Dit is GEEN poging om je op andere gedachten te brengen. Nee, dit zal geen inspirerende peptalk zijn om je terug in het spel te krijgen en voor volgend jaar in te tekenen. Je krijgt geen gemeenplaatsen over “zelfzorg” of “een burn-out vermijden” of “het voor de kinderen doen.”
Dit is voor de leerkrachten die hun besluit al hebben genomen. De leraren die al hebben besloten dat lesgeven een onhoudbare carrière is met onmogelijke verwachtingen, belachelijke eisen en te veel opofferingen. Degenen die klaar zijn om het ondankbare werk en de lage lonen in te ruilen voor een kans op het herwinnen van geestelijke gezondheid en zelfrespect.
Misschien bent u een van die leraren die nog op het hekje staat – degenen onder u die flirten met het idee van vrijheid van ouderavonden, IEP vergaderingen, en het beoordelen van essays om middernacht. Dit kan u wel of niet helpen bij uw beslissing. Het is een onmogelijke beslissing om te nemen, het is echt, maar als het tijd is, zult u het weten.
Ik weet niet wat uw redenen zijn om het onderwijs te willen verlaten, maar geloof me, ik snap het. Er zijn meer redenen om te stoppen dan om te blijven.
Als ik in het onderwijs was gebleven, weet ik zeker dat het letterlijk mijn dood zou zijn geweest.
Ik ben weggegaan. Ja, ik ben een van die statistieken die je leest over de “lerarencrisis” en hoe we “het beroep massaal verlaten”. Ik wilde niet weg – ik hield van lesgeven, en ik was er goed in. Ik heb levens veranderd in de korte zeven jaar dat ik Engelse les gaf. Ik was “hoog gekwalificeerd” met een Master in Onderwijzen en leefde en ademde alles wat met onderwijs te maken had. Ik bouwde een ongelooflijk sterke band op met mijn leerlingen en was een voorstander van innovatie in de klas.
Maar, mijn perfectionisme (iets dat heel gebruikelijk is bij leraren, zo lijkt het) had mijn geestelijke gezondheid zo verslechterd dat klassikaal lesgeven in het Amerikaanse openbare schoolsysteem niet langer een haalbare carrière-optie voor mij was. Als ik in het onderwijs was gebleven, weet ik zeker dat het letterlijk mijn dood zou zijn geweest. Uiteindelijk besefte ik dat ik offers bracht voor iets dat me nooit zou terugbetalen in iets anders dan hartzeer en hoofdpijn.
Het is bijna een jaar geleden dat ik de deur op slot deed van wat mijn laatste klaslokaal was. Een jaar geleden dat ik een cijfer in een cijferboek heb ingevuld, met mijn ogen heb gerold bij een luide scheet in de klas, een telefoontje van ouders heb beantwoord, of de leiding heb genomen bij een brandoefening. Een jaar geleden dat ik moest doen alsof ik wist wat ik deed, een prikbord moest versieren, of om half zes ’s ochtends wakker moest worden om kleren te dragen die me ouder maakten dan mijn 33 jaar.
En ik heb veel geleerd in het afgelopen jaar. Veel over mezelf, veel over onze samenleving, veel over werk zoeken en werkloosheid en therapie en eenzaamheid en identiteit en verlies. Sommige van deze dingen waren moeilijk te slikken en veel ervan overvielen me.
Dus, voor de leraren die hun besluit al genomen hebben, laat me wat van de gevolgen met jullie delen die ik persoonlijk ervaren heb en waarvan ik wou dat iemand me ervoor gewaarschuwd had.