The Embryo Project Encyclopedia

Miedziane urządzenie wewnątrzmaciczne, lub IUD, jest długoterminowym, odwracalnym środkiem antykoncepcyjnym wprowadzonym po raz pierwszy przez Howarda Tatuma i Jamie Zippera w 1967 roku. Pracownicy służby zdrowia umieścić IUD wewnątrz macicy kobiety, aby zapobiec ciąży. Spirala miedziana jest zazwyczaj wykonana z tworzywa sztucznego w kształcie litery T, którego część pokryta jest odsłoniętą miedzią. Przed wynalezieniem pierwszych wkładek wewnątrzmacicznych, kobiety miały niewiele długoterminowych możliwości bezpiecznej i niezawodnej kontroli urodzeń. Opcje te składały się głównie z metod barierowych i doustnych tabletek antykoncepcyjnych, które były skuteczne tylko wtedy, gdy były stosowane prawidłowo i konsekwentnie. Dla kobiet pragnących kontrolować swoją płodność, miedziana wkładka wewnątrzmaciczna była jedną z pierwszych form długoterminowej kontroli urodzeń, która była bardzo skuteczna i nie wymagała konsekwentnego i regularnego działania ze strony kobiety, aby pozostać effective.

Miedziane wkładki wewnątrzmaciczne zapobiegają ciąży poprzez zakłócenie procesu poczęcia, który jest, gdy męski plemnik i żeńskie jajo spotykają się, aby utworzyć zapłodnioną zygotę. Poczęcie może nastąpić tylko po ciało kobiety uwalnia jajo z jednego z jej jajników w procesie zwanym owulacji, która zdarza się co dwadzieścia osiem dni. Jajeczko przemieszcza się przez jajowody kobiety i dostaje się do macicy. Jeśli kobieta uprawia seks w okresie owulacji, jajeczko może zostać zapłodnione przez plemniki. Jeśli jajo zostanie zapłodnione, może ono zagnieździć się na ścianie macicy i rozwinąć się w płód. Jeśli jajo nie zostanie zapłodniona, to opuszcza macicę podczas kobiety menstruation.

Przed wynalezieniem IUD, było mniej niezawodnych sposobów dla kobiet, aby zapobiec ciąży. Według Judy Norsigian, współautorki książki Our Bodies, Ourselves, kontrola urodzeń pozwoliła kobietom wybrać, czy i kiedy zajdą w ciążę, co dało kobietom więcej możliwości kontynuowania edukacji, aspiracji i tworzenia bardziej równych relacji z mężczyznami. W 1909 roku Richard Richter, lekarz z Niemiec, opracował jedną z pierwszych wkładek wewnątrzmacicznych, choć nie zawierała ona miedzi. Urządzenie Richtera był mały pierścień z grubej jedwabnej jelita robaka, który został pokryty celuloidu, rodzaj cienkiej plastiku. Richtera IUD nigdy nie stał się popularny, ale badania do IUDs do zapobiegania pregnancy.

W 1929 roku, Ernst Gräfenburg, lekarz mieszkający w Niemczech, poprawiła projekt Richtera IUD. Projekt Gräfenburga, który nazwał Pierścieniem Gräfenburga, był zwiniętym pierścieniem ze srebrnego drutu owiniętego jedwabną nicią. Gräfenburg doniósł, że jego wkładka ze srebrnym pierścieniem skutecznie zapobiegała ciąży – tylko 1,6 procent użytkowniczek zaszło w ciążę podczas jej stosowania. Naukowcy odkryli później, że srebrny drucik w wkładce Gräfenburga zawierał dwadzieścia sześć procent miedzi. Badacze nie odnotowali jednak wówczas wpływu miedzi na skuteczność wkładki wewnątrzmacicznej. Po sukcesie Gräfenburga, na początku XX wieku naukowcy opracowali różne inne rodzaje wkładek wewnątrzmacicznych. Większość z nich była plastikowa z odmianami w kształcie, który obejmował pierścienie, cewki, trapezoidy i T shapes.

