Ranking: Every Weezer Album from Worst to Best

Editor’s Note: Deze feature werd oorspronkelijk gepubliceerd in oktober 2014. We hebben het bijgewerkt met de release van OK Human.

Doe dit in je hasjpijp en rook het op: Weezer heeft geen slecht album. Nee, niet elke plaat van hen is geweldig, maar zelfs de misbaksels krijgen van ons brownie points omdat ze een standpunt hebben. En ja, dat geldt ook voor Raditude (daarover later meer). Het is moeilijk om een kunstwerk een mislukking te noemen als het tenminste iets probeert te bereiken. Natuurlijk hebben fans, critici en toevallige luisteraars allemaal recht op hun mening, maar na bijna 30 jaar is het de moeite waard om sommige van onze hardere kritieken te evalueren, vooral als de band in kwestie op dreef is met hun recentere productie (is dat zo?). Dus, laten we terug gaan, terug naar de hut (geen woordspelingen meer, dat beloven we) om Weezer’s output te rangschikken van slecht naar best. Blijf alleen niet hangen in het verleden zoals velen van ons (inclusief ikzelf) hebben gedaan bij het beoordelen van hun werk. Iets zegt ons dat er nog veel is om naar uit te kijken.

-Dan Caffrey
Senior Staff Writer

Raditude (2009)

Kijk maar eens naar die maffe hond op de hoes. Dat is een teken van zelfbewustzijn, niet van onwetendheid. Weezer wist heel goed waar ze mee bezig waren toen ze besloten hun spreekwoordelijke “fun”-album op te nemen. Toch kun je het de fans niet kwalijk nemen dat ze na een paar nummers al uitgekeken zijn op het puberale feestgedruis. Per slot van rekening waren de eerste generatie Weezer fanaten op dit punt al volwassen. Maar net zoals ze niet verplicht waren om Raditude goed te vinden, was Rivers Cuomo niet verplicht om te schrijven over verstoten zijn en gebroken harten, waarschijnlijk omdat hij zich niet meer zo voelde. Wat mij betreft, “Trippin’ Down the Freeway”, “In the Mall”, en “Let It All Hang Out” brengen me terug naar de meer zorgeloze tijden van de middelbare school op de best mogelijke manier, en – God help me – ik hou van “Can’t Stop Partying” als het wordt afgespeeld back-to-back met zijn meer ontnuchterende demo-versie. Mijn breekpunt komt met de kleverige wereldmuziek inspiratie van “Love Is the Answer”, waarvan ik wou dat ik kon zeggen dat het een cover was van Todd Rundgren’s Utopia. Hoe dan ook, kijk nog eens naar die hond. Ik zou met hem omgaan. Zou jij dat niet doen? -Dan Caffrey

Make Believe (2005)

Make Believe klinkt niet als zo’n halfslachtige klap in het gezicht in de context van de drie albums die erna kwamen, maar in 2005 was dat zo’n beetje de enige manier waarop een Weezer-fan het kon interpreteren. Na de tweede vertraging van meer dan drie jaar van de band en een artikel in Rolling Stone dat meldde dat Cuomo twee jaar celibatair was geweest tijdens het maken – zowat de meest veelbelovende glimp die de man die Pinkerton maakte kon bieden – verergerde Make Believe zijn eigen geldverslindende verdorvenheid door het te doen met echte verwachtingen op zijn schouders. Dit was een band die, in het slechtste geval, twee uit vier was in geweldige LP’s op dat moment, en aantoonbaar 1.000 sloeg. Een eerlijke strikeout op hun vijfde zou de naam veel minder hebben besmeurd dan opzettelijk te falen zoals minstens de helft van deze nummers deden. -Steven Arroyo

