To NIE jest próba zmiany twojego zdania. Nie, to nie będzie jakaś inspirująca pogadanka, która sprawi, że wrócisz do gry i zapiszesz się na następny rok. Nie dostaniesz żadnych frazesów o „samoopiece”, „unikaniu wypalenia” czy „robieniu tego dla dzieci”
To jest dla nauczycieli, którzy już podjęli decyzję. Nauczycieli, którzy już zdecydowali, że nauczanie to niezrównoważona kariera z niemożliwymi oczekiwaniami, niedorzecznymi wymaganiami i zbyt dużym poświęceniem. Ci, którzy są gotowi przehandlować niewdzięczną pracę i niskie wypłaty za szansę na odzyskanie zdrowego rozsądku i szacunku do samego siebie.
Może jesteś jednym z tych nauczycieli, którzy są nadal na ogrodzeniu – ci z was, którzy flirtują z ideą wolności od konferencji rodzic-nauczyciel, spotkań IEP, i oceniania esejów o północy. To może lub nie może pomóc w podjęciu decyzji. Jest to niemożliwa decyzja do podjęcia, naprawdę jest, ale kiedy nadejdzie czas, będziesz wiedział.
Nie wiem, jakie są twoje powody, dla których chcesz odejść z nauczania, ale zaufaj mi, rozumiem to. Jest więcej powodów do odejścia niż do pozostania.
Gdybym został w nauczaniu, wiem na pewno, że dosłownie by mnie to zabiło.
Odszedłem. Tak, jestem jedną z tych statystyk, które przeczytacie o „kryzysie nauczycielskim” i o tym, jak „masowo odchodzimy z zawodu”. Nie chciałam odchodzić – kochałam uczyć i byłam w tym dobra. Zmieniłam życie w ciągu moich krótkich siedmiu lat nauczania języka angielskiego. Byłam „wysoko wykwalifikowana” z tytułem magistra w dziedzinie nauczania i żyłam i oddychałam wszystkim, co dotyczyło edukacji. Zbudowałem niewiarygodnie silny rapport z moimi uczniami i byłem orędownikiem innowacji w klasie.
Ale mój perfekcjonizm (coś, co jest dość powszechne u nauczycieli, jak się wydaje) pogorszył moje zdrowie psychiczne do tego stopnia, że nauczanie w klasie w amerykańskim systemie szkół publicznych nie było już dla mnie realną opcją kariery. Gdybym pozostał w zawodzie nauczyciela, wiem na pewno, że dosłownie by mnie to zabiło. W końcu zdałem sobie sprawę, że poświęcałem się dla czegoś, co nigdy nie zwróci mi się w niczym poza bólem serca i głowy.
Minął prawie rok, odkąd zamknąłem drzwi do tego, co było moją ostatnią klasą. Rok, odkąd wpisałam ocenę do dziennika ocen, przewróciłam oczami na głośne pierdnięcie w klasie, odebrałam telefon od rodzica lub przejęłam dowodzenie podczas ćwiczeń przeciwpożarowych. Rok, odkąd musiałam udawać, że wiem, co robię, dekorować tablicę ogłoszeń, albo budzić się o 5:30 rano, żeby nosić ubrania, które postarzały mnie ponad moje 33 lata.
I wiele się nauczyłam w ciągu ostatniego roku. Dużo o sobie, dużo o naszym społeczeństwie, dużo o szukaniu pracy, bezrobociu, terapii, samotności, tożsamości i stracie. Niektóre z nich były trudne do przełknięcia, a wiele z nich mnie oślepiło.
Więc, do nauczycieli, którzy już podjęli decyzję, pozwólcie, że podzielę się z wami niektórymi z wypadków, których osobiście doświadczyłem, a przed którymi chciałbym, żeby ktoś mnie ostrzegł.
.