How Big Oil Misled The Public Into Believing Plastic Would Be Recycled

Laura Sullivan/NPR

W partnerstwie

NPR i PBS Frontline spędziły miesiące na przekopywaniu się przez wewnętrzne dokumenty branżowe i przeprowadzaniu wywiadów z czołowymi byłymi urzędnikami. Odkryliśmy, że przemysł sprzedał opinii publicznej pomysł, który wiedział, że nie zadziała – że większość plastiku może być, i będzie, poddana recyklingowi – a jednocześnie zarobił miliardy dolarów sprzedając światu nowy plastik.

Świadomość przemysłu, że recykling nie utrzyma plastiku z dala od wysypisk śmieci i środowiska datuje się od najwcześniejszych dni programu, odkryliśmy. „Istnieje poważna wątpliwość, czy kiedykolwiek będzie to opłacalne z ekonomicznego punktu widzenia”, napisał jeden z wtajemniczonych w przemysł w przemówieniu z 1974 r. Mimo to przemysł wydał miliony na przekonywanie ludzi do recyklingu, ponieważ, jak powiedział NPR jeden z byłych głównych wtajemniczonych w przemysł, sprzedaż recyklingu sprzedała plastik, nawet jeśli nie była to prawda.

„Jeśli społeczeństwo myśli, że recykling działa, to nie będzie tak zaniepokojony o środowisko,” Larry Thomas, były prezes Stowarzyszenia Przemysłu Tworzyw Sztucznych, znany dziś jako Stowarzyszenie Przemysłu Tworzyw Sztucznych i jeden z najpotężniejszych grup handlowych przemysłu w Waszyngtonie, D.C., powiedział NPR.

W odpowiedzi, przedstawiciel przemysłu Steve Russell, do niedawna wiceprezes ds. tworzyw sztucznych dla grupy handlowej American Chemistry Council, powiedział, że przemysł nigdy celowo nie wprowadził w błąd opinii publicznej na temat recyklingu i jest zaangażowany w zapewnienie, że wszystkie tworzywa sztuczne są poddawane recyklingowi.

„Dowodem jest dramatyczna ilość inwestycji, które mają miejsce właśnie teraz”, powiedział Russell. „Rozumiem sceptycyzm, ponieważ w przeszłości tak się nie działo, ale myślę, że presja, publiczne zobowiązania i, co najważniejsze, dostępność technologii sprawią, że osiągniemy inny rezultat.”

Podstawowy problem: cały zużyty plastik może zostać przetworzony na nowe rzeczy, ale zbieranie go, sortowanie i przetapianie jest kosztowne. Plastik ulega również degradacji za każdym razem, gdy jest ponownie używany, co oznacza, że nie może być użyty więcej niż raz lub dwa razy.

Z drugiej strony, nowy plastik jest tani. Jest wytwarzany z ropy i gazu, i prawie zawsze jest tańszy i lepszej jakości, aby po prostu zacząć od nowa.

Wszystkie te problemy istnieją od dziesięcioleci, bez względu na to, jaka nowa technologia recyklingu lub drogie maszyny zostały opracowane. Przez cały ten czas, mniej niż 10 procent plastiku zostało poddane recyklingowi. Ale opinia publiczna niewiele wiedziała o tych trudnościach.

Może to być spowodowane tym, że nie to im powiedziano.

Począwszy od lat 90-tych, opinia publiczna widziała rosnącą liczbę reklam i komunikatów na temat recyklingu plastiku.

„Butelka może wyglądać na pustą, ale to nic innego jak śmieć”, mówi jedna z reklam z 1990 roku pokazująca plastikową butelkę odbijającą się od śmieciarki. „Jest pełna potencjału. … Stworzyliśmy największy w kraju, najbardziej wszechstronny program recyklingu tworzyw sztucznych, aby pomóc tworzywom sztucznym w wypełnianiu cennych zastosowań i ról.”

Te reklamy niosły wyraźne przesłanie: Plastik jest wyjątkowy, a konsument powinien poddać go recyklingowi.

Może to brzmieć jak przesłanie ekologa, ale reklamy zostały opłacone przez przemysł tworzyw sztucznych, składający się z firm takich jak Exxon, Chevron, Dow, DuPont i ich organizacji lobbystycznych i handlowych w Waszyngtonie.

