In de ruimte kan niemand je horen schreeuwen – of exploderen, of instorten, of langzaam in botsing komen met een naburig sterrenstelsel. Maar dankzij een nieuw “data sonification”-programma van de NASA kun je nu in ieder geval een idee krijgen van hoe sommige van de meest extreme verschijnselen in het heelal zouden kunnen klinken wanneer ze worden omgezet in geluid dat door aardse instrumenten wordt afgespeeld.
Om te horen hoe dat klinkt, wenden we ons tot NASA’s Chandra X-ray center – dat nu al twintig jaar verre sterrenstelsels in beeld brengt met zijn Chandra X-ray observatorium. (Blijkbaar was alleen het zien van de wonderen van de kosmos niet genoeg voor hen.) In hun nieuwe initiatief hebben Chandra-onderzoekers drie iconische beelden uit hun archieven genomen en verschillende frequenties van licht vertaald in verschillende toonhoogten van geluid.
Neem de volgende video van de krabnevel (een supernovarestant aangedreven door een winderige neutronenster). In NASA’s gegevens sonificatie van de nevel, wordt röntgenlicht (blauw en wit) vertegenwoordigd door koperinstrumenten; optisch licht (paars) wordt gespeeld door snaarinstrumenten; en infrarood licht (roze) wordt vertegenwoordigd door houtblazers. De toonhoogte van elke instrumentenfamilie neemt toe van de onderkant van het beeld naar de bovenkant, zodat veel tonen tegelijk hoorbaar zijn. De geluiden komen samen in het centrum van de nevel, waar een snel wervelende pulsar gas en straling in alle richtingen uitstraalt. Luister hieronder:
Verwant: 12 trippy objecten verborgen in de Zodiak
Het agentschap postte nog twee video’s in een verklaring. De ene toont de Bullet Cluster – twee clusters van sterrenstelsels die langzaam met elkaar in botsing komen, ongeveer 3,7 miljard lichtjaar van de aarde. Deze botsing leverde het eerste directe bewijs voor het bestaan van donkere materie, die ervoor zorgt dat verre sterrenstelsels in de twee blauwe regio’s van de afbeelding groter en dichterbij lijken door een proces dat gravitatielens wordt genoemd, aldus NASA. Die blauwe, donkere-materie-achtige regio’s worden weergegeven met de laagste geluidsfrequenties in de video hieronder, met röntgenlicht weergegeven met de hoogste frequenties.
De laatste video toont een supernova-explosie genaamd Supernova 1987A, genoemd naar het jaar waarin zijn licht voor het eerst de aarde bereikte vanuit de Grote Magelhaense Wolk (een satellietsterrenstelsel op ongeveer 168.000 lichtjaar afstand). In tegenstelling tot de andere twee video’s, die van links naar rechts over het beeld bewegen, krijgt deze supernova een speciale time-lapse behandeling. Terwijl een dradenkruis rond de rand van de gasachtige halo van de nova zwemt, verandert het beeld geleidelijk om de evolutie van de explosie tussen 1999 en 2013 te laten zien. Hoe helderder de halo wordt, hoe hoger en luider de tonen klinken. Volgens de NASA bereikt de gasring een piekhelderheid wanneer de schokgolf van de supernova erdoorheen golft, wat resulteert in de luidste, hoogste tonen aan het einde van de video.
Dus, nu kun je je vrienden vertellen hoe een supernova, een neutronenster en een grote hoop donkere materie klinken … in één betekenis, in ieder geval.
Oorspronkelijk gepubliceerd op Live Science.
Recent nieuws