De eerste Hell’s Angels Motorcycle Club (HAMC) werd opgericht in de omgeving van Fontana en San Bernardino, Californië in 1948.
Van daaruit groeide de club exponentieel en werd een van de grootste ter wereld.
De club heeft sindsdien een reputatie opgebouwd in de media en de populaire cultuur, dankzij een aantal spraakmakende invallen en oorlogen op de verschillende nationale charters, en voor een niet onbelangrijk deel dankzij Gimme Shelter, een documentaire uit 1970 over een rel tijdens een concert van de Rolling Stones.
Het management van de Stones betaalde naar verluidt de Hell’s Angels om de beveiliging bij het concert te verzorgen en betaalde hen in bier, wat een vreselijk idee was. Zoals ooit op een banner op de website van de club stond te lezen, “als we goed doen, herinnert niemand het zich; als we verkeerd doen, vergeet niemand het.”
Wat de motorclub nooit vergeet, is zijn eigen erfgoed. Terwijl de mainstream media de club een creatiemythe hebben gegeven over dronken, misfit luchtmachtmensen die bommenwerpermissies vlogen in de Tweede Wereldoorlog en worstelden om zich aan te passen aan het leven na de oorlog, is het echte verhaal veel eenvoudiger.
Het nepverhaal begint met een eenheid van de Army Air Forces in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, de 303rd Bombardment Group. De 303e was geen buitenbeentje, zoals de populaire overlevering heeft gesuggereerd, maar eerder een van de best presterende in de hele luchtoorlog. In haar officiële geschiedenis vertelt de motorclub het verhaal van de B-17 die de 303rd “Hell’s Angels” noemde, en haar commandant, de capabele (en niet dronken) Capt. Irl E. Baldwin.
Waarom? Om de wereld te laten weten dat deze bemanning geen groepje dronken buitenbeentjes was, maar helden van de oorlog in Europa. De bemanning heeft niets te maken met de motorclub. De Angels willen alleen dat de herinnering aan de bemanning niet door het slijk gehaald wordt. (Ze geven er teveel om, toch? Dat is altijd een fout van de Hell’s Angels geweest.)
Deze B-17F, staartnummer 41-24577, kreeg de naam Hell’s Angels naar de Howard Hughes film over gevechtspiloten uit de Eerste Wereldoorlog. De bommenwerper zou gedurende 15 maanden met verschillende commandanten en talrijke bemanningsleden vliegen en was de eerste B-17 die 25 gevechtsmissies voltooide in de Eighth Air Force.
Het verhaal van de 303rd begint met het noemen van hun B-17 “Hell’s Angels” naar de film uit 1930 van de beroemde vliegenier Howard Hughes. Het vliegtuig was de eerste B-17 van de 8th Air Force die 25 gevechtsseries maakte in het Europese theater. Het nam zelfs deel aan een van de eerste aanvallen op Berlijn in 1944. Twee bemanningsleden van het vliegtuig zouden de Medal of Honor verdienen. Nog eens vier zouden het Distinguished Service Cross verdienen. Vijftig jaar later zou het hele 303rd stemmen om zijn naam te veranderen in de Hell’s Angels, met “Might in Flight” als motto. Die naam is de enige overeenkomst tussen de bikers en de piloten van het 303rd.
Dus waar komt de naam Hell’s Angels eigenlijk vandaan? De officiële geschiedenis van de motorclub zegt dat het komt van een Tweede Wereldoorlog veteraan van de All-Volunteer Group (AVG), beter bekend als “de Vliegende Tijgers.” Deze Flying Tiger, genaamd Arvid Olson, was een goede vriend van de oprichters van de Hell’s Angels Motorcycle Club na de oorlog, maar heeft zelfs nooit geprobeerd om lid te worden.
De Vliegende Tijgers waren een geheel vrijwillige groep van vliegeniers en onderhoudspersoneel in dienst van de Chinese luchtmacht die de Japanse Keizerlijke Luchtmacht bevochten in China, zich voorbereidend op de strijd nog voordat de VS de Tweede Wereldoorlog inging. Het 3e achtervolgingssquadron van de eenheid, dat geheel uit vliegeniers van het Korps Mariniers bestond, noemde zichzelf de Hell’s Angels. Ze vochten voor het eerst tegen Japan enkele dagen na de aanval op Pearl Harbor. Gedurende het bestaan van de eenheid zouden de Vliegende Tijgers bijna 300 Japanse vliegtuigen neerhalen in gevechten tussen 20 december 1941 en 4 juli 1942.
The Hell’s Angels Motorcycle Club’s copyrighted “Death’s Head” logo (hieronder, links) kan zelfs worden herleid tot twee US Army Air Corps patches, van het 85th Fighter Squadron (midden) en het 552nd Medium Bomber Squadron (rechts).