Przedsiębiorstwa przemysłowe wydały dziesiątki milionów dolarów na te reklamy i prowadziły je przez lata, promując korzyści płynące z produktu, który, w przeważającej części, został zakopany, spalony lub, w niektórych przypadkach, wylądował w oceanie.

Dokumenty pokazują, że urzędnicy przemysłu znali tę rzeczywistość o recyklingu plastiku już od lat 70-tych.

Wiele starych dokumentów przemysłu znajduje się w bibliotekach, takich jak ta na terenie pierwszego domu rodzinnego DuPont w Delaware. Inne znajdują się na uniwersytetach, gdzie byli liderzy przemysłu wysłali swoje zapisy.

Na Uniwersytecie Syracuse znajdują się pudła z aktami byłego konsultanta przemysłu. Wewnątrz jednego z nich znajduje się raport napisany w kwietniu 1973 roku przez naukowców, którzy mieli za zadanie przewidzieć możliwe problemy dla kierownictwa przemysłu.

Recykling plastiku, jak powiedziano kierownictwu, jest mało prawdopodobny na szeroką skalę.

„Nie ma odzysku z przestarzałych produktów”, napisano.

Powiedziano w nim wyraźnie: Plastik ulega degradacji przy każdym obrocie.

„Degradacja właściwości i wydajności żywicy występuje podczas początkowej produkcji, poprzez starzenie się i w każdym procesie regeneracji”, raport powiedział kierownictwu.

Recykling plastiku jest „kosztowny”, mówi się, a sortowanie go, raport stwierdza, jest „niewykonalne.”

I jest więcej dokumentów, powtarzających dekady tej wiedzy, w tym jedna analiza od najwyższego urzędnika w najpotężniejszej grupie handlowej w branży. „Koszty oddzielania tworzyw sztucznych … są wysokie”, mówi kolegom, po czym zauważa, że koszt wykorzystania ropy naftowej do produkcji plastiku jest tak niski, że recykling odpadów plastikowych „nie może być jeszcze uzasadniony ekonomicznie.”

Larry Thomas, były prezes Stowarzyszenia Przemysłu Tworzyw Sztucznych, pracował ramię w ramię z czołowymi kierownikami ds. ropy naftowej i tworzyw sztucznych.

„Robiłem to, co przemysł chciał, abym robił, to na pewno”, mówi. „Ale moje osobiste poglądy nie zawsze zgadzały się z poglądami, które musiałem przyjąć w ramach mojej pracy.”

Thomas przejął stery pod koniec lat 80-tych, a wtedy plastik przeżywał kryzys. Było za dużo plastikowych śmieci. Opinia publiczna zaczynała się denerwować.”

W jednym z dokumentów z 1989 roku Thomas wzywa kierownictwo Exxon, Chevron, Amoco, Dow, DuPont, Procter & Gamble i innych na prywatne spotkanie w Ritz-Carlton w Waszyngtonie.

„Wizerunek plastiku pogarsza się w alarmującym tempie”, napisał. „Zbliżamy się do punktu bez powrotu.”

Powiedział kierownikom, że muszą działać.

Na szali jest „żywotność branży i rentowność waszej firmy”.

Thomas pamięta teraz.

„Czuliśmy, że przemysł tworzyw sztucznych jest pod ostrzałem – musimy zrobić wszystko, co trzeba, aby zdjąć z niego ciepło, ponieważ chcemy nadal produkować wyroby z tworzyw sztucznych”, mówi.

W tym czasie Thomas miał współpracownika o nazwisku Lew Freeman. Był on wiceprezesem grupy lobbingowej. Pamięta wiele spotkań, takich jak to w Waszyngtonie.

„Podstawowe pytanie, które padło na stole brzmiało: Wy, jako nasze stowarzyszenie handlowe w przemyśle tworzyw sztucznych, nie robicie wystarczająco dużo – musimy zrobić więcej” – mówi Freeman. „Pamiętam, że jest to jedna z tych wymian, które trzymają się mnie 35 lat później lub jakkolwiek długo to było … i to było to, co musimy zrobić, to … reklamować nasz sposób na wyjście z tego. To był rzucony pomysł.”

Tak rozpoczęła się kampania reklamowa przemysłu tworzyw sztucznych o wartości 50 milionów dolarów rocznie, promująca korzyści płynące z plastiku.

