I could have forgiven him. Oczywiście, że bycie ofiarą niewierności boli, nie da się temu zaprzeczyć.
Ale to nic w porównaniu z miażdżącym duszę uczuciem rozpaczy, gdy patrzysz w oczy swoich dzieci, wiedząc, że nie mają takiego życia, na jakie zasługują. Stabilnego życia, w którym oboje rodzice dają z siebie wszystko, aby osiągnąć jak najlepsze wyniki dla swoich dzieci. A dlaczego? Ponieważ ich matka była zbyt uparta, by przebaczyć, zbyt ślepa, by wysłuchać błagań o przebaczenie przez jego szlochy.
Zbyt uparta, że muszę ukarać jego, siebie i nasze dzieci za błąd, który popełnił w szczycie stresującego okresu. Ponieważ podzieliłam się moją historią zdrady ze światem i jego psem, otworzyłam moje wrażliwe serce, a z kolei ludzie opowiadają mi podobne historie o swoim bólu serca i jestem na zawsze zasmucona tymi, którzy przeszli, wiedząc, że to mogłam być ja.
Jest historia męża, który rozpoczął sześciomiesięczny romans z dziewczyną swojego brata. Obie pary jadły razem kolację w każdą środę po obejrzeniu, jak ich synowie grają w piłkę, a romans odbywał się pod nosem ich nieświadomych partnerów. Po tym, jak romans został dramatycznie ujawniony, para szukała porady, w końcu pogodziła się i teraz ponownie cieszy się życiem rodzinnym, dzieląc wzloty i upadki wspólnego wychowywania dzieci.
Słuchaj: Psychoterapeutka związków Esther Perel wyjaśnia, dlaczego ludzie zdradzają. (Post kontynuuje…)
Jest para teraz w ich sześćdziesiątych ciesząc ich puste gniazdo razem, nikt nie pamięta brzydki czas trzydzieści lat temu, kiedy zostawił żonę dla jego 19-letni sekretarz. Ich rodzina się powiększyła, spodziewają się pierwszego wnuka i są tak bardzo szczęśliwi razem, jego niewierność jest tylko plamką na skądinąd szczęśliwym małżeństwie.
Ludzie mogą ominąć niewierność, ja też powinnam.
Przyjaciółka podróżowała ze mną w tę podróż w tym samym czasie, tylko ona wybrała inną ścieżkę. Zdecydowała się postawić swoją rodzinę na pierwszym miejscu. Miała dość wnikliwości i przezorności, aby wiedzieć, że to tylko pożądanie między jej mężem a inną kobietą. Zrozumiała, że będąc głęboko w okopach wychowywania dzieci, będzie mniej atrakcyjna niż koleżanka, która wpadła mężowi w oko. Wygrała. Teraz jej dzieci codziennie widują się z tatą, mogą sobie pozwolić na zajęcia pozalekcyjne dla swoich dzieci i radzą sobie z koordynacją dowozu dzieci do różnych klubów. Cieszy się uczuciem bycia częścią zespołu.
My też mogliśmy to mieć. Gdybym nie był tak szybki w zaznaczaniu swojej moralnej dominacji, moglibyśmy to przepracować. Mogłem uciszyć swój ostry język, mogłem go trochę bardziej chwalić. Mogłem przymknąć oko, dopóki nie wyszedł z tego cało. Mogłam mniej go przesłuchiwać i dać mu wolność, by cieszył się nocami spędzanymi z chłopcami, nie potrzebowałam, by był cały czas w pobliżu, więc po co go naciskać, by spędzał tyle czasu jako rodzina?
Dlaczego po prostu nie pozwolić mu być i dać mu wolność, by do nas wrócił, gdy wyegzorcyzmuje swoje demony? Dzieci nie musiałyby o tym wiedzieć. Mogłem je chronić, ale zamiast tego teraz na zawsze będą wiedzieć, że ich matka nie starała się wystarczająco mocno, aby przełknąć swoją dumę i wybaczyć to, co przyznaje, że jest głupim błędem. Mogli zachować swoją wizję ojca jako bohatera, ale moje działania pozostawiły mnie otwartą na wyjaśnienie tego, co się stało, kiedy powinnam była stłumić swoje uczucia i trzymać je bezpiecznie w ich bańce.
Ciągle mi się mówi, jak to jest odważnie opuścić związek, który nie działa, nosić bliznę bycia upadłą kobietą. Bardziej odważne byłoby zostać, odłożyć na bok moje własne zranienia i pokładać wiarę w moim małżeństwie. Przysięga jest bardzo jasna – na dobre i na złe, a jednak byłam tam, pierwszy znak negatywności, uciekłam. Byłem pod presją i instynktownie uciekałem, nie myśląc nawet o tym, co mogę zrobić, aby moja rodzina pozostała nienaruszona. Nie mogę nawet powiedzieć, że dałem mojemu małżeństwu uczciwy bicz. Nie podjęłam wysiłku, aby skusić mojego męża z jego romansowej mgły, nie próbowałam się pogodzić ani przebaczyć, a teraz ten czas minął.
Gdybym wybrała drogę przebaczenia, moje dzieci miałyby swojego ojca, a z czasem rany mogłyby się zagoić i mimo, że to było złamane, i tak go kochałam. Więc nie będzie żadnej imprezy rozwodowej. Nie ma tu nic do świętowania.
Po więcej od Katie Currie, śledź jej podróż na jej blogu Soaring Solo.
.