Allen, Debbie 1950-

Tancerka, choreograf, reżyser, aktorka

Creativity Fostered By Mother

Forced To Overcome Segregation In Dance

Launched Her Career on Broadway

Fame and Charity Garnered Awards

Moved Into Directing and Producing

Joyed to Produce Amistad

Journey to Produce Amistad

Journeyed to Produce Amistad

Continued Acting While Pushing Boundaries

Returned to Dancing and Fame

Selected works

Sources

The critics agree-Debbie Allen is impossible to typecast. „Jestem artystką”, powiedziała New York Timesowi. To prawdopodobnie najkrótsza definicja dla tej dynamicznej i wielowymiarowej artystki, która jest znana jako aktorka, tancerka, piosenkarka, choreograf, reżyser i producent. Została obdarzona nie tylko bezgranicznym talentem, ale także poświęceniem i zapałem, który wnosi do każdego projektu. Głęboko wierzy w wartość ciężkiej pracy i wyśmiewa się z idei przeznaczenia. Wie, że dobre rzeczy się zdarzają, jeśli jesteś gotowy, gdy nadarza się okazja.

Creativity Fostered By Mother

Allen urodziła się 16 stycznia 1950 roku, jako trzecie dziecko Vivian Ayers, poetki, i Arthura Allena, dentysty. Jej rodzice poznali się, gdy oboje studiowali na Uniwersytecie Howarda. Arthur Allen rozpoczął praktykę dentystyczną w Nowym Jorku, a w końcu przeniósł się do Houston, gdzie urodziła się Debbie. „Było wiele chudych lat”, wspomina Allen w Washington Post, „ponieważ praktyka taty dopiero się zaczynała. Naprawiał ludziom zęby za darmo, jeśli nie mieli pieniędzy”. Jej matka skupiła się na swoich projektach pisarskich, ale zarabiała niewiele. „Były czasy, kiedy nie mieliśmy rzeczy”, kontynuowała Allen. „Ale nie martwiliśmy się o to. Bo mama sprawiała, że wiedzieliśmy, że mamy siebie nawzajem i że gwiazdy i wszechświat należą do nas.” Allen jest wdzięczna swojej matce, powiedziała Chicago Tribune, za „wychowanie mnie z koncepcją bycia istotą ludzką we wszechświecie”. Wszechświat, to coś znacznie większego niż jakakolwiek ulica, jakiekolwiek miasto, jakikolwiek stan…. To znaczy, że nie jesteś ograniczony. Jesteś bezgraniczny.”

Rodzice Allen rozwiedli się w 1957 roku, rozdzieleni, jak wierzyła, przez konflikt dotyczący kariery literackiej jej matki. „Była zbyt duża presja na ich związek,” powiedziała Washington Post. Poezja jej matki został ostatecznie nominowany do nagrody Pulitzera; ona również pisał sztuki i opublikował magazine.

Allen był trzy, kiedy zaczęła tańczyć, i wiedział, do czasu, gdy była cztery, że chciała wystąpić. „Zawsze naśladowałam panie w cyrku”, powiedziała Chicago Tribune. „Wspinałam się na drzewa z tyłu mojego domu, aby dostać się na dach. Zakładałam strój kąpielowy, zakładałam ręcznik na szyję i tańczyłam w kółko”. Kiedy miała pięć lat, zaczęła brać prywatne

At a Glance…

Urodzona 16 stycznia 1950 roku w Houston, TX; córka Vivian Ayers Allen (poetki) i Arthura Allena (dentysty); zamężna Winfred Wilford, 1975 (rozwiedziona 1983); zamężna Norman Nixon, 1984; dzieci: Vivian Nichole, Norman, Jr, Wykształcenie: Howard University, BA, 1971.

Kariera: Wykonawca teatralny, 1972-; aktorka, 1977-; reżyser, 1982-; producent, 1982-; choreograf, 1982-; kompozytor, 1997-; dramaturg, 1998-; autor, 1999-; Debbie Allen Dance Academy, założyciel/dyrektor tańca, 2001 -.

