Victoria and Albert Museum

Przez cały XX wiek międzykulturowe i historyczne wpływy wywarły głęboki wpływ na projektowanie mody. Style, wzory i materiały z innych czasów i kultur stały się bardziej dostępne dla projektantów z pierwszej ręki, ponieważ ulepszone podróże i komunikacja umożliwiły łatwe przekraczanie kontynentów. Dzięki rozwojowi technik fotograficznych i drukarskich mogli oni również czerpać pomysły ze źródeł wtórnych, takich jak bogato ilustrowane książki, magazyny i czasopisma. Od lat 50. europejscy projektanci musieli tylko rozejrzeć się wokół siebie, aby zobaczyć bogatą różnorodność ubrań ze wszystkich zakątków świata.

Początek XX wieku

Wśród wczesnych lat XX wieku to ubrania zaprojektowane przez Paula Poireta i Mariano Fortuny ujawniają najbogatsze dowody historycznych i wielokulturowych źródeł. Paul Poiret był pod dużym wpływem sztuki i wzornictwa Bliskiego Wschodu oraz Indii. W około 1910 roku odwiedził V&A, aby studiować indyjskie turbany, a zaledwie kilka tygodni później, jego adaptacje haute couture były w sprzedaży w Paryżu. Na swój bal przebierańców Tysiąca i Drugiej Nocy w 1911 roku, Poiret ubrał swoją żonę w tunikę z abażurem na spodniach haremowych. Miało to stanowić inspirację dla jego bardziej powściągliwego zespołu `Sorbet’ z 1912 roku.

Fortuny inspirował się różnymi kulturami i okresami historycznymi i swobodnie łączył źródła wschodnioazjatyckie, koptyjskie egipskie, północnoafrykańskie, klasyczne greckie i renesansowe. Jego drobno plisowana, czarna suknia `Delphos’ pochodzi z posągu rydwanu znalezionego w Delfach. Forma noszonego z nią żakietu została podobno zasugerowana przez Fortuny’ego kimonem. Po rozłożeniu na płasko żakiet ma kształt prostokąta; boczne szwy kończą się tuż przy ramionach, tworząc otwory na ręce. Uszyty jest z jedwabnego aksamitu, powszechnie uważanego za najszlachetniejszą z renesansowych tkanin. Mały naturalistyczny wzór, drukowany z metalicznymi pigmentami, był również inspirowany XVI-wiecznymi włoskimi tkaninami.

Na początku lat dwudziestych XX wieku domy couture zdobiły suknie wieczorowe haftowanymi i koralikowymi dekoracjami w stylu chińskim lub podobnymi do tych z rosyjskiej tradycji chłopskiej. W bezpośrednim kontraście, moda w latach trzydziestych XX wieku widziała ruch w kierunku bardziej kobiecej sylwetki, z ukośnie wyciętymi ubraniami z gładkich tkanin podkreślających naturalne kontury ciała.

Późne lata trzydzieste i druga wojna światowa

Późne lata trzydzieste XX wieku były świadkiem odejścia od tej linii zwężającej ciało na rzecz inspirowanych historią sukni gorsetowych z krynolinami i biustami do strojów wieczorowych. Trend ten można zaobserwować w bladoróżowej sukni wieczorowej Molyneux z prążkowanego jedwabiu z 1939 roku, która ma podwójną, pełną spódnicę podtrzymywaną przez cztery kościane obręcze. Mniej ekstremalnym przykładem mody na ożywianie epoki jest czarny, satynowy garnitur wieczorowy Elsy Schiaparelli z rayonu marocain z 1938 roku. (Marocain to ciężka tkanina krepowa.) Rękawy w tym zestawie, obcisły gorset z wcięciem w talii, użycie tkaniny marocain i kapelusz ze strusimi piórami były charakterystyczne dla mody końca XIX wieku. Jednak włókno rayonowe i odważny plastikowy zamek błyskawiczny „Lightning” firmy ICI były postępowymi i charakterystycznymi akcentami Schiaparelli.

W czasie II wojny światowej odzież podlegała ograniczeniom ilościowym i konstrukcyjnym, które miały na celu ochronę ograniczonych zasobów przy jednoczesnym zachowaniu pewnego elementu stylu. Ubrania te, produkowane w ramach programu Utility w Wielkiej Brytanii i zgodnie z przepisami L85 w Ameryce, nie ujawniają żadnych wyraźnych wpływów historycznych lub międzykulturowych.

