Ik had hem kunnen vergeven. Natuurlijk doet het pijn om het slachtoffer van ontrouw te zijn, dat valt niet te ontkennen.
Maar het is niets vergeleken met het hartverscheurende gevoel van wanhoop als je in de ogen van je kinderen kijkt en weet dat ze niet het leven hebben dat ze verdienen. Een stabiel leven met beide ouders die alles op alles zetten om de best mogelijke resultaten voor hun kinderen te bereiken. En waarom? Omdat hun moeder te koppig was om te vergeven, te koppig om te luisteren naar de smeekbedes om vergeving die hij door zijn snikken heen slaakte.
Te koppig dat ik hem, mezelf en onze kinderen moet straffen voor een fout die hij maakte op het hoogtepunt van een stressvolle periode. Terwijl ik mijn verhaal van verraad met de wereld en zijn hond heb gedeeld, heb ik mijn kwetsbare hart geopend en op hun beurt vertellen mensen mij soortgelijke verhalen van hun hartzeer en ik ben voor altijd bedroefd over degenen die er doorheen zijn gekomen, wetende dat ik dat had kunnen zijn.
Er is het verhaal van de echtgenoot die een zes maanden durende affaire begon met de vriendin van zijn broer. Beide echtparen dineerden elke woensdag samen na het kijken naar hun zoons die voetbal speelden, de affaire vond plaats onder de neuzen van hun onwetende partners. Nadat de affaire op dramatische wijze aan het licht kwam, zocht het stel hulp, verzoende zich uiteindelijk en geniet nu weer van het gezinsleven, waarbij ze de hoogte- en dieptepunten van het samen opvoeden van kinderen delen.
Luister: Relatiepsychotherapeut Esther Perel legt uit waarom mensen vreemdgaan. (Post vervolgt…)
Daar is het echtpaar dat nu in de zestig is en samen geniet van hun lege nest, niemand herinnert zich de lelijke tijd dertig jaar geleden toen hij de vrouw verliet voor zijn 19-jarige secretaresse. Hun gezin is gegroeid, ze verwachten hun eerste kleinkind en zijn zo gelukkig samen, zijn ontrouw is slechts een smetje op een verder gelukkig huwelijk.
Mensen kunnen ontrouw achter zich laten, ik zou dat ook moeten doen.
Een vriendin reisde in dezelfde tijd met mij mee op deze reis, alleen koos zij een ander pad. Ze koos ervoor om haar familie op de eerste plaats te zetten. Ze had het inzicht en de vooruitziendheid om te weten dat dit gewoon lust was tussen haar man en de andere vrouw. Zij begreep dat het minder aantrekkelijk zou zijn om diep in de loopgraven van de opvoeding van kinderen te zitten dan de collega op wie haar man zijn oog had laten vallen. Zij won. Nu zien haar kinderen hun vader elke dag, kan zij zich de buitenschoolse activiteiten van haar kinderen veroorloven en kan zij de coördinatie regelen om haar kinderen naar de verschillende clubs te krijgen. Ze geniet van het gevoel deel uit te maken van een team.
Dat hadden wij ook kunnen hebben. Als ik niet zo snel mijn morele overwicht had laten gelden, hadden we er samen uit kunnen komen. Ik had mijn scherpe tong kunnen zwijgen, ik had hem wat meer kunnen prijzen. Ik had een oogje dicht kunnen knijpen tot hij aan de andere kant uitkwam. Ik had hem minder kunnen ondervragen en hem de vrijheid kunnen geven om van zijn avonden met de jongens te genieten. Ik had hem niet de hele tijd nodig, dus waarom hem onder druk zetten om zoveel tijd als gezin door te brengen? Waarom hem niet gewoon met rust laten en hem de vrijheid geven om bij ons terug te komen als hij zijn demonen had uitgedreven? De kinderen hadden het niet hoeven te weten. Ik had ze kunnen beschermen, maar nu zullen ze voor altijd weten dat hun moeder niet hard genoeg haar best deed om haar trots in te slikken en te vergeven wat hij toegeeft een stomme fout was. Ze hadden hun beeld van hun vader als held kunnen behouden, maar door mijn toedoen ben ik opengesteld voor uitleg over wat er is gebeurd, terwijl ik mijn gevoelens had moeten wegstoppen en ze veilig in hun bubbel had moeten houden.
Ik krijg voortdurend te horen dat het zo moedig is om een relatie te verlaten die niet werkt, om het litteken te dragen van een gevallen vrouw te zijn. Het zou moediger zijn geweest om te blijven en mijn eigen pijn opzij te zetten en mijn vertrouwen in mijn huwelijk te stellen. De geloften zijn heel duidelijk – in goede en in slechte tijden en toch was ik er, bij het eerste teken van negativiteit, vandoor gegaan. Ik werd onder druk gezet en instinctief vluchtte ik, zonder zelfs maar even te denken aan wat ik kon doen om mijn gezin intact te houden. Ik kan niet eens zeggen dat ik mijn huwelijk een eerlijke kans heb gegeven. Ik deed geen moeite om mijn man uit zijn affaire-mist te lokken, ik deed geen poging tot verzoening of vergeving en nu was die tijd voorbij.
Als ik de weg van vergeving had gekozen, zouden mijn kinderen hun vader hebben en mettertijd hadden de wonden kunnen helen en ook al was het gebroken, ik hield toch van hem. Dus er komt geen scheidingsfeest. Er valt hier niets te vieren.
Voor meer van Katie Currie, volg haar reis op haar blog Soaring Solo.