Wybrane nagrody: Drama Desk Award i nominacja do nagrody Tony dla najlepszej aktorki drugoplanowej w musicalu za West Side Story, 1980; dwie nagrody Emmy za choreografię oraz Złoty Glob dla najlepszej aktorki za Fame, 1982-83; nagroda Tony dla najlepszej aktorki w musicalu za Sweet Charity, 1986; dwie nominacje do Emmy za The Debbie Allen Show, 1988; Career Achievement Award, Acapulco Black Film Festival, 1998; Lifetime Achievement Award, American Women in Radio and Television, 2001; Strong, Smart and Bold Award, Girls Inc, of Greater Houston, 2002.

Adresy: Office- William Morris Agency, 151 S El Camino Dr, Beverly Hills, CA 90212-2775.

lekcje tańca; w wieku ośmiu lat, zainspirowana występem zespołu tanecznego Alvin Ailey, była zdecydowana na karierę teatralną.

Dzieci Allenów od wczesnych lat były przygotowywane do życia artystycznego (starsza siostra Phylicia Rashad wystąpiła jako Claire Huxtable w telewizyjnym The Cosby Show, a brat „Tex” Allen jest muzykiem jazzowym). Ich matka dała im zadania pisania, aby zachęcić ich kreatywność, i uczynił każdy z nich prać i prasować własne ubrania, aby wspierać niezależność. Każda z nich była zapewniana, Debbie powiedziała Washington Post, „Jestem najbardziej wyjątkowa”. Ich codziennie recytowane motto brzmiało: „Bądź prawdziwa. Bądź piękna. Bądź wolna.”

W 1960 roku Vivian Ayers zabrała swoje córki, aby zamieszkały z nią w Meksyku. „Nie znała nikogo w Meksyku” – wspominała Debbie w Washington Post. „Nie mówiła po hiszpańsku. Szukała innego poziomu doświadczenia. Powiedziała, 'Nadszedł czas, aby odejść.’ Tak bardzo to szanuję.”

Forced To Overcome Segregation In Dance

Po około dwóch latach w Meksyku, Allen i jej rodzina wrócili do Teksasu. Kiedy Allen miała 12 lat, próbowała dostać się do szkoły baletowej w Houston, ale odmówiono jej przyjęcia czarnych uczniów. Rok później rosyjska tancerka, która widziała jej występy, potajemnie zapisała ją do szkoły, ujawniając intrygę trzy miesiące później. „Do czasu, gdy im mnie pokazała”, Allen powiedziała Washington Post, „tańczyłam tak świetnie, że nie mogli temu zaprzeczyć.”

Segregacja ograniczyła jej życie na inne sposoby w tych latach, ograniczeń, o których nie zapomniała. „Dorastałam z fontannami wody w Woolworth’s, które mówiły 'czarny’ i 'biały’,” powiedziała w Chicago Tribune. „Dorastałam nie mogąc chodzić do kina w centrum miasta; dorastałam nie mogąc chodzić do parku rozrywki, z wyjątkiem jednego dnia w roku; dorastałam w systemie szkolnym, który był całkowicie posegregowany”. Ale jej matka zapobiegła stłamszeniu dzieci Allenów przez bigoterię, która je otaczała. „Momma wychowywała nas pośród segregacji i rasizmu, abyśmy byli niezależni i wolni”, oświadczyła Allen w Washington Post. „Widzieliśmy siebie jako obywateli świata. Nie jako blok. To prawdopodobnie dlatego odnosimy sukcesy i wciąż robimy różne rzeczy.”

W szkole średniej Allen brała dziesięć lekcji tańca tygodniowo i wciąż udawało jej się pozostać na liście honorowej – prawdopodobnie był to jeden z powodów, dla których koledzy nadali jej przydomek „Miss Versatile”. W wieku 16 lat dostała się na przesłuchanie do North Carolina School of the Arts jako studentka baletu klasycznego. Jej nadzieje wzrosły, gdy została wybrana do zademonstrowania techniki innym przyszłym studentom, jednak sędziowie odrzucili jej podanie, mówiąc, że jej ciało jest „nieodpowiednie” do baletu – krytyka często używana do utrudniania pracy czarnoskórym tancerzom. Doradzono jej, aby realizować taniec nowoczesny zamiast.

