Welke toonladder kan ik gebruiken om over Fmaj7#11 te soleren?
Maar in de kern gaat muziektheorie over het geven van namen aan algemeen voorkomende dingen, en het gebruik van die namen om twee belangrijke dingen te doen:
- communiceren met andere muzikanten
- ons denken organiseren
Het meest basale aspect van muziektheorie is misschien wel het geven van namen aan de delen van een lied.
Het is nuttig om te communiceren:
- Kun je me een andere groove geven voor het refrein?
- Laten we het nog eens nemen vanaf de top van de brug.
- Ik ga liggen voor het eerste couplet en kom binnen bij het tweede.
En het is ook handig om je gedachten over de vorm van een liedje te ordenen:
- Oh, dat laatste couplet is helemaal geen couplet. Het is een eigen ding.
- Ik solo over het refrein progressie op deze.
- Dit liedje gaat Verse Verse Chorus Verse Chorus Brug Chorus Tag.
Deze termen zijn niet in steen gebeiteld, en je zou kunnen zien sommige variaties of noem het iets anders dan de volgende persoon. Dat is niet erg.
INTRO
Dat wat er gebeurt voor het belangrijkste deel van het liedje. Misschien is het een riff of een akkoordenswing of een drumbeat of een melodische figuur die je later herhaalt.
Dikwijls is de intro instrumentaal, maar niet altijd.
Soms is het het meest iconische deel van het liedje (When Doves Cry en Let’s Go Crazy zijn uitstekende voorbeelden).
Andere keren besluit de wereld collectief dat het liedje beter af zou zijn zonder de lead-in van de intro (wist je dat er een hele ‘nother sectie vóór “I’m dreaming of a white Christmas”? Hetzelfde geldt voor “take me out to the ballgame…”)
VERSE
Het couplet is waar het verhaal van het liedje wordt verteld. De melodie & akkoorden zijn meestal hetzelfde van het ene couplet naar het andere, maar de tekst verandert.
“Een goede baan in de stad achtergelaten” in het eerste couplet wordt “Veel borden schoongemaakt in Memphis” in het tweede couplet en “Als je naar de rivier gaat” in het derde.
Soms zie je een nieuwe melodie (maar dezelfde akkoorden) in een opeenvolgend couplet, maar we noemen het nog steeds het couplet. Soms zie je een tweede of derde couplet dat anders is dan de rest (maar niet de bridge is). In die gevallen volstaat het meestal om ze VERSE 1 en VERSE 2 te noemen, enz.
CHORUS
Dit is het deel dat het meest anthemisch is, het deel waarvan iedereen de woorden kent, het deel dat aan het eind van het liedje twee of drie keer wordt herhaald.
In het algemeen veranderen de woorden niet van het ene refrein naar het andere, (maar dat kan wel).
Het is meestal luider & intenser dan het couplet (hoewel nummers als Karma Police die verhouding met groot effect omkeren).
In een liedje waar de akkoorden & melodie hetzelfde zijn tussen het refrein en het couplet, is het refrein het liedje waar de tekst elke keer hetzelfde is.
REFRAIN
Mensen hebben de neiging om “refrein” en “refrein” door elkaar te gebruiken, maar ik wou dat ze dat niet deden.
In mijn ogen is een refrein een lyrisch haakje dat aan het eind van elk couplet wordt herhaald.
Het nummer kan een echt refrein hebben dat volgt, of misschien ook niet.
BRIDGE
De bridge is het derde hoofdgedeelte van een liedje, en heeft als taak ervoor te zorgen dat we ons niet vervelen door couplet-vers-vers-koor. Het gebeurt meestal maar één keer.
Lyrically, the bridge probably contains the insight or surprise (all this time he’s being singing to his wife it’s been at her graveside!).
Sometally you’ll hear people call the bridge a “middle eight” (because 8 bars is a common length for a bridge).
Niet elk liedje heeft een brug.
BREAKDOWN CHORUS
Liedjes die geen bruggen hebben, gebruiken deze techniek vaak.
Het is het refrein opnieuw, maar met een andere dynamiek. Misschien speelt iedereen rustig, of misschien blijven de drums erin maar valt de basgitaar weg.
Het wordt vaak gevolgd door een gewoon refrein met vol volume, of misschien is de eerste helft down, maar dan komt de band luid en trots terug voor de rest van het refrein. (Op een hitlijst zou ik “ALL IN” schrijven, zodat we allemaal weten wanneer & waar weer moet beginnen.)
