Summary
Portugalczycy po raz pierwszy wylądowali na terenie dzisiejszej północnej Angoli w 1482 roku, napotykając Królestwo Konga rozciągające się od współczesnego Gabonu na północy do rzeki Kwanza na południu. Portugalczycy stopniowo przejmowali kontrolę nad obszarem przybrzeżnym poprzez serię traktatów i wojen w ciągu XVI wieku, a ich zainteresowanie Angolą szybko przerodziło się w handel niewolnikami. Wielu uczonych zgadza się, że do XIX wieku Angola była największym źródłem niewolników dla obu Ameryk. Portugalia ostatecznie zapewniła sobie kontrolę administracyjną nad wnętrzem na początku XX wieku.
Jak po II wojnie światowej dekolonizacja postępowała gdzie indziej w Afryce, Portugalia nadal traktowała swoje afrykańskie kolonie jako prowincje zamorskie. W konsekwencji, trzy Angolan ruchy niepodległościowe pojawiły. W 1974 roku wojskowy zamach stanu w Portugalii ustanowił rząd wojskowy, który zgodził się, w porozumieniu z Alvor, przekazać władzę koalicji trzech ruchów. Starcia ideologiczne doprowadziły do konfliktu zbrojnego między ruchami, a popierany przez blok wschodni Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA) ostatecznie przejął władzę, gdy Portugalczycy opuścili stolicę Luandę w 1975 roku. Angola przez cały okres zimnej wojny pozostawała w sojuszu ze Związkiem Radzieckim i Kubą.
.