Origins and Purpose
Although the legal precedence for inclusion can be traced to the Supreme Court decision in the case of Brown v. Board of Education, to naprawdę rodzice dzieci niepełnosprawnych, które zachęciły ustawodawców do przyjęcia ustawy Edukacja dla wszystkich upośledzonych dzieci (EAHCA) w 1975 roku. Przepisy te wymagały od okręgów szkolnych włączenia i kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami oraz stworzenia dla nich specjalistycznych planów nauczania. W 1990 roku EAHCA została przemianowana na Individuals with Disabilities Education Act (IDEA).
Z takimi honorowymi początkami, ma sens, że zindywidualizowany program edukacyjny (IEP), lub czasami nazywany indywidualnym planem edukacyjnym, proces miał być skoncentrowany na uczniu. Cokolwiek IEP zawiera, jego cel jest zawsze taki sam: dopasować plan edukacyjny dla dziecka tak, że on lub ona może osiągnąć swój lub jej pełny potencjał.
Pierwszy krok: Określenie kwalifikowalności do usług
Kto się kwalifikuje?
Zanim uczeń może otrzymać specjalne usługi edukacyjne, on lub ona musi być oceniony pod kątem kwalifikowalności. Zgodnie z IDEA, istnieje obecnie 13 kategorii, w ramach których dziecko może otrzymać te usługi:
- Autyzm
- Deaf-.ślepota
- Głuchota
- Zaburzenia emocjonalne
- Niedosłuch
- Niepełnosprawność intelektualna*
- Wieloraka niepełnosprawność
- Niepełnosprawność ortopedyczna
- Inne upośledzenie zdrowotne
- Niepełnosprawność intelektualna
- Specyficzna niepełnosprawność uczenia się
- Niepełnosprawność mowy lub języka
- Urazowe uszkodzenie mózgu
- Niepełnosprawność wzroku
*ID w przeszłości była również określana jako „opóźnienie umysłowe” (MR), i termin ten oraz jego akronim mogą być używane potocznie lub w starszej dokumentacji. Nie jest jednak obecnie przyjętą praktyką określanie osób z niepełnosprawnością intelektualną jako opóźnionych umysłowo.
Jak mogę poddać moje dziecko/ucznia ocenie pod kątem kwalifikowalności?
Jako rodzic, jest to bardzo proste. Jeśli uważasz, że Twoje dziecko może kwalifikować się do specjalnych usług edukacyjnych, wystarczy, że poprosisz o ocenę. Można to zrobić kontaktując się z nauczycielem dziecka, psychologiem szkolnym lub dyrektorem szkoły. Grupa wykwalifikowanego personelu zadecyduje, czy należy dokonać oceny, czy nie i stworzy plan oceny. Dystrykt ma 60 dni od daty twojego pozwolenia na ocenę, aby zakończyć ocenę. Niektóre stany mają kodeks administracyjny, który definiuje czas, jaki zespół ma na podjęcie decyzji jak i czy oceniać, ale nie wszystkie tak robią. Wszelkie decyzje dotyczące ewaluacji wymagają, aby okręg szkolny poinformował i zaprosił rodzica do uczestnictwa. Nie powinno być żadnych decyzji o tym czy lub jak oceniać bez rodzica będącego częścią dyskusji zespołu.
Nauczyciele mogą również skierować uczniów do oceny, ale powinno to nastąpić po próbach zaradzenia problemom bez specjalnych usług edukacyjnych. Jeśli takie próby zostały podjęte, a dziecko nadal zmaga się z problemami, przy czym są one różne w różnych szkołach, następnym krokiem może być rozpoczęcie interwencji w ramach RTI, lub zwołanie szkolnego zespołu ds. usług uczniowskich (SST) w celu omówienia wyników ucznia. Na to spotkanie, nauczyciel edukacji ogólnej powinien przynieść próbki pracy i inne dane, takie jak wyniki czytania i matematyki, wykresy zachowań i próbki pisania. Zespół oceniający może wtedy zdecydować, czy skierować dziecko na ocenę, czy zasugerować, że dziecko kontynuuje naukę bez specjalnych usług edukacyjnych.
