Uncovering What The Bumble Monster Means in Rudolph the Red-Nosed Reindeer

Rudolph the Red-Nosed Reindeer is een stop-motion geanimeerde televisiespecial gebaseerd op het gelijknamige gedicht uit 1939 en het liedje dat het inspireerde. De voor het eerst in 1964 uitgezonden Rankin-Bass geproduceerde film is sindsdien niet meer weg te denken uit de vakantieperiode en vermaakt kinderen en volwassenen al tientallen jaren. De geliefde personages zijn iconisch geworden en synoniem met Kerstmis en zijn nu de langstlopende kerstshow in de geschiedenis. Van deze personages heeft het gruwelijke sneeuwmonster misschien wel de grootste aanhang gekregen, zijn unieke verhaal dat elk jaar meer fans krijgt. Maar wat is de betekenis ervan? Is er een diepere betekenis voor dit wezen, en in feite voor alle personages die Rudolph op zijn reis tegenkomt?

Het verhaal begint: Hermey de Elf droomt ervan tandarts te worden, want welke elf wil dat niet? Maar die droom wordt verpletterd door de gekke voorman van de Elfen, die zijn Elfen laat werken als de kapitein van een Romeins galei. Omdat hij ziet dat de productie vertraagd wordt, berispt hij Hermey voor zijn belachelijke idee en zegt hem dat hij maar beter terug kan gaan naar zijn liefde voor het maken van speelgoed of hij wordt ontslagen. Klinkt eigenlijk precies als wat Hermey wil, maar in plaats van de laars (slipper met puntige tenen?) te krijgen, houdt hij het voor gezien en stopt dan in zijn eentje, met letterlijk niemand in de buurt, en in gezang.

Maar zo gaan Elfen nu eenmaal. Dus pakt hij zijn veel te grote boek over tandheelkunde in en springt uit het raam (1e verdieping, geen zorgen), ontsnapt aan het gevreesde Elfenwerkkamp en gaat op weg naar het lot. En dat is een goede keuze, want als je werkloos wilt worden zonder echt duidelijke vaardigheden, dan is een trektocht naar de wildernis van het noordpoolgebied met niets anders dan een droom en een uitgebreide gids over goede tandverzorging echt de enige manier om te gaan. Ondertussen, heeft kleine Rudolph een beetje een slechte periode. De nepneus die papa Donner op de neus van zijn zoon heeft gezet, is er afgesprongen, en op het slechtst mogelijke moment. Terwijl de jonge bokken hun opstijgingen oefenen, geeft de ree Clarice Rudy een klaarkomend oog en zegt hem dat hij schattig is. Een hert vertellen dat hij schattig is, moet hetzelfde zijn als hem extase geven, want hij flipt en vliegt de lucht in alsof hij een jetpack draagt.

Gelukkig als hij is, begint hij te ravotten met een vriendje en krijgt hij zijn neussok weer afgeslagen. Zijn neus is zo afschuwelijk niet normaal dat de anderen bijna in opstand komen en de rendiertrainer hem vertelt dat hij niet meer mee mag doen aan rendierspelletjes. Hij wordt gemeden door iedereen, van zijn beste vriend tot zijn vader, en loopt weg, maar gelukkig glipt de verleidelijke Clarice naar hem toe en verzekert hem dat er geen gloeiende snuit tussen haar en een goede bok zal komen (sommige grappen schrijven zichzelf). Maar helaas, het mag niet zo zijn, want haar vader steekt er een stokje voor voordat ze het beste rendierspel kunnen spelen. Gefrustreerd gaat Rudolph verder en stuit op Hermey, die om de een of andere reden in een sneeuwberg begraven ligt. De twee besluiten dat ze buitenbeentjes zijn en dat ze beter de stad kunnen verlaten.

