15 januari 2015
door Peggy W. Larson, DVM, MS, JD
In de loop van mijn leven ben ik boer geweest, een bareback rodeo bronc rider, een dierenarts voor grote dieren, een medisch onderzoeker, een vleesinspecteur, een staatsdierenarts, en een officier van justitie. Ik heb ook gewerkt als media-adviseur voor dierenwelzijnskwesties, waaronder rodeo- en PMU (zwangere merrie-urine) paarden. Op basis van mijn uitgebreide ervaring met grote dieren ben ik tot de conclusie gekomen dat rodeo-evenementen van nature wreed zijn.
Calf Roping
Sascha Burkard/
De wreedste rodeo-evenementen zijn de roping-evenementen. Bij kalf touwrijden worden baby kalfjes gebruikt. Als ze niet aan de rodeo meededen, zouden deze kalfjes nog bij hun moeder in de wei staan. Met een gewicht van minder dan 300 pond worden ze gedwongen te rennen met snelheden van meer dan 25 mijl per uur als ze in touw zijn. De reden waarom zij zo hard rennen is dat zij in de wachtkooi worden gekweld: hun staarten worden gedraaid, hun staarten worden heen en weer gewreven over de stalen spijlen van de kooi, en zij worden geschokt met 5000-volt elektrische prikstokken totdat het hek opengaat. Ze barsten op topsnelheid uit de parachute om vervolgens te worden tegengehouden – of “gekleed” – met een verstikkend touw om de nek. Ze raken vaak gewond en sommigen worden gedood.
Het is ook zo dat rodeo-kalverijders veel tijd moeten besteden aan oefenen om bedreven te worden. Kalveren die aan oefenkampen worden verkocht, worden steeds opnieuw in touw genomen tot ze gewond raken of gedood worden. Dr. T. K. Hardy, een dierenarts die ook een kalverentrapper was, werd geciteerd in Newsweek, waarin hij verklaarde dat kalverentrappen een dure sport is, en dat twee of drie kalveren per oefensessie gewond raken en vervangen moeten worden.
Veel insiders van de rodeo geloven ook dat kalverentrappen wreed is. Hiertoe behoren notabelen als Dr. Robert Miller (rodeo dierenarts), Chuck King (redacteur van Western Horseman), John Growney (veehandelaar), Keith Martin (directeur van San Antonio Livestock Exposition), Cotton Rosser (veehandelaar) en Monty Roberts (paardentrainer).
Steer Tripping
Net als bij kalf touwtrekken, loopt een rodeo dier bij steer tripping – ook wel “steer busting” genoemd – een groot risico gewond te raken of te sterven. Ossen die ongeveer 700 pond wegen worden gedwongen om op topsnelheid te lopen terwijl de roper het touw rond de hoorns van het dier gooit. De roper gooit dan het touw over de rechterkant van het dier, terwijl hij zijn galopperend paard naar links draait. In een fractie van een seconde worden de kop en de nek van het dier 180 graden of meer gedraaid, waardoor het dier met geweld struikelt, rolt en ongeveer 30 voet wordt meegesleurd. Dat is een lichaam van 700 pond dat aan zijn nek wordt meegesleurd, met de hoorns in het vuil. Soms breken de hoorns. De stress op de nek is enorm. De bedoeling van de touwslager is om het dier zo hard te laten vallen en te slepen dat het verdoofd wordt. Het doel van de verdoving is om de roper in staat te stellen de poten van het dier vast te binden voor een score. Als het dier bij de eerste poging niet voldoende verdoofd is, kan hij in dezelfde run herhaaldelijk gestruikeld en gesleept worden tot hij op de grond blijft.
Deze ossen zijn gewoonlijk zeer mager, vaak met zweren op hun rug en heupen. Ze lijken depressief, niet levendig. Ze worden zo vaak gebruikt dat hun verwondingen niet genoeg tijd hebben om te genezen. Evenals bij touwkalveren kunnen tripping steers steeds opnieuw gebruikt worden in oefensessies. Wanneer ze kreupel zijn van herhaald misbruik en verwondingen, worden ze naar de slacht gestuurd.
