Colonial Revival Revealed

Illustrations by Rob Leanna
Historycy architektury często odrzucają Colonial Revival jako nostalgiczną aberrację, a nie styl. Prawdą jest, że wszystko, co jest tak popularne, w końcu doczekało się żenujących epizodów, ale nie da się zaprzeczyć, że Colonial Revival stworzył najbardziej znaczące i długotrwałe podejście do dekoracji amerykańskich wnętrz. Jest to podstawa Tradycji, wiecznie popularnej i nie tylko dla „kolonialnych”, a także typowy wybór dla jadalni i sypialni od wybrzeża do wybrzeża.

Publiczne zainteresowanie rzeczami w stylu kolonialnym datuje się od Stulecia 1876, które wywołało patriotyczne uczucia i, między innymi, skupiło uwagę na szybkim zanikaniu oryginalnych kolonialnych budynków. Architekt Charles McKim i jego współpracownicy rozpoczęli swoją przełomową podróż studyjną po starych domach Nowej Anglii. Ich żarliwe fotografowanie i szkicowanie zaowocowało powstaniem „nowoczesnego stylu kolonialnego” w budownictwie: wystudiowany wernakularny styl ścian pokrytych gontem, stromych dachów i klasycznych ornamentów zapożyczonych z budynków georgiańskich. Kolonialne odrodzenie zderzyło się ze współczesnym angielskim Queen Anne Revival w naszym amerykańskim stylu Shingle Style.

Architektura
Jak epoka wiktoriańska zbliżała się ku końcowi, Amerykanie szukali inspiracji w architekturze oryginalnych Kolonii. Tradycje wernakularne (głównie angielskie, ale także holenderskie i niemieckie) zostały wrzucone do mieszanki, a wszędzie dekoracyjne słownictwo było tym z XVIII-wiecznego klasycyzmu.

To angielskie odrodzenie kolonialne, które zaowocowało słownictwem architektonicznym, które stało się narodowe, było ruchem z korzeniami w XIX-wiecznym Bostonie i Filadelfii. Odrodzenie” obejmowało każdy rodzaj repliki i swobodnej adaptacji stylów z okresu kolonialnego, federalnego i greckiego odrodzenia (tj. ok. 1670-1845). Neoklasyczne i federalne elementy zdobiły duże domy, które zachowały wiktoriańską bryłę i duże werandy.

Te nowe domy nie były replikami, ani nie miały nimi być. Były one często większe niż oryginały, a nie symetryczne. Greckie kolumny, rzymskie pilastry i palladiańskie okna były używane z wielkim skutkiem w 1900 roku, tak jak to miało miejsce w okresie georgiańskim i federalnym. Inne detale prawdziwych domów kolonialnych powróciły do mody, w tym wielopromienne skrzydła okienne, ciężkie okiennice, czterospadowe dachy, naświetla, adamaszkowe mantle i pełne wdzięku klatki schodowe z toczonymi tralkami. Plan centralnej sali powrócił.

Odrodzenie kolonialne nabrało rozpędu wraz z powrotem do klasycznych motywów (frontonów, kolumn) po Wystawie Kolumbijskiej w Chicago w 1893 roku; teraz klasycyzm rządził architekturą. Akademicko poprawne przykłady Colonial Revival ostatecznie zastąpiły przejściowe, neokolonialne formy z wczesnych lat. Chociaż nie można ich pomylić z oryginałami z epoki kolonialnej, wiele domów zbudowanych od 1910 do 1930 roku jest bardziej poprawnych akademicko. Nacisk położono nie tylko na klasyczne detale, ale także prostoliniowe, symetryczne formy z XVIII wieku.

