Tuimelaardolfijn

Taxonomie/Omschrijving

Tandkaakdolfijnen behoren tot de orde van zoogdieren Cetacea, in de onderorde Odontoceti. Alle tandwalvissen behoren tot de suborde Odontoceti, wat Latijn is voor “getande walvissen”. Deze dolfijn behoort tot de familie van oceanische dolfijnen, de Delphinidae. Andere leden van deze familie zijn de orka, de langsnuitdolfijn en de griend. De wetenschappelijke naam van de tuimelaardolfijn is Tursiops truncatus. De soortnaam, Tursiops, is afgeleid van de verwijzing van de Romeinse historicus Plinius naar een dolfijnachtige vis, tursio. Het achtervoegsel ops betekent “lijken op”. De specifieke naam, truncatus, betekent “verkort of afgesneden”, verwijzend naar het stompe rostrum van deze soort. De wetenschappelijke naam van het dier betekent “een dolfijnachtig dier met een verkorte snuit”.

Deze dolfijnensoort is gemakkelijk te herkennen aan zijn stompe rostrum. Tuimelaars variëren in grootte in hun verspreidingsgebied, met lengten van 8-12ft en een gewicht tot 1400lbs. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Ze zijn grijs van kleur, met een witachtige onderbuik. In tegenstelling tot de meeste oceanische dolfijnensoorten zijn vijf van de zeven nekwervels van de tuimelaar niet vergroeid. Dit geeft het dier een grotere flexibiliteit van de nek. Een tweede soort tuimelaardolfijn, Tursiops adunctus, leeft naast deze soort in de Indische Oceaan.

Habitat/Dieet

Het verspreidingsgebied van deze soort strekt zich uit over alle oceanen. Gematigde en tropische wateren hebben hun voorkeur. Ze leven meestal in de buurt van inhammen, havens en estuaria. Er zijn ook groepen waargenomen die hoofdzakelijk buitengaats leven. Tuimelaars eten een verscheidenheid van gewervelde en ongewervelde oceaansoorten. Hun dieet bestaat hoofdzakelijk uit vis, maar pijlinktvis en schaaldieren worden ook gegeten.

Gedrag/Reproductie

Het mannetje van de tuimelaar vormt een “alliantie” met een of twee andere mannetjes. Deze kleine groep mannetjes zal dan een vrouwelijke dolfijn ontvoeren. Tijdens de ontvoering zal het meest dominante mannetje herhaaldelijk met haar paren. Uiteindelijk wordt ze vrijgelaten. De bevruchte dolfijn baart een enkel kalf na een draagtijd van 12 maanden. Het kalf blijft meer dan een jaar zogen en blijft in totaal 3-6 jaar bij de moeder. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp als ze 5-10 jaar oud zijn, mannetjes worden geslachtsrijp als ze 10 jaar oud zijn.

Behoud

Grote aantallen tuimelaardolfijnen komen nog steeds voor. Deze soort wordt echter nog steeds bedreigd door enkele gevaren. Tonijnnetten en garnalentrawls kunnen dolfijnen per ongeluk vangen en verdrinken. Noodzakelijke aanpassingen van deze netten zorgen er nu voor dat dolfijnen kunnen ontsnappen. Andere menselijke activiteiten brengen dolfijnen in gevaar, zoals vervuiling, aantasting van habitats en menselijke voeding. Botsingen met boten zijn ook niet ongewoon. Een grote sterfte aan het eind van de jaren tachtig werd toegeschreven aan het morbillivirus. Wetenschappers stelden vast dat PCB’s het immuunsysteem van de dolfijnen verzwakten, wat resulteerde in het oplopen van de ziekte.