Allen był zdruzgotany. „Kiedy zadzwoniłem do mojego taty,” powiedziała w Washington Post, „myślał, że żartuję.” Po powrocie matka powitała ją słowami: „’Nie mogę uwierzyć, że ci się nie udało’. Kiedy to powiedziała,” wspomina Allen, „to było tak, jakby nóż obracał się i skręcał w moim sercu.” Jak okrutna może wydawać się ta uwaga, dziś Allen uważa ją za inspirującą. „Nawet jeśli ostatecznie wiedzieliśmy, że była to sprawa rasowa”, kontynuowała, „nie pozwoliła mi obwiniać nikogo poza sobą. To doświadczenie nauczyło mnie przezwyciężać to, co może wydawać się ograniczeniami.”

Launched Her Career on Broadway

Po ukończeniu studiów Allen dołączyła do swojej siostry, Phylicii, na Howard University. Żądło pamięci o incydencie w Północnej Karolinie, jednak wziął wszystkie pragnienie tańca od niej. „Byłam zbyt zdruzgotana”, powiedziała Washington Post „Pewnej nocy byłam na imprezie. Pewien mężczyzna podszedł i powiedział: 'Twoja siostra mówiła mi, że naprawdę umiesz tańczyć’. 'Tak’ – odpowiedziałam. 'Cóż, dlaczego nie zatańczysz ze mną?’ zapytał. 'Ja też potrafię tańczyć'”. Tym człowiekiem, który miał stać się jej mentorem, był Mike Malone, dobrze znany w Waszyngtonie. Kiedy zobaczył jej występ, oniemiał: „Mój Boże”, wykrzyknął, „potrafisz tańczyć.”

Powrót do tańca był praktycznie odrodzeniem dla Allen. Ukończyła z wyróżnieniem Howard w 1971 roku z dyplomem z dramatu. Odnowiły się jej ambicje, wyruszyła na Broadway, a następnie energicznie dążyła do kariery, o której marzyła od dzieciństwa. Była tak zdeterminowana, aby odnieść sukces w show-biznesie, że odmówiła podjęcia pracy na etacie, która zazwyczaj opłaca czynsz aspirującym aktorkom. Wspominając te pierwsze miesiące, powiedziała Washington Post: „Waliłam w chodniki, chodziłam na każde przesłuchanie. To był mój duch. Pracuj nad tym, co robisz, bez względu na to, czy ci płacą, czy nie. Dostałam to od mojej matki.” Jej wytrwałość opłaciła się w 1972 roku, kiedy to dostała rolę chórzystki w Purlie, a rok później rolę Beneathy w musicalu Raisin. Została z show przez dwa lata, zanim rozgałęziła się w telewizji, pracując w reklamach i serialach.

W 1975 roku Allen wyszła za Winfreda „Win” Wilforda, aktora i kolegę z obsady. Był on południowcem jak ona sama, pochodził z Baton Rouge, rodzinnego miasta jej ojca. „Kiedy poprosił mnie o rękę,” wspominała w Washington Post, „zapytałam go: 'Dlaczego?’ Odpowiedział: 'Żebym mógł się tobą zaopiekować’. To brzmiało miło. I pobraliśmy się.” Ale podobnie jak małżeństwo jej rodziców, ten związek był również pod dużą presją.

W 1977 roku wylądowała w głównej roli w serialu NBC o nazwie 3 Girls 3; pokaz zdobył dobre recenzje, ale nie był w stanie zebrać ocen, które utrzymałyby go na powierzchni. Sieć wyciągnęła wtyczkę. Telewizja cię przeżuwa”, powiedziała w Chicago Tribune, wspominając swój ostatni dzień na planie „3 Girls 3”. „Tańczyłam wtedy w fantastycznym stroju Boba Mackie i miałam wokół siebie wspaniałych reżyserów, scenarzystów i choreografów. Kiedy skończyliśmy – to znaczy, wykonałam ten taniec tak, jakbym nigdy go nie wykonała – stałam tam i patrzyłam, jak zaczynają rozbierać plan! A ja usiadłam i płakałam, bo nie byłam gotowa puścić tego, co właśnie dałam.”

