Zo zien ze er bijvoorbeeld anders uit. Bevrijd van de beperkingen van een tank, worden goudvissen zo groot als voetballen. Binnen een paar generaties worden ze weer natuurlijk geel en bruin, in plaats van het felle oranje dat kwekers proberen te bereiken.
Ze zijn ook een ecologische nachtmerrie. Goudvissen zwemmen over de bodem van meren en rivieren, ontwortelen de vegetatie, verstoren het sediment en laten voedingsstoffen vrijk die een overmatige algengroei veroorzaken. Ze voeden zich breed, eten algen, kleine ongewervelde dieren en viseieren. Tot overmaat van ramp brengen ze exotische ziekten en parasieten over.
De vrouwtjes produceren tot 40.000 eieren per jaar – veel meer dan de meeste zoetwatervissoorten – en zijn in staat tot kruising met andere wilde karpersoorten. Omdat er geen natuurlijke vijanden zijn, overleeft een groot deel van de nakomelingen van goudvissen de voortplantingsleeftijd, waarmee een cyclus van ongebreidelde overbevolking wordt voortgezet.
Dus hoe kom je op een duurzame manier van ze af? Als ze zich eenmaal ergens hebben gevestigd, is het uitroeien van goudvissen een notoir moeilijke onderneming – dat is waarom Murdoch wetenschappers onlangs een jaar lang de bewegingen van de vissen in de Vasse hebben gevolgd. Hun studie, vorige maand gepubliceerd in The Ecology of Freshwater Fish, leverde een aantal onverwachte bevindingen op.
Om te beginnen zijn goudvissen lange-afstandszwemmers – Dr. Beatty’s team zag goudvissen routinematig de lengte van meerdere voetbalvelden op een dag afleggen, en observeerde zelfs een vis die in een jaar meer dan 140 mijl aflegde.
Voor een ander, goudvissen migreren om te paaien. Dat klopt, dezelfde vissen die vaak in kleine kommen worden gehouden, rondjes zwemmend, navigeren in drommen naar een wetland buiten het kanaal tijdens het broedseizoen.
Het is misschien een verrassende bevinding voor een gedomesticeerde soort, maar het gedrag lijkt te zijn aangeboren, zei Dr. Beatty, en wijst erop dat goudvissen complexe cognitieve capaciteiten hebben.