The management of metastatic squamous cell carcinoma in cervical lymph nodes from an unknown primary

Een patiënt wordt gediagnosticeerd met een onbekende primaire van het hoofd en de hals wanneer metastatische ziekte aanwezig is in de cervicale lymfeknoop of -knopen en geen primaire laesie wordt gedetecteerd door grondig lichamelijk onderzoek, gerichte biopten van verdachte of meest waarschijnlijke primaire plaatsen, en beeldvormingsstudies. De optimale behandeling van patiënten met dit syndroom is nog steeds onduidelijk en controversieel. Wij rapporteren onze resultaten en analyse van de behandeling van 24 patiënten met dit syndroom. Van 1976 tot 1992 werden 24 patiënten met gemetastaseerd plaveiselcelcarcinoom in de cervicale lymfeklieren in ons medisch centrum gezien. Bij grondig onderzoek werd bij geen van hen een primaire laesie gevonden. De patiënten ondergingen een radicale halsdissectie van de betrokken hals; 23 hadden unilaterale en ik had bilaterale halsziekte. Postoperatieve radiotherapie werd toegediend aan beide zijden van de hals en aan de potentiële primaire mucosale en submucosale plaatsen. De relatie tussen klinisch N-stadium, histologische bevindingen van talrijke betrokken lymfeklieren, aanwezigheid van extracapsulaire tumoruitbreiding, en overleving werd statistisch geanalyseerd. De Kaplan-Meier methode werd gebruikt voor de overlevingsanalyse. De p-waarden van de log-rank test voor de vergelijking van de twee groepen 1) N1 en N2 versus N3, en 2) aanwezigheid van extracapsulaire tumoruitbreiding versus de afwezigheid daarvan zijn minder dan 0,005, waarbij extracapsulaire tumoruitbreiding versus niet-extracapsulaire tumoruitbreiding iets kleiner is. De 5- en 10-jaars ziektevrije overleving voor de gehele groep was 54,2% (70,5% voor N1 en N2, en 14,2% voor N3). Drie patiënten hadden locoregionaal falen, twee in de primaire plaatsen, één in de nasofarynx, en de andere in de orofarynx (de laatste had ook recidiverende ziekte in de niet-gesecteerde hals). Bij 8 patiënten ontstonden distante metastasen 7 tot 38 maanden na radiotherapie. Alle 11 patiënten (45,8%) met recidiverende ziekte hadden een gevorderd klinisch N-stadium, microscopische bevindingen van talrijke betrokken lymfeklieren, en prominente extracapsulaire uitbreiding van de tumor naar de omliggende weke delen en bloedvaten. De hoge incidentie van verre metastasen kort na de behandeling suggereert een hematogene verspreiding vóór de behandeling bij patiënten die uitgebreide nodale en extranodale ziekte hadden. Onze ziektevrije overleving op lange termijn na tien jaar lijkt te wijzen op gecombineerde behandelingsmodaliteiten, waaronder radicale halsdissectie met postoperatieve radiotherapie van de hals, en de mogelijke primaire locatie bij patiënten met N2- en N3-ziekte (onze N1-groep is te klein voor analyse). Verdere verbetering van het genezingspercentage kan in de toekomst worden verwacht met vroege opsporing en behandeling.