12. Weezer (The Black Album) (2019)

Luisteren naar The Black Album voelt veel als kijken naar een goede vriend die een slechte beslissing neemt. Hoewel je van je vriend houdt en hem oprecht wilt steunen in zijn streven naar verandering, kan het ontmoedigend zijn om te zien hoe hij een pad bewandelt dat hem misschien niet goed van pas zal komen. The Black Album laat Weezer een soort van samenraapsel van pop, elektronica en lichte rap horen. Het is niet per definitie slecht wanneer een band zich op nieuw sonisch terrein waagt, maar het kan dat wel zijn wanneer het resulteert in een verlies van kwaliteit – en dat is precies wat The Black Album tot resultaat had. Weezer levert een reeks songs af die veel tweedimensionaler zijn dan het soort werk waartoe ze in staat zijn. Een combinatie van verbijsterende tekstuele beslissingen en oninventieve arrangementen laat de luisteraar hunkeren naar inhoud, en dat is alleen maar omdat Weezer al lang werk maakt van een veel hoger kaliber dan wat ze hier afleveren. Dit is precies waar de teleurstelling ligt: we weten dat Weezer in staat is om rijk en opwindend werk te maken, dus om ze iets anders te zien uitbrengen voelt teleurstellend. -Lindsay Teske

Weezer (The Red Album) (2008)

Weezer (The Green Album) duurt slechts 35 minuten. Als je tracks 7, 8 en 9 van Weezer (The Red Album) zou weglaten, zou het even lang zijn, om niet te zeggen bijna perfect. En hoewel onze cowboyhoeden (of fedoras, als je een Brian Bell fan bent) afgaan naar Cuomo voor het feit dat hij zijn bandleden de pen en de microfoon laat nemen op elk één nummer, was het toch een beetje schokkend om een andere hoofdstem te horen zo ver in Weezer’s carrière. Alle nummers die enkel door Cuomo geschreven werden, hadden te maken met een vorm van nostalgie, waardoor Red een vrij sterk concept kreeg dat doorbroken werd door de drie nummers in het midden. En dat is niet alleen nostalgie naar vrienden of relaties. “Heart Songs” ratelt bitterzoet de muzikale invloeden van zijn jeugd op, en het geniale epos “The Greatest Man That Ever Lived (Variations on a Shaker Hymn”) vindt Weezer die enkele van diezelfde bands emuleert, inclusief Weezer. -Dan Caffrey

Hurley (2010)

Troll ons één keer, schaam je Weezer; troll ons twee keer, misschien wordt het de tweede keer wel een geweldige troll. “Mam maakte mijn seks, ze breide het met haar handen. Seks maken is een familietraditie die teruggaat tot de tijd van de holbewoners. Ze liepen rond in een waas. Totdat ze het doorhadden en zeiden: ‘Gosh dang this is great!'” Dat is Cuomo op “Where’s My Sex?”, een meesterwerk van zelfkastijding en zo’n beetje alles wat je moet weten over het album waarop het verscheen. Hurley’s voorganger en tegenhanger-in-transparante-cheekiness, Raditude, gaf zo weinig fucks over de Weezer erfenis dat het beledigend was; Hurley was zo grondig verstoken van hen dat het bijna serieus indrukwekkend was. -Steven Arroyo

Weezer (The Teal Album) (2019)

Voor misschien wel de eerste en laatste keer in de geschiedenis hebben nummers van TLC en Ozzy Osbourne een thuis gevonden op dezelfde plaat dankzij The Teal Album, waarin Weezer een eclectische mengelmoes van nummers samenstelt en ze met een indrukwekkende aandacht voor detail covert. Het niveau van zorg dat ze besteedden aan het coveren van elk nummer blijkt uit het feit dat elk muzikaal element dat de originele versies zo geliefd maakte grondig gerepliceerd is – of het nu de kenmerkende praalzang van Electric Light Orchestra’s “Mr. Blue Sky” is, de scherpe uithalen van Ozzy’s “Paranoid”, of de warme, resonerende charme van Ben E. King’s “Stand by Me”, Weezer bracht een vakkundig eerbetoon aan alles wat elk nummer speciaal maakte. Toch vallen de nummers op The Teal Album op omdat ze ook de status van kopie overstijgen. De nummers zijn persoonlijk genoeg om het duidelijk herkenbaar te maken als een Weezer album en doen dat terwijl ze tegelijkertijd de heiligheid van de originele nummers in ere houden. Weezer’s vermogen om die lijn te bewandelen, ook al is het zeker een moeilijke lijn om te bewandelen, maakt The Teal Album een waardevolle rariteit in hun discografie. -Lindsay Teske

