Owrzodzenia tętnicze mają pewne cechy, które klinicyści mogą łatwo zidentyfikować. Nieodpowiedni dopływ krwi jest główną przyczyną nie gojących się ran. Rany tętnicze zazwyczaj pojawiają się w dystalnej części nogi nad kością piętową boczną, w połowie kości piszczelowej, pomiędzy lub na czubkach palców, lub nad głową paliczka (Wound, 2013).
Ocena i charakterystyka
Rany te zazwyczaj mają wygląd „wykrawanych” i są blade, suche lub martwicze. Pulsowanie jest zmniejszone lub nieobecne, a skóra może być chłodna lub zimna w dotyku. Czynnikami ryzyka choroby tętnic obwodowych są nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, urazy, zaawansowany wiek, palenie tytoniu i hiperlipidemia. Z ranami tymi często związany jest ból, określany jako klaudynacja przerywana lub „ból spoczynkowy”. Ból pojawia się podczas aktywności, takiej jak chodzenie i ustępuje w okresach odpoczynku.
Gdy noga jest uniesiona, pacjent może odczuwać nasilenie bólu z powodu zmniejszenia dopływu krwi do kończyny. Przez większość czasu pacjent odczuwa ulgę w bólu, gdy nogi znajdują się w pozycji krzesła, a grawitacja ściąga krew do kończyn dolnych. Lekkie ćwiczenia, choć mogą być bolesne, są również źródłem leczenia tego bólu poprzez kondycjonowanie mięśni do bardziej efektywnego wykorzystania tlenu.
Rana z niewydolnością tętnic
Źródło: Copyright 2003, AAWC.
Traktowanie
Opcje leczenia tych ran wymagają ponownej interwencji naczyniowej i badań w celu identyfikacji problemów z przepływem krwi w żyłach. Centrum rany lub skierowania naczyniowe są konieczne w połączeniu z miejscowym leczeniem rany, aby zapobiec zakażeniu, aż zwiększone krążenie może być osiągnięty. Angioplastyka lub interwencje operacyjne mają na celu zwiększenie przepływu krwi wymaganego do gojenia się rany.
Te rany nie zagoją się bez odpowiednich interwencji, a to może być trudne do zrozumienia dla pacjentów i opiekunów. Debridement nie jest rozwiązaniem, jeśli przepływ krwi jest niewystarczający. Te rany tętnicze nie tylko nie będą się skutecznie goić, ale również ryzyko infekcji wzrośnie wraz ze wzrostem rozmiaru rany.
Jeśli rewaskularyzacja nie jest opcją, amputacja będzie kolejnym możliwym krokiem. Pacjenci i ich opiekunowie mogą odkładać wykonanie badań z obawy przed ich wynikami. Lekarze muszą zachęcać do wczesnych interwencji i badań, aby zapobiec dalszemu bólowi, powikłaniom i ryzyku amputacji. Opieka nad chorymi z ranami tętnic rozpoczyna się od kontrolowania cukrzycy, zachęcania do chodzenia i uczenia zaprzestania palenia oraz miejscowej pielęgnacji ran, aby zapobiec zakażeniu i dodatkowemu bólowi.
Upewnij się, że pacjenci chronią swoje kończyny przed przyszłymi urazami i zacznij skupiać się na odpowiednim planie opieki. Po ustaleniu odpowiedniego przepływu krwi, jeśli jest to jeszcze możliwe, leczenie rany powinno obejmować wilgotne środowisko gojenia i kontrolę zakażeń. Konieczne jest, aby pacjent i jego opiekunowie zdawali sobie sprawę, że bez odpowiedniego ukrwienia kończyn nie nastąpi gojenie się ran. Wielokrotnie zdarza się, że opiekunowie i pacjenci nie rozumieją przyczyny, która leży u podstaw planu opieki, po prostu dlatego, że nie rozumieją, że gojenie rany zaczyna się od wewnątrz, od odpowiedniego ukrwienia.
Leczenie miejscowe powinno być prowadzone w celu pobudzenia gojenia się rany i zapobiegania infekcji do czasu, gdy będzie można wykonać rewaskularyzację. Zachęcaj pacjenta do jak najszybszej interwencji naczyniowej, zamiast czekać na kolejne wizyty. Pacjent i opiekunowie mogą obawiać się wyników badań, ale naucz ich, że wcześniejsza interwencja oznacza szybsze gojenie i zmniejsza ryzyko powikłań, które mogą prowadzić do amputacji.
Sucha, stabilna, czarna blizna w niezakażonej ranie niedokrwiennej (potocznie nazywana „bandażem natury”) powinna być utrzymywana, a nie oczyszczana, dopóki interwencja naczyniowa nie zwiększy stanu perfuzji. Celem leczenia powinno być kontynuowanie leczenia zakażenia, zapobieganie dodatkowemu urazowi i kontuzji, promowanie gojenia się rany, zmniejszenie bólu i zachowanie kończyny (Wound, 2013).
.