Jeśli zespół podejrzewa, że dziecko ma zaburzenia uczenia się lub zachowania, będzie pracować razem, aby określić, jakie testy i dane zostaną zebrane. Może to obejmować różne testy oparte na wynikach, takie jak Woodcock Johnson, Trzecia Edycja (WJIII) lub Test Indywidualnych Osiągnięć Wechslera (WIAT), jak również testy funkcjonowania poznawczego i behawioralnego. Ważne jest, aby pamiętać, że ŻADNE testowanie nie może się rozpocząć, dopóki rodzic nie wyrazi zgody, dając pisemne pozwolenie na ocenę.
Po przeprowadzeniu testów i zebraniu istniejących danych, zespół oceniający spotka się ponownie, aby omówić wyniki. Za każdym razem, gdy podejmowane są decyzje dotyczące oceny, rodzic jest zapraszany do uczestnictwa. Każda z 13 kategorii niepełnosprawności zawartych w IDEA ma unikalne wymagania kwalifikacyjne. Jednakże, najbardziej powszechna niepełnosprawność (około połowa ocenianych) należy do kategorii specyficznych zaburzeń uczenia się (SLD). W kategorii SLD, jeśli rozbieżność między osiągnięciami a zdolnościami (mierzona rozbieżnością między IQ a wynikami testów akademickich) jest wystarczająco duża, dziecko będzie kwalifikowało się do usług.
Uwaga na temat metody rozbieżności i SLD: W ramach reautoryzacji IDEA w 2004 roku, okręgi szkolne zostały poproszone, aby nie polegać wyłącznie na metodzie rozbieżności w identyfikacji SLD, ponieważ bardzo trudno jest zidentyfikować każde dziecko, które jest młodsze niż poziom trzeciej klasy. Mimo to, duża liczba okręgów szkolnych nadal polega na tak zwanym modelu rozbieżności dla SLD, podczas gdy w rzeczywistości mogą one uzyskać wystarczającą ilość wcześniej istniejących danych dzięki RTI, aby udokumentować kwalifikowalność. Pozostałe 12 kategorii ma różne wymagania, ale żadna z nich nie jest podobna do tych wymaganych dla SLD. Rodzice powinni uważnie obserwować, kiedy standardy SLD są stosowane do innych kategorii, takich jak inne upośledzenia zdrowotne, gdy nie ma przepisów prawnych, aby to zrobić.
Należy również pamiętać, że istnieją pewne diagnozy, do których nauczyciele i psychologowie szkolni nie mają kwalifikacji. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), autyzm, i większość fizycznych i rozwojowych opóźnień wymaga diagnozy medycznej. Jeśli podejrzewasz, że uczeń ma jedno z tych upośledzeń, ważne jest, aby włączyć profesjonalistę medycznego (takiego jak pediatra dziecka) w proces oceny. Ponadto, dzieci z opóźnieniami rozwojowymi lub upośledzeniami fizycznymi, które korzystają z rutynowej opieki medycznej, najprawdopodobniej zostaną zdiagnozowane w gabinecie pediatrycznym i zaczną otrzymywać świadczenia we wczesnym okresie życia. Dzieci poniżej trzeciego roku życia mogą otrzymać usługi wczesnej interwencji poprzez okręgi szkolne (w zależności od stanu zamieszkania) lub inne programy finansowane przez państwo.
Najważniejsze jest to, że w każdej kategorii niepełnosprawności musi istnieć wpływ na edukację ucznia spowodowany przez niepełnosprawność, a uczeń musi być uznany za potrzebującego specjalnie zaprojektowanych instrukcji. W końcu, nie wszystkie dzieci z niepełnosprawnością wymagają specjalnych usług edukacyjnych.
Krok drugi: IEP
Jeśli u ucznia lub dziecka zdiagnozowano niepełnosprawność, następnym krokiem będzie zaprojektowanie dla niego lub niej programu, który będzie adresował jego lub jej unikalne potrzeby. Ten program będzie określony w bardzo specyficznym, bardzo długim dokumencie zwanym zindywidualizowanym programem edukacyjnym (IEP), który będzie przeglądany co roku na spotkaniu IEP. Roczny jest zdefiniowany jako nie więcej niż 365 dni; spotkania odbywające się po tej dacie są uważane za niezgodne z przepisami. Początkowy IEP (pierwszy) musi być na miejscu w ciągu 30 dni od spotkania oceny określającej kwalifikowalność.