Powstrzymanie było jednak chwilowe. W tym samym roku Allen wcieliła się w postać Adelaide na Broadwayu w musicalu Guys and Dolls, wystąpiła w takich serialach telewizyjnych jak Good Times i The Love Boat, a także dostała rolę w filmie telewizyjnym Midnight Special. W 1979 roku powróciła na Broadway w Ain’t Misbehavin’ i pojawiła się w filmie The Fish That Saved Pittsburgh, a także stworzyła choreografię do tego filmu.

Fame and Charity Garnered Awards

Her reputation as an actress burgeoning, Debbie pojawiła się w 1980 roku w broadwayowskim odrodzeniu West Side Story, gdzie jej portret Anity przyniósł jej nominację do nagrody Tony. W tym samym roku wygrała rolę nauczycielki tańca Lydii Grant w filmie Fame, z którą to rolą będzie się ściśle utożsamiać. Film był jednym z największych hitów wczesnych lat 80-tych i przyniósł Allen poziom sławy, którego nie była w stanie znaleźć na scenie.

Mając nadzieję na zdobycie popularności filmu, Fame stał się serialem telewizyjnym w 1982 roku, z Allen powtórzyła swoją rolę i działała jako choreograf pokazu. Serial był emitowany przez jeden sezon w telewizji sieciowej i dodatkowo cztery w syndykacji, przynosząc Allen trzy nagrody Emmy za choreografię. Podczas jej stint z show, zaczęła kierować całe odcinki, jak również numery taneczne.

Sukces, niestety, wymuszone osobiste żniwo. Jej małżeństwo z Wilford załamało się pod napięciem ich kariery; rozdzielili się w 1982 roku i rozwiedli się rok później. „Rozwód był najtrudniejszą decyzją w moim życiu,” powiedziała w Washington Post, „ponieważ on był takim miłym człowiekiem.” Stara przyjaźń jednak szybko przerodziła się w romans. Allen poznała Normana Nixona, wówczas gwiazdę koszykarskiej drużyny Los Angeles Lakers, podczas kręcenia filmu The Fish That Saved Pittsburgh. Kiedy po raz pierwszy poszła zobaczyć jego grę, powiedziała Washington Post: „Nie wiedziałam nic o koszykówce, ale wiedziałam, że to piękny gracz.” Pobrali się w 1984 roku, i mają dwoje dzieci.

W 1986 roku Debbie Allen stała się gwiazdą w swoim własnym prawie, kiedy ona headlined Bob Fosse’s revival of the musical Sweet Charity. Fosse dał jej wolność interpretacji roli dla siebie – trudne zadanie, ponieważ została ona stworzona na scenie przez legendarną Gwen Verdon i zagrana w wersji filmowej przez Shirley MacLaine. Występ Allen został uhonorowany nagrodą Tony Award.

Przejście na reżyserię i produkcję

W 1988 roku pozycja Allen jako reżysera została potwierdzona, kiedy została wybrana do wyreżyserowania (i w końcu wyprodukowania) borykającego się z problemami serialu Cosby Show, A Different World, który rozpadał się po pierwszym sezonie. „Zobaczyłam kilka bardzo interesujących i fascynujących postaci, a tu i ówdzie dobrą historię,” powiedziała New York Timesowi. „Ale głównie było to takie głupie.” Allen wzbogaciła scenariusze o bardziej mięsiste wątki i bardziej realistyczne postacie, poruszając poważne tematy społeczne i polityczne przy jednoczesnym zachowaniu komediowego charakteru serialu. Allen nie tylko uratowała serial, ale także wywindowała go na szczyty oglądalności. Ona będzie nadal produkować i kierować show, aż wyszedł z powietrza w 1993.

