U.S. Route 66

Modern bord in New Mexico, langs een gedeelte van Route 66 dat is uitgeroepen tot National Scenic Byway

De Chain of Rocks Bridge werd gebouwd om het groeiende verkeer van Route 66 rond de stad St. Louis te leiden.

In de jaren ’50 werd Route 66 de belangrijkste snelweg voor vakantiegangers op weg naar Los Angeles. De weg liep door de Painted Desert en in de buurt van de Grand Canyon. Meteor Crater in Arizona was een andere populaire stop. Deze sterke stijging van het toerisme gaf op zijn beurt aanleiding tot een bloeiende handel in allerlei attracties langs de weg, waaronder motels in de vorm van tipi’s, diepvrieskraampjes, Indiaanse curiosawinkels en reptielenkwekerijen. Meramec Caverns nabij St. Louis begon te adverteren op schuren en noemde zichzelf de “schuilplaats van Jesse James”. De Big Texan adverteerde met een gratis biefstukmaaltijd van 72 ons voor iedereen die het hele ding in een uur kon opeten. Het markeerde ook de geboorte van de fast-food industrie: Red’s Giant Hamburgs in Springfield, Missouri, de plaats van het eerste drive-through restaurant, en de eerste McDonald’s in San Bernardino, Californië. Veranderingen als deze in het landschap versterkten de reputatie van 66 als een bijna perfecte microkosmos van de cultuur van Amerika, nu verbonden door de auto.

Veranderingen in de route

Vier grote delen van US 66 ondergingen grote herschikkingen tijdens de jaren 1930.

In 1930, tussen Springfield, Illinois en East St. Louis, Illinois, werd US 66 verder naar het oosten verlegd naar wat nu ruwweg I-55 is. Het oorspronkelijke tracé volgde de huidige Illinois Route 4.

Van het centrum van St. Louis tot Gray Summit, Missouri, verliep US 66 oorspronkelijk via Market Street en Manchester Road (nu grotendeels Route 100). In 1932 werd deze route gewijzigd, waarbij het oorspronkelijke tracé nooit als iets meer dan tijdelijk werd beschouwd. De geplande route was via Watson Road (nu Route 366), maar Watson Road was nog niet voltooid.

Route 66 tussen Oatman en Kingman.

Van ten westen van El Reno, Oklahoma tot Bridgeport, Oklahoma sloeg US 66 af naar het noorden, naar Calumet, Oklahoma en dan westwaarts naar Geary, Oklahoma en dan zuidwestwaarts over de South Canadian River over een hangbrug met tolheffing naar Bridgeport, Oklahoma. In 1933 werd een rechtlijniger afgesneden route voltooid van ten westen van El Reno, Oklahoma rechtstreeks naar een punt een mijl ten zuiden van Bridgeport, Oklahoma over een stalen ponyspantbrug met 38 overspanningen over de South Canadian River, waarbij zowel Calumet als Geary met enkele mijlen werden omzeild.

Van ten westen van Santa Rosa, New Mexico tot ten noorden van Los Lunas, New Mexico, liep de weg oorspronkelijk noordwaarts van de huidige I-40 langs een groot deel van wat nu US 84 is tot vlakbij Las Vegas, volgde (ruwweg) I-25 door Santa Fe en Albuquerque naar Los Lunas en draaide toen noordwestwaarts langs het huidige tracé van State Highway 6 naar een punt vlakbij Laguna. In 1937 werd een rechtlijnige route voltooid van ten westen van Santa Rosa door Moriarty en oost-west door Albuquerque en westwaarts naar Laguna. Deze nieuwere route bespaarde reizigers maar liefst vier uur reizen door New Mexico.

Ook werd US 66 rond diverse grotere steden omgeleid via bypass- of ringwegen om reizigers in staat te stellen verkeersopstoppingen in de stad te vermijden. Enkele van deze steden waren Springfield, Illinois; St. Louis, Missouri, Springfield, Missouri; Joplin, Missouri; en Oklahoma City, Oklahoma.