Pacific Daydream (2017)

Holistisch gezien blijft er voor altijd een flinterdunne scheidslijn tussen het meest betoverende werk van Weezer en zijn meest nederige output, een soort Weezer-specifieke hoefijzertheorie waarbij een lovende beschrijving van hun beste plaat niet zo heel anders klinkt dan een kritiek op hun minst interessante. Maar als je Weezer ooit op hun professioneel scherpst hebt willen horen, dan is dit het zeker. Het is geen verrassing dat Cuomo een fan is van pop smashes zoals Carly Rae Jepsen’s “Call Me Maybe”, want Pacific Daydream is misschien wel meer Train dan Ozma. Cuomo heeft niets te danken aan de alternatieve scene, als zoiets zelfs nog kan bestaan in het tijdperk van alles de hele tijd overal. Na twee albums van sukkels zoals ik die overdreven zuchten van opluchting slaakten, zelfvoldane denkstukjes van “oh, godzijdank, de jongens zijn eindelijk thuis”, zou het kunnen dat Cuomo ons de verdomde platen gaf die we wilden, zodat hij gewoon terug kon gaan naar het schrijven van leuke popliedjes over de zomer. Maar ik betwijfel het. Gezien de two-step, zou dit wel eens de plaat kunnen zijn die definitief bewijst dat Weezer gewoon een dualiteit heeft die lang is aangezien als voor en na. Dit is wie Cuomo en zijn crew altijd zijn geweest, en het is niet hun schuld dat wij besloten hebben om ze goden van de garage te maken. -Jake Kilroy

OK Human (2021)

Van de hoogtepunten van The White Album tot de dieptepunten van “Beverly Hills”, River Cuomo is nooit verlegen geweest om het verkennen van de contouren van zijn LA pop-stamboom. Een ding ontbreekt in die verkenning? Het soort grootse orkestrale arrangementen waar collega Los Angeles meesters als Brian Wilson, Van Dyke Parks, en Harry Nilsson de voorkeur aan gaven. Enter OK Human, Weezer’s 14e studio album. Geïnspireerd door producer Jake Sinclair en opgenomen met de hulp van een 38-koppig orkest, vindt het album Cuomo het verruilen van de half-ironische schtick die veel van Weezer’s post-Make Believe output deed ontsporen voor een verrassend eerlijke kijk op ouder worden, verlangen, en het leven tijdens een wereldwijde pandemie. Hoewel de muziek hier nooit zo rauw wordt als Pinkerton of zo zelfverzekerd als The Blue Album, en de teksten soms een beetje ondergekookt aankomen, staan de hoogtepunten van het album (de knallende showtune-grade “All My Favorite Songs”, het zachte “Numbers”, en de vrolijke piano stomper “Here Comes the Rain”) als een deel van Weezer’s levendigste materiaal in een decennium of meer. -Tyler Clark

Weezer (The White Album) (2016)

Na het winnen van critici met 2014’s Everything Will Be Alright in the End, verspilde Weezer weinig tijd in het opvolgen van hun succes, het leveren van een ander solide item en wederom een titelloze album. The White Album is geproduceerd door Jake Sinclair, die eerder al een paar singles van de band produceerde. Het album grijpt terug naar de gloriedagen van Weezer, alleen is Cuomo deze keer minder fantastisch met zijn metaforen. Hij deelt niet langer slaapliedjes en verhaaltjes voor het slapengaan, maar werkt vanuit zijn zanderige dagboeken als hij een ode brengt aan de grote staat Californië. Zoals gewoonlijk is Cuomo op zijn best als hij zingt vanuit zijn hart (“California Kids”, “L.A. Girlz”) in tegenstelling tot de radio (“Thank God for Girls”, “King of the World”), maar die innerlijke strijd is hem gaan definiëren – hij is altijd op zoek naar de juiste hook, de juiste melodie, en het juiste ritme. Op The White Album blijft hij zeker niet achter; hij wijkt zelfs een beetje af van de gebaande paden (zie: de afsluitende, prachtige zeekustballad “Endless Bummer”), en dat is een goede zaak voor hem en een nog betere zaak voor ons. -Michael Roffman