Tussen is de Kerstman geen hulp. Hij wordt voortdurend getoond als een man die volstrekt ongelukkig is met zijn lot in het leven. Hij wil niet eten. Hij heeft een hekel aan de elfen en hun gezang, is tiranniek met zijn herten en is ronduit gemeen in zijn vermaningen aan het adres van Donner, die hem vertelt dat hij zich moet schamen omdat hij een zoon heeft die anders is dan de anderen. Dat is hard. Hoe in zichzelf gekeerd is deze man? Op een gegeven moment gaan Donner, mevrouw Donner en Clarice samen op zoek naar Rudolph, maar ze worden uiteindelijk gevangen genomen door het Sneeuwmonster. Als Rudolph maanden later thuiskomt en ontdekt dat zijn familie en vriendin vermist zijn, wat zegt de Kerstman dan? Dat hij een zoekactie op touw zet? Nee, in plaats daarvan zeurt hij dat het bijna kerstavond is en dat hij zonder Donner zijn slee nooit van de grond zal krijgen. Rudolph neemt het op zich om de anderen te vinden en gaat er alleen voor. De Kerstman is brutaal.

Voor die tijd, wanneer Rudolph en Hermey in hun eentje het noorden trotseren, ontmoeten ze Yukon Cornelius, de goud- en zilverzoeker op zoek naar de ongrijpbare pepermuntmijnen van de Noordpool. Er wordt een trio gevormd, maar er is geen tijd om feest te vieren, want Rudy’s glimmende snuffelaar lijkt het Bumble Snow Monster of the North te lokken, ook bekend als het Abominable Snow Monster, een massief harig wezen met grote tanden en reusachtige googly ogen. Verschrikkelijk. Tijd voor een snelle ontsnapping.

Het Monster: Wat is dit sneeuwmonster precies, en wat is zijn doel? Hij is er blijkbaar al lang, heeft verder geen familie, en doolt doelloos rond zonder duidelijk doel. Hij woont in een grot, zoals alle wezens in films, en lijkt het enige roofdier in het grote witte noorden te zijn. Als we het beest voor het eerst ontmoeten, zien we alleen zijn voeten en benen als het langs Donner en Rudolph slentert. Als hij jaagt, is hij daar spectaculair slecht in, want vers hertenvlees is letterlijk binnen, nou ja, buigafstand.

We krijgen te horen “hij is gemeen, hij is smerig en haat alles wat met Kerstmis te maken heeft,” dus hij is Grinch met meer tanden en geen vaardigheid voor rijm. In tegenstelling tot Grinch, wordt het “haat Kerstmis” ding nooit echt onderzocht, behalve dan dat hij een paar rendieren vangt die in zijn specifieke deel van het bos zijn gestruikeld. En zelfs dan doet hij niet veel meer dan ze vastgrijpen zoals Kong met Ann Darrow. Op het einde wordt hij verslagen door varkensgeluiden en een elfentandarts met een tang. Maar waarom is hij in dit verhaal? Zoals gezegd, hij wordt neergezet als de schurk die een hekel heeft aan de feestdagen, maar dat is niet echt het geval. Het is niet zo dat hij Whoville vernielt met zijn hond. Hij loopt gewoon rond en valt niemand lastig. Zeker, hij zet de achtervolging in, maar dat is omdat hij nieuwsgierig is naar Rudy’s gloeiende snavel.

Het monster definiëren: Waar draait het allemaal om bij het verschrikkelijke sneeuwmonster? Zijn rol als antagonist is het creëren van conflicten voor de held, die natuurlijk Rudolph is. Rudolph wordt gepest door zowat iedereen, waar hij ook gaat. Hij leeft in voortdurende spot. In het verhaal zit het monster altijd “achter” Rudolph aan, waarbij Rudolph zelfs opmerkt dat zijn neus hem steeds verraadt. Bumble (Yukons bijnaam voor het monster) vertegenwoordigt Rudolphs voortdurende angst om te worden lastiggevallen. Rudolph kan nooit een plek vinden waar het hem niet zal vinden. Wanneer Rudolph uiteindelijk tegenover hem komt te staan – in een poging om zijn familie en de hinde van zijn dromen te redden – is de kracht van deze angst te veel en slaat het sneeuwmonster hem knock-out. En dan komen Yukon en Hermey.

