1950s Huisvrouw

Vorige week deelde mijn dochter, die blogt op Retrohousewife Goes Green, een blog met mij, Jen But Never Jenn. Een paar jaar geleden had Jen een experiment van twee weken ondernomen om te leven als een typische huisvrouw uit de jaren vijftig. Ik heb het grootste deel van twee dagen besteed aan het lezen van alle inzendingen (ze deed er uiteindelijk nog een tweede week aan, plus een “50s Housewife Does Christmas” serie). Ik heb andere blogs gelezen waarin vrouwen het jaren ’50 ding doen, maar deze was absoluut hilarisch. Nadat je deze post hebt gelezen MOET je op zijn minst een deel van de inzendingen gaan lezen. Oh, wie hou ik voor de gek? Neem de tijd om ze allemaal te lezen.

Dit bericht kan affiliate links bevatten en als een Amazon Associate verdien ik aan aankopen die daarvoor in aanmerking komen. Lees hier meer.

Begin met het lezen van haar post over het huishouden in jaren ’50-stijl. Ik ben een relatief goede huishoudster, althans volgens de normen van vandaag, maar toen ik de dagelijkse huishoudelijke routine las die ze voor haar experiment had ontwikkeld, begon ik me volstrekt ontoereikend te voelen. En uitgeput. Twee delen ervan bevielen me wel: Een dutje van 10-30 minuten inlassen en een dienblad klaarmaken voor de cocktails voor het diner. Want eerlijk gezegd, als ik alles op die lijst zou doen, zou ik een drankje NODIG hebben. Maar dan zou ik hoogstwaarschijnlijk in slaap vallen voordat ik de rest van het werk van de dag af zou hebben.

Ik ben er niet helemaal zeker van of de literatuur die over dit onderwerp beschikbaar is, een waarheidsgetrouwe afspiegeling is van de activiteiten van de gemiddelde huisvrouw uit die tijd. Ik ben er vrij zeker van dat shows als Leave it to Beaver en The Donna Reed Show geïdealiseerde versies waren van het huiselijke leven in de jaren ’50. Of misschien waren ze accuraat en ben ik gewoon een vreselijke luilak. Maar die vrouwen hadden geen INTERNET! of FACEBOOK! of PINTEREST! om quality time aan te verspillen. En echt, zonder die wat anders te doen dan vloeren dweilen en gelatine-gebaseerde gerechten te maken?

Toen ik door de berichten las begon een idee te broeien. Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor die tijd. Al sinds ik een kind was, was mijn favoriete show I Love Lucy. En toen Nick at Night begon was ik blij om The Donna Reed Show te ontdekken. Niets geeft me zo’n warm gevoel als een Leave it to Beaver marathon of het bekijken van een paar afleveringen van Father Knows Best. En wie een keuken ontwerpt en inricht zoals deze:

… denkt er natuurlijk aan om dat jaren ’50-huisvrouwending eens te proberen. Als romanticus had ik het idee dat ik mijn man het ontbijt zou serveren in een schattig schort:

En ik had het al gehad over de cocktails voor het eten. Onder invloed van Mad Men heb ik enkele maanden geleden onze mooiste drankflessen naar onze bibliotheek verhuisd met de bedoeling om af en toe te doen alsof ik Samantha uit Bewitched ben.

(Tot nu toe is het nog niet gebeurd, deels omdat ik een ijsemmer nodig heb, maar vooral omdat ik er gewoon nooit aan lijk te denken.)

Ik heb de kookboeken ervoor:

(En ja, dat is een vintage tafelkleed op een vintage tafel.)
Ik was zeker in de ban van het idee om mijn eigen jaren ’50 huisvrouwenexperiment te doen. Maar toen kreeg het gezond verstand de overhand en besloot ik slechts een of twee aspecten ervan te nemen en die een tijdje toe te passen, en dan iets anders te proberen. De geleidelijke aanpak is realistischer op dit punt in mijn leven. Bovendien heeft Jen dit al gedaan en er op een amusante manier over geschreven die ik zeker niet kan verbeteren.
Dus deze week besloot ik iets te doen wat ik tot een paar maanden geleden eigenlijk altijd deed. Maandagmorgen, terwijl David onder de douche stond, sleepte ik mezelf uit bed, ging naar beneden en maakte zijn ontbijt. Nou ja, soort van. Ik heb niets gekookt, maar wel een verse pot koffie gezet, een kom en een lepel voor zijn ontbijtgranen neergezet en een glas sinaasappelsap voor hem ingeschonken. Terwijl hij Shiloh uitliet, maakte ik zijn lunch klaar (dat doe ik normaal toch). David was hier erg blij mee. De volgende dag was hij jarig dus deed ik het natuurlijk weer. En weer was hij erg dankbaar. Hmm…toen begon ik me schuldig te voelen dat ik dit kleine onderdeel van mijn vroegere routine had laten schieten. Het is niet alsof ik zwoegde boven een heet fornuis om worst en eieren te koken. Gewoon een simpele kom cornflakes, sap en koffie. Zelfs een ontbijthater als ik kan dat om 7 uur ’s morgens.
Het andere waar ik meer moeite voor doe is om beneden te zijn om hem te begroeten als hij ’s avonds thuiskomt van zijn werk. Dat is een beetje lastiger omdat ik nooit weet wanneer hij hier zal zijn. Vroeger belde hij me vlak voor hij wegging, zodat ik 20 minuten van tevoren op de hoogte was. Hij is die gewoonte kwijt, maar misschien komt hij er weer mee als ik het de moeite waard voor hem maak. Misschien dat cocktail gedoe? Hoe dan ook, ik ga daar aan werken.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.