Podcast: Download (Duur: 12:00 – 11.0MB)
Uitschrijven: Apple Podcasts | RSS | More
Wanneer je voor een kruispunt in je leven staat, een overgangsperiode, of een belangrijke beslissing, vraag ik me af…
Zoek je naar een antwoord door al je keuzes op een beredeneerde, rationele manier af te wegen? Of probeert u uw weg er doorheen te voelen, op zoek naar een onderbuikgevoel van juistheid?
Stelt u zich voor dat het universum of een goddelijke aanwezigheid u leiding te bieden heeft over uw pad, en dat u in de ene of de andere richting wordt geroepen vanwege uw specifieke spirituele werk of bestemming in een groter universeel ontvouwingsproces? Of hebt u het gevoel dat we er allemaal alleen voor staan in een onverschillig universum, en dat alle dingen in dit leven zich ontvouwen door een combinatie van menselijke actie en willekeurig toeval?
In de vele tradities van onderscheidingsvermogen en spiritueel gefundeerde besluitvorming zijn er misschien twee zeer brede categorieën:
Eén perspectief is dat we betekenis maken terwijl we wandelen. Er is geen “groter plan”, geen “Gods wil voor ons leven”, geen “waar ik hoor te zijn of wat ik hoor te doen in het universele plan der dingen”. Er is alleen keuze: de keuzes die we maken, de gevolgen daarvan voor ons leven en onze relaties, wat ze over ons zeggen, en in hoeverre ze ons in staat stellen om zo volledig mogelijk te leven als we kunnen. Dit zou je een existentialistische visie kunnen noemen, maar het kan ook in spirituele taal worden opgevat. Onze roeping is betekenis te geven aan ons leven door de keuzes die alleen wij kunnen maken.
Een andere taal van onderscheiding komt uit een traditie van theïstisch geloof waarin de zoeker leeft en beweegt binnen een goddelijk veld of grond van zijn. Het universum drukt en ontvouwt een goddelijke intentie, wat sommigen de goddelijke wil noemen en anderen het goddelijke verlangen, en wij zijn een deel van de actie, de uitdrukking en de vervulling ervan. In deze visie heeft het leven van ieder mens een doel binnen die grotere ontvouwing, en is het voor het individu mogelijk om het goddelijke te ervaren als communicatief, responsief en leidend. Dit is een mystiek begrip van het universum en onze plaats daarin.
Ik sta persoonlijk sympathiek tegenover beide visies en heb mijn pad op beide manieren ervaren. Ik heb genoeg persoonlijke ervaring met vreemde synchroniciteiten en dringende intuïties om aan te voelen dat de werkelijkheid intelligent is, ontvankelijk en zeer mysterieus. Tegelijkertijd denk ik dat we ons leven opbouwen door wat we kiezen, van moment tot moment, van dag tot dag, en ik geloof dat we diep verantwoordelijk zijn voor alles wat we creëren door onze keuzes.
Er zijn passages in mijn eigen leven geweest waarin ik verlangde naar, bad om, smeekte om leiding van God of van mijn eigen diepere wijsheid, en werd ontmoet door oorverdovende stilte en een diep gevoel van alleen te staan met zeer moeilijke keuzes, een klein bootje met korte roeispanen in een grote zee.
Er zijn andere momenten geweest waarop ik het gevoel had dat de wind mijn zeilen ving en me met grote energie in een richting bewoog die in alle opzichten juist aanvoelde, een onmiskenbare leiding of intuïtie dat ik geroepen was om een bepaald ding te doen. De gunstige omstandigheden leken samen te spannen om mij bij te staan, en wat op die keuze volgde en er in de loop van de tijd uit voortvloeide bevestigde de juistheid van de beslissing.
Misschien is er ook een tussenweg waarin we door intuïtie en gevoel en de leidende wijsheid van een grotere gemeenschap waartoe we behoren, een pad zoeken dat zowel persoonlijk levensbevestigend is als goed voor het geheel. Ik denk niet dat we dit moeten zien als goddelijke leiding, maar het doet wel een beroep op een groter gevoel van zelfbewustzijn, of een groter gevoel van erbij te horen dan het louter volgen van iemands persoonlijke verlangens of redeneringen.
Het is mogelijk om je voor te stellen dat leiding komt als een soort richtlijn over een specifieke keuze. Wat moet ik doen? Dit specifieke ding of dat specifieke ding? Het is alsof je op een kruispunt staat, voor vier mogelijke opties, en moet kiezen: Wat is het juiste om te doen? Wat is de juiste stap om te nemen?
Velen van ons hebben GPS-apparaten in onze auto of op onze telefoon nu-global positioning systemen die satellieten te koppelen aan kaarten om te lokaliseren waar we zijn en hoe je van de ene plaats naar de andere. Met een duidelijke, aangename, mechanische stem praat het tegen je, en zegt dingen als: “Linkerbocht nadert, 200 voet.” Of als je een verkeerde afslag neemt, zegt hij: “Herberekenen route,” en zet je weer op het juiste spoor. En als je op je bestemming aankomt, zegt het, heel bevredigend, “Je bent aangekomen.”