Weezer (The Green Album) (2001)

Waar de eerste twee platen van Weezer bedrieglijk simpel zijn, is The Green Album gewoon simpel. Bijna elk nummer gaat couplet, refrein, couplet, gitaarsolo (meestal dezelfde noten als de lead zanglijn), refrein, laatste couplet. En dat is het mooie eraan. Het is, bij gebrek aan een beter woord, een relatief vrolijke plaat. Het is een stabiele plaat. En in 2001 was het fijn om Rivers Cuomo gelukkiger en stabieler te zien dan waar we hem voor het laatst achterlieten. Er is wat romantisch geklaag, zeker, maar het is zo eenvoudig als een titel als “O Girlfriend” zou suggereren, een verre schreeuw van de zelfverachting en moederlijke kwesties van “Across the Sea”. Historisch gezien krijgt het album een duister tintje door de daaropvolgende mentale inzinking en overdosis drugs van bassist Mikey Welsh – hij speelde alleen op deze, de zonnigste plaat van de band – maar dat doet niets af aan het heerlijke verrassingselement van The Green Album toen het werd uitgebracht. Weezer klonk aanstekelijk als altijd, maar ongecompliceerd als nooit tevoren, iets wat niet veel mensen hadden verwacht na hun drie jaar radiostilte. -Dan Caffrey

Everything Will Be Alright in the End (2014)

Het is geen toeval dat Weezer’s langst uitgewerkte album in meer dan 13 jaar uiteindelijk hun beste van die tijdspanne is geworden. Everything Will Be Alright in the End is geen magnum opus, maar voelt toch groots aan omdat het een subtiele doorbraak betekent: het klinkt als Weezers allereerste album dat niet probeert om het meest alles te zijn. Niet de meest poppy, niet de meest punk, niet de meest pop-punk, en zelfs niet de grappigste – ook al is “Back to the Shack” het op twee na grappigste wat de band ooit heeft gedaan na de “Pork and Beans” video en dit. In plaats daarvan slaat Cuomo de handen ineen en neemt hij legitieme maatregelen om iets te creëren met een kans op een echte houdbaarheid, zoals een reünie met een oude producer in Ric Ocasek, ruimte maken voor samenwerking met een aantal van de beste Weezer discipelen van dit decennium (Bethany Cosentino van Best Coast en Patrick Stickles van Titus Andronicus), of zelfs het hergebruiken van een af en toe vertrouwde, typische dopey rijm als “dance/take a chance.”

Maladroit (2002)

Om aan te tonen dat ze als mensen nog een aantal zaken op een rijtje moesten zetten, volgde Weezer hun eenvoudigste LP op met hun vreemdste – en dat in iets meer dan een jaar tijd. Het is fascinerend om te bedenken dat toen Rivers Cuomo schreef over ontsnappen naar een eiland in de zon met zijn meisje, hij waarschijnlijk ook aan het verdwalen was in space rock, gigolo’s tegenkwam, en fantaseerde over gotische architectuur. De instrumentatie op Maladroit is ook onvoorspelbaar, terwijl het nooit de band’s onwankelbare hook-schrijfkunsten verliest – “Death and Destruction” begint en stopt constant, “Possibilities” is pure off-tempo punk, en “Keep Fishin'” ziet eruit en klinkt als een Muppet. Nu ik dit en The Green Album herlees, herinner ik me dat “Hashpipe” inderdaad over een transseksuele prostituee gaat, wat betekent dat Weezer mogelijk twee nummers over hoeren heeft geschreven in 365 dagen. Misschien hebben ze hun vreemdheid nooit verloren. -Dan Caffrey

Weezer (The Blue Album) (1994)

