moment, is het belangrijk dat we onze pijn en vragen eerst rechtstreeks aan God stellen. Gelukkig laat de Schrift ons zien hoe we moeten klagen.
Job worstelde met vragen en sterke emoties als reactie op het verlies van zijn broodwinning, maar hij was er snel bij om zijn gedachten op God te richten, Degene waarvan hij wist dat Hij soeverein was over dit alles. “Daarom zal ik mijn mond niet inhouden; ik zal spreken in de angst van mijn geest; ik zal klagen in de bitterheid van mijn ziel…Ik verafschuw mijn leven; ik zou niet eeuwig willen leven. Laat mij met rust, want mijn dagen zijn een ademtocht” (Job 7:11, 16).
De schrijvers van Psalmen en Klaagliederen staan ook model voor het proces van godvruchtige klaagzangen. Hun vrijmoedige uiting van rauwe emotie kan ons doen kronkelen, maar het leert ons om eerlijk voor God te komen met onze vragen en gevoelens. In feite geeft God ons zijn oor, verlangt Hij ernaar dat wij bij Hem klagen, en nodigt Hij ons uit onze lasten aan zijn zorg toe te vertrouwen. “Omdat Hij zijn oor tot mij neigt, daarom zal ik Hem aanroepen zolang ik leef” (Ps.116:2).
Vrienden, weeklagen is het voertuig dat onze klungelige woorden tot God drijft, opdat zijn Geest ons zou helpen de beloften van zijn Woord weer op te eisen. Klagen is geen teken van zwak geloof, maar een weg naar hernieuwde hoop. Zolang onze klaagzang de repetitie bevat van wat waar is over Gods karakter, kan het een uitweg bieden uit de cyclus van klagen. “Mijn ziel gedenkt het voortdurend en is in mij neergebogen. Maar dit roep ik in herinnering en daarom heb ik hoop: De trouwe liefde van de Heer houdt nooit op; aan zijn barmhartigheden komt geen einde; zij zijn iedere morgen nieuw; groot is uw trouw” (Lam. 3:20-23). Klagen bij God tilt onze ogen op van onze omstandigheden en zet ons op het pad dat leidt naar het loven van de Heer, zelfs in onze pijn.
2. Verlangen naar meer van Christus.
Te vaak stellen we de toestand van onze omstandigheden gelijk aan het karakter van God. Wanneer het leven comfortabel is en onze handen druk zijn met werk, is het gemakkelijk om God te zien als liefdevol, trouw en goed. Maar wanneer het leven op zijn kop staat, ons werk wordt gedwarsboomd, of onze gebeden onbeantwoord lijken te blijven, lijkt God plotseling onvriendelijk en afstandelijk. Gelukkig laat de Schrift ons het verschil zien tussen verlangen naar indirecte troost en verlangen naar Christus.
De schrijver van Klaagliederen laat ons zien wat er gebeurt als onze vreugde afhangt van de omstandigheden van het leven. Wanneer beproevingen komen, zijn we geneigd te zeggen: “Ik ben vergeten wat geluk is; daarom zeg ik: ‘Mijn volharding is vergaan; zo is ook mijn hoop op de HEERE'”. (Lam. 3:17-18). In mijn eigen verlangen naar een nieuwe baan en het doorstaan van andere moeilijke beproevingen, leek de hoop inderdaad ver weg, en mijn uithoudingsvermogen wankelde. Gelukkig herinnert Gods Woord ons aan de zegen die gevonden wordt in het verlangen naar zijn aanwezigheid, want Hij heeft “de woorden van eeuwig leven” (Joh. 6:68).
In zijn barmhartigheid is “de HEER goed voor wie op hem wachten, voor de ziel die hem zoekt. Het is goed dat men rustig wacht op het heil van de HEERE” (Lam. 3:25-26). Rustig wachten” roept ons op om onszelf te vernederen en om te bidden dat Hij ons in dit proces meer op Christus zal laten lijken. Wij kunnen ons afvragen: “Wat is mijn kracht, dat ik wacht? En wat is mijn doel, dat ik geduldig moet zijn?” (Job 6:11). Maar hier is het einddoel: wanneer God ons iets onthoudt waarnaar wij verlangen, kan Hij ons in plaats daarvan meer van Zichzelf geven. Terwijl we wachten, kunnen we zeggen: “De Heer is mijn kracht en mijn schild; op hem vertrouwt mijn hart en ik word geholpen” (Ps. 28:7).
Broeders en zusters, wachten kan ons leren God te vertrouwen, lief te hebben en te aanbidden om wie Hij is, in plaats van om wat Hij voor ons doet. Wachten is een vruchtbare bodem voor de groei van het geloof, als wij ons in ons verlangen tot Christus wenden in plaats van ons van Hem af te keren. Wij kunnen ons de trouw van Christus aan het kruis en zijn voorziening voor ons leven in het verleden herinneren, in plaats van ons alleen te richten op zijn wegnemen van de beproeving uit ons leven nu. Wanneer we bidden om meer van Christus te leren kennen, zullen onze aardse verlangens op hun juiste plaats vallen achter ons verlangen om meer op onze Heiland te lijken.
Werkloosheid is frustrerend, en lange perioden van wachten zijn moeilijk. Maar er zijn twee dingen die we kunnen doen terwijl we wachten op een oplossing. We kunnen onze eerlijke klaagzang bij God brengen en ons in ons verlangen tot Christus wenden. Wachten in geloof bewijst dat Gods glorie ons uiteindelijke doel is. We kunnen de Heer vragen ons te helpen zijn karakter te weerspiegelen in en door ons wachten, wetende dat Hij in liefde luistert en zal antwoorden op het moment en op de manier die zijn naam het meest zal verheerlijken. En dat is altijd het wachten waard.