Podczas lat 1910, 1920 i 1930 „Colonial” było preferowanym słownictwem zarówno dla rezydencji, jak i domów budowanych na zamówienie. Odrodzenie kolonialne pojawiło się ponownie po II wojnie światowej, wraz z formalnymi klasycznymi i nieformalnymi „wczesnoamerykańskimi” wnętrzami. Znane warianty obejmują formy domów Saltbox i Cape Cod; elżbietański garnizon kolonialny z daszkiem i molo na drugim piętrze; symetryczne domy w stylu georgiańskim i federalnym; nawet „kolonialne bungalowy” i neoklasyczne amerykańskie Foursquares. Co więcej, motywy Arts & Crafts i Colonial często pojawiały się razem w jednym pokoleniu domów.

Wnętrza
Jeśli dorastałeś w Stanach Zjednoczonych, lub masz zamiłowanie do hollywoodzkich filmów, znasz zupę alfabetyczną Colonial Revival: tralki, mosiężne lampy, chintz, żyrandole, pociągnięcia Chippendale, Federal mantels, kwiaty i paski, łóżka z baldachimem, zegary dziadka, highboys, haczykowate dywany, farba w kolorze kości słoniowej, siatkowe baldachimy, nostalgiczne druki, okna Palladian, kolumny ganku, krzesła Queen Anne, okiennice, światła boczne, kręcące się koła i krzesła Windsor.

Przejściowe wnętrza pierwszej fali często mieszały elementy ikonograficzne, takie jak krzesło Windsor z angielskimi tapetami artystycznymi Williama Morrisa i dziwnym kawałkiem mebli Arts & Crafts. Wcześnie pojawiły się znane sceniczne zestawy kolonialne: bujak, toaletka z antycznym kieliszkiem do golenia. Historyk John Burrows zasugerował nazwę Old Colony Style dla nostalgicznego wyglądu wczesnego odrodzenia, oddzielając go od akademickiego Colonial Revival i późniejszych stylów Early American.

Ten okres oznaczał koniec podziału ścian na dado, wypełnienie i fryz. Teraz nie może być dado lub fryz, ale rzadko oba. Boazeria była nadal używana w przedpokojach, jadalniach i bibliotekach. Pokoje były pozbawione bałaganu i kilka antyków dobrze umieszczone; jeden kolor farby i jeden wzór tkaniny stworzył prostotę. Wprowadzono krzesła w stylu Chippendale i neoklasyczne lustro. Tapety były lżejsze, najbardziej popularne były kwiaty na jasnym tle i paski. Sufity były zazwyczaj nieornamentowane.

Meble rzadko były wszystkie w jednym stylu lub epoce. Grand Rapids (Golden Oak) meble zostały pozbawione stosowanych ornamentów i malowane. Style z 18 i początku 19 wieku-Chippendale, Queen Anne, William i Mary, Sheraton, Hepplewhite, i American Empire-odżyły. Niektóre kawałki były dość dokładne reprodukcje, inne pastisz. Pielgrzym pod-stylu (przy użyciu prymitywne i post-medieval form) pojawił się w 1890s i był popularny do nieformalnego użytku do 1930s.

Colonial Revival projektowania wnętrz przewyższał nawet francuskie style Louis, przed pierwszą wojną światową. Dla większości ludzi, to był afekt więcej niż to było historycznie dokładne; tylko bogaci klienci dekoratorów dostał rzeczywiste pokoje okresu. Nawet zagorzali zwolennicy odrodzenia nie byli tak bardzo zainteresowani dokładnością; w końcu zapożyczali motywy z wąskiej grupy najbogatszych mieszkańców Kolonii. Odrodzenie naśladowało wytworne domy; rustykalne przedmioty mogły być umieszczone jako ikony, ale ogólnie rzecz biorąc, to co było biedne, prymitywne lub brudne w prawdziwym życiu kolonialnym zostało zignorowane.

Domy w stylu Odrodzenia Federalnego ubrane w delikatne medaliony sufitowe, klasyczne gzymsy, i płaszcze w stylu Adama miały ściany pomalowane na jasny błękit lub morele. Tapety reprodukcji Federal-era były szeroko dostępne. Dekoratorka Elsie de Wolfe stworzyła chintz – kolorową glazurowaną bawełnę, często w duże kwiatowe wzory – standard dla wnętrz w stylu Colonial Revival. Ruffles były dla domków letniskowych i sypialni; dopasowane falbany w chintz lub brokat, powiedziała, były bardziej odpowiednie w salonie.

