Najczęstszym typem nieinwazyjnego raka piersi jest rak przewodowy in situ (DCIS). Tradycyjnie DCIS jest diagnozowany, gdy komórki nowotworowe widoczne pod mikroskopem są zlokalizowane tylko w systemie przewodów piersi, ale nie zaatakowały otaczających tkanek.
Standardowe leczenie DCIS polega na usunięciu dotkniętej tkanki, upewniając się, że w piersi nie pozostały żadne komórki nowotworowe („czyste marginesy”). Operacja ta może polegać na mastektomii lub lumpektomii, po której może być zastosowana radioterapia.
W przypadku DCIS rokowanie jest bardzo dobre. Dlatego ten nieinwazyjny nowotwór jest również nazywany rakiem piersi w stadium „0”.
Reconsidering the best treatment for DCIS
W zeszłym miesiącu w czasopiśmie JAMA Oncology opublikowano badanie, które sugeruje, że standardowe leczenie może być zbyt agresywne. Być może niektóre kobiety z DCIS poradziłyby sobie równie dobrze bez lumpektomii lub mastektomii. Jak można się było spodziewać, wywołało to wiele kontrowersji i zamieszania.
Badacze przeanalizowali ponad 108 000 kobiet, u których zdiagnozowano DCIS w pewnym momencie w okresie 20 lat. Odkryli, że kobiety, u których wykonano lumpektomię, a następnie napromienianie, miały niższe ryzyko powrotu raka w dotkniętej piersi. Jednak dodanie naświetlania nie zmieniło ostatecznego wskaźnika zgonów z powodu raka piersi. Podobnie jak wykonanie mastektomii zamiast lumpektomii.
Ten rodzaj badań znany jest jako badania obserwacyjne. Badania obserwacyjne mogą wykazać ewentualne związki między terapiami a wynikami. Nie dowodzą one, że jedna terapia jest rzeczywiście lepsza.
Ponieważ było to badanie obserwacyjne, istnieje wiele pytań dotyczących tego, co mogło wpłynąć na wyniki badania. Należą do nich powody, dla których wybrano konkretną terapię dla każdej pacjentki, dokładność diagnozy DCIS, czy każda operacja rzeczywiście miała „czyste marginesy” oraz jakość opieki pooperacyjnej, w tym regularne badania mammograficzne w celu sprawdzenia ewentualnego powrotu raka.
W dodatku badanie to nie udokumentowało, które pacjentki, jeśli w ogóle, otrzymywały również terapię hormonalną, taką jak tamoksyfen lub inhibitory aromatazy. Te terapie mogą pomóc w zapobieganiu nawrotom. Z tych powodów trudno jest interpretować dane z tego badania, a jeszcze trudniej wykorzystać te informacje przy podejmowaniu decyzji o sposobie leczenia każdej kobiety z DCIS.
To, co mówi nam to badanie, to fakt, że nie wszystkie DCIS są takie same. W badaniu tym około 500 pacjentek zmarło na raka piersi, nie mając nigdy raka inwazyjnego w piersi. Sugeruje to, że u pewnej bardzo małej podgrupy kobiet, pomimo leczenia DCIS, wystąpiła choroba odległa lub przerzutowa – co jest niepokojącym odkryciem.
Wśród kobiet, u których DCIS zdiagnozowano przed 35 rokiem życia i wśród kobiet rasy czarnej, odsetek zgonów był wyższy niż wśród kobiet rasy białej niehiszpańskiej. Sugeruje to, że kobiety te mogą potrzebować bardziej agresywnej interwencji.
Dobre wieści: Badanie potwierdziło również fakt, że ogólnie rzecz biorąc, śmiertelność związana z DCIS jest niezwykle niska. Mniej niż 1% pacjentek w tym 20-letnim badaniu zmarło z powodu raka piersi.
Czy media przekazały błędną informację o wynikach badania?
Niektóre media relacjonując to badanie miały tendencję do pozostawienia wrażenia, że DCIS nie wymaga leczenia. W rzeczywistości, wszystkie pacjentki w badaniu otrzymały jakąś formę leczenia. W badaniu stwierdzono, że żadna z porównywanych metod leczenia (lumpektomia z lub bez napromieniania lub mastektomia) nie różniła się znacząco pod względem ostatecznego przeżycia.
Trwające badania sprawdzają, czy „uważne oczekiwanie” może być uzasadnione w przypadku niektórych kobiet – to znaczy uważne śledzenie pacjentek z grupy niskiego ryzyka (na przykład tych z małymi guzami lub rakami o niskim lub średnim stopniu złośliwości) w celu określenia, czy i kiedy konieczne jest leczenie. Jednak nie mamy jeszcze tych wyników.
Dla niektórych kobiet DCIS jest „prekursorem” inwazyjnego raka piersi, ale u wielu innych może on nie ulec progresji. Jednak w chwili obecnej nie rozumiemy tych nowotworów wystarczająco dobrze, ani nie jesteśmy w stanie dokładnie przewidzieć biologicznego zachowania tych nieprawidłowych komórek u każdej kobiety. Konieczne są dalsze badania w celu określenia optymalnego leczenia dla każdej kobiety, u której rozpoznano DCIS.
W ostatecznym rozrachunku decyzje dotyczące rozpoznania i leczenia DCIS muszą być podejmowane przez kobietę i jej lekarza i muszą uwzględniać pewne czynniki ryzyka (m.in. wiek i rasę), a także osobiste preferencje tej kobiety w obliczu ograniczeń obecnej wiedzy naukowej. Spodziewam się, że wyniki prowadzonych obecnie i w przyszłości badań pozwolą lekarzom lepiej pokierować tymi trudnymi decyzjami. Na szczęście w przypadku DCIS wyniki leczenia są doskonałe dla większości pacjentek, bez względu na rodzaj terapii.
Powiązane informacje: A Guide to Women’s Health: Pięćdziesiąt i dalej
Druk .