In zijn column Producer’s Chair zei hoofdredacteur Michael Roffman dat “Weezer in een alternatief universum de route van Pavement zou hebben gevolgd in plaats van die van Green Day”, maar ik ben het daar niet helemaal mee eens. Ik denk niet dat er een wereld is waarin Weezer de frisse lucht die ze inbliezen in de alternatieve rockradio toen ze voor het eerst opdoken, langer dan twee albums zou kunnen volhouden, en ik denk niet dat dat hun eigen schuld is. Weezer 1.0 waren altijd al zo goed als hun hoogste lof beweerde; ze hadden gewoon een geweldig idee dat niet houdbaar was, in tegenstelling tot Stephen Malkmus’ grenzeloze canvas van het hele Engelse woordenboek gekruist met elk geluid dat een gitaar kan maken. De tragedie van de Weezer 2 van na 2000.Dit idee, geboren naast D&D-parafernalia in de garage van een Harvard-student, was te perfect van zijn tijd om niet hard te sterven. Het stelde dat geen akkoorden alleen toebehoren aan mannen met hobby’s waarbij naalden betrokken zijn of bandnamen die dubbelzinnigheden zijn voor sperma. Wat als er nu eens kerels uitkwamen met KISS in plaats van Daniel Johnston, bowl cuts in plaats van gezichtsbeharing, vier akkoorden in plaats van veertien, gekweld door hun eigen beta-mannelijke frustraties in plaats van hun eigen genialiteit – en wat als hun songs nog steeds de rest van het muziekvideoblok zonder pretentie zouden overtreffen, out-hooken, en out-wide-screenen? Dit idee was The Blue Album, een totaal noodzakelijk anti-alt statement door middel van het zijn van een non-statement, zelfs als het leidde tot de verkeerde verwachtingen voor Weezer, de band, en niet genoeg respect voor Weezer, het script. -Steven Arroyo

Pinkerton (1996)

De eerste keer dat ik een liedje van Pinkerton hoorde, was tijdens een toneelles op de middelbare school. We moesten een lip-sync uitvoeren met een soort verhaal, en een andere jongen die iets ouder was dan ik koos voor “The Good Life”, strompelend op het podium als een oude man, en vervolgens zijn ruggengraat rechtzettend en zijn vest afwerpend zodra het refrein losbarstte. Aan het eind was hij weer jong en danste hij vrolijk met een studente. Behalve dat ik vond dat dit een volledig accurate weergave van de tekst van het liedje was en een behoorlijk goed idee voor een tiener, was ik onder de indruk van hoe verdomd poppy en gespierd het liedje was. Ik had alleen een paar nummers van The Blue Album gehoord, dus ik nam aan dat “The Good Life” van diezelfde CD was (de enige Weezer-plaat die ik op dat moment kende). Ik spaarde een paar weken en kocht hem toen bij Circuit City.

Zoveel als ik uiteindelijk van The Blue Album hield, was ik behoorlijk pissig toen ik zag dat “The Good Life” nergens te vinden was. Ik dacht dat het misschien een verborgen track was, maar helaas, niets. Een soortgelijke verrassing stond me te wachten toen ik een paar maanden later in de voorjaarsvakantie genoeg geld bij elkaar sprokkelde om Pinkerton te kopen, in de verwachting 10 perfect punchy pop rock juweeltjes als “The Good Life” te vinden, maar in plaats daarvan vond ik een hoop fuzz, droefheid, en vrouwen kwesties. Natuurlijk weten we allemaal dat dat is wat Weezer groot maakt, dit soort tegenstrijdigheden. Ik ben niet de eerste die dat zegt, en ik zal zeker niet de laatste zijn. Maar zijn het wel echt tegenstrijdigheden? We hebben allemaal onze eigenaardigheden, onze kronkels, onze dagen van triest getokkel en andere van uitbundige gitaarsolo’s. Pinkerton was het eerste album dat me toonde dat zelfs popmuziek tegelijk diepzinnig en dwaas kon zijn, net als het leven. Ja, ik weet dat het afgezaagd is. Maar mensen zijn ook oubollig. -Dan Caffrey