Od lat 90-tych, silny odrodzenie w budowaniu nowej architektury klasycznej po raz kolejny przyniósł z powrotem tradycyjne pokoje, większość z nich renderowane z formalnością akademickiej.

PILGRIM ROOMS
Moda na prymitywne pokoje z chatami i plecionymi dywanami rozpoczęła się w latach 90. XIX wieku i została wskrzeszona jako powojenny styl wczesnoamerykański. Ten pochodzi z książki z 1919 roku, w której przedstawiono schematy dekoracji w stylu Tudor, francuskim i Colonial Revival, z których większość była bardziej formalna niż ten „kolonialny pokój z paleniskiem”.”

JADALNIA
Przez cały XX wiek typowe było urządzanie jadalni w tradycyjnym stylu Colonial Revival, nawet jeśli salon był w stylu Craftsman, a biblioteka w stylu Tudor. Ten kwintesencjonalny pokój z 1916 roku znajduje się w Little Holme, zbudowanym w 1916 roku przez architekta Harry’ego B. Little dla jego własnej rodziny w Concord, Mass.

Sypialnie
Little Holme był przedstawiony w House Beautiful w 1917 roku: To zdjęcie z okresu pokazuje preferencje dla „wczesnoamerykańskich” sypialni, które okazały się tak trwałe. Zwróć uwagę na wysokie łóżka z testerami (teraz zawieszone z prostym baldachimem lub falbaną), mosiężne lampy na świece i słodką tapetę.

Twoja półka
The Colonial Revival House by Richard Guy Wilson: Abrams, 2004. Jest to jedyny w swoim rodzaju, inteligentny, piękny tom, który zawiera 275 zdjęć dla inspiracji. Oprócz śledzenia Colonial Revival, książka pokazuje, jak ten wczesny ruch nakładał się, w swoich problemach i motywach, na American Shingle Style.

Colonial Revival Maine by Kevin Murphy: Princeton Architectural Press, 2005. Regionalne ujęcie rozwoju nowego „stylu kolonialnego” (tj. Shingle Style). Rysunkom i archiwalnym zdjęciom wnętrz (bardzo pomocnym!) towarzyszą widoki zewnętrzne i nowe zdjęcia.

The Houses of McKim, Mead & White by Samuel G. White: Universe, 2004. Pre-wybitny firma jest najbardziej znana z ich Beaux Arts klasycyzmu i ich zamówień publicznych. Seminal, zbyt, były wczesne domy MMW, a zwłaszcza tych z Stanford White, zbudowany dla bogatych mieszkańców Wschodu w okresie Gilded Age. Od 1879 do 1912 roku firma zaprojektowała ponad 300 domów w takich miejscach jak Newport, Hudson Valley i Long Island. Tutaj widzimy zewnętrza i pokoje wewnątrz.

At Home in New England: Royal Barry Wills Architects 1925 to Present autorstwa Richarda Willsa: Rowman & Littelfield, 2013. Przegląd prac tej wybitnej firmy, która wniosła tak wiele do Nowej Anglii Colonial Revival w 20 wieku.

Classical Interiors: Historical and Contemporary by Elizabeth M. Dowling: Rizzoli, 2013. Autorytatywne pisanie o wysokiej klasycyzmu stylu łączy klasycznej architektury do kilku odrodzeń. Wystawne zdjęcia.

The Great American House: Tradition for the Way We Live Now by Gil Schafer III: Rizzoli, 2012. Współczesny klasycyzm i tradycyjne idiomy w pracy tego wielokrotnie nagradzanego architekta, obejmujące jego własny zabytkowy dom, renowacje i nowe budynki, północ i południe.

.