Steerworstelen
Steerworstelen veroorzaakt ook verwondingen en sterfte bij de dieren. Bij dit evenement wordt een stier gedwongen op topsnelheid te lopen terwijl een deelnemer van zijn paard springt, de horens van de stier vastgrijpt en hem de nek omdraait tot hij op de grond valt. In een geval waarbij een rodeo-stier in Connecticut betrokken was, viel het dier niet toen de ruiter op zijn hoofd sprong. De deelnemer verdraaide vervolgens met geweld het hoofd van het dier, opnieuw. Toen hij viel, liep het rund een gebroken nek op.
Stierenrijden
Stierenrijden lijkt misschien minder schadelijk, omdat de stieren zo groot zijn. Echter, om de prestaties van de stier te verbeteren, worden vaak herhaaldelijk prikstokken gebruikt om de stieren te schokken als ze vast staan in de bokspiraal. Door bokriemen en sporen kan de stier meer bokken dan hij normaal kan en kunnen zijn benen of rug gebroken worden. Uiteindelijk, als de stieren geen wilde rit meer kunnen maken, worden ook zij naar de slacht gestuurd.
Rodeo-gerelateerde verwondingen blijken bij de slacht
Als patholoog en voormalig vleesinspecteur, geloof ik mijn collega’s als zij melding maken van afschuwelijke verwondingen bij rodeo-vee. Dr. C. G. Haber – een dierenarts met dertig jaar ervaring als vleesinspecteur van de USDA – zegt: “De rodeo-mensen sturen hun dieren naar de pakhuizen waar…ik heb runderen gezien die zo zwaar gekneusd waren dat de enige plekken waar de huid nog vastzat de kop, de nek, de poten en de buik waren. Ik heb dieren gezien met zes tot acht gebroken ribben vanaf de ruggengraat en soms met doorboring van de longen. Ik heb wel twee tot drie liter vrij bloed zien ophopen onder de losgekomen huid. “1
Een beroepsdierenarts van de USDA vleesinspectie, Dr. Robert Fetzner, directeur slachtoperaties van de USDA Food Safety and Inspection Service, verklaarde in ons telefoongesprek op 9 september 1998: “Veel rodeo dieren gingen naar de slacht. Ik vond gebroken ribben, doorboorde longen, hematomen, gebroken poten, afgescheurde luchtpijpen en de ligamenta nuchae waren losgescheurd.” Gescheurde nuchal ligamenten zijn in wezen gebroken nekken en dit is het trieste lot van veel roping kalveren.
Bronc Riding
Bronc riding, zowel zadel als bareback, veroorzaakt rodeo paardensterfte. Het is niet ongewoon voor paarden in deze evenementen om blindelings crashen in hekpalen rond de arena of in de holding hekwerk en chutes. Bucking paarden moeten worden gespoord over de schouders op elke sprong of buck om de ruiter te kwalificeren. De sporen veroorzaken een stomp trauma aan de schouders die niet de tijd hebben om goed te genezen voordat het paard in een andere rodeo bereden en aangespoord wordt. De bokriem kan ook schuren in de flank veroorzaken, wat het ongemak voor het paard vergroot. De irritatie van de sporen en de bucking strap zorgen er vaak voor dat het paard “blind loopt” en omheiningen, palen of glijbanen niet ziet.
Rodeo Transport
Rodeo dieren zijn voortdurend op transport. Paarden en vee worden van de ene rodeo naar de volgende vervoerd, vaak in dubbeldekker trailers. Deze trailers zijn zeer gevaarlijk omdat de paarden vaak vechten tijdens het transport en er ook gevechten kunnen ontstaan wanneer stieren worden vervoerd.
Dr. Temple Grandin van de Colorado State University werkt met de vee-industrie aan een humane behandeling van haar dieren. In verschillende telefoongesprekken verwees zij naar een geval waarbij een bokkend paard een zwaar gebroken voorpoot had. In plaats van het lijdende dier op humane wijze te euthanaseren, koos de rodeo ervoor om het paard met hangend been in een transportwagen samen met andere paarden door twee staten te vervoeren. Ze stierf voordat ze gedood kon worden in het slachthuis. Dr. Grandin stelde ook dat transportverwondingen en gevechten belangrijke oorzaken zijn van verwondingen bij verscheepte paarden.