Verval

Verlaten, door brand beschadigd Whiting Brothers benzinestation, New Mexico. Er wordt gewerkt aan het behoud van originele gebouwen zoals deze langs de hele route.

Het begin van het einde voor Route 66 kwam in 1956 met de ondertekening van de Interstate Highway Act door president Dwight Eisenhower. Als generaal die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het Europese theater vocht, was Eisenhower onder de indruk van de Duitse hogesnelheidswegen, de “Autobahnen”. Eisenhower zag voor de VS een soortgelijk systeem van wegen voor zich, waarbij het denkbaar was dat men met hoge snelheid van het ene eind van het land naar het andere kon rijden zonder te stoppen, en het ook gemakkelijker zou maken om troepen te mobiliseren in geval van een nationale noodsituatie.

Tijdens zijn bijna 60-jarige bestaan werd Route 66 voortdurend veranderd. Naarmate de snelwegtechniek geavanceerder werd, zochten ingenieurs voortdurend naar meer directe routes tussen steden en dorpen. Het toegenomen verkeer leidde in de loop der jaren tot een aantal grote en kleine herschikkingen van US 66, met name in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog, toen Illinois begon met de verbreding van US 66 naar vier rijstroken door vrijwel de hele staat, van Chicago tot de Mississippi net ten oosten van St. Louis, Missouri, en rondwegen rond vrijwel alle steden omvatte. Louis, Missouri, en omvatte rondwegen rond vrijwel alle steden. Tegen het begin van de jaren ’50 moderniseerde Missouri ook zijn delen van US 66 naar vier rijstroken, compleet met rondwegen. Het merendeel van de nieuwere vierbaans 66 bestrating in beide staten werd in latere jaren opgewaardeerd tot het interstate highway systeem.

Een van de overblijfselen van Route 66 is de snelweg die nu bekend staat als Veterans Parkway, ten oosten en zuiden van Normal, Illinois, en Bloomington, Illinois. De twee ingrijpende bochten ten zuidoosten en zuidwesten van de steden waren oorspronkelijk bedoeld om verkeer met snelheden tot 100 mijl per uur vlot af te wikkelen, als onderdeel van een poging om van Illinois 66 een Autobahn-equivalent voor militair transport te maken.

Een verlaten vroeg Route 66 tracé in het zuiden van Illinois in 2006. (Foto met dank aan Shawn Mariani van otchster.com)

In 1953 vond de eerste grote omleiding van US 66 plaats in Oklahoma met de opening van de Turner Turnpike tussen Tulsa en Oklahoma City, Oklahoma. De nieuwe tolweg van 88 mijl liep over de hele lengte parallel aan US 66 en omzeilde alle steden langs de 66. De Turner Turnpike kreeg in 1957 gezelschap van de nieuwe Will Rogers Turnpike, die Tulsa verbond met de grens tussen Oklahoma en Missouri ten westen van Joplin, Missouri, en die opnieuw parallel liep aan US 66 en de steden in het noordoosten van Oklahoma en de hele staat Kansas omzeilde. Beide Oklahoma turnpikes werden al snel aangeduid als Interstate 44, samen met de US 66 bypass bij Tulsa die de stad met beide turnpikes verbond.

In sommige gevallen, zoals veel gebieden in Illinois, liep de nieuwe Interstate niet alleen parallel aan de oude Route 66, maar nam hij er zelfs een groot deel van op. Een typische aanpak was om een nieuwe set rijstroken aan te leggen, dan één rijrichting daarnaartoe te verplaatsen, dan die oude rijstroken om te bouwen tot de nieuwe rijstroken voor de andere rijrichting, en tenslotte de andere oude set rijstroken te laten vervallen of om te bouwen tot een frontage road.