„Przedstawiamy możliwości plastiku!” – głosiła jedna z kultowych reklam, pokazując dzieci w kaskach rowerowych i plastikowe torby unoszące się w powietrzu.

„Reklamy te były motywowane przede wszystkim przez ustawodawstwo i inne inicjatywy, które były wprowadzane w ustawodawstwach stanowych, a czasami w Kongresie”, mówi Freeman, „aby zakazać lub ograniczyć stosowanie tworzyw sztucznych ze względu na ich wydajność w strumieniu odpadów.”

W tym samym czasie branża uruchomiła wiele dobrych projektów, zachęcając społeczeństwo do recyklingu tworzyw sztucznych. Finansowała maszyny sortujące, centra recyklingu, organizacje non-profit, a nawet drogie ławki przed sklepami spożywczymi wykonane z plastikowych toreb.

Niewiele z tych projektów faktycznie przekształciło wiele plastiku w nowe rzeczy.

NPR prześledziła prawie tuzin projektów, które przemysł nagłośnił począwszy od 1989 roku. Wszystkie z nich zostały zamknięte lub upadły w połowie lat 90-tych. Na przykład zakład recyklingowy firmy Mobil w Massachusetts przetrwał trzy lata. Projekt Amoco dotyczący recyklingu plastiku w nowojorskich szkołach trwał dwa. Bardzo nagłośniony plan Dow i Huntsmana dotyczący recyklingu plastiku w parkach narodowych dotarł do siedmiu z 419 parków, zanim firmy obcięły fundusze.

Żaden z nich nie był w stanie ominąć kwestii ekonomicznych: Zrobienie nowego plastiku z ropy jest tańsze i łatwiejsze niż zrobienie go z plastikowych śmieci.

Zarówno Freeman, jak i Thomas, szef grupy lobbingowej, mówią, że wszyscy dyrektorzy wiedzieli o tym.

„Było wiele dyskusji o tym, jak trudno jest poddać recyklingowi”, wspomina Thomas. „Wiedzieli, że infrastruktura nie była tam, aby naprawdę mieć recykling kwoty do całego dużo.”

Nawet jak reklamy grał i projekty dostały w toku, Thomas i Freeman powiedzieć urzędnicy przemysłu chciał dostać plastik recyklingu do domów ludzi i na zewnątrz na ich krawężniki z niebieskimi pojemnikami.

Przemysł stworzył specjalną grupę zwaną Radą Rozwiązań dla Odpadów Stałych i sprowadził człowieka z DuPont, Rona Liesemera, aby ją prowadził.

Zadaniem Liesemera było przynajmniej spróbować sprawić, aby recykling zadziałał – ponieważ istniała jakaś nadzieja, powiedział, jakkolwiek mało prawdopodobna, że może gdyby udało się uruchomić recykling, jakoś ekonomia tego wszystkiego by się rozwiązała.

„Nie miałem personelu, ale miałem pieniądze”, mówi Liesemer. „Miliony dolarów.”

Liesemer zabrał te miliony do Minnesoty i innych miejsc, aby rozpocząć lokalne programy recyklingu plastiku.

Ale wtedy natknął się na ten sam problem, który znalazł we wszystkich dokumentach branżowych. Recykling plastiku nie miał sensu z ekonomicznego punktu widzenia: Było zbyt wiele różnych rodzajów plastiku, setki, i nie mogą być one stopione razem. Trzeba je posortować.

„Tak, to da się zrobić”, mówi Liesemer, „ale kto za to zapłaci? Ponieważ ma zbyt wiele zastosowań, ma zbyt wiele struktur, które po prostu nie byłyby praktyczne w recyklingu.”

Liesemer mówi, że rozpoczął tak wiele programów, jak tylko mógł i miał nadzieję na najlepsze.

„Próbowali utrzymać swoje produkty na półkach”, mówi Liesemer. „Na tym się koncentrowali. Nie myśleli o tym, jaką lekcję powinniśmy wyciągnąć na następne 20 lat. Nie. Rozwiąż dzisiejszy problem.”

A Thomas, który kierował grupą handlową, mówi, że wszystkie te wysiłki zaczęły przynosić efekty: Przesłanie, że plastik może być poddany recyklingowi, zaczęło do nas docierać.

