Gekony

W Nowej Zelandii występuje co najmniej 39 gatunków gekonów. Jednak tylko 18 z nich zostało formalnie opisanych, a dalsze odkrycia nowych gatunków są nadal bardzo prawdopodobne, w miarę jak dowiadujemy się o nich więcej.

Te gatunki należą do dwóch rodzajów:

Hoplodactylus

11 formalnie opisanych gatunków i szacunkowo 20 gatunków nadal do opisania.

Kolor: Przeważnie szary lub brązowy, z cętkowanymi, pasiastymi lub prążkowanymi wzorami. Jednakże, gekon harlequin, H. rakiurae, jest często bardzo jaskrawo ubarwiony.

Zabawy: Głównie nokturnalne (aktywne w nocy) lub crepuscular (aktywne o świcie i zmierzchu), chociaż niektóre gatunki, takie jak gekon harlequin, są również aktywne w ciągu dnia.

Naultinus

7 formalnie opisanych gatunków i 1 jeszcze do opisania).

Kolor: Zazwyczaj jaskrawo zielony, ale czasami jaskrawo żółty. Jednakże, dorosłe samce niektórych gatunków z Wyspy Południowej są szare lub brązowe.

Habits: Diurnal (aktywny w ciągu dnia).

Fakty

• Gekony są zdolne do wokalizacji i wiele gatunków nowozelandzkich wytwarza dźwięk ćwierkania. Gekony zielone są dość głośne jak na swój rozmiar i wydają dźwięk bardziej przypominający „szczekanie”
• Gekony mają „lepkie” stopy: ich palce pokryte są mikroskopijnymi włoskami, które pozwalają im wspinać się po gładkich powierzchniach, a nawet chodzić do góry nogami po suficie.
• W przeciwieństwie do skinksów, gekony nie mogą mrugać i muszą lizać swoje oczy, aby utrzymać je wilgotne.
• Gekony są w stanie „upuszczać” (autotomizować) swoje ogony. Jest to mechanizm obronny drapieżnika – ogon nadal rzuca się wokół, podczas gdy gekon czyni swoją ucieczkę; ogon następnie odrasta w ciągu najbliższych kilku lat.
• Gekony występują w całej Nowej Zelandii na obu głównych wyspach i większości wysp przybrzeżnych. Zamieszkują szeroki zakres wysokości (od poziomu morza do ok. 2200 m) i różne typy siedlisk (lasy i zarośla, łąki tussock, wychodnie skalne i piargi).
• W Nowej Zelandii gekony są niezwykle wolno rozmnażające się i długowieczne: wykazano, że niektóre gekony żyją co najmniej 42 lata na wolności.
• Gekon duvaucel’s (H. duvaucelii) jest największym żyjącym gekonem w Nowej Zelandii i jednym z największych gekonów na świecie, osiągającym rozmiary do160 mm długości pyska i 120 g.
• Gekony nowozelandzkie są niezwykłe, ponieważ rodzą żywe młode, a nie składają jaja; jedyne inne gekony, które to robią, żyją w Nowej Kaledonii.
• Gekony nowozelandzkie są wszystkożerne. Głównie jedzą owady, np. ćmy i muchy. However, they also enjoy the berries of plants such as Coprosma spp. and the nectar of some flowers.

Threat status

All New Zealand geckos are fully protected, meaning that they may only be handled, collected or kept in captivity under permit. Nielegalne jest celowe wyrządzanie im krzywdy.

Dwadzieścia jeden gatunków lub podgatunków jest zagrożonych; dwa z nich (populacja Coromandel gekona pasiastego H. stephensi i Hoplodactylus sp. „Open Bay Islands gecko”) zostały uznane przez DOC za narodowo krytyczne. Jeden gatunek jest obecnie wymarły (Kawekaweau; H. delcourti).

Szczególne zagrożenia

Dla gekonów istnieją dwa główne zagrożenia: drapieżnictwo i niszczenie siedlisk.

Wszystkie gekony nowozelandzkie są podatne na drapieżnictwo ssaków. Predators include mice, rats, hedgehogs, weasels, stoats, ferrets, cats, possums and pigs.

Since most of these predators are active at night and hunt on the ground, species that are large, terrestrial and/or nocturnal are more at risk than species that are smaller, arboreal (tree-dwelling) and/or diurnal. Małe drapieżniki mogą podążać za większymi gatunkami, ale nie za mniejszymi, do szczelin, w których się schronią i śpią.

Ale niszczenie siedlisk jest na znacznie niższym poziomie niż w przeszłości, nadal stanowi zagrożenie dla gekonów nowozelandzkich. Ogromne obszary lasów zostały wycięte i spalone. Tussock grasslands są nadal spalone, zaorane i przekształcone w pastwiska, zagrażając gekony, które żyją w skałach lub piargi w obszarze.