Howard Tatum i Jamie Zipper opracował pierwszy IUD miedzi łożyska w 1967 roku. Tatum i Zipper byli związani z Population Council, organizacją, która zapewniała dotacje i finansowanie badań nad rozwojem bezpiecznej i skutecznej kontroli urodzeń. W 1967 roku Tatum pracował w Centrum Badań Biomedycznych Rady, gdzie opracował plastikową wkładkę wewnątrzmaciczną w kształcie litery T, której projekt wykorzystał w pierwszej miedzianej wkładce wewnątrzmacicznej. Urządzenie Tatuma miało kształt litery T, dzięki czemu lepiej dopasowywało się do kształtu macicy. Kształt litery T zmniejszył również niektóre efekty uboczne związane z wkładkami pierścieniowymi, takie jak ból i krwawienie. Jednak urządzenie Tatuma nie stał się skutecznym środkiem kontroli urodzeń, aż jego kolega Zipper zasugerował dodanie miedzi.

W 1968 roku, Zipper, były biomedycznych współpracownik Population Council, prowadził badania w Chile. Dzięki swojej pracy, Zipper pokazał, że miedź wewnątrzmaciczna zmniejszyła ryzyko ciąży u królików. Tatum i Zipper połączyli swoje pomysły, aby stworzyć pierwszy IUD miedzi, i nazwał go Copper T 200, lub TCu 200. Copper T 200 było plastikowe urządzenie w kształcie litery T z drutu miedzianego zwiniętego wzdłuż pionowego shaft.

W 1970, Population Council utworzył Międzynarodowy Komitet Badań Antykoncepcji, lub ICCR, koalicja ekspertów w dziedzinie medycyny reprodukcyjnej. ICCR rozpoczął badania kliniczne w celu sprawdzenia bezpieczeństwa i skuteczności Copper T 200 IUD. W 1976 roku Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków zatwierdziła wkładkę Copper T 200 do użytku w USA. Według Population Council, do 1992 roku miedziana wkładka wewnątrzmaciczna była najpopularniejszą metodą kontroli urodzeń na całym świecie, ponieważ 90 milionów kobiet ją stosowało.

Miedziana wkładka wewnątrzmaciczna działa na kilka sposobów, aby zapobiec ciąży. Pierwszym mechanizmem działania jest reakcja ciała obcego. Obcy obiekt w macicy wywołuje lokalną odpowiedź zapalną. Ta lokalna odpowiedź zapalna może spowodować zniszczenie plemników przez leukocyty, czyli białe krwinki, z układu odpornościowego kobiety. Odpowiedź immunologiczna skierowana jest na wszystkie obce komórki, w tym plemniki, co zapobiega tworzeniu się lub zagnieżdżaniu zarodków w macicy. Ten mechanizm działania jest wspólny dla wszystkich typów wkładek wewnątrzmacicznych. Odpowiedź zapalna, której wkładki wewnątrzmaciczne używają do zapobiegania ciąży, zwiększa się wraz z rozmiarem wkładki. Jednakże, ponieważ miedziane wkładki wewnątrzmaciczne działają w oparciu o mechanizmy inne niż tylko rozmiar urządzenia, mogą być mniejsze, ale nadal tak samo skuteczne jak większe wkładki inne niż miedziane.