Verdient breakdown chorus zijn eigen aparte naam? Eh, ik kan beide kanten op. Maar een kaart markeren met “BREAKDOWN CHORUS” of gewoon “DOWN CHORUS” geeft iedereen een idee van wat er aan de hand is. En “breakdown” is makkelijker te zeggen dan “dat derde refrein waar we rustig spelen.”
DOWN VERSE
Net als een (break)down chorus, is een (break)down couplet er een waar de dynamiek naar beneden gaat.
Moet je het labelen als “Down Verse”? Nee, je kunt het gewoon “Verse 3” noemen (of wat dan ook) en de dynamische markering (p, mp, mf, etc) onder de notenbalk zetten. Maar ik gebruik graag “Down Verse” en “all in” om het duidelijker te maken.
INTERLUDE
In de meeste gevallen is een interlude gewoon de riff of melodische figuur uit het intro die tussen het refrein en het volgende couplet wordt gespeeld.
Vaak is het maar half zo lang als in het intro – één keer in plaats van twee keer, of alleen de achterste helft van de frase.
Als ik een schema schrijf, label ik het INTERLUDE, maar als ik het hardop zeg, zeg ik net zo makkelijk iets als “één keer door de intro riff.”
Soms zal het gewoon een paar maten van een akkoord zijn dat helpt het tweede couplet op te zetten.
In beide gevallen zult u vaak een liedje zien gaan…
- Verse
- Chorus
- Interlude
- Verse
- Chorus
- Bridge
….waarbij het tweede refrein naar de bridge gaat in plaats van naar het intermezzo.
RIFF
Als een melodisch figuur meer centraal staat in de melodie dan het intro/intermezzo – maar niet zo doordringend is dat het het couplet ondersteunt – zou je een gedeelte als RIFF kunnen bestempelen.
Slow Dancing In A Burning Room? Ja, zeker, label dat ding RIFF.
Whole Lotta Love? Nou, dat is zeker een gitaarrif, maar ik weet niet of ik het als RIFF zou bestempelen op een hitlijst (aangezien het het couplet ondersteunt).
PRE CHORUS
Deze is een beetje gladder en vatbaar voor overmatig gebruik. Het is een gedeelte dat tussen het couplet en het refrein komt.
Maar wie zegt dat het niet gewoon een voortzetting van het couplet is?
Het is een beetje een beoordelingscriterium. Grafieken maken is een kunst. Je wilt mensen genoeg informatie geven om hun werk te doen, maar niet zoveel dat het een zee van visuele ruis wordt.
Deze grafiek…
…geeft niet genoeg informatie. Geen dubbele maatstrepen tussen de secties, geen sectienamen, geen logica voor het aantal maten per systeem, en geen maatnummers.
En grafieken die te veel informatie geven, zien er meestal zo uit:
Voor mij is de harde regel voor het labelen van een prechorus of het al dan niet ooit onafhankelijk verschijnt.
Twee coupletten, prechorus, refrein? Ja, dat noem ik zeker een prechorus.
We komen uit de bridge of de solo en spelen het prechorus? Hetzelfde: dat is zeker een prechorus.
Op een hitlijst schrijf ik niet “prechorus,” ik zet er gewoon “PC.”
POST CHORUS
Is dit eigenlijk wel een ding? Ik denk het wel.
Het is een sectie die:
- geen intro/interlude
- teksten/zang
- komt na een refrein
- maar niet na elk refrein
Het Billy Currington-nummer Do I Make You Wanna heeft één-acht maten zang, na het eerste refrein, maar niet na het tweede. Het wordt opnieuw gebruikt voor de outro van het nummer.
SOLO
Het spreekt voor zich: iemand speelt een lead.
Als de solo over een ander deel van de vorm gaat, zie je soms iets als “with guitar solo 2nd time” of “Verse 1, Verse 2, Solo”
TAG
Dit is wanneer je de laatste regel van het laatste refrein herhaalt om de nadruk te leggen.
Of misschien voor als er een speels instrumentaal uitroepteken op een melodie staat.
Soms schrijf ik het als TAG, andere keren markeer ik het gewoon LAST CHORUS om een seintje te geven dat er iets anders aan de hand is.
CODA
De coda is een afsluitend gedeelte. Buiten de klassieke wereld, is het meestal in onbruik geraakt. Waarom?
Wel, hier komt het vandaan: bladmuziek gebruikt Italiaanse “wegenkaart”-aanduidingen als Da Capo (ga terug naar het begin) en Dal Segno (ga terug naar het teken). Als ik wil dat je teruggaat naar het teken, maar dan vooruitspringt naar een einddeel, zou ik DS al Coda schrijven.
