Ik ben nooit erg fotogeniek geweest. Op celluloid heeft mijn gezicht een galachtige, taartetende kwaliteit. Mijn wallen lijken op leeggelopen warmwaterkruiken, mijn tanden hebben de vale kleur van een hond. In het echte leven, heb ik het gevoel dat ik er niet zo uitzie. Niemand heeft ooit tegen me gezegd: “Je hebt hondentanden,” op één keer na.
Het feit dat ik niet fotogeniek was, heeft me tot voor kort nooit echt gestoord; ik heb gewoon nooit naar foto’s van mezelf gekeken. Ik wilde niet eens een fotograaf op mijn bruiloft, want waarom? Ik heb een herinnering, en in mijn herinnering is mijn gezicht niet zo gezwollen. Toen foto’s een fysieke entiteit waren, was het heel makkelijk om ze te vermijden. Ik had geen camera, ik maakte nooit plakboeken, en als er bestelformulieren voor jaarboeken kwamen, deed ik net alsof ik iets in mijn tas zocht en verliet dan de kamer. Zelfs in de begindagen van Facebook en Instagram waren foto’s niet alomtegenwoordig. Ze stonden op je computer. Op Facebookfoto’s zag iedereen er belabberd uit, en Instagram was voor zonsondergangen. Er waren geen dating apps. Mensen ontmoetten andere mensen nog steeds op fysieke plaatsen. Je kon charmeren met je gevatheid of je hondentanden!
Maar nu, we zijn in een heel ander tijdperk. Foto’s zijn overal. Ik zie nieuwe foto’s van mijn vrienden op Instagram veel meer dan ik mijn eigenlijke vrienden zie. Ik ben vaak verbaasd over hoe waarschijnlijk het is dat ik aan een foto van iemand denk voordat ik denk aan hoe ze er eigenlijk uitzien. Als iemand bijvoorbeeld “Gerald” zegt, denk ik aan mijn vriend Gerald die appels plukt, ook al heb ik hem nog nooit in het echt een appel zien plukken. Ik heb alleen veel foto’s gezien waarop hij dat doet, omdat hij dat soort dingen graag opsomt, ouwe grillige Gerald.
Als ik met filters knoei, zie ik er nog steeds uit als een aardappel, alleen heb ik nu grote hertenogen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het ergste van dit alles is dat foto’s de motor zijn achter afspraakjes, het meest op uiterlijk gebaseerde dat we helaas in het leven doen. (En het spijt me, Pollyanna, maar uiterlijk is belangrijk in de westerse samenleving. Het is klote, maar het is waar. Word volwassen, Peter Pan!!!) Al mijn vrienden doen het – en het is verschrikkelijk! Hele relaties spelen zich af in een onderwereld tussen sms, Instagram en Snapchat voordat er een echte face-to-face ontmoeting is. Hierdoor hebben foto’s een veel belangrijkere sociale rol: Ze bepalen hoe je eruit ziet voor wie je hoopt aan te trekken, plus, zelfs nadat je elkaar hebt ontmoet, creëren ze een indruk van je die bijna duurzamer is dan je fysieke zelf. Het is hetzelfde als met de oude Gerald, maar dan op steroïden. Als een persoon die je ontmoet denkt aan de fysieke jij en, tegelijkertijd, de digitale jij, verandert wat een privé fysieke verbinding was in een semi-publieke interactie. Je hebt een metafysisch zelf dat buiten je bestaat en te allen tijde bij je is.
Om dit concreet te zeggen: als je verliefd wordt op de foto, is dat dan niet wat je altijd ziet? En is het nu niet een beetje gênant om uit te gaan met iemand die er op foto’s slecht uitziet, omdat het mogelijk is om foto’s met vrienden te delen lang voordat ze de persoon zelfs maar hebben ontmoet? Is het niet zo dat het je fysieke indruk van de persoon overtroeft (of op zijn minst versterkt) als je vriend de foto van je hypothetische significante andere aantrekkelijk vindt?
De echte kwestie is, als je jezelf nu voor altijd online kunt bewaren, dan hebben de fotogenieke mensen grote voordelen. En voor degenen onder ons die er op film uitzien als een slechtere versie van onszelf, is dit een horrorshow! Misschien stel je voor Photoshop te gebruiken “om het speelveld gelijk te maken”, maar Photoshop kan het niet goedmaken dat je over het algemeen niet fotogeniek bent. Dat kan het gewoon niet! Als ik met filters rommel, zie ik er nog steeds uit als een aardappel, behalve dat ik nu grote ree-ogen heb.
Dus wat moeten we doen in deze nieuwe realiteit? Het heeft geen zin om er in het echt goed uit te zien – dus waarom zouden we het proberen? Draag een trainingsbroek naar je werk! En iemand zou de niet-fotogeniekers bij elkaar moeten brengen zodat we kunnen meeleven. Ook al zien we er in het echt beter uit (hopelijk), we zijn nog steeds leuk en aardig!
Rebecca Harrington is een schrijfster die in New York City woont. Bekijk haar nieuwste boek, Sociable, een hilarische kijk op rare dingen die mensen doen op sociale media.
Foto door Gary Null/NBC/NBCU Photo Bank via Getty Images.