Jej talenty zostały jeszcze bardziej podkreślone w 1989 roku, kiedy wyreżyserował i choreografię jej pierwszy film, Disney TV musical Polly. Film, adaptacja powieści Pollyanna, został zresetowany w czarnej społeczności Alabamy w latach 50-tych. Historia delikatnie odzwierciedla rosnącą falę ruchu na rzecz praw obywatelskich, na co Allen bardzo nalegała. Ona (i jej mąż) skomponowała nawet jedną z piosenek do spektaklu, gospelowy numer Stand Up, który śpiewany jest przez 200-osobową obsadę. „Jestem dobra z dużymi grupami ludzi”, powiedziała Chicago Tribune.

W latach 90-tych i dalej do 2000, Allen nadal reżyserować, jak również produkować zarówno dla dużego i małego ekranu. Jej telewizyjne dokonania reżyserskie obejmowały Stompiri at the Savoy, film telewizyjny o czterech czarnych kobietach, których życie koncentrowało się wokół sali balowej Savoy w Harlemie w latach przed II wojną światową, komedie takie jak The Sinbad Show, The Jamie Foxx Show, Between Brothers, i Line’s, oraz programy koncentrujące się na kwestiach kobiecych, takie jak film telewizyjny The Old Settler, i trwający serial Cool Women, dla sieci WE.

Podróż do produkcji filmu Amistad

Prawdopodobnie jednym z najważniejszych projektów, nad którymi pracował Allen był film Stevena Spielberga Amistad, opowieść o niewolnikach, którzy przejęli statek niewolniczy i próbowali wrócić do Afryki tylko po to, aby zostać złapanym i osądzonym za bunt. Historia Amistadu i jego załogi zwróciła uwagę Allen w 1979 roku, kiedy odwiedzając swojego ojca na Uniwersytecie Howarda, natknęła się na książkę Amistad I: Writings in Black History and Culture. Jak tylko przeczytała książkę, Allen wiedziała, że jest to wydarzenie, które „świat musi usłyszeć – i film fabularny, jeśli kiedykolwiek był jeden”, jak powiedziała Essence

Jednak droga do uzyskania Amistad wykonane nie była łatwa dla Allen do podróży. Kupiła prawa filmowe do powieści opowiadającej o tych wydarzeniach, Black Mutiny i zaczęła pracować nad jej adaptacją na ekran. W latach 1984-1989 Allen sprzedawała tę historię każdemu studiu filmowemu i agentowi, jakiego udało jej się znaleźć, ale nikt nie wyraził zainteresowania produktem. Jak powiedziała Essence: „Byłam oszołomiona i zdumiona, że spotkałam się z tak negatywną reakcją”. Do 1989 roku Allen zniechęciła się i postanowiła przestać popychać historię Amistad do studiów, skupiając się zamiast tego na swoich innych projektach reżyserskich i aktorskich.

Pod koniec 1990 roku, słowo o filmie Stevena Spielberga Lista Schindlera zaczęło krążyć po Hollywood, filmie, który wielu ludzi myślało, że nigdy nie zostanie zrealizowany. Z komercyjnego punktu widzenia, był on postrzegany jako przygnębiający film, który mógłby odstraszyć widzów. Spielberg jednak podjął się realizacji filmu i nie tylko odniósł sukces komercyjny, ale także zdobył uznanie krytyków. To skłoniło Allen do zwrócenia się ze swoim scenariuszem bezpośrednio do Dreamworks, wytwórni Spielberga, i przekonała się, że są oni nie tylko otwarci na pomysł nakręcenia Amistad, ale wręcz bardzo podekscytowani. Ale Allen chciała, aby nie tylko Dreamworks zaangażowało się w ten projekt, chciała również, aby Spielberg wyreżyserował film. Początkowo Spielberg był niezdecydowany po mieszanej reakcji publiczności na jego film Kolor purpury, ale po wielu namowach Allen, Spielberg zgodził się. To był bardzo emocjonalny moment dla Allen, jak powiedziała Essence: „Wiedziałam, że zrobimy ten film, że ja go wyprodukuję i wiedziałam, że on musi go wyreżyserować. … Miałam chwile, których nigdy nie zapomnę.”