„Mogę tylko powiedzieć, że po pewnym czasie atmosfera jakby się zmieniła”, mówi. „Nie wiem, czy to dlatego, że ludzie myśleli, że recykling rozwiązał problem, czy też byli tak zakochani w plastikowych produktach, że byli skłonni przeoczyć rosnące obawy o środowisko.”

Ale kiedy przemysł forsował te publiczne strategie, aby ominąć kryzys, urzędnicy również po cichu uruchamiali szerszy plan.

Na początku lat 90-tych, w małym zakładzie recyklingu niedaleko San Diego, człowiek o nazwisku Coy Smith był jednym z pierwszych, którzy zobaczyli nową inicjatywę przemysłu.

Wtedy Smith prowadził firmę recyklingową. Jego klienci oglądali reklamy i chcieli poddawać plastik recyklingowi. Smith pozwolił więc ludziom wrzucać do swoich koszy dwa plastikowe przedmioty: butelki po napojach gazowanych i dzbanki po mleku. Jak mówi, stracił na nich pieniądze, ale aluminium, papier i stal z jego normalnego biznesu pomogły mu zrównoważyć koszty.

Ale pewnego dnia, niemal z dnia na dzień, jego klienci zaczęli wrzucać do koszy wszystkie rodzaje plastiku.

„Symbole zaczęły pojawiać się na pojemnikach”, wyjaśnia.

Smith poszedł do stosów plastiku i zaczął przewracać pojemniki. Wszystkie były teraz ostemplowane trójkątem strzałek – znanym jako międzynarodowy symbol recyklingu – z numerem w środku. Od razu wiedział, co się dzieje.

„Nagle konsument patrzy na to, co jest na jego butelce po napoju gazowanym i patrzy na to, co jest na jego kubku po jogurcie, i mówi: 'No cóż, oba mają symbol. No cóż, chyba oba wchodzą w grę'”, mówi.

Kosze były teraz pełne śmieci, których nie mógł sprzedać. Zadzwonił do kolegów z zakładów recyklingowych w całym kraju. Zgłaszali, że mają ten sam problem.

Dokumenty branżowe z tego okresu pokazują, że zaledwie kilka lat wcześniej, począwszy od 1989 roku, dyrektorzy ds. ropy naftowej i tworzyw sztucznych rozpoczęli cichą kampanię lobbowania w prawie 40 stanach, aby nakazać umieszczenie symbolu na wszystkich tworzywach sztucznych – nawet jeśli nie było sposobu na ich ekonomiczny recykling. Niektórzy ekolodzy również poparli ten symbol, myśląc, że pomoże on w oddzieleniu plastiku.

Smith powiedział, że to, co zrobił, to sprawił, że cały plastik wygląda na nadający się do recyklingu.

„Konsumenci byli zdezorientowani”, mówi Smith. „Całkowicie podważyło to naszą wiarygodność, podważyło to, co wiedzieliśmy, że jest prawdą w naszej społeczności, a nie prawdą pochodzącą od grupy lobbingowej z Waszyngtonu.”

Ale grupa lobbingowa w Waszyngtonie znała prawdę również w społeczności Smitha. Raport przedstawiony najwyższym urzędnikom w Stowarzyszeniu Przemysłu Tworzyw Sztucznych w 1993 roku mówił im o problemach.

„Kod jest nadużywany”, mówi bez ogródek. Firmy używają go jako „zielonego” narzędzia marketingowego.”

Kod tworzy „nierealistyczne oczekiwania” co do tego, ile plastiku może być faktycznie poddane recyklingowi, powiedziano im.

Smith i jego koledzy zapoczątkowali krajowy protest, założyli grupę roboczą i przez lata walczyli z przemysłem o usunięcie lub zmianę symbolu. Przegrali.

„Nie mamy siły roboczej, aby z tym konkurować”, mówi Smith. „Po prostu nie mamy. Nawet jeśli wszyscy byliśmy oddani, to wciąż było jak, czy możemy kontynuować walkę w ten sposób na i na i od tego ogromnego przemysłu, który wyraźnie nie ma końca w zasięgu wzroku tego, co są w stanie i chcą zrobić, aby utrzymać swój wizerunek taki, jaki chcą.”