Hetzelfde scenario werd gebruikt in het westen van Oklahoma toen US 66 aanvankelijk werd opgewaardeerd tot een vierbaansweg, zoals van Sayre via Erick tot de grens met Texas bij Texola in 1957 en 1958, waar de oude bestrating werd gehandhaafd voor westelijk verkeer en een nieuwe parallelrijstrook werd aangelegd voor oostelijk verkeer (een groot deel van dit traject werd in 1975 volledig omzeild door I-40), en op twee andere trajecten; van Canute naar Elk City in 1959 en van Hydro naar Weatherford in 1960 – beide werden verbeterd met de aanleg van een nieuwe rijbaan in westelijke richting in 1966 om de snelweg op volledige interstate standaarden te brengen en de oude US 66 bestrating tot frontage road status te degraderen. In het beginproces van de aanleg van I-40 door het westen van Oklahoma heeft de staat ook projecten opgenomen om de doorgaande routes in El Reno, Weatherford, Clinton, Canute, Elk City, Sayre, Erick en Texola op te waarderen naar vierbaans snelwegen, niet alleen om naadloze overgangen te creëren van de landelijke delen van I-40 vanuit beide uiteinden van de stad, maar ook om deze steden in latere jaren makkelijk bereikbaar te maken nadat de I-40 rondwegen voltooid waren.

Wegbedding van Route 66 in Newkirk, New Mexico in 2003. (Foto met dank aan Joseph Houk)

In New Mexico, net als in de meeste andere staten, zouden eerst de landelijke delen van I-40 worden aangelegd en pas later de ringwegen rond de steden. Sommige leiders uit het bedrijfsleven en de burgerij in de steden langs US 66 waren echter fel gekant tegen de rondwegen uit vrees voor verlies van handel en belastinginkomsten. In 1963 nam de New Mexico Legislature wetgeving aan die de aanleg van interstate bypasses rond steden op lokaal verzoek verbood. Deze wetgeving was echter van korte duur vanwege de druk vanuit Washington en het dreigende verlies van federale snelwegfondsen, zodat ze in 1965 werd ingetrokken. In 1964 werden Tucumcari en San Jon de eerste steden in New Mexico die een overeenkomst sloten met staats- en federale ambtenaren om de locaties van hun I-40 rondwegen zo dicht mogelijk bij hun zakengebieden te bepalen, zodat de snelwegreizigers gemakkelijk toegang tot hun plaatsen konden krijgen. Andere steden sloten zich al snel aan, waaronder Santa Rosa, Moriarty, Grants en Gallup, hoewel de meeste van deze steden pas ver in de jaren 1970 door I-40 werden omzeild.

Tegen het eind van de jaren ’60 waren de meeste landelijke delen van US 66 vervangen door I-40 door heel New Mexico, met als meest opvallende uitzondering de 40 mijl lange strook vanaf de Texaanse grens bij Glenrio westwaarts door San Jon naar Tucumcari, die steeds verraderlijker werd door het steeds zwaardere verkeer op de smalle tweestrooks snelweg. In 1968 en 1969 werd dit gedeelte van US 66 door de plaatselijke bevolking en reizigers vaak aangeduid als “Slaughter Lane” vanwege de vele ongelukken met gewonden en doden op dit traject. Plaatselijke en regionale leiders van bedrijven en burgers en de nieuwsmedia riepen staats- en federale snelwegbeheerders op om I-40 door het gebied aan te leggen, maar geschillen over het voorgestelde tracé van de snelweg in de buurt van San Jon vertraagden de bouwplannen gedurende enkele jaren, omdat federale ambtenaren voorstelden om I-40 zo’n vijf tot zes mijl ten noorden van die stad te laten lopen, terwijl plaatselijke en staatsambtenaren vasthielden aan een voorgesteld tracé dat de noordelijke stadsgrenzen van San Jon raakte. In november 1969 werd een wapenstilstand bereikt toen federale snelwegbeheerders ermee instemden het I-40 tracé net buiten de stad aan te leggen, zodat plaatselijke bedrijven die afhankelijk waren van snelwegverkeer gemakkelijk van en naar de snelweg konden komen via de noord-zuidsnelweg die de oude US 66 in San Jon kruiste. Interstate 40 werd in 1976 voltooid vanaf Glenrio tot de oostkant van San Jon en in 1981 westwaarts verlengd tot Tucumcari, inclusief de rondwegen rond beide steden.