Wat doen een goudzoeker en een tandarts in dit alles? Heel specifieke dingen. Zij zijn de belichaming van wat er van binnen uit Rudolph moet komen om zijn angst te overwinnen. Yukon is op zoek naar zilver en goud, zeldzame goederen die tijd en moeite kosten om te vinden, maar zijn ware doel is pepermunt, een zoet snoepje dat geen andere waarde heeft dan persoonlijke vreugde. Het goud en zilver zijn de vermeende schatten van vriendelijkheid van degenen waarvan Rudolph hoopt dat ze hem zullen accepteren, iets waar hij diep voor moet graven om het te vinden. Pepermunt is de ultieme prijs: zelfliefde. Dus waar past Hermey in dit verhaal? Hermey trekt letterlijk de tanden uit het beest, waardoor het niet meer in staat is om kwaad te doen. Het monster is in wezen tandeloos. De bullebak heeft geen macht.

Meer: Hoe zit het met die buitenbeentjes? Op hun reis komen Yukon, Hermey en Rudolph op een vreemd eiland dat alleen bevolkt wordt door achtergelaten speelgoed. Elk stuk speelgoed heeft een eigenaardigheid of ontwerpfout – sommige psychologisch (arme Dolly) – waardoor ze ongewenst zijn. Charlie in de Doos, een olifant met roze vlekken, een treinstel met vierkante wielen, een waterpistool dat jam schiet (hoe kan dat slecht zijn?) en meer leven allemaal samen onder het toeziend oog van Koning Maanracer, een reusachtige vliegende leeuw die speelgoed redt en naar het eiland brengt tot ze een goed tehuis vinden. De bende denkt dat ze een welkome plek hebben gevonden om te verblijven, maar wordt geweigerd omdat ze geen speelgoed zijn. Hier leert Rudolph dat zelfs onder degenen waarvan hij denkt dat ze net als hij buitenbeentjes zijn, hij nog steeds alleen is. Hij heeft zichzelf nog niet geaccepteerd. Op het eiland, waar ze genieten van de ene nacht die de koning hen toestaat, besluit Rudolph er alleen op uit te trekken, om zo lang hij kan te vluchten voor het beest. Dit opgeven van zijn ware kracht (wat de mijnwerker en de tandarts vertegenwoordigen) is de onschuld en naïviteit van de jeugd. Hij weet niet beter en gelooft dat monsters niet alleen echt zijn, maar ook onverslaanbaar. Pas als hij volwassen wordt (en een indrukwekkend gewei laat groeien) vindt hij de kracht om zijn vijand onder ogen te zien en komt zijn innerlijke kracht aan en verslaat hij het wezen, of beter gezegd, de inspanningen van Yukon en Hermey, de twee delen van zijn persoonlijkheid die samenkomen om het monster te verzwakken en te keren. Tot die tijd regeert het Bommelsneeuwmonster van het Noorden over het land. Wanneer we hem voor het eerst uit de ijzige witte bergtoppen zien opduiken en het trio achtervolgen, is dat een angstaanjagende aanblik. Als kinderen, vol verbeelding, is het Sneeuwmonster het spul van nachtmerries en geeft een gezicht aan het beest in ons dat velen van ons voelen op die leeftijd.

The Take Away: Het is nooit expliciet uitgelegd wat er aan de hand is met Rudolph’s rode neus. Hoe is hij rood? Waarom gloeit hij? Net als alles wat de meesten als hun zwakte ervaren, kan het juist datgene worden wat hen groot maakt. We zien onze fouten of eigenaardigheden misschien als vreemd, maar we hebben ze allemaal en ze definiëren ons allemaal. We zijn allemaal speciaal om wie we zijn. Onze angsten onder ogen zien en ons niet door onze verschillen laten tegenhouden, is wat Rudolph het best vertegenwoordigt. Het is een geweldige boodschap die het waard is om jaar na jaar te worden gedeeld. Wat zijn uw gedachten?