De gevolgen van genormaliseerd Rodeogeweld voor kinderen
Rodeo verwondt en doodt niet alleen veel dieren, maar het stelt ook kinderen bloot aan gesanctioneerd dierenmishandeling. Als voormalig officier van justitie, zag ik veel criminelen met een geschiedenis van dierenmishandeling. Kinderen die rodeo’s bijwonen zijn getuige van ruiters en dragers die dieren domineren en verwonden. Ze zien de sporen, de veestokken en de touwen. Ze zien hoe brute ruiters prijzen winnen. Dierenmishandeling kan voor hen aanvaardbaar worden. Dit verband erkennende, is Planned Parenthood gestopt met het gebruik van rodeo in haar nationale fondsenwerving, vanwege hun bezorgdheid voor kinderen en voor de dieren.
Mutton Busting for Kids
Rodeo promoot nu ook het berijden van schapen door kleine kinderen – dit evenement wordt “schaap berijden” genoemd. Vier- tot zesjarigen worden soms door hun ouders gedwongen om schapen te drijven op rodeo’s. Sommige kinderen huilen van angst. Sommige kinderen raken gewond en lopen botbreuken, hoofdwonden en schaafwonden op. De kans op verwondingen is zo groot dat de ouders een verklaring van afstand moeten ondertekenen waarin ze de rodeo vrijwaren van rechtsvervolging in geval van verwondingen.
Kinderen en Rodeo Tabakmarketing
Rodeo promotors hebben kinderen gebruikt om gratis monsters van tabaksproducten -voornamelijk pruimtabak- uit te delen aan rodeo-bezoekers. Toen Bozeman, MT werd uitgekozen om de Nationale Collegiate Rodeo-finale te houden, wilde de tabaksindustrie kinderen gebruiken om tabaksmonsters uit te delen op het evenement. Maar toen de gemeente Bozeman de toestemming weigerde, gingen de rodeo promotors ergens anders heen.
Anti-Rodeo Wetgeving
Een aantal steden in het land hebben verordeningen uitgevaardigd om de meest gebruikte middelen van de rodeo uit te bannen – de elektrische prikstok, sporen en de flankriem – die allemaal pijn gebruiken om de dieren te dwingen om te “presteren”. Dit zijn o.a. Pasadena (CA), Fort Wayne (IN), Pittsburgh (PA), Leestown (VA), en de staat Rhode Island. Het is geen toeval dat waar deze toestellen worden uitgebannen, rodeo’s verdwijnen. Internationaal hebben zowel het Verenigd Koninkrijk als Nederland rodeo’s volledig verboden.
Tot op de dag van vandaag worden bij rodeo-evenementen talloze dieren – waaronder kalveren, ossen en paarden – verwond en gedood. Indien gewenst, kunnen veel rodeo video’s openbaar bekeken worden via YouTube.
In mijn opinie, en gebaseerd op mijn uitgebreide opleiding en ervaring, is het onmogelijk om een humane rodeo te creëren.
1. The Humane Society of the United States, interview met C.G. Haber, 1979.
Dr. Peggy Larson werd geboren op een graan- en veefokkerij in North Dakota. Zij studeerde diergeneeskunde aan de Ohio State University, behaalde een Master in vergelijkende pathologie aan UC Davis en een graad in de rechten aan de Vermont Law School. Na haar rechtenstudie werkte Dr. Larson als officier van justitie. Als universitair hoofddocent gaf zij les aan een van de staatsuniversiteiten van Vermont en zij heeft ook gewerkt als media-adviseur over een verscheidenheid van dierenkwesties. Tot haar diergeneeskundige patiënten behoorden ranchrunderen en -paarden, varkens, schapen, honden en katten. Ze is onlangs met pensioen gegaan van de castratie/sterilisatie praktijk die ze in 1991 oprichtte. Dr. Larson gebruikt momenteel zowel haar veterinaire als haar rechtendiploma om gevallen van wreedheid tegen dieren te onderzoeken en als getuige-deskundige op te treden.