Oorspronkelijk planden snelwegambtenaren dat het laatste deel van US 66 door interstates in Texas zou worden omzeild, maar zoals op veel plaatsen het geval was, vertraagden rechtszaken de aanleg van de nieuwe interstates. De US Highway 66 Association was een spreekbuis geworden voor de mensen die vreesden voor het verlies van hun bedrijven. Aangezien de interstates alleen toegang boden via opritten aan kruispunten, konden reizigers niet rechtstreeks van een snelweg naar een bedrijf rijden. Aanvankelijk waren er plannen om (vooral nationale ketens) toe te laten in de middenbermen van de interstates. Dergelijke rechtszaken verhinderden dit effectief op alle wegen behalve tolwegen. Sommige steden in Missouri dreigden de staat aan te klagen als de aanduiding US 66 van de weg zou worden verwijderd, maar rechtszaken zijn er nooit gekomen. Verscheidene bedrijven waren bekend op US 66, en de angst om het nummer te verliezen leidde ertoe dat de staat Missouri officieel de aanduiding “Interstate 66” aanvroeg voor het gedeelte van de route van St. Louis naar Oklahoma City, maar dit werd geweigerd. In 1984 werd ook in Arizona het laatste stuk snelweg buiten gebruik gesteld met de voltooiing van Interstate 40 door Williams. Met de decertificering van de snelweg door de American Association of State Highway and Transportation Officials het jaar daarop hield U.S. Route 66 officieel op te bestaan.

Met het buiten gebruik stellen van US 66 werd geen enkele interstate route aangewezen om deze te vervangen. De Interstate 55 nam het deel van Chicago naar St. Louis voor zijn rekening; de Interstate 44 bracht het verkeer verder naar Oklahoma City; de Interstate 40 nam het grootste deel voor zijn rekening, en verving de 66 tot Barstow, California; de Interstate 15 nam de route naar San Bernardino voor zijn rekening; en de Interstate 10 bracht het verkeer van Route 66 door het metrogebied van Los Angeles naar Santa Monica.

Na decertificering

Steden zoals Kingman, Arizona promoten hun associatie met Route 66.

Toen de snelweg buiten gebruik werd gesteld, werden delen van de weg op verschillende manieren afgevoerd. Binnen veel steden werd de route een “business loop” voor de interstate. Sommige delen werden staatswegen, lokale wegen, privé-wegen, of werden volledig verlaten. Hoewel het niet langer mogelijk is om Route 66 ononderbroken helemaal van Chicago naar Los Angeles te rijden, is meer dan tachtig procent van de oorspronkelijke route en de alternatieve tracés met een zorgvuldige planning nog steeds berijdbaar. Sommige stukken zijn vrij goed bewaard gebleven, waaronder een stuk tussen Springfield, Missouri en Tulsa.

Sommige staten hebben de 66-aanduiding behouden voor delen van de snelweg, zij het als staatswegen. In Missouri zijn Routes 366, 266, en 66 alle oorspronkelijke delen van de snelweg. State Highway 66 in Oklahoma blijft bestaan als de alternatieve “vrije” route in de buurt van de turnpikes. Een lang segment in Arizona dat als State Route 66 is bewegwijzerd verbindt Seligman met Kingman. Een stuk van de bovengrondse weg tussen San Bernardino en La Verne (bekend als Foothill Boulevard) ten oosten van Los Angeles behoudt zijn nummer als State Route 66. Verscheidene provinciale wegen en stadsstraten hebben ook de naam “66” behouden.

