Różnicowanie SVT od VT–osobisty punkt widzenia

Istnieją dwie sytuacje, w których różnicowanie częstoskurczu nadkomorowego od częstoskurczu komorowego za pomocą powierzchniowego 12-odprowadzeniowego elektrokardiogramu może być trudne: (1) gdy częstoskurcz nadkomorowy jest przewodzony do komór z aberracją, oraz (2) gdy obecna jest preekscytacja komorowa. W obu przypadkach lekarz ma do czynienia z częstoskurczem z szerokimi (> = 0,12 s) zespołami QRS. Aby uniknąć niewłaściwej lub opóźnionej terapii, lekarz powinien pamiętać o prostych faktach. Częstoskurcz komorowy jest znacznie częstszy niż nadkomorowy z zaburzeniami przewodzenia, gdyż stanowi ponad 80% częstoskurczów z szerokimi zespołami QRS. Pierwszym krokiem jest określenie tolerancji częstoskurczu, a więc czy konieczne jest szybkie zakończenie terapii. Jeśli częstoskurcz jest związany z omdleniami, zatrzymaniem krążenia, ciężkim niedociśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową, konieczna jest kardiowersja prądem stałym. Rozpoznanie należy odłożyć do czasu ustąpienia częstoskurczu. Jeśli częstoskurcz jest dobrze tolerowany, przyłóżkowa diagnostyka powinna uwzględniać kontekst kliniczny: wiek pacjenta, historię lub obecność chorób serca oraz przyjmowane przez pacjenta leki. U dorosłego pacjenta z przebytym zawałem serca najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem jest częstoskurcz komorowy. Drugim krokiem jest wykluczenie lub stwierdzenie obecności preekscytacji. Jeśli podejrzewa się ją u młodych dorosłych lub dzieci, EKG w rytmie zatokowym powinno wskazywać na jawną preekscytację. Lekarz powinien być świadomy różnych mechanizmów powstawania częstoskurczu z preekscytowanymi zespołami QRS, z których wszystkie mają wspólny mianownik: przewodzenie przedwczesne przez drogę dodatkową.(ABSTRACT TRUNCATED AT 250 WORDS)