Kontynuacja aktorstwa podczas przesuwania granic

Nawet jeśli Allen pracowała dużo jako reżyser i producent w latach 90-tych i 2000, kontynuowała również aktorstwo zarówno na dużym jak i małym ekranie. Pojawiła się w kilku filmach telewizyjnych, po czym powróciła do filmów fabularnych z Blank Check, mroczną komedią Mona musi umrzeć oraz Out of Sync. Do telewizji powróciła pod koniec lat 90. w serialu „In the House” z LL Cool J’em oraz w filmie telewizyjnym „Michael Jordan: An American Hero” jako matka Jordana, Debris. Wystąpiła również w filmie telewizyjnym PBS „The Old Settler”, u boku swojej siostry Phylicii Rashad. Allen powiedziała Jetowi, że to doświadczenie było wyjątkowe, ponieważ ona i jej siostra „występowały już razem, ale nie w taki sposób. Te kobiety zajmują się poważnymi sprawami, wojną, depresją, kwestiami rasowymi.”

W 1998 roku Allen zaczęła zbierać nagrody z długiej owocnej kariery. Została uhonorowana przez Kennedy Center, kiedy została poproszona o pomoc w reorganizacji programu dramatycznego dla dzieci, zaczynając od sztuki Brothers of the Knight z Jamesem Ingramem. Jeszcze w tym samym roku została uhonorowana nagrodą za osiągnięcia w karierze przyznawaną przez Acapulco Black Film Festival. W 2001 roku została uhonorowana przez American Women in Radio and Television nagrodą za całokształt twórczości, a w 2002 roku otrzymała nagrodę Strong, Smart and Bold Award od Girls Inc. of Greater Houston.

Zawsze poszukując możliwości przesuwania granic swoich możliwości, Allen zaczęła się udzielać w różnych miejscach. W październiku 1999 roku była współautorką Brothers of the Knight, adaptacji jej sztuki scenicznej dla Kennedy Center. Następnie we wrześniu 2000 roku wydała Dancing in the Wings, fikcyjną opowieść o tancerce, która próbuje pogodzić się ze swoim ciałem. W 2002 roku zadebiutowała Debbie Allen’s 5-Step Skin Care Collection, linią produktów do pielęgnacji skóry stworzoną specjalnie dla kobiet kolorowych. Allen powiedziała PR News-wire, że stworzyła te produkty, ponieważ „nigdy nie byłam w stanie znaleźć pojedynczej linii produktów, które mogłyby zaspokoić wszystkie moje potrzeby związane z pielęgnacją skóry.”

Powróciła do tańca i sławy

Nawet jeśli miała wiele rzeczy, które szły dla niej, Allen wciąż znajdowała czas, aby poświęcić się swoim pierwszym miłościom, tańcowi i teatrowi. W 2001 roku otworzyła Akademię Tańca Debbie Allen w Culver City w Kalifornii i wykorzystała ją do stworzenia spektaklu Pearl, dla Geffen Playhouse we współpracy z Kennedy Center w 2002 roku. Pearl jest zaktualizowaną historią Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków, która obraca się wokół śpiewu i tańca.

Allen nie tylko napisała scenariusz i muzykę do musicalu, ale także ułożyła choreografię, reżyserię i wystąpiła w nim obok swojej córki, Vivian Nixon.

Ostatnio Allen powróciła do telewizji z telewizyjnym reality show Fame. Pokaz ma Allen idzie wokół narodu szuka następnego wielkiego konferansjera. Zawodnicy muszą być w stanie śpiewać, tańczyć i działać, aby konkurować, a konkurencja między dwudziestu czterech finalistów jest intensywna. Allen powiedziała, że przyciągnęło ją reality show „Sława”, ponieważ popycha ludzi do bycia najlepszymi, nie w jednym momencie czy występie, ale w różnych występach w czasie. Allen powiedziała Jetowi: „Ludzie mogą być naprawdę utalentowani, ale mogą nie wyjść poza jeden etap tego wspaniałego momentu sławy, jeśli nie mają etyki pracy, która jest potrzebna, aby kontynuować naukę, rozwijać się i pozostać ostrym w tym, co robisz”. Ona ma nadzieję, że show ożywi miłość Ameryki do tańca i zainspiruje młodych tancerzy, aby starali się z całych sił, aby osiągnąć swoje cele.