Revival

Gerestaureerd benzinestation in Mt. Olive, IL. (Foto: Patty Kuhn; ©2003 Illinois Route 66 Heritage Project, courtesy of byways.org)

In 1990 werden zowel in Arizona als Missouri afzonderlijk Route 66-verenigingen opgericht. Andere groepen in de andere Route 66 staten volgden al snel. Hetzelfde jaar verklaarde de staat Missouri Route 66 in die staat tot “State Historic Route”. De eerste “Historic Route 66” marker werd geplaatst op Kearney Street bij Glenstone Avenue in Springfield, Missouri (nu vervangen, het originele bord is geplaatst in Route 66 State Park bij Eureka). Andere historische wegwijzers staan nu – soms sporadisch – over de hele lengte van de weg (3.860 km). Een deel van de weg in Arizona werd opgenomen in het National Register of Historic Places; de Arroyo Seco Parkway in Los Angeles en Route 66 in New Mexico werden uitgeroepen tot National Scenic Byways; en in 2005 maakte de staat Missouri de weg tot een state scenic byway van Illinois tot Kansas. In de steden Rancho Cucamonga, Rialto en San Bernardino in Californië staan US 66-borden langs Foothill Boulevard en op Huntington Drive in de stad Arcadia.

Route 66 en de Amerikaanse popcultuur

Route 66 gaf zijn naam aan een bedrijf en werd ook vereeuwigd in literatuur, populaire muziek en televisie. Hoewel verschillende bedrijven geassocieerd werden met Route 66 omdat ze zich op of nabij de snelweg bevonden, ontleende Phillips 66 eigenlijk een deel van hun naam rechtstreeks aan de snelweg.

Omdat de weg door Oklahoma relatief vlak en recht was, besloten twee chemische ingenieurs eind jaren twintig een nieuwe benzine van een oliemaatschappij uit Tulsa te testen. De bedrijfsauto waarin ze reden, liep uitzonderlijk goed op het nieuwe mengsel, zodat de ingenieur op de passagiersstoel uitriep dat de auto “ging als zestig”. Zijn metgezel keek op de snelheidsmeter en zei dat ze meer reden als 106 km/uur (66 mijl/uur). De combinatie van het snelwegnummer en de snelheid van de auto leidde tot de naamgeving van Phillips 66 benzine, een merk dat vandaag de dag nog steeds op de markt is.

Buckingham Fountain in Chicago, het officiële beginpunt van Route 66

In 1939 publiceerde de Californische schrijver John Steinbeck The Grapes of Wrath, zijn roman over de westwaartse migratie van Oklahoma’s Dust Bowl-boeren naar de San Joaquin Valley in Californië. Het boek beschreef de problemen waarmee velen van hen werden geconfronteerd, waaronder vooroordelen en armoede, terwijl ze reisden naar een hopelijk beter leven. In dit boek besteedde hij een hoofdstuk aan het beschrijven van de weg naar het westen, die trechtert naar Oklahoma City en verder gaat via Route 66. Hij noemde Route 66 de “Moederweg”, een bijnaam die de snelweg nog steeds heeft. Het boek won een Pulitzer Prize en maakte de weg nog beroemder.

In 1946 schreef jazzcomponist en pianist Bobby Troup zijn bekendste lied, ” (Get Your Kicks On) Route 66″, nadat hij de snelweg zelf had gereden om in Californië te komen. Hij stelde het voor aan Nat King Cole die er op zijn beurt een van de grootste hitsingles uit zijn carrière van maakte. De titel was voorgesteld door Troup’s eerste vrouw, Cynthia, die hem vergezelde op de reis. Het nummer werd later een hit voor Chuck Berry, en is opgenomen door vele latere artiesten, waaronder The Rolling Stones, Depeche Mode, John Mayer en Disney Channel’s The Cheetah Girls.