Nasza praca

DOC wyeliminował szkodniki ssaków z kilku przybrzeżnych wysp. To nie tylko znacznie pomogło lokalnym populacjom gekonów, ale także pozwoliło na bezpieczne przeniesienie gekonów z innych miejsc na wyspy, tworząc nowe populacje.

Przykładem jest udana translokacja gekonów pacyficznych (H. pacificus) na wyspę Lady Alice w grupie Hen and Chickens po wyeliminowaniu szczura pacyficznego (kiore).

Niektóre gatunki mogą przetrwać na wyspach w niewielkich ilościach w bezpiecznych schronieniach, takich jak strome klify, i potrzebują wielu lat po wyeliminowaniu szkodników, aby zwiększyć swoją liczebność i rozprzestrzenić się na tyle, by stać się wykrywalnymi.

Na przykład, gekon zwyczajny (H. maculatus) został znaleziony na wyspie Tiritiri Matangi po raz pierwszy w 2004 roku, po tym jak kiore zostały wytępione w 1993 roku.

DOC kontynuuje pracę nad lepszym zrozumieniem jakie gatunki mamy, gdzie występują i jak zdrowe są ich populacje.

Prowadzone są trzy duże projekty badawcze dotyczące gekonów nowozelandzkich:

Opracowanie technik monitorowania gekonów krzewiastych

Krzewy stanowią siedlisko dla 64 gatunków jaszczurek w całym kraju; gekony arborealne stanowią dużą część tej różnorodności. Aby móc prowadzić długoterminowe badania i monitoring populacji tych jaszczurek oraz ocenić sukces działań ochronnych, musimy opracować odpowiednie systemy zbierania danych i zarządzania nimi.

Gekony arlekinowe są wykorzystywane jako gatunek modelowy. Gatunek ten zamieszkuje ekstremalne klimaty w południowej części Nowej Zelandii i na Wyspie Stewarta/Rakiura, a w konsekwencji ma „powolny” profil historii życia (ciąża trwa 3-4 lata, a osobniki są bardzo długowieczne).

To oznacza, że będzie miał zwiększoną wrażliwość na zagrożenia dotykające dorosłych, a zatem może działać jako krajowy wskaźnik spadku różnorodności biologicznej.

Rozmieszczenie jaszczurek w Nowej Zelandii

Na obecne rozmieszczenie nowozelandzkich jaszczurek mają wpływ nie tylko takie czynniki jak biogeografia i geologia, ale także usuwanie ziemi i inwazje drapieżników ssaków. Te ostatnie czynniki mogą być złagodzone poprzez praktyki zarządzania.

W tym projekcie, wykorzystamy naszą obecną wiedzę, aby przewidzieć zakres prawdopodobnego przeszłego rozmieszczenia całej nowozelandzkiej fauny jaszczurek. Następnie porównamy je szczegółowo z obecnie znanymi rozmieszczeniami kilku gatunków.

To pozwoli nam zidentyfikować te gatunki, które mogą reagować na zarządzanie i działać jako użyteczne wskaźniki skuteczności zarządzania.

Jednostki zarządzania ochroną gekona

Nie możemy chronić gatunków, jeśli nie wiemy, że istnieją, lub jeśli nie możemy odróżnić ich od innych, pokrewnych gatunków. Ponad połowa znanych gatunków gekonów nowozelandzkich nie została formalnie opisana.

Ten projekt doprowadzi do formalnego opisu i nazwania tych gatunków oraz określenia cech, które pozwolą na ich wiarygodną klasyfikację.

Możesz pomóc

Zgłaszanie obserwacji gekonów

Zgłaszaj wszystkie obserwacje gekonów do najbliższego biura DOC. W szczególności należy zgłaszać obserwacje gekonów na obszarach górskich.

Jeśli to możliwe, należy zanotować dokładne miejsce, w którym zaobserwowano gekona, w tym szczegóły dotyczące otaczającego go siedliska, a także jego kolor i przybliżoną wielkość. Zdjęcie jest zawsze bardzo cenne.

Zapewnij siedlisko dla gekonów

Możesz zachęcić gekony do odwiedzenia ogrodu, zapewniając im zwały kamieni i duże obszary gęstych, rozłożystych krzewów, np. Coprosma spp. i Muehlenbeckia spp. Zapewnią one nie tylko bezpieczną osłonę, ale także dostarczą owoców i przyciągną owady, którymi będą mogły się żywić.

Pomóż powstrzymać przemyt gekonów

Gekony są ścigane w nielegalnym międzynarodowym handlu gadami. Możesz pomóc powstrzymać ten handel, zgłaszając podejrzane działania i numery rejestracyjne pojazdów na całodobową gorącą linię 0800 DOC HOT (0800 362 468).