Po II wojnie światowej

W 1947 roku Christian Dior wypuścił swoją kolekcję New Look, która, w bezpośrednim kontraście do odzieży wojennej, rozkoszowała się bezwstydnym luksusem i gorsetowymi stylami końca XIX wieku. Jego garnitur `Bar’ z wiosny 1947 roku z kremowego jedwabiu tussore i czarnej krepy wełnianej został wykonany tak, aby pasował do małej 45,5 centymetrowej talii z gorsetem i wykorzystuje prawie 7,5 metra materiału na samą spódnicę. Choć mniejszość kobiet uważała go za anachroniczny, New Look odniósł spektakularny sukces wśród zmęczonej wojną ludności, dla której kojarzył się ze stabilnością poprzedniej epoki i ucieleśniał nadzieję na lepszą przyszłość. Promocja przesadnie kobiecej sylwetki była zgodna z panującym poglądem, że kobiety powinny porzucić pracę zarobkową, którą podjęły w ramach działań wojennych i wrócić do domu.

Do 1950 roku style renesansowe, tak widoczne w modzie damskiej, wkroczyły również na najbardziej ekskluzywne poziomy odzieży męskiej. Elegancki jednorzędowy garnitur z szarej wełny „edwardiański” z 1951 roku – melonik, dopasowana marynarka i zwężane spodnie noszone z taliowanym płaszczem i aksamitnym kołnierzem – ujawnia ten krótki trend. To miało stać się źródłem dla stylu ulicznego Teddy boy.

1960s to 1990s

Od 1960 do około 1967 roku moda celebrowała nowoczesność i postęp naukowy. Jednakże, pomimo użycia nowych materiałów i obrazów ery kosmicznej, krótki, przesunięty kształt odzieży damskiej dominujący w tym czasie może być prześledzony z powrotem do lat 20-tych. Wzornictwo powierzchni tego okresu również miało swoje historyczne źródła: wirujące formy psychodelii miały swoje korzenie w secesyjnych wzorach z przełomu wieków.

Pod koniec lat 60. optymizm zmienił się w niepokój, gdy na pierwszy plan wysunęły się rosnąca inflacja, bezrobocie i problemy ekologiczne. Projektanci zaczęli szukać inspiracji w narodach tak zwanego „Trzeciego Świata” i z nostalgią spoglądać w przeszłość, zwłaszcza w lata 30. i 40. w poszukiwaniu stylistycznych wskazówek. W luksusowym świecie wysokiej mody Bill Gibb zasłynął z ubrań zdobionych aplikacjami i haftowanymi wzorami. Suknia z pełną spódnicą z 1972 roku z pasującym turbanem odzwierciedla nastrój odzieży z delikatnymi wpływami etnicznymi. Jest ona wykonana z patchworkowych tkanin bawełnianych zaprojektowanych przez Susan Collier i Sarah Campbell dla Liberty i ma zastosowane skórzane rzemienie i serpentyny.

Po twardym obrazie późnego punka lat 70-tych, Vivienne Westwood stworzyła swoją nostalgiczną, neoromantyczną Kolekcję Piratów. Piracki strój, składający się z tuniki i szarfy, kamizelki, kurtki i spodni z bicorne (dwupalczastym) kapeluszem i ciężkimi butami z 1980 roku czerpie z różnych źródeł historycznych i kulturowych. Na przykład, długie rozcięcia w ramionach marynarki nawiązują do XVI- i XVII-wiecznej mody na rozcięte tkaniny.

Japoński projektant, Issey Miyake, pokazuje interesującą kombinację wpływów w sukni `Rhythm Pleats’ z 1990 roku. Delikatne plisowanie przypomina Fortuny. Jednak wybór tkaniny (mieszanka poliestru i lnu o wysokiej technologii, która jest pieczona w piecu w celu osadzenia plis) oznacza, że ubranie tworzy kanciaste, rzeźbiarskie kształty na ciele, a nie przylega do niego, jak w przypadku Fortuny. Brak troski o odsłanianie ciała i prostota podstawowego kształtu – po rozłożeniu na płasko sukienka tworzy prostokąt – są dowodem tradycji wschodnioazjatyckich.