Miedziane wkładki wewnątrzmaciczne mają dodatkowe działanie antykoncepcyjne ze względu na obecność jonów miedzi. Jony miedzi są związane z reakcją zapalną w macicy, co oznacza, że plemniki nie mogą dotrzeć do jaja, aby je zapłodnić i stworzyć zarodek. Naukowcy postulują również, że jony miedzi działają na śluz szyjkowy w otworze macicy, tworząc efekt plemnikobójczy lub zabijający plemniki. Aby zapłodnić jajo, plemniki muszą najpierw przejść przez śluz szyjkowy przed wejściem do macicy. Jony miedzi zmniejszają zdolność plemników do poruszania się i uniemożliwiają im przejście przez śluz szyjkowy i zapłodnienie komórki jajowej. Dodatkowo, niektórzy badacze sugerują, że jony miedzi są szkodliwe zarówno dla jajeczek, jak i dla plemników, więc nawet jeśli plemnik zapłodni jajeczko, samo jajeczko może być uszkodzone i niezdolne do rozwinięcia się w embrion. Ze względu na te cechy miedzi i niewielki rozmiar miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych, kobiety, które nigdy nie były w ciąży lub mają mniejsze macice mogą używać miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych, rozszerzając dostępne dla nich opcje antykoncepcyjne.

Proces zakładania miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej pozostał w dużej mierze taki sam od czasu, gdy wkładka została wprowadzona po raz pierwszy. W 2018 roku, pracownik służby zdrowia może umieścić miedzianą wkładkę wewnątrzmaciczną podczas niechirurgicznej procedury. Specjalista umieszcza miedzianą wkładkę wewnątrz macicy przez kanał pochwy. W tym czasie kobiety mogą odczuwać pewien dyskomfort w postaci skurczów lub szczypania. Według producentów Paraguard, najczęściej stosowanej miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej w USA, powszechne skutki uboczne miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej obejmują skurcze i cięższe, dłuższe miesiączki. Istnieje również zwiększone ryzyko wystąpienia choroby zapalnej miednicy, lub PID, rodzaj infekcji w macicy. Czasami wkładki wewnątrzmaciczne są trudne do usunięcia, ponieważ stają się one osadzone w macicy i wymagają usunięcia chirurgicznego. W przypadkach, gdy IUD miedzi nie uda się zapobiec ciąży, istnieje pięć procent szans, że ciąża będzie pozamaciczna, lub występuje poza macicą.

Nowoczesne IUD miedzi wyglądają jak wcześniejsze wersje IUD miedzi. Jednak naukowcy poprawili projekt w czasie, aby zwiększyć skuteczność i czas trwania skuteczności. Skuteczność miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej zależy w dużej mierze od szybkości rozpuszczania się jonów miedzi w środowisku macicy. W miarę jak miedź rozpuszcza się w czasie, wkładka staje się mniej skuteczna, ponieważ mniej miedzi jest dostępne. Pierwsza wprowadzona miedziana wkładka wewnątrzmaciczna, Copper T 200, mogła pozostać skuteczna przez trzy lata. Urządzenie miało zwiniętego drutu miedzianego wokół pionowego wału urządzenia w kształcie litery T, które rozpuściły się w czasie, powodując IUD się coraz mniej skuteczne.

W 1972 roku, badania kliniczne rozpoczęły się dla nowego modelu IUD, Copper T 380, który miał większą zawartość miedzi niż poprzednie IUD miedzi. Nowy projekt zwiększył ilość czasu, dla których IUD miedzi może pozostać skuteczne. Wkładka Copper T 380 posiada dodatkowe miedziane kołnierze lub cylindry, które pokrywają oba ramiona T oraz grubszy drut z większą ilością miedzi owinięty wokół pionowego trzonu. Ze względu na zwiększoną ilość miedzi w urządzeniu, Copper T 380 pozostaje skuteczny przez co najmniej sześć lat. W 1980 roku ICCR, współpracując z Population Council, kontynuowała prace nad udoskonaleniem konstrukcji miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej. ICCR wyeliminowało drut i zastosowało miedziane kołnierze na ramionach i pionowym trzonie wkładki T w modelu Copper T 380. Ta zmiana w projekcie wydłużyła czas trwania skuteczności miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych z sześciu lat do okresu od dziesięciu do piętnastu lat.