Nauczyciele edukacji specjalnej często używają terminu „IEP” zamiennie, aby oznaczać formalny dokument i spotkanie, w którym jest on omawiany. Aby uniknąć zamieszania, należy odnosić się do dokumentu jako „IEP”, a spotkanie jako „IEP Meeting” lub „annual review.”
Kto uczestniczy w spotkaniu IEP?
Każde spotkanie IEP musi mieć w obecności nauczyciela edukacji specjalnej, przedstawiciela dystryktu (często administratora, ale nie jest to wymagane), kogoś do interpretacji danych testowych i nauczyciela edukacji ogólnej; rodzic jest zaproszony i zachęcany do udziału. Również powszechnie postrzegane w spotkaniach IEP są uczeń (które są wymagane do udziału od wieku 16 lat na), psycholog szkolny, adaptacyjny nauczyciel wychowania fizycznego i dostawców usług, takich jak mowa i język specjalistów i terapeutów zajęciowych.
Choć wszystkie pięć ról członkowskich są wymagane, możliwe jest, aby jeden członek służyć więcej niż jedną rolę. Na przykład, nauczyciel edukacji specjalnej jest zazwyczaj przeszkolony do interpretacji danych testowych, więc on lub ona może odgrywać rolę tego stanowiska, jak również nauczyciela edukacji specjalnej. Każda osoba w zespole ma swoją unikalną rolę. Nauczyciel edukacji specjalnej wie, jakie formy specjalnie zaprojektowanych instrukcji mogą być łatwo wykonane w tej szkole; nauczyciel edukacji ogólnej jest ekspertem w programie nauczania ogólnego w klasie, w której uczeń jest obecnie umieszczony; przedstawiciel dystryktu zapewnia, że IEP jest zgodny z prawem i wszystkie postanowienia IEP mogą być wprowadzone w życie; interpretator danych testowych pomaga zespołowi zrozumieć informacje testowe. Wreszcie, rodzic, nie jest upoważniony do udziału, ma wyjątkową rolę zrozumienia dziecka od urodzenia i poza szkołą setting.
Co wchodzi do IEP?
Wszystko, ale zlew kuchenny! Pomijając wszystkie żarty, dobry IEP jest długi i bardzo szczegółowy. Ważne jest, aby pamiętać, że IEP jest wiążącym dokumentem dla świadczenia usług między dzielnicą a rodzicami. Oznacza to, że jeśli dzielnica nie zapewnia usług, które są obiecane w IEP, to jest niezgodne z IEP i prawem. To nie znaczy, że jeśli dziecko nie zrobił tyle postępu, jak zespół chciałby zobaczyć, że nauczyciel lub dzielnica powinna być pozwany, to również nie znaczy, że ktoś pójdzie do więzienia.
Wewnątrz IEP, należy oczekiwać, aby znaleźć wszystkie z następujących:
- Obecne poziomy: To jest migawka z kim dziecko jest i jak on robi teraz. Powinien zawierać informacje o kwalifikowalności, informacje kontaktowe dla rodziców oraz podsumowanie bieżącej pracy. Podsumowanie to powinno zawierać takie dane jak wyniki testów z czytania i matematyki, bieżące oceny, zaobserwowane umiejętności, referencje behawioralne i zapisy nawyków pracy. Krótko mówiąc, powinno być konkretne. Nauczyciele powinni unikać pisania ogólników lub subiektywnych komentarzy typu: „Johnny jest dobrze wychowanym chłopcem”. Należy przewidzieć miejsce na wkład rodziny i rodziców. W istocie, obecne poziomy osiągnięć akademickich i funkcjonalnych wyników (PLAAFP) powinny określać mocne i słabe strony uczniów, wyniki w klasie, i zapewnić wymierne dane wyjściowe, z których tworzone są cele.
