Alle sporten hebben wetten, regels en voorschriften, en afhankelijk van welke sport je speelt, als je iets doet dat in strijd is met deze regels, is er waarschijnlijk een soort van verbeurdverklaring of straf. Bij voetbal is de meest voorkomende straf een vrije trap voor de tegenpartij, waar ze de bal mogen plaatsen en passen of op doel schieten.
Als de overtreding of overtreding ernstig genoeg is, heeft de scheidsrechter nog andere sancties die hij kan geven aan de speler die de overtreding begaat, en dat zijn een waarschuwing of uitzenden. Dit is waar het systeem van gekleurde kaarten in werking treedt, zodat iedereen die bij het spel betrokken is, ook de speler zelf, weet wat het is. We gaan bekijken hoe het kaartsysteem in het voetbal werkt, en in het bijzonder uitleggen wat een gele kaart betekent.
Voorzichtigheid – Het is een gele kaart
We zullen beginnen met te vertellen dat wanneer de scheidsrechter een gele kaart toont aan een speler in een voetbalwedstrijd, dit betekent dat een speler een waarschuwing heeft gekregen. Een andere uitdrukking die vaak wordt gebruikt om dit te beschrijven is dat de speler is “geboekt”. Deze term houdt verband met het feit dat veel scheidsrechters een klein notitieboekje bij zich hebben, waarin zij onder andere de namen noteren van de spelers die zij een waarschuwing hebben gegeven.
Het woord waarschuwing kan vaak betekenen dat iemand je simpelweg heeft aangesproken om je ergens voor te waarschuwen, en je zult dit vaak zien tijdens een wedstrijd. Als een speler een overtreding begaat, kan de scheidsrechter tegen hem spreken om hem te waarschuwen voor een volgende overtreding, en hoewel dit zou kunnen passen in de woordenboekdefinitie van waarschuwing, is het geen officiële waarschuwing in de zin van de disciplinaire regels van het voetbal. Een officiële “caution” in een voetbalwedstrijd komt alleen voor wanneer de speler een gele kaart krijgt.
Hier is een snelle lijst van redenen waarom een speler een gele kaart zal ontvangen:
– Het veroorzaken van vertraging bij de hervatting van het spel
– Aanhoudende overtredingen
– Het niet terugtrekken van de vereiste afstand bij vrije trappen
– Onsportief gedrag
– Het opnieuw betreden van het veld zonder toestemming van de scheidsrechter
– Het niet terugtrekken van de vereiste afstand bij vrije trappen
– Onsportief gedrag
-Het veld betreden zonder toestemming van de scheidsrechter
– Het veld verlaten zonder toestemming van de scheidsrechter
– Misdaad in woord of daad
Twee keer geel is gelijk aan rood
De ultieme straf die een scheidsrechter aan een voetbalspeler kan opleggen is deze van het veld te sturen, en dus kan die speler niet meer aan het spel deelnemen. Dit betekent dat het team waarvoor ze speelden een groot nadeel heeft, omdat ze de rest van de wedstrijd met minder spelers zullen spelen dan de tegenpartij, ervan uitgaande dat de tegenpartij nog steeds hun volledige elf spelers op het veld heeft staan.
Om aan te geven dat een speler uit het veld wordt gestuurd, zal de scheidsrechter hem een rode kaart tonen. De meest voorkomende manier voor een speler om met een rode kaart te worden bestraft, is dat hij een tweede overtreding heeft begaan die een gele kaart waard is, nadat hij eerder in de wedstrijd al een gele kaart had gekregen. In dat geval zal de scheidsrechter eerst een gele kaart tonen, en vervolgens de rode kaart.
Als een overtreding ernstig genoeg wordt geacht, kan de scheidsrechter een rode kaart geven aan een speler, en hem van het speelveld sturen, zonder dat hij eerder een gele kaart heeft gekregen. Het soort overtredingen dat een zogenaamde ‘directe rode kaart’ oplevert, is gewelddadig gedrag, het gebruik van grove en beledigende taal tegen officials en het voorkomen van een duidelijke scoringskans. Een voorbeeld van het laatste is wanneer een verdediger een overtreding maakt op een tegenstander die vrij op doel staat.
De geschiedenis van gele kaarten
De persoon die het meest verantwoordelijk is voor de invoering van gele en rode kaarten was een Engelse scheidsrechter genaamd Ken Aston. Aston was scheidsrechter bij een bijzonder pittige wedstrijd tijdens het WK 1962 en ontdekte dat de taalbarrière tussen hem en de Chileense en Italiaanse spelers, die geen Engels spraken, het uiterst moeilijk voor hem maakte om discipline te bewaren, vooral wanneer hij een speler uit het veld moest sturen.
Aston werd zich bewust van een ander incident tijdens het WK 1966, toen Jack Charlton van Engeland door een Argentijnse scheidsrechter werd geboekt, maar hij was zich er niet van bewust totdat hij erover las in een krant. Deze verwarring over de vraag of een speler een waarschuwing kreeg of uit het veld werd gestuurd, verontrustte Aston en overtuigde hem ervan dat er een beter systeem moest komen.
Waarom een Londense straat verantwoordelijk is voor gele en rode kaarten
Op een dag, toen hij over de Kensington High Street in Londen reed, kwam Ken Aston voor een set verkeerslichten, die in het Verenigd Koninkrijk de kleuren rood, amber en groen hebben. Terwijl hij naar de lichten keek, kreeg hij plotseling de inspiratie voor een systeem met gekleurde kaarten. Op de weg betekende het amberkleurige licht ‘Slow Down’, of kalmeer, zoals hij het uitdrukte, als het werd toegepast op een voetballer. Het rode licht betekende ‘Stop’, of stop met spelen, want je wordt uit het veld gestuurd.
Hij nam dit idee mee naar de scheidsrechterscommissie van de FIFA, en de wetgevers van het voetbal namen het idee voor gekleurde kaarten over. Er werd besloten dat ze geel en rood gekleurd zouden worden, in plaats van amber en rood. Een gele kaart zou betekenen dat een speler een waarschuwing had gekregen, en de rode kaart zou een ontslag betekenen.
Het eerste gebruik van gele en rode kaarten vond plaats op de 1970 FIFA World Cup in Mexico. De twijfelachtige eer om de eerste gele kaart ooit te ontvangen ging naar Evengi Lovchev van de Sovjet-Unie. Verbazingwekkend genoeg werden er tijdens het hele toernooi geen rode kaarten uitgedeeld, wat door velen werd opgevat als bewijs dat het gele-kaartsysteem werkte.
Gele en rode kaarten werden opnieuw gebruikt tijdens de Wereldbeker van 1974 in West-Duitsland en het was in een wedstrijd tegen de gastheren dat de eerste rode kaart werd uitgedeeld. Chili was de tegenstander en tijdens de wedstrijd kreeg de Chileense speler Carlos Caszely twee gele kaarten, en zoals u nu weet betekende dat een rode kaart en werd hij uit het veld gezonden.
Sindsdien zijn gele en rode kaarten in elk toernooi en elke competitie over de hele wereld gebruikt en is het geven van een gele of rode kaart zelfs in onze taal opgenomen om aan te geven dat we iemand een waarschuwing geven of van de hand doen, afhankelijk van de omstandigheden.