Volgende Annie: Ik ben een man van 67 jaar. Ik ben voor het eerst getrouwd toen ik 34 was. Al mijn vrienden waren getrouwd en mijn aanstaande vrouw studeerde voor arts, en ik wist dat de mensen daardoor tegen me op zouden kijken. Ik kwam uit een gegoede familie, maar had zelf nog niets bereikt. Bovendien geloofde ik niet dat ik een gezin kon onderhouden, dus het leek de perfecte combinatie. Ons huwelijk duurde 25 jaar, niet omdat ik gelukkig was, maar omdat ik gewoon te verlegen was om weg te gaan. We voedden samen drie kinderen op, en ik bleef thuis terwijl mijn vrouw werkte. Ik voelde me ellendig omdat ik het gevoel had dat ik nooit echt volwassen was geworden en mijn eigen leven had geleid. Ik wilde weg, maar wilde dat niet toen de kinderen nog jong waren. Dat was tenminste mijn excuus. Toen de jongste 13 was, begon ik woedend te worden, te schreeuwen tegen de kinderen en mijn vrouw. Ik maakte de hele tijd zo’n ophef dat mijn vrouw me uiteindelijk vroeg om te vertrekken.
Ik ontmoette een jonge, knappe vrouw online, en van het een kwam het ander. Ze verhuisde uiteindelijk naar mijn staat, en we trouwden kort daarna. Ze bracht haar 7-jarige dochter met haar mee. Ik wist in mijn hart dat ik niet opnieuw getrouwd wilde zijn, en ik wist absoluut dat ik niet opgezadeld wilde worden met een kind, maar ik had niet de moed om nee te zeggen. Ik heb het geprobeerd, maar haar tranen lieten me koud. Nu, vijf jaar later, is zij de hoofdkostwinner en is zeer succesvol in haar werk. Ik ben een thuisblijvende vader die zich een loser voelt die nooit volwassen is geworden. Hetzelfde oude verhaal.
Mijn vrouw is geen slecht mens, en mijn eerste vrouw was dat ook niet. Het zijn allebei fijne mensen, maar ik heb nooit echt van een van hen gehouden omdat ik niet van mezelf houd. Om een relatie aan te gaan, moet je weten wie je bent en wat je van het leven wilt. Dat heb ik nooit gedaan. Ik droom er nog steeds van om mijn huidige familie te verlaten en een solowandeling te maken op de Appalachian Trail of een baan te zoeken om anderen te helpen, maar ik heb nu het gevoel dat ik te oud ben om iets anders met mijn leven te doen.
Mijn vrouw heeft er geen idee van dat ik zo ontevreden ben als ik ben. Niemand behalve mijn vaste vriend weet hoe ik me voel. Ik kan me niet voorstellen dat ik het lef heb om echt weg te gaan, en ik wil mijn vrouw en dochter niet kwetsen, dus lijd ik maar in stilte. Ik blijf hopen dat ik de moed kan vinden om mijn eigen leven te leiden, maar ik heb het gevoel dat het voor mij te laat is. Wat moet ik doen?
Daar Lijden in Stilte: Het klinkt alsof je te maken hebt met een depressie. Het spijt me dat je lijdt, maar ik ben trots op je dat je deze brief schrijft om je stilte te doorbreken. De eerste stap om je lijden te beëindigen is er doorheen te gaan. U moet professionele hulp zoeken bij een therapeut die u kan helpen in te zien waarom u deze cyclus van ongelukkigheid herhaalt.
Van buitenaf gezien klinkt het opvoeden van drie prachtige kinderen, en nu een vierde, als een enorme prestatie. Maar je kunt alle prestaties van de wereld hebben en ze niet zien of waarderen. Om je bereikt te voelen, moet je het gevoel hebben dat je het verdient om gelukkig te zijn. Met een laag gevoel van eigenwaarde heb je niet het gevoel dat je geluk verdient, en in plaats daarvan doe je aan zelf-sabotage of loop je ellendig rond.
Zoek een goede therapeut, en genees jezelf dag na dag. Hopelijk zul je je zekerder gaan voelen in jezelf en alles gaan zien wat je in het leven hebt bereikt.
Bekijk eerdere ‘Lieve Annie’-columns
“Ask Me Anything: A Year of Advice From Dear Annie” is nu uit! Annie Lane’s debuutboek — met favoriete columns over liefde, vriendschap, familie en etiquette — is verkrijgbaar als paperback en e-book. Kijk op http://www.creatorspublishing.com voor meer informatie. Stuur uw vragen voor Annie Lane naar [email protected].