Pomimo swoich wielu osiągnięć, Debbie Allen nie jest jedną z tych, która spoczywa na laurach. „Podobnie jak ty, wciąż jestem pracą w toku”, powiedziała absolwentom American Academy of Dramatic Arts West, przemówienie, które zostało zacytowane w Washington Post. Namawiała ich do uczenia się na własnych błędach, nazywając porażkę „naprawdę złym słowem na „F”. To coś, czego nie możesz się bać, bo przestaniesz się rozwijać…. A następny krok poza porażkę może być twoim największym sukcesem w życiu.”

Wybrane prace

Książki

Brothers of the Knight, Dial Books for Young Readers, 1999.

Dancing In the Wings, Dial Books for Young Readers, 2000.

Film

The Fish That Saved Pittsburgh, 1979.

Sława, 1980.

Jo Jo Dancer, Your Life is Calling, 1986.

Blank Check, 1994.

Mona Must Die, 1994.

Out-of-Sync, 1995.

Everything’s Jake, 2000.

All About You, 2001.

The Painting, 2002.

Jako reżyser

Out-of-Sync, 1995.

Jako producent

Amistad, 1997.

The Painting, 2002.

Telewizja

3 Girls 3, NBC 1977.

Ebony, Ivory and Jade, 1979.

Fame, (serial telewizyjny) NBC, 1982-87.

The Debbie Allen Show, ABC, 1988.

Stompin’ at the Savoy, 1992.

In the House, NBC, 1995-96.

Michael Jordan: An American Hero, 1999.

The Old Settler, PBS, 2001.

Fame, (reality show) NBC, 2003.

Jako reżyser

Fame, NBC, 1982-87.

Family Ties, NBC, 1982.

Different World, 1988-1993.

Polly, ABC, 1989.

Fresh Prince of Bel-Air, NBC, 1990.

Stompin’ at the Savoy, 1992.

The Sinbad Show, FOX, 1993.

The Jamie Foxx Show, WB, 1996.

Between Brothers, FOX, 1997.

Line’s, Showtime, 1998.

Cool Women, WE, 2000.

The Old Settler, PBS, 2001.

Jako producent

Fame, NBC, 1982-87.

Different World, 1987-1993.

Sunday in Paris, 1991.

The Old Settler, PBS, 2001.

Fame, NBC, 2003.

Teatr

Purlie, 1972.

Raisin, 1973.

Guys and Dolls, 1977.

Ain’t Misbehaving 1979.

West Side Story, 1980.

Sweet Charity, 1986.

Brothers of the Knight, 1998.

Pearl, 2003.

Źródła

Książki

Estell, Kenneth, editor, The African American Almanac, 6th ed., Gale, 1994, s. 956-57.

Walz, Barbra, and Jill Barber, Starring Mothers, Dolphin/Doubleday, 1987.

Periodicals

Black Issues Book Review, March 2001, s. 82.

Business Wire, April 29, 2002.

Calendar, March 27, 1988, s. 51.

Chicago Tribune, November 12, 1989; November 15, 1990; December 23, 1990, sec 11, p. 3.

Essence, December 17, 1997, p. 82-86.

Jet, August 10, 1998, p. 63; February 26, 2001, p. 61; December 16, 2002, p. 52; July 7, 2003, p. 60-63.

Los Angeles Times, July 25, 1989, sec. VI, s 1.

New York Times, 4 października 1990, s. C26; 29 marca 1992, sec. 2, s. 35.

Parade, 17 listopada 1991, s. 4.

PR Newswire, 11 kwietnia 2001; 6 czerwca 2002.

U.S. News & World Report, 20 lipca 1998, s. 10.

Variety, 2 czerwca 2003, s. A14.

Washington Post, 4 lutego 1996, s. G8.

On-line

„Debbie Allen,” Internet Movie Database, www.imdb.com (30 września 2003).

-Amy Loerch Strumolo i Ralph G. Zerbonia

.