Wat kan er duidelijker zijn? Misschien zou spirituele begeleiding ongeveer zo kunnen werken. Men zou aanwijzingen krijgen over een bepaalde keuze of waar men heen moet. Er zijn goede en verkeerde afslagen, een bepaalde bestemming en een bepaalde route (plus herberekeningen, indien nodig).
Hoewel het waar is dat men een zeer sterke intuïtie kan krijgen om iets in het bijzonder te doen – of om het niet te doen – ben ik tot de overtuiging gekomen dat het kompas een meer geschikte metafoor is voor de manier waarop intuïtie en innerlijke leiding werken. De naald van het kompas wijst niet naar het zuidwesten om aan te geven dat je naar het zuidwesten moet gaan, en dan naar het zuiden als dat de beste weg is.
Het kompas geeft eenvoudig de richting van de noordpool van de aarde aan. De punt van de naald wordt naar het noorden getrokken omdat het een magnetische aantrekkingskracht voelt op het noorden. Dat is alles wat het kompas voor je doet. Het noorden is het enige wat het laat zien. Wat je doet in relatie tot die kennis is aan jou. Je kunt er rechtstreeks naar toe lopen, je kunt je in de tegenovergestelde richting draaien en naar het zuiden lopen; je kunt het noorden in je ooghoek houden terwijl je in oostelijke richting beweegt. Je kunt stroomopwaarts wandelen langs een kronkelige beekbedding die eerst deze kant op slingert en dan weer die, maar zich in het algemeen altijd in noordelijke richting beweegt.
Als we “noorden” als een spirituele metafoor zouden opvatten, wat betekent het dan? En als de kompasnaald ook een spirituele metafoor is, wat is het dan in ons dat zich tot het noorden aangetrokken voelt?
Bedenk een moment waarop u zich spiritueel gegrond voelde, waarop u voelde dat uw daden voortkwamen uit een gevoel van thuis zijn in uzelf, één zijn met uw beste zelf en uw meest ware waarden. Kun je in je verbeelding een scène uitspelen waarin je spiritueel geaard bent? Wat gebeurt er met je ademhaling als je je dit herinnert of voorstelt? Hoe voel je je in je lichaam? Wat is de kwaliteit van je interactie met anderen? Wat is het gevoel in de kamer? Wat komt er naar voren uit je keuzes of je interacties?
Dit kan je een gevoel geven van je “ware noorden”. De vraag is misschien niet: “Moet ik A kiezen, of B, of C?” maar eerder: “Wat gebeurt er als ik beweeg en spreek en de situatie beschouw vanuit een plaats van mijn diepste spirituele centraliteit?” Een andere goede vraag is: “Welke keuzes stellen mij in staat om meer spiritueel gecentreerd te blijven, meer afgestemd op mijn ware noorden?”
Een GPS stelt ons in staat om niet na te hoeven denken. Ons wordt eenvoudigweg verteld wat we moeten doen. We hoeven ons niet bewust te zijn van waar we zijn, of hoe we moeten komen waar we heen willen. Een kompas legt een grotere verantwoordelijkheid voor bewustzijn en keuze in onze handen.
We denken misschien dat onderscheidingsvermogen alles te maken heeft met het nemen van belangrijke beslissingen in het leven – verandering van baan, het krijgen van een kind, trouwen of een relatie beëindigen, enz. Maar het pad van onderscheidingsvermogen gaat meer over het ontwikkelen van een bewustzijn van ons innerlijk gevoel van waarheid, een innerlijk gevoel van juistheid of heelheid, een vermogen om onze diepere ja’s en onze diepere nee’s aan te voelen. Dit is de kompasnaald in ons.
Naarmate we een bewustzijn ontwikkelen van hoe groter of kleiner welzijn aanvoelt, naarmate we leren onderscheiden wanneer we ons naar dat welzijn toe of ervan af bewegen, ontwikkelen we een basis voor waarachtiger keuzes. We vinden het noorden door ons af te stemmen op een gevoel van heiligheid of heelheid – zowel in onszelf als in anderen. Als we die afstemming verliezen, of ons ervan afgesneden voelen, als we niet kunnen voelen in welke richting onze heelheid ligt, worden de keuzes die we maken misschien niet geïnformeerd door wat het beste is voor onszelf of anderen.
We moeten niet alleen de vraag stellen: “Wie ben ik?” maar ook: “Van wie ben ik?” Een vriend deelde eens deze waarheid met mij: “Onderscheidingsvermogen is persoonlijk, maar niet privé.” We zijn niet helemaal vrije agenten, die onze beslissingen in een vacuüm nemen. We behoren tot een gemeenschap van anderen, en een gemeenschap van het leven. In het beste geval brengt ons vermogen om ons af te stemmen op de heilige dimensie en op een ervaring van spirituele gronding ons niet alleen in contact met ons innerlijke ware noorden, maar ook met een gedeeld noorden waarnaar de grotere levensgemeenschap verlangt en evolueert.
Die het kompas volgt, kan het pad kronkelig zijn, maar we kunnen erop vertrouwen dat de richting de juiste is.
- Auteur
- Recent Posts
- Finding True North – July 1, 2017
Tags: quest-magazine-2017-07, ways of knowing