Verscheiden van SVT van VT–een persoonlijk standpunt

Er zijn twee situaties waarin het moeilijk kan zijn om supraventriculaire tachycardie te onderscheiden van ventriculaire tachycardie via het oppervlakte 12 lead elektrocardiogram: (1) wanneer de supraventriculaire tachycardie naar de ventrikels wordt geleid met aberratie, en (2) wanneer ventriculaire preëxcitatie aanwezig is. In beide gevallen wordt de arts geconfronteerd met een tachycardie met brede (> = 0,12 s) QRS-complexen. Om onjuiste of vertraagde therapie te voorkomen, moet de arts eenvoudige feiten in gedachten houden. Ventriculaire tachycardie komt veel vaker voor dan supraventriculaire met afwijkende geleiding, aangezien het meer dan 80% van de tachycardie met brede QRS-complexen uitmaakt. De eerste stap is het bepalen van de tolerantie van de tachycardie en dus of onmiddellijke beëindiging vereist is. Als de tachycardie gepaard gaat met syncope, hartstilstand, ernstige hypotensie of angina, is DC-cardioversie noodzakelijk. De diagnose moet worden uitgesteld tot na de beëindiging van de tachycardie. Als de tachycardie goed wordt verdragen, moet bij de diagnose aan het bed rekening worden gehouden met de klinische context: leeftijd van de patiënt, voorgeschiedenis of aanwezigheid van hartaandoeningen en medicatie van de patiënt. Bij een volwassen patiënt met een myocardinfarct in de voorgeschiedenis is de meest waarschijnlijke diagnose ventriculaire tachycardie. De tweede stap is het uitsluiten of vaststellen van de aanwezigheid van preexcitatie. Als dit bij jonge volwassenen of kinderen wordt vermoed, moet een ECG in sinusritme openlijke preexcitatie aantonen. De arts moet zich bewust zijn van de verschillende mechanismen van tachycardie met preexciterende QRS-complexen, die alle een gemeenschappelijke noemer hebben: anterograde geleiding door het accessoire pad. (ABSTRACT VERTROKKEN OP 250 WOORDEN)