„To czysta manipulacja konsumentem,” mówi.

W odpowiedzi, urzędnicy branżowi powiedzieli NPR, że kod był tylko kiedykolwiek przeznaczony do pomocy zakładów recyklingu sortowania plastiku i nie był przeznaczony do tworzenia jakiegokolwiek zamieszania.

Bez wątpienia, plastik był krytyczny dla sukcesu kraju. Jest tani i trwały, a także jest cudem chemicznym.

Jest również ogromnie dochodowy. Przemysł naftowy zarabia ponad 400 miliardów dolarów rocznie na produkcji plastiku, a ponieważ zapotrzebowanie na ropę do samochodów i ciężarówek spada, przemysł mówi udziałowcom, że przyszłe zyski będą w coraz większym stopniu pochodzić z plastiku.

I jeśli istnieje znak tej przyszłości, to jest nim zupełnie nowa fabryka chemiczna, która wznosi się z płaskiej panoramy poza Sweeny w Teksasie. Jest tak nowy, że wciąż błyszczy, a wewnątrz obiektu beton jest wolny od plam.

Ten zakład to inwestycja Chevron Phillips Chemical o wartości 6 miliardów dolarów w nowy plastik.

„Są to produkty, których świat potrzebuje i nadal będzie potrzebował”, mówi. „Jesteśmy bardzo optymistycznie nastawieni do przyszłego wzrostu.”

Wraz z tym wzrostem pojawia się jednak coraz więcej plastikowych śmieci. Ale Becker mówi, że Chevron Phillips ma plan: Do 2040 roku będzie poddawać recyklingowi 100% plastiku, który wytwarza.

Becker wydaje się być szczery. Opowiada historię o wakacjach z żoną i jest zdruzgotany plastikowymi śmieciami, które zobaczył. Na pytanie, w jaki sposób Chevron Phillips zamierza poddawać recyklingowi 100% produkowanego plastiku, nie waha się.

„Recykling musi stać się bardziej wydajny, bardziej ekonomiczny”, mówi. „Musimy wykonać lepszą pracę, zbierając odpady, sortując je. That’s going to be a huge effort.”

Fix recycling is the industry’s message too, says Steve Russell, the industry’s recent spokesman.

„Fixing recycling is an imperative, and we’ve got to get it right,” he says. „Rozumiem, że są wątpliwości i cynizm. To będzie istnieć. Ale sprawdź ponownie. Jesteśmy na miejscu.”

Larry Thomas, Lew Freeman i Ron Liesemer, byli dyrektorzy przemysłu, pomogli firmom naftowym wyjść z pierwszego kryzysu związanego z plastikiem, przekonując ludzi, aby uwierzyli w coś, o czym przemysł wiedział, że nie jest prawdą: że większość plastiku może być i będzie poddana recyklingowi.

Russell mówi, że tym razem będzie inaczej.

„Nie został poddany recyklingowi, ponieważ system nie był na najwyższym poziomie”, mówi. „Nie zainwestowaliśmy w możliwość sortowania go i nie było sygnałów rynkowych, że firmy były skłonne go kupić, a obie te rzeczy istnieją dzisiaj.”

Ale dzisiejszy plastik jest trudniejszy do sortowania niż kiedykolwiek: Jest więcej rodzajów plastiku, taniej jest produkować plastik z ropy niż z plastikowych śmieci i jest go wykładniczo więcej niż 30 lat temu.

I w ciągu tych 30 lat, firmy naftowe i plastikowe zarobiły miliardy dolarów zysku, ponieważ społeczeństwo konsumowało coraz większe ilości plastiku.

„I w tym czasie nasi członkowie zainwestowali w rozwój technologii, które doprowadziły nas do miejsca, w którym jesteśmy dzisiaj”, mówi. W tym czasie nasi członkowie zainwestowali w rozwój technologii, które doprowadziły nas do dzisiejszego punktu” – mówi. „Będziemy w stanie wyprodukować cały nasz nowy plastik z istniejących stałych odpadów komunalnych w postaci plastiku.”

Ostatnio, grupa zwolenników przemysłu finansowana przez największe krajowe firmy naftowe i plastikowe rozpoczęła najdroższe działania mające na celu promowanie recyklingu i oczyszczania odpadów plastikowych. Jest nawet nowa reklama.