De snelweg gaf ook zijn naam aan een populaire televisieshow, Route 66, te zien van 1960 tot 1964 op CBS. In de show speelden Martin Milner en George Maharis als Tod en Buz, twee jonge mannen in een Corvette op zoek naar avontuur langs de snelwegen van Amerika. Maharis werd later vervangen door Glenn Corbett, die een terugkerende Vietnam-veteraan speelde genaamd Linc. Vreemd genoeg, hoewel het hele programma op locatie werd gefilmd, werd het zelden langs Route 66 opgenomen. Sindsdien is de Corvette de auto geworden die het meest geassocieerd wordt met Route 66. Het themalied van de tv-serie, lang een hoofdbestanddeel van General Motors reclame voor de Corvette, werd geschreven en gespeeld door Nelson Riddle en zijn band.

Een ander beroemd GM-product heeft een sterke band met Route 66: De Cadillac Ranch, gelegen in de buurt van Amarillo, Texas, is voorzien van een rij van tien vintage Cadillacs die schuin omhoog staan, met hun voorkanten begraven in de grond.

Een NBA Development League basketbalteam, de Tulsa 66ers, werd vernoemd naar de route. De weg leende ook zijn naam aan een minor league baseball team, de Inland Empire 66ers.

In “Graham Canyon,” een vroege aflevering van de tekenfilmserie Rugrats, maakt de familie Pickles een roadtrip over Route 66.

Het Country western nummer Is Anybody Going To San Antone (opgenomen door Doug Sahm en Charley Pride, onder anderen) bevat de regel: “Here I am walking up Sixty-Six/Wishing she hadn’t done me that way.”

De huidige spijkerbroekenlijn van K-Mart draagt ook de naam van de voormalige snelweg, gebrandmerkt als “Route 66”.

In de Disney-film A Goofy Movie. Goofy en Max gaan op vakantie met behulp van Route 66.

In de Stargate SG-1 aflevering “1969”, het SG-1 team rijdt een hippie bus langs een groot deel van de route die doorkruist door de snelweg, met prop U.S. Route schild borden geplaatst aan de kant van de weg.

De snelweg werd “de legendarische Route 66” genoemd in Stacy Peralta’s Dogtown and Z-Boys.

De Disney/Pixar-film Cars speelt zich voornamelijk af in het fictieve stadje Radiator Springs, gelegen aan Route 66 en gepasseerd door I-40. Radiator Springs was grotendeels gebaseerd op Amboy, Californië, een echt Route 66-stadje dat snel achteruitging toen I-40 werd geopend in het begin van de jaren 1970. De film was oorspronkelijk getiteld Route 66, maar de naam werd veranderd om verwarring met de tv-show uit de jaren 1960 te voorkomen. De film ging op 9 juni 2006 in première. Verscheidene bekende plaatsen in verband met Route 66 komen in de film voor, waaronder een visueel eerbetoon aan de Cadillac Ranch, de U-Drop Inn in Shamrock, Texas en de Wigwam motels in Holbrook, Arizona en op de grens van San Bernardino en Rialto in Californië.

In de manga Shaman King, nadat Yoh Asakura en zijn groep in Amerika zijn geland, zijn ze niet zeker of ze er echt zijn totdat Tao Ren hen erop wijst dat ze er zijn nadat hij het bord van Route 66 heeft gezien.

Het U2-nummer “Heartland” van hun album Rattle and Hum, verwijst naar Route 66 met de regels, “66 a highway speaks, of deserts dry, of cool green valleys, gold and silver ains, all the shining cities.”