- Oferta bezpłatnej i odpowiedniej edukacji publicznej (FAPE): To jest powszechnie określane jako „umieszczenie” i / lub „usługi”. Jest to wiążąca część umowy, w której dystrykt oferuje klasę i / lub usługi pomocnicze, takie jak terapia mowy lub adaptacyjne wychowanie fizyczne. Powinna ona określać jak często (liczba dni w roku szkolnym) dziecko będzie otrzymywało te usługi i czas trwania usług (ile minut na sesję). Ta część nie może używać zmiennych terminów, takich jak „w razie potrzeby”, raczej powinna określać minimalną liczbę i czas świadczenia usług.
- Cele: Cele są napisane w celu zapewnienia miar postępu. Cele mogą być akademickie, behawioralne, społeczne lub oparte na przejściu, i powinny być zawsze zapisane dla rozpoznanych obszarów potrzeb. Na przykład, jeśli uczeń jest daleko w tyle za rówieśnikami z matematyki, powinien mieć cel z matematyki. Cele powinny być osiągalne (zespół powinien zgodzić się, że uczeń może rozsądnie osiągnąć cel w ciągu jednego roku) i mierzalne (nauczyciel musi czuć, że on lub ona może dostarczyć twarde dane i próbki pracy, aby pokazać postęp w kierunku celu).
- Udogodnienia i modyfikacje: Pomoce i modyfikacje to zmiany w środowisku klasowym, które mogą być konieczne, aby pomóc uczniowi. Nauczyciele i rodzice często nie wiedzą, jaka jest różnica między dostosowaniem a modyfikacją. Ogólna zasada jest następująca: jeśli pomaga to uczniowi wykonać tę samą pracę na tym samym poziomie co jego rówieśnicy, jest to dostosowanie; jeśli zmienia to pracę lub praca jest wykonywana na innym poziomie, jest to modyfikacja. Na przykład, pozwolenie dziecku na pisanie notatek na maszynie zamiast odręcznego pisania jest ułatwieniem. Dorosły wpisujący je dla niego jest modyfikacją.
- Plan Przejściowy: Ostatnie przepisy wymagają, aby uczniowie, którzy skończą 16 lat w czasie trwania IEP muszą mieć cel i plan przejścia.
- Strona podpisu i notatki ze spotkań: Każdy członek zespołu IEP zazwyczaj składa podpis, wskazując, że był obecny na spotkaniu i zatwierdza notatki ze spotkania. Ponadto, rodzic musi wyrazić zgodę na zakwaterowanie, modyfikacje i umieszczenie (oferta FAPE) z okręgu dla początkowego IEP do wdrożenia.
Co się dzieje na spotkaniu IEP?
Co roku, zespół IEP zbiera się na coroczny przegląd (AR). AR ma na celu zebranie wszystkich członków zespołu IEP w jednym miejscu, aby uaktualnić siebie nawzajem o potrzebach ucznia i wydajności poprzez przegląd postępów w osiąganiu celów i patrząc na nowe dane, takie jak próbki pracy i ostatnie testy. Co trzy lata, zespół spotka się również w celu przedyskutowania ciągłej kwalifikowalności ucznia do usług. To spotkanie nazywane jest przeglądem trzyletnim (Tri) i jest zazwyczaj połączone z AR.
Wielu nowych nauczycieli jest pod wrażeniem, że cały IEP powinien być napisany podczas tych spotkań. Podczas gdy niektóre z pisania dzieje się tam, zespół powinien przyjść na spotkanie z pierwszym projektem celów, obecne poziomy, sugerowane pomoce i modyfikacje oraz ofertę FAPE. Jeśli każdy członek przyszedł do stołu z niczym przygotowanym, spotkanie IEP trwałoby godzinami i godzinami. Więcej sugestii, jak napisać IEP można znaleźć w The Collaborative IEP: Jak rodzice i nauczyciele mogą pracować razem.
Krok trzeci: Follow Up
Spotkanie IEP nie powinno być jedynym czasem, w którym nauczyciele, rodzice i inni dostawcy usług omawiają postępy dziecka. Pamiętaj, że IEP jest dokumentem roboczym i może być modyfikowany i zmieniany w zależności od potrzeb w ciągu roku szkolnego. Ważne jest, aby utrzymać linię komunikacji otwartą pomiędzy członkami zespołu i stale współpracować, aby jak najlepiej zaspokoić potrzeby każdego ucznia.
Czytaj więcej o procesie IEP na stronie internetowej Departamentu Edukacji Stanów Zjednoczonych.
.