“DS” is een afkorting voor “Dal Segno” (van het teken). Wanneer je dit bereikt:
…spring je terug naar dit:
En vanaf daar, “al Coda” betekent dat wanneer je dit bereikt:
…spring je vooruit naar dit:
Dit werd grotendeels gedaan om & pagina’s inkt te besparen (in commercieel drukwerk zoals songbooks), om de moeite van het herschrijven van een heleboel dingen te besparen (in professionele charts, die met de hand werden geschreven), of om te proberen een heel lied op een of twee pagina’s te proppen (zodat het mooi op een muziekstandaard staat en geen bladzijde hoeft om te slaan).
Het probleem hiermee is dat (zoals we hierboven bespraken) het waarschijnlijk verloren gaat temidden van de visuele ruis van de rest van de kaart. En als niet iedereen de Italiaanse routebeschrijving volgt? Totaal onstage trainwreck.
En de problemen opgelost door DC, DS, & al Coda zijn geen echte problemen meer:
- save ink & pages? We lezen het nu allemaal op een iPad.
- de moeite van het herschrijven besparen? Daar is kopiëren &plakken voor.
- vermijdt een bladzijde omslaan? Bluetooth-paginadraaiers zijn net zo gewoon als de iPads waarmee ze zijn verbonden.
Om het samen te vatten: een coda is een eindgedeelte van een liedje, maar die naam raakt uit de gratie. Want technologie.
OUTRO
Nu we het geen Coda meer noemen, is het eindgedeelte van een tune een outro.
Is outro eigenlijk wel een woord? Niet volgens de spellingscontrole op deze computer. Maar het denkt ook niet dat wah een woord is. En hij denkt dat ik bedoelde te zeggen dat iets belachelijk duikt.
Dus ja: het laatste deel van een liedje is een outro. Vaak is het weer datgene uit het intro.
HOOK
In country & popmuziek is de hook de titel van het liedje, gezongen boven en/of onder aan het anthemische refrein. Het is het meest herkenbare deel van het liedje, en het deel waarvan zelfs je rare tante de tekst kent.
In de hiphop is de hook het gezongen deel tussen het rappen door. Het is de vrouwelijke gastzangeres die het aanstekelijke “refrein” van het lied zingt. Of misschien is het een of andere aanstekelijke synthlijn die Dr. Dre speelt.
Je zou een hitlijst niet labelen met HOOK in een countrynummer (het is gewoon een deel van het refrein), maar je zou dat wel kunnen doen voor een rapdeuntje (hoewel je het ook als “refrein” zou kunnen labelen).
Hoe dan ook, laat je niet in de war brengen door andere pakkende elementen van een song, die ook vaak als hooks worden aangeduid.
De laatste maat van Rivers Cuomo’s gitaarsolo op Buddy Holly is absoluut een hook, maar het is niet de hook.
REHEARSAL LETTERS
Als een nummer een heleboel verschillende secties heeft (wat vaak voorkomt in prog-, fusion-, & jambands), kun je helemaal afzien van namen en de secties gewoon met letters labelen:
Dit worden repetitie letters genoemd-ze zijn er om het makkelijk te maken om te zeggen “laten we het nog een keer van J…” tijdens een repetitie.
AABA
In jazz songs, zie je dit veel. Het is een Tin Pan Alley conventie die werd doorgevoerd. Het werkt als volgt.
- Je hebt een couplet met een refrein. (
- Dan een ander couplet met een refrein. (A)
- Gevolgd door een brug. (B)
- En dan nog een couplet met een refrein. (A)
- 1e A: Van het begin tot het herhalingsteken in maat 8.
- 2e A: Terug naar de beginherhaling, neem het tweede eind.
- B: Begint met de Gmi na de dubbele maten.
- Laatste A: Begint met de F na de dubbele maatstrepen in het vijfde systeem.
Dus de bandleider zou iets kunnen zeggen als: “Laten we het nemen vanaf de tweede A, en laten we dan kijken naar de dynamiek in de B-sectie.”
Natuurlijk hoeft het geen vocale muziek te zijn met een refrein – tal van instrumentale jazz standards gebruiken het ook.
The Wrap Up
Dus daar heb je het: een aantal van de meest fundamentele (en nuttige) muziektheorie.
Gebruik het om je ideeën over te brengen aan je bandleden.
Gebruik het om je denken te ordenen.
Zie je daar buiten,
Josh