Bijnamen

Door de jaren heen heeft de Amerikaanse Route 66 vele bijnamen:

1. The Great Diagonal Way-Richt na de ingebruikname van Route 66 kreeg het deze bijnaam omdat een groot deel van de snelweg (Chicago naar Oklahoma City) diagonaal liep, in tegenstelling tot de andere snelwegen.
2. The Main Street of America-Advertiteld als zodanig door de US Highway 66 Association om de snelweg te promoten. De titel was ook geclaimd door voorstanders van U.S. Route 40, maar de Route 66-groep had meer succes.
3. The Mother Road- Zo genoemd door John Steinbeck in The Grapes of Wrath, bleef de titel van toepassing op de snelweg.
4. The Will Rogers Highway- “officieel” zo genoemd door de US Highway 66 Association in 1952. Een plaquette die de snelweg aan de humorist wijdde, bevindt zich nog steeds tegenover het westelijke eindpunt van Route 66 in Santa Monica, Californië. Er waren meer van dit soort gedenkplaten; er is er één te vinden in Galena, Kansas. Hij stond oorspronkelijk op de staatsgrens tussen Kansas en Missouri, maar is in 2001 verplaatst naar het Howard Litch Memorial Park.

Bannered routes

De jaarlijkse Route 66 Fun Run in Seligman, Arizona.

Auto’s in een “66”-formatie in Litchfield, Illinois. (©2003 City of Litchfield, met dank aan byways.org)

Er zijn verschillende alternatieve alignementen van US 66 geweest vanwege verkeersproblemen. Business routes (BUS), bypass routes (BYP), alternate routes (ALT), en “optionele routes” (OPT) (een vroege aanduiding voor alternatieve routes) ontstonden.

• U.S. Route 66 Alternate: Bolingbrook, IL- Gardner, IL
• U.S. Route 66 Business: Towanda, IL- Bloomington, IL
• U.S. Route 66 Business: Lincoln, IL
• U.S. Route 66 Business: Springfield, IL
• U.S. Route 66 Business: Mitchell, IL- East St. Louis, IL
• U.S. Route 66 Business: St. Louis, MO- Sunset Hills, MO
• U.S. Route 66 Optioneel: Venice, IL- St. Louis, MO
• U.S. Route 66 Bypass: Mitchell, IL- Sunset Hills, MO
• U.S. Route 66 Business: Springfield, MO
• U.S. Route 66 Bypass: Springfield, MO
• U.S. Route 66 Alternate Business: Springfield, MO
• U.S. Route 66 Alternate: Carthage, MO
• U.S. Route 66 Business: Carterville, MO- Webb City
• U.S. Route 66 Alternate: Webb City, MO- Joplin, MO
• U.S. Route 66 Business: Joplin, MO
• U.S. Route 66 Bypass: Joplin, MO
• U.S. Route 66 Business: Tulsa, OK
• U.S. Route 66 Business: Oklahoma City, OK
• U.S. Route 66 Business: Clinton, OK
• U.S. Route 66 Business: Amarillo, TX
• U.S. Route 66 Business: San Bernardino, CA
• U.S. Route 66 Alternate: Pasadena, CA-Los Angeles, CA

Verwante U.S. routes

Dochters van U.S. Route 66:

• U.S. Route 166
• U.S. Route 266
• U.S. Route 366
• U.S. Route 466
• U.S. Route 566
• U.S. Route 666, hernoemd tot U.S. Route 491 in 2003

Verwante state routes

• Illinois Route 53
• Illinois Route 4
• Illinois Route 203
• Route 100 (Missouri)
• Route 366 (Missouri)
• Route 266 (Missouri)
• Route 96 (Missouri)
• Route 66 (Missouri)
• K-66 (Kansas)
• State Highway 66 (Oklahoma)
• State Road 333 (New Mexico)
• State Route 66 (Arizona)
• State Route 66 (California)
• State Route 110 (California)
• State Route 2 (California)

Verwante Interstate highways

• Interstate 55
• Interstate 44
• Interstate 40
• Interstate 15
• Interstate 215
• Interstate 10

Jaarlijkse evenementen

• Route 66 on the Air
• Route 66 Rendezvous

Opgehaald van ” http://en.wikipedia.org/wiki/U.S._Route_66″