Od lat osiemdziesiątych XX wieku wyższe dawki miedzi i większy odsetek odsłoniętej miedzi przedłużyły skuteczność miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych. Od 2018 roku, dla kobiet w USA, miedziana IUD powszechnie dostępna jest Copper T 380, który FDA zatwierdziła w 1984 roku. ParaGard jest marką dla tego IUD. Inne kraje zatwierdziły więcej rodzajów miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych w różnych kształtach i rozmiarach.

Miedziane wkładki wewnątrzmaciczne i wkładki wewnątrzmaciczne w ogóle są bardzo skuteczne. Według producentów ParaGard, IUD miedzi jest ponad dziewięćdziesiąt dziewięć procent skutecznych. Skuteczność IUDs jest wysoka częściowo dlatego, że IUDs nie polegać na użytkownika. Najczęściej stosowaną przez kobiety na świecie metodą antykoncepcji jest pigułka antykoncepcyjna. Skuteczność pigułki i wielu innych metod kontroli urodzeń zależy jednak od tego, czy pacjentka zażywa je prawidłowo i konsekwentnie, co badacze określają mianem idealnego stosowania. Idealne stosowanie pigułek jest rzadkością, w związku z czym prawie pięćdziesiąt procent niezamierzonych ciąż jest wynikiem nieskuteczności antykoncepcji. Podczas gdy wkładki wewnątrzmaciczne i pigułki antykoncepcyjne mają podobne wskaźniki ochrony przed ciążą przy perfekcyjnym stosowaniu, odsetek niepowodzeń jest dwudziestokrotnie wyższy u kobiet stosujących pigułki w porównaniu z kobietami stosującymi metody o przedłużonym działaniu, takie jak wkładka wewnątrzmaciczna. Miedziana wkładka wewnątrzmaciczna jest długoterminową odwracalną kontrolą urodzeń, metodą, która utrzymuje płodność, a jednocześnie pozwala kobietom zapobiegać ciąży. Wkładka miedziana może działać przez wiele lat bez konieczności wymiany, ale nie jest to metoda trwała. Po usunięciu wkładki, płodność często powraca natychmiast. Inne formy długoterminowej kontroli urodzeń obejmują sterylizacji przez podwiązanie jajowodów, który jest, gdy kobieta jajowody są nieodwracalnie odcięte lub zablokowane, aby zapobiec poczęciu. Sterylizacja przez podwiązanie jajowodów i stosowanie miedzianych wkładek wewnątrzmacicznych są uważane za równie skuteczne w zapobieganiu ciąży, co sprawia, że wkładki miedziane są opłacalną alternatywą dla procedur sterylizacji.

W 2012 roku, 5,5 procent kobiet, które stosowały antykoncepcję używał IUD. Stanowiło to wyraźny spadek z IUD szczyt popularności w latach siedemdziesiątych, kiedy prawie sześćdziesiąt procent kobiet stosujących antykoncepcję wybrał IUD. Według Population Council, popularność IUDs w ogóle spadła po jednym IUD, Dalkon Shield, zyskał uwagę mediów i był związany z wyższym ryzykiem infekcji i śmierci matki u kobiet, które zaszły w ciążę podczas korzystania z urządzenia. Dalkon Shield został wycofany po trzech latach na rynku. Ze względu na trudności w badaniu dokładnych mechanizmów kontroli urodzeń u ludzi, badania na temat dokładnego mechanizmu miedzianej wkładki wewnątrzmacicznej są rzadkie. Według Marii Ortiz i Horacio Croxatto, doprowadziło to do błędnego twierdzenia, że miedziane wkładki wewnątrzmaciczne mogą zabijać embriony. To fałszywe twierdzenie utożsamia wkładki wewnątrzmaciczne z wczesną aborcją i dlatego byłoby zakazane przez Kościół katolicki. Jednak to założenie nie jest poparte dowodami empirycznymi. Raczej, miedziane wkładki wewnątrzmaciczne zapobiegają tworzeniu się zarodków i nie mogą ich przerwać.